Meer dan 2.5 jaar geleden is mijn vader overleden aan de gevolgen van longkanker. Tijd geleden, zou je denken. Voordat het zo ver was, waren we al 2 jaar op zijn overlijden voorbereid, al was zijn laatste week opeens zeer onverwachts. Ik heb dan ook het gevoel dat ik, omdat het al even geleden is en we ruim de tijd hebben gehad om ons erop voor te bereiden, het een plekje heb kunnen geven.
Toch merk ik nog steeds dat ik regelmatig een terugval heb. Met iets kleins dat me aan hem doet denken, of wanneer het even niet zo lekker loopt in mijn eigen leven, lijkt opeens alles me te veel en heb ik huilbuien en blijft het verlies op de achtergrond aanwezig. Alsof de druppel die mijn spreekwoordelijke emmer zal doen overlopen hetzelfde blijft, maar de emmer gewoon veel meer gevuld is sindsdien.
Natuurlijk merk ik wel iets van verandering in het hele proces: eerst was ik vooral opgelucht dat mijn vader geen pijn meer had, later begon ik zijn aanwezigheid te missen en dat laatste wordt eigenlijk steeds erger. In die 2.5 jaar heb ik zo veel gedaan en hij zal het nooit weten. Ik kan het er nooit met hem over hebben dat ik eindelijk ben gaan hardlopen, zijn hobby, en het niet eens zo slecht doe. Ik kan hem nooit meer om raad vragen, of zeggen dat hij gelijk had met de dingen die hij gezegd heeft. Ik mis zijn grappen. Zijn kalmte en inzicht in alles. Ik was echt een vaderskindje en steeds meer besef ik me dat ik niet alleen mijn vader, maar ook een hele goede vriend ben verloren.
Ik weet dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat we zo'n sterke band hadden en dat er mensen zijn die hun ouders nog eerder of heel plotseling verloren hebben. Mijn broertje was 13 toen mijn vader overleed en voor hem vind ik het allemaal nog veel erger. Still, ik zei dat ik dacht eroverheen te zijn. Toch ben ik inmiddels een 22-jarige die nog regelmatig zit te janken om haar vader.
Ik heb ook het gevoel dat ik dat niet aan vrienden uit mag leggen, dat zij ook verwachten dat ik er na zoveel tijd wel een keertje klaar mee ben en het niet meer opspeelt. Ik ben er op een zekere manier wel aan gewend geraakt dat hij er niet meer is, maar ik had niet verwacht dat het gemist af en toe alleen maar erger zou lijken. Is dit een normale reactie? Zijn er nog meer mensen die als tiener hun ouder of een ander belangrijk persoon verloren hebben? Hoe lang is het geleden en hoe ga je ermee om? Wat merk je er nog van in het dagelijks leven? Merk je ook dat je veel langer door kan gaan als het nodig is, maar uiteindelijk toch instort om iets simpels als het missen van die persoon? (Dat dat net de trigger is.)
En hoe ga je ermee om als je er weer veel last van hebt? Bespreek je dit met vrienden of hou je dit voor jezelf?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Nogmaals bedankt voor het lezen, ik hoop dat het een enigszins helder verhaal was.
Als je any vragen hebt, mag je altijd om hulp vragen. 
Hiervoor ben ik dus naar medisch maatschappelijk werk geweest die werkzaam is vanuit het betreffende ziekenhuis. En wat heeft mij dat goed gedaan. Praten heeft geholpen, praten en het sporten weer oppakken. Hierdoor ben ik nu weer in een positieve spiraal terecht gekomen en hoewel dit proces heel langdurig is en iedere twee stappen vooruit gepaard gaat met een stap achteruit, helpt dit voor mij wel. Voor het eerst sinds een lange tijd heb ik nu weer twee goede dagen achterelkaar en kan ik oprecht zeggen dat het goed gaat met mij (vandaag en gisteren dan 
