Geplaatst op 1 december 2011 werd ze van mij: Chloé, toen een 3 jarige merrie van Vivaldi, 1.72 hoog
Ze was geen liefde op het eerste gezicht maar gaf vooral een goed gevoel met rijden en ik besloot het te proberen en te zien waar we eindigden.
Eenmaal thuis veranderde ze van een lief braaf 3 jarig paard in een spookje, ze deed niets anders dan staken,bijten,slaan enz. Ik heb haar helemaal na laten kijken maar was niets te vinden dus dat werd doorzetten...
Hier had ik haar net:
We reden af en toe is een wedstrijdje mee in de B maar ze bouwde teveel spanning op tijdens de proeven waardoor ze niet fijn liep. Maar we trainden op het gemakje verder. Ze ging mee naar school,trainden veel op andere locatie en als ik met paarden van het werk op pad ging nam ik haar ook vaak mee als trainingspaard.
Dan een kleine sprong in de tijd, in mei 2012 maakte Chloé een ongelukkige val in de weide, in eerste instantie leek ze alleen wat last te hebben van haar been dus ik begon met koelen,boxrust en na 2 weken rustig aan terug wat stappen en licht werk. Ze liep terug goed maar haar spronggewricht bleef dik,waarna ik terug de dierenarts belde. Deze heeft buigproeven gedaan,gekeken op het harde en zachte maar er was niks te zien dan alleen vocht in haar spronggewricht. Toch vertrouwde hij het niet en we besloten om foto's te maken, ze had een stukje van haar spronggewricht afgebroken en een splinter aan haar kogel. Ze moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Mijn arme meisje heeft die 3 weken gewoon door gelopen zonder ook maar iets te laten merken... De operatie verliep goed en na een dag op de kliniek brak ze daar zo danig de boel af dat ze besloten haar maar mee te geven naar huis
Begin juli was het zo ver ik zou er terug op kunnen na weken opbouwen en afzien met mijn erg frisse merrie. Ik besloot er op een zondag op te gaan omdat het dan rustig was op stal. Maar helaas die dag is nooit gekomen. Vrijdag 6 juli 2012 de vrijdag voor dat ik op haar zou gaan kreeg ik een ongeluk met een paard van het werk. Ik sloeg achterover en kwam thuis te zitten met een meniscus die compleet doormidden was. De artsen zeiden toen over 3 maanden kan je pas weer lopen waarop ik eigenwijs riep dat ik over een maand weer in het zadel zat! Maar dat bleek niet zo te zijn, bij verdere onderzoeken bleek dat ik een hersenkneuzing had opgelopen en hierdoor blijvende schade zou houden. Toen dacht ik nog dat het allemaal wel mee zou vallen maar de doktoren zeiden mij dat ze me niet meer in het zadel zagen zitten. Mijn wereld stortte in en heb op het punt gestaan haar te verkopen omdat ik het zielig vond haar te laten staan en af en toe maar is te longeren.
In de tussen tijd zijn we verhuisd van stal en ik heb haar daar lekker verder gelongeerd en verder mocht ze genieten op de weide,gek doen in de sneeuw en genoot ze van een borstel beurt
en natuurlijk moest ze ook laten zien hoe stout ze kon zijn
Toen ik eenmaal uit het gips was en enigszins kon lopen besloot ik erop te gaan zitten en wel te zien waar we zouden eindigen... Met zijn 3en hebben ze me op haar getilt, ze stond toen inmiddels bijna een jaar stil maar ze deed geen stap verkeerd!
Langer dan 5minuutjes hield ik het niet vol van de pijn maar zodra ik de kans kreeg zat ik erop, al was het maar voor 5 minuutjes, even dat gevoel dat ik het allemaal wel kon!
Toen ik het wat langer volhield nam ik haar vaak mee naar het bos om daar lekker een ritje te stappen, even weg, er samen tussenuit en gewoon genieten!
Ik besloot de macrider cup mee te rijden ookal wist ik dat die eigenlijk niet haalbaar was, gezien ik ze nog maar een keer of 8 had gereden maar we gingen er voor!
Hierna had ik nogsteeds heel veel pijn en kwam in een revalidatiecentrum terecht en mijn meisje kwam dus weer stil te staan
Eind juni besloot ik haar terug op te pakken en wel te zien tot waar we zouden komen, zouden het terug wedstrijden worden of enkelt stapritjes? Het maakte me niet uit, iedere dag in het zadel was er 1 en daar moest ik van genieten!
We reden Zeeland outdoor en startte daar gelijk onze eerste keer L1 , ze was zo ontzettend braaf!
Ik was enorm bang en onzeker maar ze sleepte me er al die dagen doorheen, wat was ik trots!
Intussen ben ik begonnen met lessen bij D.ominique Fillion die me enorm goed kon helpen met mijn probleem en me enorm veel vertrouwen gaf!
In augustus deed ik mee aan het Zeeuwse kampioenschap, gewoon omdat ik dat wilde, we waren er totaal niet klaar voor maar ik ging voor het plezier...
Ze heeft zich alle 3 de dagen daar helemaal gegeven, ze heeft me gered in de ring,mij geholpen en is tot het laatste moment voor me gegaan. We behaalde een 10e plaats van +/- 25 deelnemers en dat was voor mij goed genoeg.
Rond die periode kreeg ik ook een definitieve diagnose : blijvende hersenschade met als gevolg dat mijn gehele linkerkant gevoelloos is en ik daar in maar 30% kracht heb waardoor het rijden absoluut niet makkelijk was omdat ik totaal geen balans heb.
Chloé snapte er soms helemaal niks van, maar deed altijd haar best. Van de eerste tot de laatste minuut geeft ze zich iedere keer weer.
Ze is voor mij heel speciaal , zonder haar zat ik niet terug in het zadel en reed ik zeker geen wedstrijden meer...
Elke keer red ze me weer in de ring als ik het niet meer kan, iedere keer vergeeft ze het me weer dat ik links geen hulpen kan geven.
Ze gaat voor me door het vuur en ik geloof in haar!
Aanstaande zaterdag heb ik classificatiekeuring voor de aangepaste sport en dan zien we wel weer verder!
Inmiddels start ik haar succesvol in het L2 en rijd ik de selecties mee voor het Indoor kampioenschap
Ons motto: Genieten van elke dag in het zadel en niet opgeven,derest komt vanzelf
Respect als je het helemaal hebt gelezen
Een berichtje zou leuk zijn
je bent een topper en jullie samen zijn een geweldig team! 
ik weet zeker dat het helemaal goed komt met jullie! 
