Ergens in mei, 2012, fotograaf ik de prachtige paarden van Chess Arabians. De jonge schimmelmerrie Mahlika spreekt me meteen aan, maargoed, ik kom er om te fotograferen hee, niet omdat ik op zoek ben naar een leuk paard. Maarja, begin november zie ik ineens dat Mahlika inmiddels te koop staat. Het slaat nergens op, ik ken die merrie amper op die ene fotoshoot na en ik ben niet echt op zoek naar een eigen paard... maar ik wéét gewoon dat ik moet reageren. Ik vind een spontane koop wel een erg grote stap, en in overleg met Chess Arabians kiezen we voor lease, waarbij Mahlika wel bij mij in de buurt komt te staan.
Natuurlijk gaat dat niet helemaal zoals bedacht
: Clementine en Patrick van Chess Arabians krijgen onderweg naar mij toe flinke pech met hun wagen en staan stil op een parkeerplaats langs de snelweg. Mijn lieve werkgever van de Riki Hoeve komt met zijn wagen, samen met mij en een goede vriendin, die kant op ter redding. Op de parkeerplaats laden we Mahlika over, en zo komt ze toch nog bij mij terecht. 
Als we beginnen met werken, zijn we niet bepaald direct een team. Ze vertrouwt mensen nog niet helemaal, en wilt al helemaal niet dat ik aan bijv. haar benen komt. Ze laat haar tanden zien, hapt wat, of draait de kont naar je toe of schopt langs je. Het lijkt bij dreigen te blijven, maar toch ondervinden mijn weidegenootjes dat dit niet altijd zo is: zo heeft ze op de wei twee mensen geschopt en één iemand gegrepen in haar schouder. Ze moesten Mahlika van haar af slaan met een longeerzweep voor ze los liet, bizar.. Gelukkig kan ze ook haar hele lieve en rustige kant laten zien (als niemand wat van haar vraagt) en dat is hoe de meesten die niets met haar hoeven te doen haar ook blijven kennen, gelukkig.
De komende weken oefenen we veel met de basis: haar overal kunnen aanraken, aan haar beentjes kunnen zitten, en haar voetjes op te tillen. Telkens als ik over Mahlika haar grenzen heen ga omdat ik een stap te snel wilt, zet Mahlika ons weer twee stappen terug. Daarom probeer ik uitsluitend op basis van belonen en negeren te werken, in kleine stapjes, en met behulp van clickertraining. Dat werpt zijn vruchten af, en uiteindelijk kunnen we haar benen aanraken, optillen, voetjes krabben, etc.
Beetje bij beetje worden we vertrouwd met elkaar. We moeten elkaar nog wel wat overtuigen:
Zij mij dat ze echt haar voeten op de vloer zal houden. Ik haar dat ik echt geen poownievlees lust...
In het begin van het nieuwe jaar valt Mahlika ineens veel af. Uitslag mest- en bloedonderzoek: bloedwormen en chronische darmschade. Ze is hiervoor altijd netjes stelselmatig ontwormd, maar de bloedwormen kunnen ingekapseld en onopgemerkt in de darmen hebben gezeten. We starten de behandeling en daarnaast gaat ze op advies van de dierenarts flink omhoog in het voer en krijgt ze speciale supplementen. Ze wordt daardoor wel een stuk lastiger te handelen, af en toe gaat het knopje om. In de paddocks rent ze in zo'n bui blindelings tegen de hekken aan of schopt balken eruit. Meerdere keren moeten het hekwerk weer gemaakt worden (nogmaals: hele lieve eigenaren van het land die dit allemaal maar doen en helpen!). Ik ben dan ook blij als alles aanslaat en we de kilo's voer kunnen afbouwen.
Longeren is ze wel al gewend, en ook wandelen doet ze graag. We doen dat dan ook geregeld om een band op te bouwen en ik hoop langzaam haar vertrouwen te winnen. Ook doe ik een poging de meest bomproof Arabier van haar te maken die er maar bestaat..
Onze schriktraining werpt zijn vruchten af.. beetje op het verkeerde moment, alleen
Tijdens de amateurkeuring eind april is Mahlika zo totáál niet onder de indruk van het geheel, dat ze zich niet echt op haar best laat zien. Ze draaft heel tam haar rondje, en eindigt 5de aan de hand en 3e in liberty. Daarnaast is ze nog niet in de beste conditie na haar wormbesmetting. Toch wel een goede ervaring voor haar geweest, en we zijn trots dat ze zich zo braaf gedragen heeft 
Er lijkt steeds meer sprake van wederzijds vertrouwen, en zo gaan we stapje voor stapje richting inrijden. Dubbele longe, barebackpad op, eens hangen, maar alles met veel rust en tijd tussendoor.
Steeds meer ontpanning onder het longeren:
http://imageshack.us/a/img4/8516/jz0n.jpg
Helaas weer een tegenvaller: Mahlika wordt begin mei gegrepen door de pony van een weidegenootje. Naast wat lichte verwondingen loopt ze kreupel en het duurt even voor ze hersteld is. Pas dan gaan we weer verder. Helaas dendert diezelfde pony een tijdje later zonder pardon over mij heen in een poging Mahlika te grijpen, en ik kneus mijn hand (kan nog steeds een strakke limonadefles niet goed opendraaien, meer dan een half jaar later
). Zo moeten we helaas wéér onze plannen uitstellen. 
Maar met hulp van de lieve eigenaresse van het stukje land waar Mahlika staat, gaan we verder zodra Mahlika daar aan toe is. Een zadeltje op, bewegen met zadel, hangen, en dan... erop, voor het eerst! Alles gaat op gevoel en met veel geduld, en Mahlika biedt geen weerstand. Ze pakt alles geweldig op en inmiddels vertrouwen we elkaar 100%.
Omdat Mahlika er inmiddels weer goed uitziet en flink is bijgekomen (iets té flink
), plannen we een fotoshoot in met Sjana Wolthuis. Zij neemt uitgebreid de tijd om prachtige platen te schieten, geweldig! Op de zandvlakte vraagt ze of ik nog even op Mahlika durf te zitten voor de foto. Ik twijfel even, want ik heb amper twee keer op Mahlika gezeten, in stilstand, met zadel. Maar we proberen het gewoon. Vriendlief geeft me een voetje en daar zit ik- Mahlika kijkt niet op of om.
http://imageshack.us/a/img844/8076/g8sg.jpg
http://imageshack.us/a/img20/8508/z21s.jpg
Zelfs als ik weer eens ontieglijk onhandig ben is Mahlika niet onder de indruk
http://imageshack.us/a/img22/339/sa9w.jpg
Een paar weken na deze fotoshoot krijg ik telefoon van Chess Arabians. Ze vinden de klik die ik met Mahlika heb zo bijzonder, maar weten dat haar vraagprijs voor mij veel te hoog zou zijn om haar te kunnen kopen. Daarom bieden ze aan een koopovereenkomstop te maken waarin Mahlika per direct van mij is, en ik binnen 5 jaar tijd een merrieveulen van haar moet fokken die zij terugkrijgen. Zo wordt Mahlika alsnog mijn meisje, en hebben zij ook nog een stukje Mahlika. Wauw! Ik heb nog altijd geen woorden die genoeg dank betuigen aan deze lieve mensen!
Voor Mahlika kies ik de hengst GR Lahab uit, uiteraard in overleg met haar vorige eigenaren. Laat maar komen dat veulen
Vol goede moed brengen we Mahlika naar de kliniek als ze hengstig wordt. Daar kunnen ze haar steeds scannen en het in de gaten houden. De communicatie met de kliniek verloopt wel erg lastig en het resultaat valt tegen. Eerste poging: veeel te vroeg geïnsemineerd. Tweede poging: door foutje van de chauffeur van het koeriersbedrijf is het sperma niet opgehaald uit Duitsland. Teleurgesteld gaan we terug. De volgende hengstigheid is laat in het jaar maar ik wil nog één poging doen, dus ze gaat weer naar de kliniek. Daarna hang ik constant aan de telefoon, ik wil zeker weten dat alles goed gaat! Helaas faalt de kliniek enorm, de communicatie is ook weer belabberd. Het pakketje wordt sochtends, in overleg met de kliniek, tussen 07-08 in de ochtend uur bezorgd. Ik probeer ze vanaf die tijd ook te bereiken, maar krijg niemand te pakken. Pas rond 12 uur. Het pakketje kunnen ze niet vinden. Ze sliepen nog toen het werd bezorgd en er was geen bel. De koeriersdienst geeft aan dat ze het waarschijnlijk dan daar op het terrein hebben achtergelaten, maar de kliniek heeft gezocht en niets gevonden. We rijden er naar toe, waar we nog onbeschoft lang moeten wachten ook... als we vervolgens zelf kijken, ligt het pakketje gewoon voor de deur, in de warmte. Het wordt alsnog geïnsemineerd. Maar wat een nare smaak hou je eraan over, zoveel gezeik. Daarnaast houdt onze pech niet op: Mahlika loopt niet 100%. Omdat ze het alleen heeft met de singel om, denken we dat het daaraan ligt. We laten het singelwondje genezen, proberen een singelbontje, andere singel, maar niets werkt. De dierenarts en chiropractor komen erbij, en er wordt ook een thermografisch onderzoek gedaan. Daar komt een lichte blessure naar boven. Advies: 'actieve' rust (stappen op het harde, niet longeren of rijden) en na een aantal weken weer eens proberen erop te gaan. Maar niet meer in de bak, die is te zwaar. Andere ondergrond en stukken rechtuit stappen.
Onze enige optie daarvoor is om het bos in te gaan en de gracht op. Best spannend, maar de eerste keer durf ik op de terugweg al te vragen of mijn vriend haar van de longe afhaalt. Het is maar een stukje van 2 minuten maar wat genieten we ervan!
Mahlika zit goed in haar vel en Martine Posthumus zet haar op de foto, op de heide. (Nogmaals ontzettend bedankt Martine!) Prachtige resultaten
Ook daar stap ik er even op, en ondanks dat ze al een tijd niet onder het zadel is geweest, de hulpen daardoor weggezakt zijn en ze vrij druk was, gedraagt ze zich zodra ik op haar rug zit weer geweldig. 
Toch blijft de blessure terugkomen; licht overbelaste pees. Ik besluit, in overleg met de dierenarts, het rijden volledig stop te zetten tot na de winter. Daarnaast staat Mahlika op dat moment in een kudde waar ze ranglaagste is, en waar ze rond etenstijd vaak de pineut is. In de toch al zware zandpaddocks is ze vaak het haasje. Ik besluit haar te verhuizen naar een nieuw plekje, erg jammer, want alle meiden zijn zo lief en het is verder prachtig, maar gewoon niet dé plek voor Mahlika.
Het eerste plekje na de verhuizing bevalt ook niet, en na amper een week vertrekken we halsoverkop wegens omstandigheden. Nu lijken we eindelijk hét plekje voor Mahlika gevonden te hebben, waar ze staat in een kleine kudde (2 anderen) waar ze het goed mee kan vinden. Haar vacht gaat weer glanzen, ze krijgt weer praatjes, kortom: het gaat goed met madame
Een aantal weken terug liet ik Mahlika opvoelen door de dierenarts, en geweldig nieuws: ze was drachtig! Toch bleef ik na al onze pech een beetje voorzichtig, en liet haar 1,5 week later voor de zekerheid scannen door een andere DA, ik wilde het met eigen ogen zien op de scan. De uitslag was teleurstellend. Mahlika was niet drachtig en is het niet geweest ook...
Op de recente thermografiebeelden ziet haar blessure er gelukkig wel al beter uit, dus hopelijk kunnen we volgend jaar vol goede moed verder. Voor nu wandelen we rustig op het harde en komen we zo de winter wel door. Volgend jaar duimen we voor een gezonde Mahlika die in 1x drachtig wordt (op een andere kliniek dan waar we het tot nu toe hebben geprobeerd)... en in 2015 een prachtig merrieveulen aflevert
Duimen jullie met ons mee? 
. Maar het veulen komt er wel!
