Er zijn veel risicofactoren voor hoefbevangenheid: te veel gras eten, een te hoog lichaamsgewicht en op stal staan. Maar op welke factoren moeten paardeneigenaren het meeste letten? James Orsini en zijn collega's van de universiteit van Pennsylvania hebben een retrospectieve studie van paarden met hoefbevangenheid uitgevoerd, en zijn een stapje dichter bij het antwoord gekomen.
Voor die studie bekeken Orsini en zijn team de dossiers van dierenkliniek George D. Widener uit de periode 2007-2010. Ze identificeerden paarden die opgenomen werden met hoefbevangenheid die een bekende oorzaak had en die uiteindelijk ingeslapen werden. 73 paarden van verschillende rassen en uit verschillende disciplines voldeden aan de criteria en werden opgenomen in de studie. Het team vergeleek de mate waarin het hoefbeen kon draaien met de discipline waarin het paard actief was, de leeftijd, het lichaamsgewicht, de body condition score en voorgeschreven pijnmedicatie.
Volgens Orsini wezen de resultaten van het onderzoek erop dat lichaamsconditie en leeftijd de meest voorkomende en belangrijkste risicofactoren zijn. Hij zegt: "Het is dus erg belangrijk om een ideale body conditioning score te onderhouden. Dat is de beste en makkelijkste manier om hoefbevangenheid te voorkomen. Het ideale lichaamsgewicht en regelmatige beweging zijn belangrijk voor een goede gezondheid, zowel bij dieren als mensen. Het paard is daarin niet anders, en de combinatie van lichaamsgewicht, body condition score, leeftijd en discipline moet goed opgevolgd worden, om zo het risico op hoefbevangenheid te verminderen bij paarden die er gevoelig voor zijn."
Vind je mijn post hatelijk of gemeen? Lees hem opnieuw en bedenk hoe je hem positief kan lezen. Lukt dat niet? Negeer het maar, want dan heb je me duidelijk niet begrepen.
Je kunt je afvragen in hoeverre dit, zoals de reacties aangeven, nu werkelijk een 'open deur conclusie' is...of niet gewoon een bevestiging van het feit dat veel paardeneigenaren het verkeerd aangepakt hebben: tenslotte is het merendeel van de paarden die hoefbevangen raken, veel en veel te dik - niet alleen door een overdaad van (verkeerd) voer, maar ook door gebrek aan beweging. Natuurlijk zijn er ook andere factoren die kunnen meespelen, zoals leeftijdsgebonden aandoeningen - feit blijft dat wij het zelf - ondanks dat we het allemaal zo goed weten - zo ver laten komen en dat in veel gevallen men eerder in paniek de apothekerskast induikt voor pillen, poeders en supplementen, in plaats van zoiets simpels als goed voermanagement en véél beweging als eerste 'medicijn' aan te wenden. Dus voor wie is het hoongelach.. voor de onderzoeker, of voor ons zelf?
Een mening maakt geen slachtoffers. Het met geweld verdedigen of bestrijden van een mening wel.
In de meeste gevallen is de inhoud van mijn post belangrijker dan 'de toon' waarop deze geschreven is!