Geplaatst 
heb ik het volgende geschreven. Omdat hier toch best persoonlijke dingen in staan, wil ik graag jullie mening weten*****************************
Op 4 augustus 2001 reisde we af naar Leidschendam, waar we naar een 3 jarige haflinger gingen kijken. Ik zag haar staan, en, al liep ze op 4 poten kreupel, DIE moest ik hebben! Ik was op slag verliefd.
Ik haalde haar uit de wei, gooide haar in de bak, en vroeg of de eigenaar haar even kon laten draven. Jamaica dacht hier echter anders over, en was niet vooruit te branden! Longeerzweep gepakt, en in plaats van draf liet ze toen maar galop zien. De paar pasjes draf die ze liet zien waren wat stijf, houterig. Dus even een buigproef. Die was goed, ze was te kort bekapt, en liep daarom niet helemaal goed.
Ik zadelde haar op, steeg op, en ging proefrijden. Zolang ik op de hoefslag bleef ging het goed, maar zodra ik afwende liep ze of dat ze gezopen had. Ze moest duidelijk nog veel leren, maar ze was dan ook net onder het zadel. We besloten haar te kopen, op voorwaarde dat als ze afgekeurd werd, ze terug mocht.
De zaterdag erop gingen we haar halen. Ze liep de trailer in of ze nooit anders gedaan had. Bij aankomst thuis was ze echter toch wel wat bezweet. Dus hadden we haar even in de bak gegooid zodat ze bij kon komen. Hier begon ze echter zenuwachtig rondjes te rennen, wat ons deed besluiten haar maar op stal te zetten. Eenmaal op stal straalde het van het hele beestje af dat ze kapot moe was van de reis, dus hebben we haar maar lekker met rust gelaten.
De volgende dag paste ik mijn eigen zadel, en jawel, dat paste, zo kon ik, tot ik westerntuig had, in iedergeval even hobbelen. Ze pakte alles braaf op, alleen als ik been gaf keek ze nukkig en kwam ze soms zelfs overeind. Ach, ze was jong, en dat zou wel over gaan.
Al snel kwam de dag van de keuring. Buigproeven waren goed, longeren op het harde was goed, longen, hart, alles was goed, ik had een gezonde 3 jarige pony gekocht... Of toch niet????
De dierenarts bekeek haar mond en vroeg me hoe oud ze ook al weer was. Dus ik: "3 jaar". Nee, zei ze, ze heeft nog niks gewisseld, en ze kan dus onmogelijk 3 zijn. 2 a 2.5 en geen dag ouder. Ik geloofde mijn oren niet! Ik wilde absoluut geen 2 jarige, en nu zat ik ineens met een 2 jarige! Wat nu? Tja, het is geen bankstel dat je even weg doet, dus besloot ik haar te houden. Aangezien ik western ging rijden, kon ik met 2.5 al rustig aan met haar beginnen, dus wat was het probleem?
Ik kocht tuig, en ging lessen. Ik had "al" 3 lessen op goed doorgereden paarden gehad, dus wat kon me gebeuren? Het viel allemaal echter zwaar tegen. De combinatie van het zelf leren en het een jonge pony leren bleek niet voor mij weg gelegd te zijn. Daarbij vroeg ik me steeds vaker af of het nu wel wijs was waar ik mee bezig was. Ze was nog maar 2.5, en ok, ze deed alles wat ik vroeg braaf, maar waarom waren er ineens zoveel mensen tegen me gekeerd? Waarom werden er zoveel mensen boos als ik zei dat ik op een 2.5 jarige reed? Als mijn instructrice zei dat het kon, dan was het toch goed?
Ik besloot het western te laten voor wat het was, en jamaica nog een tijdje baby te laten zijn. Mijn zadel nam ik mee naar huis, en zette ik te koop, mijn dressuurzadel dat ik nog had paste ze niet meer. Maar de eerste 2 a 3 maanden had ik toch geen zadel nodig. Omdat ze de vervelende gewoonte had om staarten af te vreten kon ze niet de wei op. Ze moest dus op stal, maar ik gooide haar veel los, ging einden met haar wandelen, speelde met haar in de bak, en kreeg een band met haar. Ik leerde haar dat zeiltjes, pionnen en paraplu's niet eng waren, en zo groeide ze en groeide ze (zowel geestelijk als lichamelijk)
Na 2 a 3 maanden ruilde ik mijn zadels in voor een passend dressuurzadel, en rond februari zat ik er weer op. Ik legde mijn been aan, en Jamaica stond steil overeind. Verder was ze verschrikkelijk braaf, maar ze had heel veel moeite met mijn been. Ik ree veel rechte lijnen, liet haar op haar eigen benen lopen, en we stapten en draafden. Het ging goed, ze pikte alles lekker op, en ze reageerde steeds minder fel op mijn been. Tot de dag dat alles mis ging....
Ik haalde haar uit de stal, en zodra ze buiten was draaide ze zich om naar mij, en stond steil overeind. Een grote brul gegeven, en ze stond weer op 4 benen. Ik wilde de weg uit wandelen, en het werd een ramp! Ze luisterde totaal niet, liep over me heen, door me heen, stond continu op haar achterbenen en werd zelfs gevaarlijk. Ik wist me geen raad, mijn lieve brave paardje was in de pubertijd gekomen! Hier was ik veel te onervaren voor, en in mijn hoofd speelde zich rampscenario's af dat we samen zouden verongelukken. Dit kon ik niet, ze moest weg, voor mijn eigen veiligheid!
De advertentie stond al bijna op internet, toen ik me besefte dat ik haar helemaal niet weg kon doen. Vreemd genoeg hield ik van dat monster, en met elke hulp die ik kon krijgen zou ik doorzetten, koste wat het kost. Ik verhuisde van stal, en vreemd genoeg, zo snel als de problemen kwamen, zo snel waren ze ook weer vertrokken. Jamaica mocht hier in een groep de wei op, als er staarten afgevreten werden, zouden we dan wel weer zien. Jamaica groeide uit tot de grote goedzak die ze nu is. Het rijden ging met sprongen vooruit. Ze liep heerlijk braaf in alle 3 de gangen. We maakten buitenritten en reden zelfs een springles mee. In Juli reed ik een onderlinge wedstrijd mee, waar we zelfs 2e werden met 161 punten
Via dit lange verhaal komen we uit bij het heden. Ik heb een braaf paardje, waar ik bijna iedereen op durf te zetten. Ze begint het nageven te snappen, kan een leuk stukje springen, is braaf in de omgang en onder het zadel. Ze gaat zo goed dat ik zelfs zit te denken om voor volgend buitenseizoen misschien een startkaart aan te vragen, maar eerst de winter maar eens door. Ik heb nu het paardje dat ik een jaar geleden wilde kopen, en ok, er is een jaar overheen gegaan, maar we zijn nu waar ik wilde zijn. Ik heb heel veel geleerd, bijvoorbeeld dat je om van A naar C te kunnen komen, soms via B moet, en dat je steeds 1 stap vooruit gaat en er 3 terug doet.
Ik schrijf dit verhaal niet voor niets. Ik weet dat ik niet de enige zal zijn die een (tijdelijk) probleempaard heeft. Met de juiste begleiding, geduld, en doorzettingsvermogen kom je eruit! Geloof me. Als ik nu dit verhaal terug lees, ben ik zo verschrikkelijk blij dat ik haar destijds niet verkocht heb.
En wat de toekomst voor ons in petto heeft??? Dat zien we in de toekomst wel.
Wat me rest is het bedanken van een aantal mensen,
Sonja
Merilyn
Kim
Zonder jullie (en nog een heel stel andere) had ik dit nooit gered
[edit]achternamen weg gehaald[/edit]
