Geplaatst 
Bíjna 26,5 jaar oud mocht je worden... Maar dat redde je niet meer...
Afgelopen vrijdag is mijn mooie Fanja over de regenboogbrug gegaan.
Maart 1987 werd Fanja geboren, in datzelfde jaar werd ze gekocht door een man op de Zuidlaardermarkt. Hij kocht haar voor één van zijn dochters, die in de daaropvolgende jaren haar inreed en een aantal veulens bij haar fokte. Als zes of zevenjarige kwam Fanja terecht bij de Stichting Gehandicapt Paardrijden, alwaar ik in die tijd vrijwilliger was. Fanja was niet de meest makkelijke merrie, beetje humeurig, en in de ogen van veel mensen een soort kameel. Ik vond haar prachtig...
Na een paar jaar ging een droom in vervulling: ik mocht haar gaan verzorgen. Wat inhield dat ik haar, omdat ik vrijwilligerswerk deed, in de weekenden en vakanties mocht rijden en knuffelen en úúúren poetsen. Dat was voor mij op en top genieten. Maar zo nu en dan kwam er een kink in de kabel: Fanja kreeg last van haar rug, werd meer en meer humeurig en de stichting zag het somber in. Hoe verder te gaan...
Ze mocht een jaar 'vrij' van haar werk en werd ergens anders gestald, en door iemand anders verzorgd. Wat had ik het daar moeilijk mee... Na een jaar kwam ze terug als redelijk vrolijk paard, maar helaas werd al snel duidelijk dat ze het werk gewoon niet leuk vond, maar ook dat ze fysiek niet in orde was; haar rug speelde op.
Ik was inmiddels afgestudeerd en had een baan. Spaarde wat geld voor mijn rijbewijs en hopelijk; een autootje.
Omdat Fanja niet meer geschikt bleek voor het werk bij de Stichting, en men wist dat ik erg gek van haar was, kreeg ik de vraag: 'of ik haar niet zou willen kopen...'
...
Ik?? Een eigen paard???
Het rijbewijs en het autootje... Daar kwam de eerstvolgende jaren niets van terecht
Ik mocht Fanja 3 maanden 'op proef' en dat beviel goed. Na advies van de dierenarts en een instructrice die me wel wilde helpen met de juiste training hakte ik de knoop door die eigenlijk nooit gehakt had hoeven worden: Fanja werd van mij!!!
(Deze foto is gemaakt op de eerste avond dat ze 'van mij' was... Ik stond met knikkende knieën te poetsen...)
De jaren daaropvolgend waren als een soort droom... Hoewel sommigen mij voor gek versleten: een oud manegepaard kopen... Dat doe je toch niet?? Was ik de koning te rijk: ik kon me niets beters wensen dan deze grote vriendin!!!
In 2004 besloot ik op zoek te gaan naar een hengst voor Fanja, zodat ze -later, ooit, als ze héél oud zou zijn- toch nog zou 'voortleven...' Mijn keuze viel op de Gelderse hengst Parcival. En in mei van 2005 werd Andante geboren. Die zomer was voor ons als een sprookje; ik geloof niet dat ik Fanja ooit zó mooi en trots heb meegemaakt.
Nadat Andante was gespeend was pakte ik het rijden met Fanja weer op: en we genoten volop van elkaar.
Het was in die tijd dat een vriendin zei: 'Tineke heeft geen paard, nee: Fanja heeft een mens.'
En zo voelde het ook: een grote, vierbenige vriendin
In 2007 begon Fanja fysiek weer minder te worden... Stijf en stram... Na veel tobben en bezoekjes van de DA en osteopaat hakte ik een moeilijke knoop door... Het wordt tijd voor Fanja haar pensioen. Maar hoe doe je dat? En waar??
In 2004/2005 leerde ik dankzij het DBT (DikkeBuikenTopic) van dat jaar Bokker Kaotictjinta kennen. Niet alleen op Bokt klikte het tussen ons; maar ook irl konden we het goed vinden. Op een dag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of Fanja bij haar 'met pensioen' zou mogen... En dat mocht!!!
2008 zou het jaar worden waarin Fanja met pensioen zou gaan, maar niet zomaar... Ik wilde haar daar zelf naartoe rijden; opstappen in IJsselmuiden en gaan met die banaan!! Een droom die werkelijkheid werd die zomer. Inderdaad: opstappen en gaan: [ITP] Te paard van IJsselmuiden naar Duitsland. het werd de rit van mijn leven...
En dan is het ineens zo ver: Fanja met pensioen... Wat voelt dat dan raar als je weer weg gaat na zo'n mooie rit, en je laat je vriendin achter... Maar ow: wat heeft ze het getroffen daar in Duitsland...
Mijn wens voor Fanja was dat ze, na al die jaren van hard werken en een goede vriendin zijn; nog een paar jaar paard zou mogen zijn tussen de andere paarden. Een jaar of 2 zou mooi zijn. Of misschien wel 3...
Het zijn er 5 geworden. 5 machtig mooie jaren waarin ze met de kudde meedeed, een knuffel kwam halen en vooral héél veel at. Haar grootste hobby
En nu is het klaar. Geen Fanja meer... Geen scheve bles die me aankijkt en met haar lip frunnikt aan mijn broekzak, in de hoop dat er nog een snoepje of restje brok te vinden is...
Wat blijft zijn de herinneringen, en de foto's...
Via deze weg wil ik Tjinta en manlief ook veel sterkte wensen en enorm bedanken voor alles wat ze voor Fanja -en mij- hebben betekend en nog steeds betekenen. Sommige dingen zijn niet in woorden uit te drukken...
Fanja: 1987 -2013...
Wat jammer dat ze er niet meer is. Heel erg veel sterkte!