Geplaatst 
Om helemaal te kunnen volgen, begin ik bij het najaar van 2010.
In de zomer hadden we vele buitenritten meegereden van telkens een 25-30 km, dus Blue had een goede conditie
De volgende buitenrit zou er een zijn op een zondag in september, dan mocht je het parcours van de endurance rijden zonder ermee mee te doen.
Ik wou eigenlijk al lang eens meedoen aan een endurance om te zien hoe alles in zijn werk ging en of het iets was voor ons.
Maar het probleem was zoals altijd, vervoer.
Mijn ouders interesseren zich niet echt in paarden en hebben ook altijd gezegd dat ze hun weekend niet gingen opofferen om met mij naar een wedstrijd te rijden en daar uren te zitten.
Maar mijn buurman (met wie ik alijd meega op buitenrit en waar mijn pony gestald staat) wou mij wel brengen, dan zou hij er zelf ook een kleine rit maken.
Ik was dolgelukkig en kon niet wachten tot die dag.
Op de dag zelf ging alles goed, Blue ging makkelijk op de trailer en er rustig terug af (wat vroeger helemaal anders was).
Ik ging met haar naar de controle en ze was met alles in orde, de DA lachte zelfs dat ze wel heel laag moest bukken om haar hartslag te meten.
Het enige probleem was haar inentingen, ze had ze elk jaar netjes gekregen, maar een paar jaar geleden hadden we een paspoort voor haar aangevraagd en pas een week voor de endurance hadden we het boekje gekregen.
Maar ik had de omhulseltjes van dde spuitje bijgehouden en onze DA had er telkens de datum opgeschreven.
Dus mocht ik toch starten.
Het rijden zelf ging zeer goed, Blue was rustig zo alleen.
Enkel als ik haar liet draven, draafde ze bijna zo snel als een draver (ze zet haar voeten achteraan ook zeer ver open om hard te kunnen draven)
We kwamen een paar minuten buiten de tijd aan en Blue haar hartslag was ergens in de 50.
We werden 28ste van de 35, wat ik nog vrij goed vond
Ik merkte wel dat Blue redelijk vermoeid was, ookal was het 'maar' 23 km, maar het tempo lag gewoon veel hoger dan we op buitenrit rijden
Ik liet haar een paar dagen rusten en toen ik er weer opklom en ik wat dressuurmatig reed, voelde ik haar rechtsvoor wat wegzakken tijdens het draven
Ik ben afgestapt en heb haar grote rondjes laten draven en ze mankte een beetje (het was echt amper te zien, maar ik zag toch dat er iets mis was)
Mijn buurman zei ook dat ze niet mankte en dat ik overdreef.
Ik liet haar een week staan, maar het ging niet over.
Dus liet ik de DA komen, ze was pas hierheen verhuisd en ze was fysiotherapeut voor paarden, dus ik dacht dat zij wel wat meer zou weten over spieren en pezen in Blue's been dan een 'gewone' DA.
Ze deed wat buigproeven en maakte direct ook röntgenfoto's.
Er was een botje aan het ontkalken in haar 'knie' en Bue had ook haar pees een beetje verrekt, maar dat was niks, zei ze.
Maar door het botjes moest ze 3 maanden op rust en ik moest elke dag 10 minuten met haar wandelen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Januari
Dit was de laatste maand van haar herstel, tijdens onze dagelijkse wandelingetjes liet ik haar soms kleine stukjes draven om te zien of ze nog mankte, en ze liep perfect
Ik was al aan het plannen hoe ik het rijden zou opbouwen enz
Toen ik vrijdag (een week voor het einde van haar rustperiode)van school naar Blue ging, ik wou haar uit de wei halen (de weides waren zeer modderig, hierdoor hadden ze ook een paar dagen binnengestaan, wat ik eigenlijk niet wou, want dan zou Blue waarschijnlijk zot doen in de wei)
Ik riep haar en ze kwam op letterlijk drie benen, naar mij ge... tja hoe moet ik het noemen, het was allesinds niet stappen, maar eerder zichzelf voortslepen
Ik kon mijn ogen niet geloven, ik hoopte dat dit gewoon een nare droom was, maar het was realiteit.
Ik kon mijn eigen wel op het hoofd slaan, als ik nu wat meer tegen mijn buurman in had gegaan, was ze elke dag buiten geweest en had ze waarschijnlijk niet zot gedaan.
De tocht naar stal (een 15m
) ging verschrikkelijk moeizaam, ze sprong half om toch maar niet te moeten steunen op haar been (het was hetzelfde been)Het been was warm dus ik liet haar een paar dagen staan, want misschien ging het vanzelf over.
Maar niets was minder waar, het weekend was zeer zwaar voor Blue, ze lag in haar stal bijna de hele dag neer van de pijn
Ik kon het niet aanzien en liet de DA onmiddelijk komen.
Ze was niet zeker wat het was maar het was allesinds iets met haar pees.
Ik moest haar been elke dag afspuiten en ekyflogyl erop smeren, ze kreeg ook een spuit en poeder voor in haar eten.
De dag erna was haar been al veel dunner en kon ze al gewoon op haar been staan.
De DA maakte een peesscan en we zagen dat haar ene pees vastgegroeid was aan de andere,
waardoor telkens als ze haar been strekte, de ene pees stukjes van de andere trok.
Hierdoor onstak haar pees elke keer opnieuw.
De DA zei dat er een wonder moest gebeuren als dit ooit nog zou genezen
Dus ik zou nooit meer op haar mogen rijden en ze mocht enkel stapwandelingetjes maken.
Maar ze zei dat het beste was dat ik haar een jaar liet staan en dat er dan misschien wat zou beteren.
Er was ook een optie om haar te laten opereren dat de druk op de pezen zou weggenomen worden, maar ze zei dat ze dan 6 maanden geen last ervan zou hebben, maar daarna weer wel en het was ene redelijk dure operatie
Februari
Blue liep al iets beter, in stap mankte ze vrijwel niet meer, maar in draf nogwel.
Mijn ouders wilden haar weg doen, ze wilden niet elke maand betalen voor een kreupele pony.
Maar ze was geen kreupele pony, ze was mijn beste maatje en ze betekende zoveel voor mij.
Ze was niet zoals een apparaat dat niet goed meer werkt en dat je zomaar bij het vuilnis zet.
Maar dat begrepen mijn ouders niet
Gelukkig mocht ze blijven, maar ze wilden binnen een maand een oplossing van mij horen.
Ik had voor mezelf ook voorgenomen, dat als ze zou verslechteren, ik haar zou laten inslapen.
Ik wou niet dat ze onnodige pijn moest lijden, maar zoals ze nu liep, was ze nog vrij gelukkig.
Maart
Ik vroeg bij verschillende mensen met een wei en wat paarden of Blue daar voor de zomermaanden mocht staan, maar niemand wou dit doen.
Mijn ouders zagen dat ik veel om Blue gaf en lieten haar staan.
Intussen ging ik nogsteeds elke dag met Blue stappen, het deed haar echt goed.
Onze band werd zeer sterk
April, mei, juni, juli, augustus
Ik weet dat ze dik is, ze krijgt ook amper eten
Hier gebeurde niets bijzonders.
Ik stapte gewoon bijna dagelijks met Blue een 10tal minuutjes
In mei zouden we normaal naar de veluwe gaan (was als vorig jaar gepland) maar natuurlijk konden we niet mee, mijn droom die als een zeepbel uiteen spatte.
Maar onze band werd steeds sterker, in het begin liep ze van mij weg in de wei en kon ik haar amper vangen.
Nu begroette ze me met een hinnik en kwam al galopperend op mij af.
Ik liet haar ook wat op onze tuin grazen, ik had een soort van draadje gezet zodat ze zeker niet weg kon.
Maar ze had een cadeautje op de oprit achtergelaten, dus ging ik dat maar opkuisen
Ik ging een schop uit de garage halen en ik was even uit haar zicht en ze begon direct paniekerig te hinniken en rond te lopen.
Ookal stond mijn moeder erbij
Ik ben haar natuurlijk direct gaan geruststellen en ik ging in de tuin liggen.
Ze liep een beetje onrustig van mij naar de uitgang en zo hele de tijd heen en weer.
En toen ik helemaal plat lag, begon ze plots ook te rollen.
Ik was heel verbaasd, want zelfs als ze alleen in haar wei was en ze zag dat ik keek, durfde ze nooit te rollen.
En nu deed ze het gewoon op een plek waar ze onrustig was en het niet kende.
Ik kreeg er bijna tranen van in mijn ogen, hoe zou ik haar ooit kunnen wegdoen of achterlaten, NOOIT
September
Ik kwam tijdens onze dagelijkse stapwandelingetjes iemand tegen met een fries die bitloos reed.
Ik had haar al vaker gezien en had veel respect voor haar, omdat ze met een simpel touwhalsterje alles kon doen met haar paard.
Ik begon wat met haar te praten en vertelde over Blue.
En ze had zelf ook zo'n onstuimig merrietje staan en die had ook iets gelijkaardigs gehad en ze had er dagelijks Traumeel aangesmeerd en zo'n poeder in haar eten gedaan en ze was ervan hersteld.
Het was voor mij een klein lichtpuntje in de duisternis en dus ging ik het kopen.
Ik smeerde het er dagelijks aan en haar been begon even koud te worden als het andere.
Ze mankte wel nog een beetje in draf maar het was toch al een vooruitgang.
Ik mocht van de DA ook terug beginnen te rijden, nu ja enkel stappen natuurlijk
Oktober
We maakten heel wat buitenritten (sommige van 15 km) en waren aan het uitzien naar een buitenrit ergens anders.
En mijn buurman heeft me naar Peer gebracht en ik heb de helft van de rit daar ( een kleine 15 km) meegereden met mijn vriendin, uiteraard de hele tijd in stap met hier en daar wat getrippel van Blue ertussen, want een zenuwpees zal ze altijd blijven.
De dagen erna was haar pees nog hetzelfde als ervoor, dus was ik zeer blij
[JITP] Rally met Blue
November en december
Ik maakte nog om de paar dagen buitenritten met een meisje en haar pony.
Want als ik alleen ging, haalde Blue altijd trucjes uit zoals 'verschieten' en dan als een gek naar stal crossen.
En ik wou niet dat ze haar been zou forceren.
Maar het meisje was vaak irritant en ze liet haar pony altijd tegen Blue draven (Blue stapt nogal hard)
Waardoor Blue helemaal opgefokt raakte en ook begon te trippelen.
Dus ik besloot om toch nog eens alleen te proberen en het lukte.
We hebben zelfs en rit van 15 km gemaakt en ze was zo braaf
Ik was zo trots op haar en zo blij
Blue geniet er ook van
Ik hoop dat het ooit nog goedkomt en heb er ook mij lessen uit geleerd, maar ik voel me nog elke dag schuldig.
Als ik niet had meegedaan aan die endurance, had ze misschien nu gewoon gezond geweest.
Want in de 3 jaar dta ik haar heb, heeft ze nog nooit iets voorgehad, geen koliek of een overbelast been, niks.
Behalve dit dan natuurlijk.
We missen onze lange buitenritten en vooral het knallen over de velden, maar ik ben blij dat we nog buitenritten kunnen maken.
Ik geniet nu ook veel meer van de tijd dat ik met haar doorbreng en van de (kortere) buitenritten die ik met haar maak.
En ik weet 1 ding zeker, ik zou het niet over mijn hart krijgen om haar ooit weg te doen.
En hopelijk wordt 2012 een stuk beter!
Een prettig en gezond 2012 aan iedereen!
Ik weet dat het enorm lang is, maar ik zou het super vinden als je het allemaal leest
