anorexia/boulimia

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Aurora

Berichten: 523
Geregistreerd: 11-10-01
Woonplaats: amsterdam

anorexia/boulimia

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 25-07-02 22:33

sinds een tijdje ken ik iemand waarvan ik het vermoeden heb dat zij anorexia of boulimia heeft...
een best ernstig iets dus....
ik zou het eigenlijk wel willen vragen maar dat doe je niet zo maar. daarbij is algemeen bekend dat deze patienten het van alle kanten ontkennen.
Waarom ik dat denk?

Ze is erg mager, ziet altijd ziekelijk wit.
Ze heeft een paard en rijdt, dus echt slecht voelt zij zich niet.
Ook heeft ze een erg slecht gebit, wat vaak voorkomt bij boulima.

Ze is zwaar op de hand, zeg maar depressief.. erg onzeker, en heeft dwangneurotische trekken.
Zo is ze hysterisch overbezorgd tav van haar paard.

Kennen jullie ook iemand in je omgeving die dit heeft, en hoe zijn jullie daar mee omgegaan?

Ik weet alleen dat ik niets weet.
Socrates


Percy

Berichten: 12023
Geregistreerd: 04-09-01
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-07-02 22:55

Er zijn een aantal mensen in mijn omgeving geweest waar ik het zeker van wist maar je doet er helemaal niets aan. Ze moeten toch zelf tot inkeer komen en hulp willen zoeken. Bij Boulimia zijn ze over het algemeen niet echt heel erg mager, bij anorexia uiteraard wel.

Toen ik bevallen was van mijn oudste woog ik nog 49 kg. en dachten ook veel mensen dat ik anorexia had. Dat is echt niet leuk als je je een slag in de rondte eet maar niet wil aankomen. Vooral niet als ze je dan ook nog eens niet geloven.

lies

Berichten: 9616
Geregistreerd: 09-11-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-07-02 22:57

Kijk eens op de site; stichting anorexia en boulimia nervosa
Daar kan je alles vinden over anorexia en boulimia. Klik daar op familie en in het volgende scherm weer op familie. Dan kom je bij de herkenningspunten, waarop je moet letten.
Ook kan je er vinden wat je kunt doen onder de button; 'contact maken'

Is het een vriendin of gewoon een kennis? Als het gewoon een kennis is, raad ik je aan om het aan een familielid te vertellen dat je vermoed dat ze anorexia of boulimia heeft. Als het een goede vriendin is, kan je haar eventueel zelf benaderen.

זכור

Aurora

Berichten: 523
Geregistreerd: 11-10-01
Woonplaats: amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 25-07-02 22:59

nee ik ken dat, heb zelf een tijdje een hardwerkende schildklier gehad...resultaat...veel eten en toch afvallen...
natuurlijk zijn er -tig redenen om mager te zijn....
je kunt het ook niet met zekerheid zeggen..
ze moeten idd zelf tot inkeer komen en het schijnt een van de meest ernstigste ziekten te zijn om te genezen...

Ik weet alleen dat ik niets weet.
Socrates

Percy

Berichten: 12023
Geregistreerd: 04-09-01
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-07-02 23:32

Het is inderdaad heel moeilijk te genezen en het kan een levensbedreigende ziekte worden. Het is heel moeilijk om iemand in je omgeving zo af te zien takelen en machteloos toe te kijken.
Het enige wat je kan doen is laten weten dat je er bent voor iemand als ze willen praten.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-07-02 23:35

Anorexia, diagnostische criteria:
1- weigering om het lichaamsgewicht in stand te houden op een peil dat minimaal normaal is voor de leeftijd en de gestalte, b.v. gewichtsverlies van 15% en meer beneden dit normale peil, of onvermogen om tijdens de groeiperiode de normaal te verwachten gewichtstoename te bereiken met als gevolg een lichaamsgewicht van 15% beneden het verwachte peil;
2-sterke angst om in gewicht toe te nemen of dik te worden, zelfs bij laag lichaamsgewicht;
3-stoornis in de wijze waarop eigen gewicht, lichaamsomvang of -vorm worden ervaren, b.v. zich 'dik' voelen ook in uitgemergelde toestand of ervan overtuigd zijn dat een deel van het lichaam 'te vet' is en dit ook bij laag gewicht;
4- bij vrouwen de afwezigheid van tenminste drie opeenvolgende mentruele perioden die anders wel zouden zijn voorgekomen (primaire of secundaire amenorroe).

Boulimia, diagnostische criteria:
1- herhaaldelijk terugkerende perioden van overmatige voedselinname in de vorm van vreetbuien (snel verorberen van een grote hoeveelheid voedsel in een kort tijdsbestek)
2- gedurende deze vreetbuien bestaat een gevoel van controleverlies of tekort aan zelfbeheersing van het eetgedrag;
3- een minimum aan gemiddeld twee vreetbuien per week gedurende tenminste drie maanden;
4- betrokkene gaat herhaaldelijk over tot zelf uitgelokt braken, het gebruik van laxantia of diuretica, rigoreus dieet houden of vasten, of energieke lichamelijke inspanningen om gewichtstoename tegen te gaan;
5-aanhoudende bezorgdheid over lichaamsomvang en gewicht.

Bron: diagnostical and statistical manual IIIR (DSM-IIIR)

Margreet

Berichten: 18322
Geregistreerd: 24-08-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-07-02 08:13

Mensen met die 'afwijkingen' zijn ziek, ziek in hun hoofd. En hebben professionele hulp nodig, zelf kun je dat echt niet. Misschien kun je er eens met mensen uit haar directe omgeving, haar ouders bijvoorbeeld ofzo, over praten?

Nulla tenaci invia est via

Cody

Berichten: 20725
Geregistreerd: 20-04-01
Woonplaats: Grolloo

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-07-02 08:25

Mijn zus heeft anorexia gehad. Het is begonnen toen haar kies getrokken werd en zij een enorme ontsteking heeft gehad waardoor ze nauwelijks kon eten en een paar kilo afgevallen was. Dat ging zo makkelijk dat ze al snel meer kilo's kwijt wilde en voor we het wisten was ze bijna 15 kilo afgevallen. Anorexia en Boulimia liggen heel dicht bij elkaar. Bij haar was het namelijk ook: bijna helemaal niet eten (crackertjes en groente en fruit) of enorme vreetbuien (3 zakken chips achter elkaar, een hele taart, repen chocola, enz enz). Of ze ook spuugde weet ik niet.
Het is heel moeilijk om hiermee om te gaan. Ze beseffen namelijk niet hoe dun ze zijn (vinden ze juist mooi!) en proberen zelfs op hele listige wijze jou dikker te krijgen dan haar. Je kunt het haar niet kwalijk nemen want het is niet iets dat ze echt bewust doet, maar als zij een zak snoep heeft pakt ze er zelf bijvoorbeeld 2 snoepjes uit en HOOPT echt dat jij de rest opeet, want dan word jij dikker dan zij. Heel ziek, maar ze kan er niets aan doen. Ze zijn ook helemaal geobsedeerd door eten, kan van de vorige week nog opnoemen wat ze per dag heeft gegeten en heeft het voor de volgende week ook al zo'n beetje uitgestippeld. Sterker nog: ze kan zelfs van de familieleden vertellen wat die de afgelopen week gegeten hebben. Ook was ze enorm gefocussed op het figuur van andere mensen. Zo stonden we eens in de supermarkt waar ze een slank meisje zag staan. "ieh die is dun" fluisterde ze tegen mij. Terwijl mijn zus op dat moment nog veeeeeeel dunner was dan dat meisje. Maar dat besefte ze dus niet.
Na een tijdje kreeg ze door haar omgeving toch wel door dat ze een probleem had. Mensen die ze een tijd niet had gezien herkenden haar nauwelijks meer of vroegen of ze ziek was geweest.
Toen is ze in een praatgroep gegaan voor mensen met eetproblemen. Dit heeft haar erg geholpen. Ze kreeg daar pas door dat iedereen net zo bezig was met eten (of niet-eten) als zij, en dat het niet normaal was.
Nu, ongeveer 1,5 jaar later is ze in gedachten nog veel met eten bezig en dat zal ook altijd wel zo blijven, maar haar gewicht is weer normaal en stabiel. Dus mensen zien niet meer dat ze een eetprobleem heeft, maar diep in haar hart zit het er nog steeds een beetje.

Laui!

Berichten: 16863
Geregistreerd: 10-01-01
Woonplaats: wherever I wanna be

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-07-02 09:02

Het probleem van dun zijn en er dan ook nog zodanig uitzien dat het net lijkt of je anorexia hebt ken ik maar al te goed.
Ik woog nooit zo heel veel (45-49 kg), ik was nl. regelmatig ziek en dan viel ik in 1 dag kilo's tegelijk af. Ik vrat me lens en er kwam geen gram bij. Als mensen dan zeggen dat je anorexia hebt terwijl je gewoon 'normaal' eet (ik kon van tijd tot tijd echt niet eten, nog steeds overigens, maar dat is al vanaf dat ik op deze wereld rondloop). Ik zag er ook vaak ziekjes uit omdat ik dus eigenlijk geen weerstand meer had. Ik heb toen verschillende opmerkingen gehad, maar zo onwijs weinig woog ik echt nog niet.
Toen de Huisarts er ook over begon heb ik 1 zomer (6 weken) geprobeerd aan te komen. Ik heb me helemaal vet gevroten. Het resultaat was er echt niet naar: 51 kg en toen kwam de klap: ik heb 1 week nauwelijks gegeten, ik kon echt helemaal niet meer eten. Toen woog ik dus weer net an 46 kg. Mijn moeder schrok zich lens, en ik had eigenlijk niets door. Ik hád geen eetprobleem, maar als ik zo door was gegaan had ik er écht een gehad. We (ik + familie) hebben toen besloten dat ik at als ik honger had en iig met de maaltijden normaal at, om toch maar in godsnaam redelijk stabiel qua gewicht te blijven. Dat is aardig gelukt en inmiddels weeg ik 50/51 kg, nog steeds helemaal niets, maar ik val nu ook niet meer 2-3 kg per dag af als ik ziek ben en ik eet nu op normale tijdstippen. Ik hoef overigens ook niet dikker te zijn, laat mij maar zo zijn zoals ik ben.
Het naarste is alleen dat ik ten onrechte met een eetprobleem bestempeld werd. Dat hád ik echt nog niet, totdat de HA zei dat ik maar eens moest gaan eten omdat ik toch minstens 56 kg moest wegen. Dat was nog weinig bla bla. Ik heb door al die problemen met gewicht wel een grote afkeer van overgewicht gekregen, ik dácht altijd dat boven de 50 voor mij psychisch een probleem zou worden (ik wílde op een gegeven moment niet meer aankomen), maar dat valt nog wel mee gelukkig. Er zijn overigens wel meer dunne mensen op deze wereld, en het is misschien niet het gezondste, maar ik voel me er prima bij.

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

Aurora

Berichten: 523
Geregistreerd: 11-10-01
Woonplaats: amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-07-02 09:09

bedankt voor jullie reacties.
uit sommige reacties lees ik idd hoe vervelend het kan zijn als mensen denken dat je anorectisch bent ed. Terwijl dat helemaal niet zo is!
Derhalve mijn vraag...je hebt een sterk vermoeden..maar er zomaar over beginnen doe je niet.
Het blijft een lastig probleem. Het is een kennis, dus heel goed ken ik haar niet.
Ik ga er maar vanuit dat mensen in haar directe omgeving wellicht dezelfde vermoedens hebben als ik.
Ik ken ook geen familie of vriendenkring van haar. Ze komt nogal eenzaam over.
Misschien moet ik wachten tot ze een keer begint over voeding en eten en dan daarop inhaken.
Ieg bedankt voor jullie uitleg en reacties.
Fijn dat het met je zusje nog goed gekomen is!!!

Ik weet alleen dat ik niets weet.
Socrates

Kinta

Berichten: 2702
Geregistreerd: 19-09-01
Woonplaats: prov. Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-07-02 19:08

Niet te lang afwachten!
Er zijn voldoende symptomen die wijzen op eventuele anorexia (idd ook dat slechte gebit, wat veroorzaakt kan worden door het zuur van het overgeven) en ik zou haar daar mee confronteren, wel voorzichtig aan natuurlijk. Zeg dat je je zorgen maakt en wat je is opgevallen.
Wellicht zal ze het ontkennen, maar als ze het van meer mensen hoort wie weet ...

Percy

Berichten: 12023
Geregistreerd: 04-09-01
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-07-02 23:27

Kinta schreef:
Niet te lang afwachten!
Er zijn voldoende symptomen die wijzen op eventuele anorexia (idd ook dat slechte gebit, wat veroorzaakt kan worden door het zuur van het overgeven) en ik zou haar daar mee confronteren, wel voorzichtig aan natuurlijk. Zeg dat je je zorgen maakt en wat je is opgevallen.
Wellicht zal ze het ontkennen, maar als ze het van meer mensen hoort wie weet ...


Ze zal het zeker ontkennen. Als ze geen anorexia heeft natuurlijk maar ook als ze het wel heeft. Je schiet daar echt niets mee op.
Daarnaast is het echt beledigend als mensen je steeds confronteren met je "anorexia" als je het niet hebt. Ik werd er lichtelijk gestoord van dat ik mezelf steeds moest verdedigen.
Op een dag weigerde ik een stroopwafel omdat ik net een wortelkanaalbehandeling achter de rug had. Daarop kreeg ik meteen de reactie "zie je nou wel dat je het wel hebt" Lips are sealed

Toevallig over eten beginnen is inderdaad wel een optie. Kijken hoe ze eet ook. De meeste mensen met anorexia eten tergend langzaam. Ik kende een meisje die met een klein kwarkbakje rustig een half uur kon doen. Vervolgens liep ze dan naar het toilet. Dat zijn hele duidelijke tekenen.

Cody

Berichten: 20725
Geregistreerd: 20-04-01
Woonplaats: Grolloo

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 11:11

Langzaam eten hoeft echt niet hoor.
Ze kunnen het zo goed verbloemen...Juist veel en vet eten als er andere mensen bij zijn, desnoods nog een keer opscheppen met een Schijnheilig van: "hmmm lekker". En dan vervolgens als er niemand bij is naar de wc om te spugen of de dagen erna nauwelijks iets eten.
Een eetprobleem is een heel complex probleem, probeer ervoor te zorgen dat als ze wel om hulp vraagt dat ze weet dat je er voor haar bent. En dat je meeleeft want het is echt een rotprobleem en het gevoel dat mensen je veroordelen zal er zeker niet toe leiden dat ze om je hulp gaan vragen.
Dus laat af en toe doorschemeren dat je haar eetgewoonten niet normaal vindt en dat je haar wel wilt helpen ALS ze dat wil. Maar je moet haar niks opdringen want dan zal ze nog meer truukjes gaan verzinnen om te verbergen wat ze heeft. Succes!

kaj

Berichten: 3755
Geregistreerd: 08-10-01
Woonplaats: Huissen

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 11:58

Tja het blijft inderdaad heel moeilijk te zeggen....
En het is heel vervelend als je wordt verdacht van anorexia terwijl dit niet zo is.
Ik eet zelf best slecht dat weet ik. Ik eet overdag heel weinig en ik lust ook bijna niets....
Hiernaast ben ik ook nog vegetarisch dus tel maar op!
Toen ik nog overdag werkte kreeg ik tijdens de lunch vaak van alles naar mijn kop.
Maar ja thuis eet ik eigenlijk nooit tussen de middag dus op het werk kan ik dan ook niet meteen een hele maaltijd naar binnen werken. Vaak nam ik een pistoletje of een italiaanse bol gewoon zonder beleg. Vind ik gewoon lekker!
Er is zelfs een keer tegen me gezegd: ik wil niet zien dat je na de pauze naar het toilet gaat!!
Dit is achteraf goed uitgesproken want de betreffende persoon bedoelde het niet zo en vond het achteraf ook niet kunnen.

Maar ja er zijn personen die je het niet uit de kop kunt praten....

Heel vervelend dus.
Kun je misschien niet eens informeren hoe mensen die haar ook kennen erover denken? Misschien is er wel een reden voor dat ze er wat ziekelijk uitziet.
Het is een hele reeele mogelijkheid dat ze anorexia heeft maar als het niet zo is, is het ook weer zo vervelend als iedereen dat telkens over je denkt.

Moeilijke situatie dus, hoop dat je een goede middenweg vindt.

Kinta

Berichten: 2702
Geregistreerd: 19-09-01
Woonplaats: prov. Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 12:38

Percy"]
[quote="Kinta schreef:
Niet te lang afwachten!
Er zijn voldoende symptomen die wijzen op eventuele anorexia (idd ook dat slechte gebit, wat veroorzaakt kan worden door het zuur van het overgeven) en ik zou haar daar mee confronteren, wel voorzichtig aan natuurlijk. Zeg dat je je zorgen maakt en wat je is opgevallen.
Wellicht zal ze het ontkennen, maar als ze het van meer mensen hoort wie weet ...


Ze zal het zeker ontkennen. Als ze geen anorexia heeft natuurlijk maar ook als ze het wel heeft. Je schiet daar echt niets mee op.
Daarnaast is het echt beledigend als mensen je steeds confronteren met je "anorexia" als je het niet hebt. Ik werd er lichtelijk gestoord van dat ik mezelf steeds moest verdedigen.
Op een dag weigerde ik een stroopwafel omdat ik net een wortelkanaalbehandeling achter de rug had. Daarop kreeg ik meteen de reactie "zie je nou wel dat je het wel hebt" Lips are sealed

Toevallig over eten beginnen is inderdaad wel een optie. Kijken hoe ze eet ook. De meeste mensen met anorexia eten tergend langzaam. Ik kende een meisje die met een klein kwarkbakje rustig een half uur kon doen. Vervolgens liep ze dan naar het toilet. Dat zijn hele duidelijke tekenen.
[/quote]

ik zeg ook niet dat je bot moet zeggen: 'Volgens mij heb je anorexia.' Je moet het wel een beetje inkleden natuurlijk. En je kan niet zo gaan denken op jouw manier want dan vraag je het dus niet, omdat het meisje in kwestie er dan 'lichtelijk gestoord van zou worden als het haar weer gevraagd wordt' terwijl ze geen anorexia heeft. Als je zo gaat denken doe je dus niets en daar help je haar niet mee, jezelf ook niet trouwens en misschien krijg je er spijt van.
Toch mee confronteren is het beste. De vriendin van Aurora heeft ook buiten het mager zijn duidelijke symptomen. (slechte conditie van gebit, negatief zelfbeeld, depressieve neigingen)

Percy, als iemand alleen dun is kan ik me indenken dat het kwetsend is om het te horen als je bijv iets te eten weigert, maar dit is een ander verhaal, daar moet je wel een beetje onderscheidt in kunnen maken hoor.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 13:04

Anorexia begint vaak met een niet willen eten, maar door dat lang vol te houden, ontaardt dat in een niet kunnen eten. De kern ligt in een diepgeworteld verlangen om extreem mager te zijn en alles, maar dan ook alles wat een patient doet of wil is daaraan gelieerd. Een ziekelijke magerzucht met een irreele vrees voor zwaarlijvigheid, die dus gedurende het proces van de ziekte ook niet verdwijnt. Dit zit emotioneel vrij diep waardoor het heel moeilijk is om te doorgronden en duidelijk te maken aan de patient zelf.
Het belangrijkste is dat een patient zichzelf niet als ziek ervaart, een anorexiapatient vindt niet dat die hulp nodig heeft. Het is echt een ziekte die iemand zichzelf aandoet in beginsel. Een anorexia/boulimiapatient kan genezen, maar dat is best moeilijk en daar is echt hulp bij nodig van professionele hulpverleners. De omgeving kan en moet daarbij helpen, maar kan dat niet alleen.

hobbelheks

Berichten: 8841
Geregistreerd: 11-09-01
Woonplaats: donkerbroek

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 19:21

Lovely schreef:
Anorexia begint vaak met een niet willen eten, maar door dat lang vol te houden, ontaardt dat in een niet kunnen eten. De kern ligt in een diepgeworteld verlangen om extreem mager te zijn en alles, maar dan ook alles wat een patient doet of wil is daaraan gelieerd. Een ziekelijke magerzucht met een irreele vrees voor zwaarlijvigheid, die dus gedurende het proces van de ziekte ook niet verdwijnt. Dit zit emotioneel vrij diep waardoor het heel moeilijk is om te doorgronden en duidelijk te maken aan de patient zelf.


Maar soms ligt het niet aan het eigenlijke gewicht maar de grip op het leven terug willen krijgen ( en door te (niet)eten hebben ze het gevoel dit in de hand te krijgen) vaak zijn er meerdere omstandigdheden.

Zelf heb ik lange tijd aan Binge Eating Disorder (BED) geleden, dit is een minder ernstige vorm van eetstoornissen informatie hier over op www.sabn.nl Bij mij heeft het gewerkt dat mensen mij keihard confronteerden met de waarheid, dus niet voorzichtig maar boem ; jezus lijk eet eens wat meer enz. Hierna ben ik in therapie gegaan wat inhield dat ik een praatgroep zat met 9 andere meiden en drie keer een gesprek heb gehad met een psychiater. Het gaat nu goed met me er zijn zelfs dagen dat ik me niet met eten bezig houd ik weeg nu ook 75 kilo en wil graag wat kilootjes kwijt (5 ofzo) maar ben bang dan weer in mijn oude patroon terug te vallen. hoe je je vriendin moet benaderen is dus erg moeilijk te zeggen, probeer haar voorzichtig te peilen en werkt dit niet dan wat harder denk ik sterkte


steeffie

Berichten: 2347
Geregistreerd: 23-05-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 19:56

jeetje wat moeilijk. Ik zou zoals al eerder gezegd proberen er voorzichtig met haar over te praten.
Mijn moeder heeft vroeger ook anorexia gehad, ze was balletdanseres, dus ze moest extreem dun zijn. Ze heeft nu nog steeds problemen met eten, nooit honger etc.
Ze is nou vrij normaal van gewicht, maar ik kan mijn moeder niet dik voorstellen, dat zal ze gewoon nooit worden. Ze is een echte gezondheidsfreak, daar word ik welles gek van Knipoog .
Ik heb een hele kleine maag, en ik krijg nooit zoveel eten op. Als ik dan een dag ff geen honger heb ofzo begint mijn moeder altijd meteen; je krijgt toch geen anorexia ofzo heh. Ze bedoelt het goed maar ik vind het wel irritant, want ik weet gewoon dat ik geen anorexia zal krijgen, ik maak me niet zo druk om mijn uiterlijk, en ik houd veel te veel van snoepen Haha!
maar goed weer even on-topic; veel mensen met anorexia proberen dat ook extreem te verbergen. Dus als ze bijv. op een verjaardag zitten en er word taart aangeboden zeggen ze niet gewoon "neej ik heb geen honger", maar ze gaan smoesjes verzinnen bijv dat ze net ziek zijn geweest, of dat ze al een heleboel hebben gegeten ofzo. Mischien kan je daar eens opletten.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 20:47

susan"]
[quote="Lovely schreef:
Anorexia begint vaak met een niet willen eten, maar door dat lang vol te houden, ontaardt dat in een niet kunnen eten. De kern ligt in een diepgeworteld verlangen om extreem mager te zijn en alles, maar dan ook alles wat een patient doet of wil is daaraan gelieerd. Een ziekelijke magerzucht met een irreele vrees voor zwaarlijvigheid, die dus gedurende het proces van de ziekte ook niet verdwijnt. Dit zit emotioneel vrij diep waardoor het heel moeilijk is om te doorgronden en duidelijk te maken aan de patient zelf.


Maar soms ligt het niet aan het eigenlijke gewicht maar de grip op het leven terug willen krijgen ( en door te (niet)eten hebben ze het gevoel dit in de hand te krijgen) vaak zijn er meerdere omstandigdheden.

[/quote]

Susan, klopt wat je zegt. Wat ik hier aanhaal is de kern van de ziekte, maar niet de oorzaak. De oorzaak of aanleiding van anorexia is meestal een hele emotionele en heel erg moeilijk voor de patient om mee om te gaan. Er zijn verschillende oorzaken op te noemen die kunnen leiden tot de ziekte. Uiteindelijk komt de ziekte emotioneel net zo diepgeworteld te zitten als de oorzaak zelf.

Het verschil tussen een 'gewone' manier van afvalle en die van een anorexiapatient is dat de gewone afvaller vaak een doel heeft, bijvoorbeeld een maatje kleiner of x kilo minder. Een anorexiapatient heeft dat doel niet, of verschuift het alsmaar waardoor het 'doel' nutteloos is en geen betekenis heeft.

Goed van je dat je je BED hebt overwonnen. Je hebt misschien nog niet je ideale gewicht, maar dat is wel haalbaar zonder dat je weer terugvalt in je oude patroon denk ik. Als je er echt bang voor bent, dan kun je je nog laten begeleiden en hele duidelijke regels stellen voor jezelf.

Dennis

Berichten: 31456
Geregistreerd: 23-05-01
Woonplaats: Slootdorp

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 20:48

Percy schreef:
Toen ik bevallen was van mijn oudste woog ik nog 49 kg. en dachten ook veel mensen dat ik anorexia had. Dat is echt niet leuk als je je een slag in de rondte eet maar niet wil aankomen. Vooral niet als ze je dan ook nog eens niet geloven.


Dit is dus zeker heel iritant. Ik ben redelijk klein en ook nog een heel dun sprietje en veel te dun voor mijn lengte. Het is me nog niet met zo veel woorden gezegt maar het zou me niet vermoeden dat mensen van mij denken dat ik anorexia heb.(ik ben dus 1.62 en 42 kg)

Super fijn voer bestel je hier: https://equilin.eu/?partner=217
*Als je haar voor je ogen waait, als je jas om je lichaam draait, als de wind langs wangen aait, weet dat ik je mis* - Acda en de Munnik

Ethelate

Berichten: 21113
Geregistreerd: 02-10-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-07-02 22:32

Ik was van jongs af aan beste vriendinnen met me buurmeisje, we waren altijd samen en vertelde elkaar alles. In groep 8 werd ze stiller, geslotener tegen over mij, terwijl ze in een groep juist helemaal niet zo was. Ze begon steeds meer te sporten (deed ze al veel).
Eind groep acht vroegen mensen mij wel eens of ze misschien ziek was, want ze was zo dun... maar ik wist het nie:"tja, ze sport veel"
Op het groep acht kamp begon ik door te krijgen dat er iets niet klopte, gewoon van die kleine signaaltjes...
Me ouders zijn goede vrienden met de buren, en me moeder werd het ook gevraagd of ze misschien ziek was, en die was altijd heel bezorgd, en dat maakte mij weer bezorgt... (tja, ik voelde wel dat het niet goed zat) Net voor de grote vakantie heeft de buurvrouw het pas echt tegen me moeder verteld. Die vakantie had me vader verspreid vakantie dus gingen we 2 weken ver weg, en 1 week bleven we vlakbij huis. Het buurmeisje ging mee, en toen begon ik me echt ongerust te maken.
- waarom moest ze elke dag van die repen eten?
- was ze ziek?
Tja, als kind van 12,.. wist amper wat anorexia was,. ja heel mager, maar ik dacht daar niet aan.
Toen we na een week thuis waren, en ik eindelijk alleen met me moeder kon praten heb ik het haar gevraagt, ze zei : ze heeft Anorexia Boulumia
Ik hoor het haar nog zeggen...
Dat maakte zo'n indruk op mij.
Ik was kwaad op haar, ze had het me niet verteld (logisch, maar dat besefde ik toen niet)
me moeder heeft het me toen allemaal uitgelegt,...
We gingen samen naar de zelfde middelbare school, maar ...
ik vertrouwde haar niet meer, wist dat ze loog als ze zei dat ze net had gegete. Als iemand haar iets van snoep aanbood, nam ze het aan, en moffelde het weg. Ik was de enige die het wist daar opp school, en had haar dus in de gaten, en misschien had zij mij in de gaten?
Ze sloot mij meer buiten, en ik was kwaad, kwaad wat ze allemaal deed en loog...
Na het eerste jaar ben ik daar van school af gegaan, en eigenlijk geen contact meer met haar gehad.
Achteraf had ik spijt, was het mijn schuld, had ik haar moeten steunen...

Het gaat nu op en af met haar, maar ziet er nu al een stuk beter uit, maar nog steeds hebben haar ouders het er druk mee, en heel hun leven draait om haar...
Soms zie ik er wel eens lopen, en dan heb ik echt de neiging haar vast te pakken, door elkaar te schudden en te hopen dat ze wakker wordt...

maar ik heb het idee dat ze voor mij niet meer te bereiken is...

Wat je het beste kunt doen is er mat haar over praten, ze zal het ontkennen, misschien kwaad worden, maar misschien is ze nu nog niet zover....
Zeg haar wat de gevolgen kunnen zijn, dat ze hulp moet zoeken, dat je haar zult helpen...

Ik zou niet weten hoe ik haar zou kunnen helpen, want dan deed ik het wel...

Mijn mini’s & Equi Habitat in ontwikkeling volgen? @ethelate op Instagram

Gelukkig is mijn honger om te leren groter dan mijn ego - Mo Gawdet


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie