Citaat:'k Ben helemaal in de wolken
Begin vorig jaar heb ik een auto ongeluk gehad, en daarbij een rug- en nekwervel beschadigd.
Daardoor heb ik sindsdien niet meer kunnen rijden.
Daar baalde ik natuurlijk ontzettend van, heb ook lange tijd eraan getwijfeld of het ooit nog goed zou komen, en of ik ooit nog op m'n paardje zou kunnen rijden.
Maar met vallen en opstaan is het gelukkig allemaal weer redelijk goed gekomen.
Ondertussen heb ik m'n paardje heel regelmatig gelongeerd, en dit ging prima.
Maar het blijft toch kriebelen he ???
Zondag heb ik m'n stoutste paar schoenen aangetrokken, heb eerst een kwartiertje gelongeerd, en daarna m'n paardje opgezadeld.
Sjemig, de zenuwen gierden door m'n lijf.
Wat zou ie gaan doen, er had tenslotte al meer dan een jaar niemand op z'n rug gezeten.......
En zou ik het zelf allemaal nog wel kunnen ???
Daarvoor had ik meer dan 20 jaar bijna dagelijks gereden, en dat toch die twijfel of ik het misschien verleerd zou zijn.
Het verliep allemaal wonderwel goed !
Ik kon zo opstappen en wegrijden !
En het gaf me een perfect gevoel, net of ik er de vorige dag nog opgezeten had.
M'n paardje gedroeg zich wonderwel, geen bokkesprongen (liever niet, want dat doet nog best wel pijn. vrees ik ) en geen gekke kuren.
Zo 10 minuutjes gestapt, en toen was het natuurlijk goed zo.
Gisteren hetzelfde verhaal: weer eerst een kwartiertje gelongeerd, daarna 10 minuutjes gereden en zelfs een paar drafpasjes gedaan (aaaauuww !).
Helaas had de buurman jonge koeien in de wei gezet, die liepen constant aan de andere kant van de omheining mee te rennen.
Maar m'n paardje gaf geen krimp, stoer he ?
Kortom: ik ben zwaar gelukkig, en trots op m'n knollie dat ie zich zo super gedraagt !
Vandaag is het rustdag, morgen nieuwe ronde - nieuwe kansen !
Vandaag was het dus zover: nieuwe ronde, nieuwe kansen.....
M'n paardje stond supervrolijk in de wei, en was er helemaal klaar voor
Ik had besloten om weer te beginnen met een kwartiertje longeren.
Al bij de eerste passen zag ik dat ie enigzins verkrampt was.
Hij nam wat kortere passen dan gebruikelijk, en het ging allemaal wat moeizaam (hij keek er ook een beetje moeilijk bij).
Na een kwartiertje leek het wat beter te gaan, en ben ik er maar eens opgeklauterd.
Al m'n vermoedens werden bevestigd, want hij voelde echt wat stijfjes aan.
Op zich helemaal niet vreemd natuurlijk, gezien de voorgeschiedenis.
Ik heb hem rustig gereden, geprobeerd om zo veel mogelijk ontspanning te krijgen.
Vooral in stap natuurlijk, want de andere versnellingen willen nog niet zo lukken met m'n gebrekkige lichaam
Ik heb wat wendingen gereden, wat wijken voor de kuit en korte stukjes schouderbinnenwaarts.
Ik heb me voorgenomen om om de dag te gaan rijden, voorafgegaan door ca. een kwartiertje longeren (of net wat op die dag nodig blijkt te zijn).
Heeft er iemand nog tips om m'n knolletje wat sneller door deze lastige periode heen te krijgen ?
Misschien vaker of minder vaak rijden ?
Uiteraard pas ik mijn "schema" tussentijds aan als dit nodig blijkt te zijn, maar ik vraag me af wat een goed ritme is om zo snel en goed mogelijk hier op in te spelen.
Alle reacties en tips zijn welkom !
