Aangezien de meeste paarden van verschillende eigenaren zijn, is er geen vaste "ontwormdag". (vraag me ook af of ze allemaal wel gedaan worden, maar goed) Op zich is dat jammer, want via die anderen wordt Udinnie wel weer sneller besmet. Maar goed, toch een spuit. Baat het niet, schaad het niet tenslotte.
Ik op weg, gewapend met vriend, halster, halsband, longeerlijn en uiteraard wormspuit.
We komen aan bij het hek, in geen velden of wegen een roodgekleurd paardje te zien.
Wel allemaal friezen, maar Udinde hoort bij het groepje donkerbruinen. Geen donkerbruinen, geen rode....Sja, dan maar beginnen met wandelen he? half uurtje later maar besloten om op eenhoge duin te klimmen en van daar uit wat rond te kijken.
Wat denk je? Aan de andere kant van de duin stond ze
Het was superschattig, want ik was nog niet over de duin heen. Marco al wel, hij had al wat geroepen maar geen reactie. Ik riep van de overkant van de duin (zij kon mij dus niet zien) en ze stond helemaal verward in de rondte te kijken. Ze kon me niet vinden
Ze kwam ook direct op me af om een "manenkriebel"
Maar ooops, daar kwam de halsband te voorschijn en madammeke wist direct dat er iets te verwachten was.
Bijzonder lastig hoor, een paard een halsband om doen die eigelijk niet zo graag wil en dan lopen er ook nog eens 17 enters/twenters rond je voeten die VERSCHRIKKELIJK nieuwsgierig zijn.
Zag er bijzonder komisch uit. Ik mopperend op Udinde omdat ze niet wilde blijven staan en schelden op al die paarden die in de weg liepen
Met veel pijn, moeite, lieve woordjes en geduld Udinde wormenspuit opgedrongen. Vervolgens was ze ZWAAR beledigd, het heeft wel 5 minuten geduurd voordat ze weer bij me kwam. Ze liep met een uitdrukking rond, als blikken konden doden. Boefje!
Genoeg tijd verspilt aan zoeken, halsband omdoen, paarden wegjagen ed. We gingen dus weer naar huis. Door de duinen liepen we, Marco en ik.
Achter ons aan kwam een hele slinger paarden, allemaal een voor een.
Udinde en Ulka eerst, vervolgens de 15 andere maatjes. Net kleine eendjes achter hun mama aan.
Het zag er zo gaaf uit, als ik omkeek zag ik mijn meidje recht in de ogen (als ik bleef staan botste ze tegen me op) en daarachter volgde de kudde.
Ik geloof dat mijn rustige, brave meisje een behoorlijke plaats in de kudde heeft veroverd
Eduard gaat kijken of hij de keuring een week kan opschuiven maar geen amelander dressuurwedstrijd voor mij *snif*