Geplaatst Ik moest vandaag heel de dag werken op Horse Event in Deurne.. Dus ik stond om 7 uur op en ben om half 8 in de auto gestapt om de paardjes te voeren en daarna door te rijden naar Deurne. Nou, alles ging volgens schema.
Ik had wel een beetje een vreemde weg, maar het ging best. Behalve dat ie steeds weer zo irritant inhield en een stuk minder trok dan normaal. Maar aangezien die dat al een paar weken doet maakte ik me daar geen zorgen over.
Kom ik in Eindhoven, waar ik ineens doorheen moest rijden omdat ik zo'n rare weg had genomen, moet ik voor een stoplicht stoppen. En ik hoorde al wel wat vreemds, maar niets schokkends. Dus ik stop voor het stoplicht begint de hele astra te trillen en niet te zuinig! Ik dacht dat mijn uitlaat er zo onderhand onderuit rammelde. Dus ik kreeg de zenuwen, want ik was net op de helft ofzo. Ik moest dus nog een heel eind. En naarmate ik verder reed, trok ie steeds minder. Zo erg dat mensen me al gingen duwen (en behalve door audi's heb ik daar nooit zo'n last van). Maar ik durfde hem eigenlijk ook niet aan de kant te zetten omdat ik bang was dat ie dan helemaal niets meer zou doen. En aangezien mijn ouders een lang weekendje Spanje doen, konden die me dan ook niet eventueel ophalen. Al met al, geen fijne situatie. Bij ieder stoplicht waar ik moest stoppen leek het erger te worden.. Ik kreeg zowat tranen in mijn ogen, want mijn trots mag dus echt niet kapot gaan! Bovendien begon ik het steeds enger te vinden. Uiteindelijk na de tijd echt afgeteld te hebben was ik dan eindelijk in Deurne beland. En aangezien ik een parkeerkaart voor standhouders had, mocht ik op het grote terrein parkeren. Maar daarvoor moest ik door de blub, niet fijn dus.. En dat deed ie helemaal met moeite. Maar ik stond op de parkeerplaats. Dus ik uit de auto gesprongen en naar de uitlaat gekeken die inmiddels echt HEEEEEL hard rammelde. (zo erg dat ik me onderhand schaamde voor het ding) Ik wist niet wat ik ermee aan moest en ben dus maar naar de stand gelopen. Na veel gedoe ben ik met een medepromo-mensje ernaar gaan kijken, maar stationair liep ie eigenlijk gewoon goed voor zover we konden horen.
Na een tijdje gewerkt te hebben enzo belde mijn vader eindelijk op. Die vond dat ik maar de ANWB moest bellen en gaf mijn ons lid-nr. en het nummer van de Nederland-service. Dus ik bellen.. Krijg ik zo'n mevrouwtje aan de telefoon en die vraagt wat er aan de hand is, ik uitgelegd. Krijg ik als vraag of ik dan wel mijn moeder en de kaart bij me heb, terwijl ik nota bene net zeg dat die in Spanje zijn. "Nee dan kunnen we u niet helpen hoor, mevrouw. Die kaarten zijn namelijk persoonsgebonden en daarom kunt u niet zomaar een andere auto opgeven." Dus ik mijn vader bellen dat dat stel flapdrollen niet kan helpen... Nou, toen maar kennissen gebeld of die enig idee hadden. Inmiddels ook al aan verschillende mensen een smsje gestuurd met de vraag wat ik ermee aan moest. Nou het overgrote deel zei dat ik er beter niet mee kon rijden omdat ik niet wist wat het was.
Toen mijn huisgenootje gebeld, die wel redelijk in de buurt woont met de vraag of ik hem anders evt daar kan achterlaten. Die vond het natuurlijk wel goed, dus was ik al wat gerustgesteld. Dan hoefde hij in ieder geval niet daar op het parkeerterrein te blijven staan. Ik kwam toch wel thuis met iemand anders. Maar die auto vind ik zo onderhand nog belangrijker.
Uiteindelijk belt mijn vader op om te vragen of ik iets geregeld had, maar dat was dus niet het geval. Bleek dat onze buurman in de buurt was. Met vrienden van hem die automonteur zijn en uit Limburg komen dus toch die kant op moesten. Uiteindelijk zijn zij mijn kant op gekomen en hebben gekeken. Bleek dat ie steeds wisselde van 2 en 3 cilinders.. Dus waarschijnlijk een kapotte bobine. Maar, hij kon mee naar huis, dus ik was blij. Auto uit de prut gehaald, wat resulteerde in een modderauto (de modder tot op het dak!
) Ik in de auto van de buurman, want ik vond het maar niks. En de buurman in de mijne. Na een uurtje waren we heelhuids in Drunen beland. 
Ik de buurman bedankt en van auto gewisseld. Daarna op naar oma met m'n fietsje, want nu liet ik hem toch maar liever staan. Maar de paarden hadden inmiddels ook weer honger. Inmiddels had ik ook al wat afgesproken met mijn vriendin om te gaan rijden. Ook dat ging maar net allemaal, want mijn mooi geplande schema liep fout. Uiteindelijk met de Honda van oma naar de paarden. Daar aangekomen gauw met mijn vriendin van auto gewisseld zodat ik met haar peugeotje gewoon door het bos kon crossen (oma's auto mag ik niet meenemen door het bos). Na het voeren vlug vlug naar mijn paard en die gauw opgezadeld enzo, want ja.. Het wordt ook weer vroeg donker.
Nou.. Lekker gereden enzo.. Dat ging best lekker allemaal.
Dus ik naar huis. Ook dat nog goed overleefd. Maar toen ik de auto weer terug had gebracht naar oma en op mijn fietsje naar huis reed kreeg ik nog onderhand een botsing met iemand anders op de fiets.. Nou die was ook laaiend, want ik zat ook niet op te letten. Maar ja, hij had ook geen licht aan. Nou spier verrekt.. Lekker dan. Uiteindelijk thuis aangekomen ben ik maar op de bank geploft. Want moe zijn en dingen doen werkt dus echt niet..
En nu zittend op de bank met een zere heup, hoop ik maar dat de dag snel voorbij is..
