Geplaatst: 05-09-10 19:33 Ik zal bij het begin beginnen:
2 jaar geleden kwam ik een super leuk paardje tegen op internet. Een bonte Shetlander. Na wat heen en weer gemaild te hebben met de fokster (ik was 16, mocht nooit een pony, maar toen ik het thuis vroeg mocht ik hem toch kopen!) de koop gesloten. Ik deed een aanbetaling van 50 euro, zij kwamen hem 2 maanden later brengen en dan zou ik de resterende 220 euro betalen. Ik was helemaal in de wolken!
Toen hij er eenmaal was, was alles leuk. Ik zag er een grote uitdaging in hem alles te leren. Maar toen de dagen korter werden, de school weer volop op gang was, en al mijn zuurverdiende centjes in het beestje gestoken moesten worden, ging ik er steeds minder de lol van inzien. Ik bood hem te koop aan op internet, verschillende geïnteresseerden, maar ineens kwam mijn nichtje naar me toe dat haar ouders hem wilden overnemen voor haar. Deze oplossing leek me ideaal, zo kon hij fijn op de stalling blijven staan waar hij stond en net weer gewend was!
Gelijk de stalbaas ingelicht, geregeld dat niet ik, maar zij kwamen om hem te verzorgen. Ook heb ik zijn paspoort en zijn entingboekje aan ze gegeven. Ze vroegen nog hoeveel ik voor hem moest hebben, dus ik zei dat ik 270 euro voor hem betaald had en dat zouden ze mij ook betalen. Als het loon binnen was, want ze zaten nu even krap. Ik vond het prima, het is familie waar ik (toen nog) close mee omga, dus ik mag toch wel verwachten dat ze zich aan de afspraak houden?
Helaas heb ik nooit geld gezien... Ik heb vaak gedacht hoe ik hiernaar moest vragen. Ik ben geen type die dit zomaar even doet, ik ben soms nog te goed van vertrouwen en ga er misschien ook nog wel van uit dat ze zelf het geld nog komen brengen.
Oma van die kant heeft ze wel eens gezegd dat ik nog geld van ze kreeg, en hun antwoord daarop was: "Het is goed met haar, dat beest heeft ons al genoeg gekost!" (pony heeft luizen gekregen toen hij pas van hun was, ze hadden hem bij de schapen gezet... Ook hebben ze hem laten castreren, maar dat wisten ze van tevoren... Allemaal dingen waar ik niks aan kon doen en die ook zeker mijn schuld niet waren!!!)
Inmiddels heb ik vrijwel geen contact meer met hen, gewoon omdat ze niet mijn soort mensen zijn en ik voor de rest helemaal geen connectie met ze voel. Ze kijken neer op andere mensen (voelen zich altijd beter) en zijn jaloers op wat mijn broertje en ik kunnen en hun kinderen niet. Nee, daar hoef ik niet meer mee geconfronteerd te worden.
Toevallig zat ik vandaag bij oma van moeders kant, en er kwam een vriendin langs van die bewuste oma. Ze vond het zo leuk dat ik paardreed (ze vindt paarden zelf ook heel erg leuk zei ze) en ze vond dat ik maar een eigen paard moest kopen. Waarop ik antwoordde dat ik die gehad had, maar dat dat niet zo'n succes was. Zodoende kwam dus ook dit allemaal ter sprake. Hoe belachelijk en asociaal het eigenlijk was dat ze me nooit betaald hebben voor die pony. Ze vroeg of ik bewijs had dat het mijn pony was. Het enige dat zwart op wit staat zijn de mailtjes met de fokster (Amandake op Bokt). Ik kan niet meer met zekerheid zeggen of mijn naam ook in het paspoort stond...
Die vrouw dacht dus dat ik rechtmatig nog steeds de eigenaar van deze pony ben, en dat ik alsnog het geld wat ze me verschuldigd zijn kan opeisen, en anders de pony gewoon van mij is.
Ik weet dus niet of ze de pony op hun naam hebben laten zetten o.i.d. Of dat überhaupt mogelijk is als er geen bewijs van aankoop is...
Het gesprek met ze aangaan zie ik niet snel gebeuren. Ten eerste omdat ik ze nooit meer zie/spreek en ten tweede weet ik gewoon al precies wat ze gaan zeggen (zoals ze tegen mijn oma ook al gezegd hebben...)
Wie kan mij hier meer over vertellen?
) en als mijn vader (broer van de vader van het nichtje) en mijn oma (zijn eigen moeder dus) erover begonnen kregen ze een snauw. Er is gewoon níet te praten met deze mensen want ze staan boven iedereen en de wereld is van hen. 
Ben ook maar een student en het geld groeit mij helaas niet op de rug! 
