Hoi!
De meesten van jullie weten het al: ik heb last van epilepsie. Daarom alleen al ga ik liever niet alleen met Pie onder het zadel naar de manege. Normaal fietst mijn vriendin naast mij, maar dit keer kon ze de heenweg niet. Dus ik "alleen" met Pie rijdend naar de manege...
Ik had voor de zekerheid een deken meegenomen ondanks de warmte, daar zat ik dus bovenop. Toen kwamen we een tractor tegen, die kwam ons tegemoet. Het was al na vijf minuten dus Pie deed net of hij bang was (issie nooit normaal) en stond stil, dribbelde ter plekke, draaide en wilde terug naar huis in galop, maar omdat ik hem meteen verder draaide stond hij weer met zijn neus richting tractor. De tractor stond inmiddels stil omdat Pie midden op de weg stond met z'n dikke kontje overdwars .
Ik prikte mijn hakken in zijn buik, wat door de deken weinig uithaalde, maar toen ik het uiteinde van de teugels greep (om als 'zweep' te gebruiken) herkende hij dat gebaar en dacht: oeps, ik loop toch maar vooruit. Was ff spannend maar ging goed.
Op de heenweg nog hier en daar wat kijkerig, gewoon een reden zoekend om moeilijk te kunnen doen, maar ik bleef rustig zelf... waar ik eigenlijk wel verbaasd van stond want ik ben zelf snel een zenuwpees
We kwamen goed aan, en tijdens de les gingen we springen. Hij deed het echt fantastisch, niet te geloven zo goed. In het begin waren de drie sprongen achter elkaar wat lager, en moest ik hem zelfs been geven om goed uit te komen! Vroeger was hij zo opgewonden dat hij er overheen scheurde!
Toen de sprongen hoger werden, en de jonge paarden al waren afgehaakt, gingen Pie en ik nog drie keer "het rijtje doen". De laatste keer was hij zo jolig dat hij na de wending gewoon een heel rondje doorgaloppeerde, en ik liet hem lekker gaan. Hij gaf zelfs een schattig bokje, zat echt te dollen! En dat aan het eind van de les, waarbij hij toch wel moe was. Ik vond het supercool dat Pie zo blij was.
Op de terugweg moesten we weer alleen terug, maar mijn vriendin zou vrij snel daarna met de auto achter ons aankomen om te zien of alles goed ging. Het eerste gedeelte prima, hij liep vlug in stap, maar wel ontspannen en zeer tevreden met zichzelf , grijnz...
Toen zag hij honderd meter verderop in een wei koeien lekker heen en weer rennen, een stuk of vijf. Ze waren lekker aan het dollen. Pie stond stil, ik zei "niet zeuren", neuriede mijn liedje verder en spoorde hem weer aan tot stap. Even later stond hij weer stil, vlak voordat we er langs moesten, hij durfde niet verder! En snuiven! Nou ja, niet te geloven gewoon. Dit was niet echt aanstellerij, hij wilde dolgraag naar huis, maar hier langs? Hij vond het echt eng!
Ik heb hem er uiteindelijk langs gekregen, en hij ging bijna op hol toen we er voorbij waren (zo gauw mogelijk hiervandaan zal hij wel gedacht hebben). Dribbelen en dwars over de weg, dat soort dingen. Maar ik hield hem, kreeg hem weer terug in stap. Alleen dat laatste stuk niet zo ontspannen als dat eerste gedeelte, wel jammer.
Al met al een spannende avond! Maar toch vond ik dat het redelijk goed ging. Ik heb een paar keer eerder met Pie alleen gereden naar de manege, maar dan ging hij wel eens op hol op de terugweg met name.
Dit keer had ik toch het gevoel (vooral bij de tractor) dat ik hem de baas was geworden. Niet zeuren, mijn wil is wet, grijnz....
Fijn gevoel, maar ik rijd toch liever met mijn vriendin erbij. Mocht er wat gebeuren, dan is zij er nog. En Pie? Die gedraagt zich dan beter, de dondersteen }> !
Groetjes, Dorine.