Omdat Austerlitz best een eind van Twente af ligt, wilden we het Ameretto niet aandoen om 's morgens zo lang op de trailer te moeten staan. Hij logeerde dus een nachtje op ZH. Mijn groomteam bestond uit Maarten (tevens chauffeur) en Lautje (deze keer groomde zij eens voor mij in plaats van ik voor haar). Met de grote Mazda van Maartens ouders en onze eigen antieke doch geliefde Ifor Williams vertrokken we zaterdagmiddag op weg naar Houten. Daar aangekomen maakte Leys kennis met mijn 'weekendscharrel' en Ameretto met mijn 'doordeweekse scharrel'. Ondanks dat accepteerden de beide paardjes elkaar prima, Marco heeft er wat leuke foto's van gemaakt die ik binnenkort op Bokt zal zetten. Een paar zijn al te zien in http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?t=50564
Alles ging goed, Ameretto nog even gelongeerd (daar zijn ook leuke filmpjes van) en daarna achtergelaten in z'n logeerstal. 's Avonds zijn Maarten en ik nog naar de kuravond bij Eyes in Maarssen geweest, terwijl Lau nog hard moest studeren, dus die bleef bij mij thuis achter de pc. Vanmorgen om kwart voor 7 op, Ameretto voeren, spullen inpakken en... op naar Austerlitz!
Ik ben echt geen moment zenuwachtig geweest (maar dat was ik bij m'n eerste wedstrijd met Leys ook niet). Of ja, een heel klein beetje met het voordraven voor de keuring (mijn 'klip-klop-neurose'
), maar mijn angst bleek nergens voor nodig te zijn want hij kwam met glans door de keuring (hartslag 32 en liep prima). Letterlijk met glans, want hij glom ook als een spiegeltje en dat zonder een druppel Equistar! 
Inmiddels was mijn supportersgroep al gearriveerd. Helaas konden mijn ouders niet komen omdat mijn vader wat ziekjes was, maar Prisca en Marco waren er en tot mijn grote verrassing kwamen Lotje (Zep) en Yor ook nog kijken! Mijn start was vrij spectaculair: ik denk niet dat veel mensen zijn gestart met hun kont naar de startlijn
. Ameretto is SGW gewend en dat is vanaf de start 'gaan met die banaan'. En daar had ik nu even weinig zin in voor een rit van 26 km. Dus ben ik bij het aftellen heel langzaam bijgedraaid en op 0 ben ik rustig weggestapt. Al snel gaan draven, dat ging eigenlijk best lekker, en bij het eerste 5 km-bordje zat ik al mooi op schema: 15 km/u. Ik had dus heel wat speling. Ben toen even gaan stappen en kwam bij de PA (waar ik nog niet hoefde te checken) de vader van Laui tegen op Voltrack, met wie ik wat kilometertjes ben meegereden.
Ameretto oftewel Drift Kikker had er veel zin in, helaas iets te veel zin waardoor hij de laatste 2 km voor de finish niet normaal wilde stappen. Hij bleef maar dribbelen en helaas helaas: bij de PA bleek hij een hartslag van 88 (!) te hebben! Het was ook nog een hele toer om die stethoscoop tussen z'n benen te krijgen, dat wordt dus oefenen thuis met een lepel.
Verplicht 20 minuten rust dus. Maar zijn hartslag herstelde goed: ondanks dat hij geen moment stil wilde staan, was die na 20 minuten gezakt tot 56 (onder de 60 dus) en we mochten weer verder. Omdat hij zo ontzettend graag wilde lopen, ben ik een paar kilometer gaan galopperen, tot hij heel relaxed liep aan een lang teugeltje. Ook het drafstuk daarna verliep prima, maar toen ik vanaf 23 km wilde stappen, werd het een drama. Ik heb de laatste 3 km op een letterlijk 'dansend' paard afgelegd, terwijl ik toch echt van plan was om rustig te stappen. Ameretto niet. *zucht*
Op dat moment zat zijn hele hoofd onder het witte schuim (van bit tot oor) en ik had even het idee dat ik geen contact meer met hem kreeg. Had nog wel controle, kon hem aan een losse teugel rijden zonder dat hij ervandoor schoot, maar rustig stappen zat er niet in (hij kan trouwens fantastisch appuyeren op een bospad
). Ik wilde er een stukje naast gaan lopen, maar dat bleek geen succes: na 10 meter liep hij al bijna compleet door me heen en ik was bang dat hij achter het eerstvolgende passerende paard aan zou gaan, dus ben ik maar weer opgestegen. Heb ongeveer 3 km lang 'hoooo, ruuuuustig, braaaaaf' zitten mompelen, maar veel hielp het niet. Rustig blijven zitten en diep ademhalen, dat was het enige wat ik kon doen.We kwamen dansend over de finish en helaas was z'n hartslag toen 68, te hoog dus om meteen goedgekeurd te worden. Ook deze keer stond meneer te draaien en te stampen, met nog genoeg energie voor nog eens 26 km. Helaas weer 10 minuten straftijd, maar z'n hartslag was vervolgens gelukkig weer 56 en dat betekende dat we onze rit in ieder geval hadden volbracht (alleen de eindkeuring nog te gaan). Het was alsof we de Vierdaagse hadden gelopen: Lotje had heel lief een grote bos bloemen en een kaart meegenomen namens mijn hele groomteam, om me te feliciteren met het volbrengen van onze eerste rit. Echt fantastisch vond ik dat, bedankt grooms!
Toen naar de trailer en op naar de laatste keuring, waar zijn hartslag weer keurig 40 was en hij wederom een mooi staaltje regelmatige draf op harde bodem liet zien. Heb 'm maar een dikke zoen op z'n bles gegeven toen bleek dat-ie volledig goedgekeurd was. Onze eerste rit volbracht!
Ons uiteindelijk gemiddeld tempo lag op 10.76 km/u inclusief straftijd. Hadden we geen straftijd gehad, dan hadden we op 13.56 km/u gezeten. Uiteindelijk waren we nog 71e van de ongeveer 100 deelnemers in de klasse I. Niet echt een spectaculaire plaatsing, maar ik heb toch een goed gevoel over de rit, ondanks dat Drift Kikker net ietsje te veel energie had. Zelf vond ik het alles meevallen, had gedacht dat 26 km wat langer zou aanvoelen, maar het was heel goed te doen.
Onze volgende rit wordt Leersum op 26 mei, heb er al veel zin in! Door verschillende ruiters is me aangeraden om voor die tijd nog een flinke rit van 30/40 km maken en Drift Kikker o.a. op die manier te leren om z'n energie wat beter te verdelen. De volgende keer wil ik toch echt onder de 60 binnenkomen, en dat kan alleen als het meneertje ook belieft om rustig te stappen.
Het was een heerlijke dag met het beste weer dat je maar kunt bedenken, en ik weet nu zeker wat ik eerst alleen maar vermoedde: endurance is super!
Grooms en andere belangstellenden (via de telefoon): BEDANKT!
Maar goed... dat zullen ze niet zo snel meer vergeten. Ameretto is geloof ik wel sirene-proof onderhand 
Oh ja... je kunt wel merken dat endurance toch een behoorlijke conditie vraagt van zowel het paard als de ruiter. Ik geloof zelfs dat Karin voor de prijsuitreiking bijna in slaap viel op de tafel 
(uiteindelijk viel ze in de auto in slaap, maar werd ruw uit haar schoonheidsslaapje gerukt door een telefoon die ging 
Die rit in Dwingeloo, dat duurt nog even maar zou het erg leuk vinden om ook eens te komen kijken/groomen want dat is best wel in de buurt. 
Lijkt mee iig wel erg leuk om een keer te zien! 