Geplaatst 
Het weekend 'Holterberg' begon vrijdag al. Het was enorm druk bij ons op stal: niet alleen deden er meerdere stalgenoten mee aan de endurance, we hadden ook nog zeven logees uit het hele land. Eentje daarvan was het paard van Jorie, die zelf met haar vriend Marco (goh, hoe origineel
) bij ons thuis logeerde. De hele vrijdag bezig geweest met inkopen doen, paard nog even rijden, spullen uitzoeken, maar toen ik 's avonds om half 8 thuiskwam, moest ik alles nog netjes inpakken... En dat terwijl ik mijn paklijst kwijt was. Gelukkig bleek die nog ergens in de catacomben van de laptop te staan, dus eind goed al goed. Nog even naar Haarle geweest om mijn hesje en vetkaart alvast op te halen en tegen middernacht konden we dan eindelijk gaan slapen. 
De volgende ochtend ging al om kwart voor 5 de wekker. Tegen 6 uur op stal, alwaar de eerste ruiter net haar paard had ingeladen. Ingrid reed de 100 km dus zij moest nog vroeger dan wij op het wedstrijdterrein zijn. Zelf vertrokken we rond half 7. Voorkeuring verliep prima en toen konden we gaan opzadelen. De massastart vond plaats achter de auto van Susan die ons naar het bos loodste. Bij het begin van het bos liet ze ons 'los' en daar gingen we: twaalf combinaties op de 82 km. Ret lag al vrij snel op kop samen met een ander paard. Ik moest hem erg tegenhouden, hij wilde het liefst veel te hard. Uiteindelijk kwamen we met een groepje van vier samen te rijden. Dat ging prima, wel in een aardig draftempo maar de hartslag van Ret zat rond de 120 en hij was goed bestuurbaar, dus ik liet het maar zo. Hield ik hem te veel in, dan raasde de hartslag door naar de 140 en dan werd-ie pisnijdig, dus ik heb hem maar in een vlot tempo laten doordraven. Dit rondje (van 38 km) bleken we achteraf in 16 km/u te hebben gereden. Ik vond dit zelf iets te snel en besloot in het in het tweede rondje wat gas terug te nemen. Het was tenslotte ook steeds warmer aan het worden en Ret had nog niet erg veel gedronken. Op de eerste vetgate hebben we de tijd genomen: na 12 minuten aanbieden en toen was de HF 48. Verder alles in orde, alleen de turgor was wat minder geworden.
Het tweede rondje hebben we voornamelijk in ons uppie gereden. Af en toe samen met Els en haar schimmeltje, maar die raakten we op een gegeven moment kwijt. Dit was het fijnste rondje: Ret was goed aan een lang teugeltje op mijn zit terug te rijden en in dit rondje hebben we ook relatief veel gegaloppeerd in plaats van gedraafd. Dit rondje reden we dan uiteindelijk ook in ons 'normale' trainingstempo van zo'n 14.5 km/u. Ret begon eindelijk goed te drinken – Fasel heeft foto's als bewijsmateriaal
– en ook op de vetgate ging er nog anderhalve emmer in. Desondanks had de turgor daar nog geen boodschap aan, maar het werd wel aangetekend op mijn kaart dat hij net had gedronken. Verder deze keer na 5 minuten aangeboden, HF was 52 en de overige waarden waren stabiel. Ook op deze vetgate stond Ret nat hooi, wortels en appels (met zout!) te eten of zijn leven er vanaf hing, daar was ik erg blij mee want zo kreeg hij toch nog voldoende vocht en zout binnen.Op naar het derde rondje. Aan het begin van het pad over de Berg stond een fotograaf van het Holtens Nieuwsblad die riep dat ik deze week de krant in de gaten moest houden, en bovenop de Berg stond een cameraploeg van RTV Hellendoorn. Voor wie nieuwsgierig is: www.rtv.hellendoorn.nl - zowel foto’s als videobeelden
. Tijdens dit rondje werd de hitte steeds beter merkbaar en ik kreeg last van de spieren in mijn onderbenen. We zijn toen wat vaker gaan stappen (dit rondje reden we uiteindelijk in 13.6 km/u). Op de laatste 10 km begon Retje zijn motivatie een beetje kwijt te raken. We hadden dan ook al kilometers lang in ons eentje gereden, de uitdaging was wat zoek. Toen hij onze grooms zag staan, leefde hij weer een beetje op (en dronk een paar slokken) en toen we aansluiting vonden bij een paar klasse 2-ruiters gingen de oortjes er weer op en moest ik hem zelfs weer gaan inhouden, zo fanatiek werd hij. Een kilometer voor de finish hoorde ik *rinkel* - daar ging het rechter achterijzer. Heb het ding meegenomen, ben de laatste kilometer lekker gaan stappen met die klasse 2-ruiters en we kwamen relaxed over de finish met HF 68 en een fit ogend paard – wat ik trouwens later van meer mensen hoorde: 'wat zagen jullie er nog fit uit, dat laatste rondje!' Best een compliment. 
Toen naar de vetgate om Retje te verzorgen voor de nakeuring. En daar ging het mis – met mij althans. Mijn zusje stonden Ret af te spuiten onder de waterslang en op dat moment voelde ik al het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. Ik zag sterretjes en ben in een hoekje op de grond gaan zitten. Het licht ging gelukkig nog net niet volledig uit. Oorzaak: het overbekende gebrek aan zout. Normaal neem ik iets van een zak chips of iets anders zouts mee, zelfs als ik ga groomen. Deze keer was ik die finaal vergeten. Dom dom dom... Nu kon ik niet eens mijn eigen paard voorbrengen bij de nakeuring. Heb je 82 km op dat beest gehobbeld, dan wil je het ook kunnen afronden. Maar dat ging dus niet, ik was te misselijk en te duizelig. Mijn zusje is uiteindelijk met Ret naar de nakeuring geweest, terwijl men probeerde mij een bak bouillon te laten eten. Na drie happen/slokken ging het gelukkig al wat beter, hoewel ik me de hele verdere dag nog wat gammel heb gevoeld. Ik moet toch echt beter aan 'self management' gaan doen. Gelukkig kwam mijn zusje met een blij gezicht terug van de nakeuring: Ret was goedgekeurd! Dezelfde waarden als waar hij mee was gestart (40/14), darmgeluiden en slijmvliezen nog perfect in orde, alleen de turgor was niet beter geworden. Maar de vet vond hem er verder fit uitzien, niets verontrustends. Voor locomotie kreeg hij een A op drie ijzertjes en toen was onze eerste goed uitgereden klasse 3 een feit!
Ondertussen had ik Jantien aan de telefoon gehad, die mij liet weten dat ik toch zeker wel moest blijven voor de bekendmaking van de uitslag van de NRPS-competitie. Mijn zusje is Ret even snel naar huis gaan brengen zodat hij nog lekker een paar uurtjes de wei in kon en daarna was het wachten op de prijsuitreiking. Het bleek dat Retje en ik 1e waren geworden in de NRPS-competitie over klasse 2 en daarmee wonnen we een trainingsdag met Désirée Hanen en een begeleide wedstrijddag! Ook waren we tot onze grote verrassing 2e op de 82 km... Ik denk dat het een groot voordeel is geweest dat we het terrein zo goed kennen, en vooral het eerste rondje ging vrij snel. Daarna gingen we een stuk langzamer, maar iedereen reed na het eerste rondje langzamer, dus de voorsprong die we al hadden raakten we niet meer kwijt. Eerste dus bij het NRPS, tweede in de wedstrijd en een fit paard op de dag na de wedstrijd. Het vervelende gevoel over mijn eigen 'falen' bleef nog wel even knagen, maar ik probeer het inmiddels als leermoment te zien en zorg gewoon dat ik de volgende keer voldoende isotone drankjes en zout bij me heb – en niet alleen voor het paard.
Na de prijsuitreiking heb ik nog even lekker de tijd genomen om Ret na te verzorgen. Die was het gepruts aan zijn lijf overigens inmiddels wel zat, hij was blij toen hij rustig op stal stond met een bak voer, een grote plak kuil en zijn drinkbak. Vandaag dus nergens last van, iets stijf toen hij van stal kwam maar na twee uur weiland was dat weg. Hij glimt, hij is nauwelijks ingevallen en hij kijkt helder uit zijn oogjes. Vanmiddag ging ik even met Caro en Mayo het bos in. De bedoeling was dat ik Ret aan een touwtje mee zou nemen, maar mijn staptempo hield zijn staptempo en dat van de anderen niet bij, dus ik ben er zonder zadel op gaan zitten. Na een kwartiertje wilde hij alleen nog maar dribbelen, het liefst was hij een rondje gaan galopperen. Ik ben maar weer afgestapt, het was mij te link zonder zadel en cap. Maar goed, energie in overvloed dus en ook eten en drinken doet hij nog steeds prima.
Met mijn eigen spierpijn valt het erg mee. Tijdens het eerste rondje had ik nog vrij veel last van mijn rechter kuitspier, later was dat weg maar nu voel ik 'm weer. In de overige rondjes kreeg ik last van een spier tussen scheen en kuit in, in beide benen. Dat is nu wel weg – lang leve Traumeel
. En vanmiddag kreeg ik een beetje last van mijn bovenbenen, maar niet noemenswaardig. Het valt me alles mee, ik had verwacht dat die 82 km een grotere aanslag op mijn lichaam zou zijn geweest. Die beenspieren moet ik overigens wel gaan trainen – tips zijn welkom! Kort samengevat: een druk maar vruchtbaar weekend met veel leermomenten - en nu officieel klasse 3!
.JPG){kind=small}
