Ik heb een keer iets vreselijks meegemaakt...als ik er nog aan denk...brrr. Het was eind mei 1998, precies het weekend voor Razinda werd geboren. Een vrouw bij ons op stal had haar paard los in de binnenbak samen met een ander paard, omdat ze die 2 altijd bij elkaar deed. Haar paard was zo'n sterk, fors gebouwd paard. Op een gegeven moment hoorde ik haar roepen of ik wilde komen want er was iets gebeurd. We waren alleen daar op stal. Ik rende naar haar toe en haar paard zat op de grond. Hij was getrapt door het andere paard. Ze dacht dat het toch wel meeviel. Tot hij opstond...het achterbeen sleepte achter hem aan, alsof het er niet meer bijhoorde. Zij werd hysterisch en begon te gillen en ik stond er toen alleen voor. Ik heb meteen de dierenarts gebeld en toen ik dichterbij kwam zag ik dat het been bloedde. En niet zo'n beetje ook, het was een slagaderlijke bloeding. Het bloed spoot er letterlijk uit met van die klotsgeluiden en dat been bungelde eraan. Ik werd zwart voor mijn ogen maar ik bedacht me dat het been heel snel afgebonden moest worden. Maar hoe? Ik had zoiets nog nooit gedaan. Het moest boven de wond, maar met wat? Ik kon niets bedenken maar heb handdoeken gepakt en ik probeerde die eromheen te krijgen en aan te draaien. Natuurlijk lukte dit niet goed. Oh wat was dat erg. Die vrouw ging kijken of er iemand in het huis was en 2 dochters van de eigenaar waren er. Die kwamen helpen maar we wisten allemaal niet wat we moesten doen. We hebben handdoeken eromheen gedaan, uitgespoeld als ze helemaal doorweekt waren. We stonden met z'n vieren te janken en we zaten helemaal onder het bloed. Je hebt geen idee hoeveel bloed eruit zo'n paard kan komen... Het paard was ondertussen al in shock geraakt van het bloedverlies en viel bijna om. Dus 2 van ons stonden aan een kant van het paard te duwen en de ander probeerde het been af te binden. Het been was helemaal slap. Gelukkig kwam er iemand van stal, een vriend van mij, die wel wist hoe je moest afbinden. Hij pakte een praam en bond met behulp van een handdoek het been af. Wat moest hij een kracht zetten, hij stond helemaal te trillen. Dat hadden wij nooit gekund. Eindelijk kwam de dierenarts. Hij zei dat het even los moest, dan kon hij kijken en het bloeden was ook al iets minder geworden. De praam ging eraf en de handdoek, maar deze zat helemaal in het been gezogen... Eindelijk was de handdoek eruit en de dierenarts zei: oh god... toen wisten we al dat het einde verhaal was. Het paard was ondertussen in shock dus hij merkte niets meer. Het been was gebroken.... het paard moest daar, in de bak, afgemaakt worden. De vrouw van wie hij was werd weer hysterisch. Ik heb haar meegenomen naar buiten en het paard kreeg een spuitje en viel neer op de grond. Even later kwam haar man die door haar was gebeld dat het paard was getrapt. Hij was vrolijk, kwam de auto uit, de zon scheen en het was echt een prachtige dag, als je van niets wist. Wat is er aan de hand, hoe is het met Rus vroeg hij nog lachend. Het is het ergste..zei die vriend van mij die hem had afgebonden. Wat dan? vroeg hij geschrokken. Hij deed de deur open van de binnenbak en daar lag Rus... hij rende erop af en begon te schreeuwen. Zijn vrouw zat erbij geknield en hield Rus' zijn hoofd vast. Het was zo erg....dat paard betekende zoveel voor hun...
(Op de achtergrond heb ik Ilse de Lange met i still cry aan staan dus ik word hier weer lekker emotioneel van).
De volgende dag werd Rus opgehaald door zo'n vrachtwagen. Toevallig was ik daar en ik zag het gebeuren. Hij werd met zo'n grijper omhoog getild. Zijn benen staken naar voren, die waren helemaal stijf. Zijn hoofd hing naar beneden, bloed liep uit zijn mond en druppelde op de grond. Toen werd hij boven die wagen gehouden en losgelaten. Een enorme klap. De wagen ging weg, met de benen van Rus die erboven uit staken. Net een minuut daarna kwamen de eigenaren van Rus op stal aan. Gelukkig hadden ze dit net gemist. Ze hebben een grote bos witte bloemen in zijn stal neergezet met 'Rus, we zullen je nooit vergeten...'