Ik kreeg op mijn 11de mijn eerste paard, 3 jaar oud, we noemden haar Amber *was zo trots dat ik zelf haar naam mocht verzinnen*
Ze kwam uit Polen met een groep andere paarden die oorspronkelijk nar de slacht zouden gaan.
In eerste instantie wou ik liever het leasepaard wat ik dus al een maand te leasen had, maar die was al zo oud en daar moest zoveel aan gebeuren dat mijn ouders samen met een paardkennend persoon verder gezocht hebben.
Toen kwam Amber, en ondanks dat ik tranen met tuiten om mijn leasepaard had gelaten toen ze wegging werd ik gek op haar.
Ouders zeiden ook toen ik daar stond te janken, kom op, thuis wacht je eigen paard.....ja....maar niet deze.
Amber was dus geweldig, maar niet Sandy.
Sandy reageerde zelfs niet meer op het fluiten van haar baasje toen ze haar op kwamen halen, ik moest met verstikte stem en dikke keel gaan roepen omdat ze anders niet kwam *grote wei*.
Raar begin dus, in de jaren die volgde werden we maatjes, we hebben een dip gehad waarin ik haar bijna verkocht omdat ik bang van haar was, omdat ze me gemiddeld 3 keer per uur eraf donderde.
Ook dit kwam goed, uiteindelijk moest zij weg op 7-jarige leeftijd omdat ook mijn school er onder kwam te lijden....ook mijn ouders waren keihard hierin.
"Mag ik voor ik inslapen moet, mijn baasje nog 1 kusje geven?
Een soort laatste groet, echt, het duurt maar even!"