Geplaatst 
t is een lang verhaal maar ik kan echt niet slapen als ik het niet van me af schrijf.
mn oma is vorige maand 79 geworden, en is de laatste jaren een beetje in de war, en sinds 2 maanden verplicht opgenomen in een verzorgingstehuis, omdat ze zo in de war is, mn oom ziet ze aan voor mn overleden opa, ze loopt steeds het water bij de haven in, omdat ze op mn opa(was schipper) wacht, vergeet dingen, er ontstond brand in de keuken etc etc
toen het zo bergafwaarts ging heb ik haar niet meer gezien.
Ze woonde in Puttershoek, en zat de laatste 2 maanden bij haar zussen in het verzorgingstehuis, haar zussen hebben ook alzheimer, maar zijn een stuk jonger, maar er toch slechter aan toe, ze herkenden ekaar niet eens meer.
Ik ben haar eerste kleindkind, mn zusje haar 2e en dan komen er 2 neefjes van 12 en een van 10 en van 7, ze gooide iedereen door elkaar en heel soms dan had ze een helder moment en dan zei ze sorry maar ik weet het niet meer zo goed he, op die momenten brak mn hart echt
toen ze achteruit ging en werd opgenomen in het vezorgingstehuis ben ik er niet heengeweest, mn vader ging er wel 1 of 2x per week naar toe en mn zus is ook een keer meegeweest
vorige week is ze snachts op de gang gevallen en heeft ze haar heup gebroken en werd in het ziekenhuis opgenomen, compleet in de war heeft ze daar gelegen, maandag geopereerd aan haar heup maar ze ging ineens hard achteruit, ze wisten niet of ze nog het ziekenhuis uit zo kunnen
nu zat ik vanavond op de verjaardag van de vader van mn vriend, toen om half 12 mn zusje op de gsm van mn vriend belde, eerst dacht ik dat er iets met mn opa(van mn moeders kant) aan de hand was die is al maanden erg ziek, maar ze waren gebeld door de zus van mn vader, dat mn oma erg slecht lag en dat de artsen niet wisten of ze de nacht nog doorkwam, of mn vader wilde komen(rest van de familie woont in puttershoek/maasdam dus dichtbij)
ik ben toen dus samen met mn vriend naar huis gegaan, t huis van mn ouders dus, omdat ze niet wisten wanneer ze terug zuden zijn, ivm honden, paarden enz
om 12 uur belde mn oom, ze waren bij mn oma, ze hadden haar inmiddels onderzocht, maar het was dus erg slecht.
ze ligt aan de apparatuur die haar in leven houdt, wel stabiel, dus ik was eignlijk opgelucht
maar vertelde hij, ze heeft een beroerte gehad waardoor 1 kant van haar lichaam verlamd is, maar haar hersenen zijn zo beschadigd dat ze in coma ligt, en niet meer waker kan worden
ze beslissen dus wrsch zometeen om de stekker er uit te trekken, en dan is het einde verhaal
komt er dus een berafnis tijdens carnaval(wat ze daar niet kenne, maar hier in hoogeloon wel)
aan de ene kant voel ik me zo schuldig, ze had tijdens een helder moment nog naar me gevraagd toen ze in het verzorgingstehuis zat, maar ik twijfelde, zoals ze toen was, kon ze nog jaaaren mee zeiden de artsen, alleen was ze in de war en zou ze steeds minder beseffen wat er om haar heen gebeurde, ik wilde haar gezond en fit herinneren, zag er dus tegenop om naar het vezorgingstehuis te gaan
toen ze haar heup brak, besloot ik langs te gaan, zodra ze terug in het tehuis was, en als dat te lang zou duren, zou ik dit weekend naar het ziekenhuis gaan
dat hoeft dus niet meer.
mn vriend stelde nog voor om er nu heen te gaan, maar ik kan dat gewoon niet, misschien heel zwak, maar ik wil haar niet in een ziekenhuis bed zien liggen, en er dan bijzijn als de apparatuur uit wordt gezet.
zo zielig voor haar, met veel pijn en moeite is ze uit het huis gegaan waarin ze altijd met mn opa heeft gewoont, waar mn opa ook is gestorven en waar mn zus en ik altijd kwamen logeren en waar ze zoveel herinneringen heeft, dan nog de ellende van de gebroken heup, en dan door een beroerte in coma raken
waarom kon ze niet 2 maanden eerder die beroerte krijgen, gewoon thuis!of rustig inslapen toen ze nog thuis woonde
niet die ellende van het verhuizen naar het teuis, dan in het ziekenhuis liggn vanwege een gebroken heup niet snappen waarom ze daar is en wat er met haar gebeurt, en dan op zo'n manier aan haar einde komen
maaroed ik ben mn verhaal kwijt, morgen hoor ik dus hoe het verder is gegaan, maar de kans dat ze uit de coma kan komen is er niet, dus ik ben bang dat ze vannacht of morgenvroeg beslissen om er een eind aan te maken
