Ik kan het aardig verborgen houden en in bedwang houden maar ben ook zo'n zorgenmuts.
Na 1 mislukte poging met een verzorgster wou ik echt geen nieuwe meer, kan haar gewoon niet meer zomaar aan iemand uit handen gegeven.
Als ik een paar dagen weg ben doet een meisje van stal haar maar dan is het ook alleen maar voeren en buiten en binnen zetten en lekker in de bak laten rennen.
Rijden of longeren wil ik toch *ook al weet ik dat ze niks aan mijn paard verpest* bij zijn.
En dan kan ik het dus al helemaal niet laten om nog even te bellen om te vragen hoe het gaat.
Voer wordt uitgebreid opgeschreven.
En nou wordt het eindelijk iets minder, alhoewel ze verleden keer iets onregelmatig liep en ik gelijk de engste dingen in mijn hoofd had.
Heb haar ook wat langer rust gegeven dan nodig was en geef haar nog steeds vrij veel rust omdat ik maar blijf denken dat ze nog zo jong is en lekker alle tijd mag hebben.
Maar ok, ondertussen zoek ik er dus wel een verzorgster bij...en die mag ook rijden als het klikt, vindt het wel eng maar het hele werk gebeuren en tijdelijke 2de paard erbij wordt een beetje veel.
Vriendje van toendertijd had er al moeite mee, elke dag naar het paard, geen dag rust, nooit tijd over, nooit eff snel tussendoor iets leuks doen.
En dan waren er nog allemaal dingen die ik kwijt moest, de onzekerheden die ik had over Par, of ik het wel goed deed.
En toen ik erover na dacht vondt ik ook wel dat ik een onwijze muts ben met mijn paard.
Ik vindt het vrij logisch dat jij overbezorgd bent...maar laat de rest van je leven er niet door beheersen.
Denk dat de meeste paardenmensen vinden dat ze het zelf het beste kunnen en weten....dat vooral omdat ze het beste voor hebben met hun paard.
En dat jouw paard al 31 is zegt ook al genoeg daarover toch?
"Mag ik voor ik inslapen moet, mijn baasje nog 1 kusje geven?
Een soort laatste groet, echt, het duurt maar even!"