Het is vaker regel dan uitzondering dat ik pas om 23.45 een keer mijn huis van binnen zie, vanuit een stoel.
Naast mijn werk in de paarden, werk ik nog 12 uur pw in de kinderopvang. Buiten vergaderingen, cursussen, oudergesprekken enz...
In de avonden geef ik vaak les.
Ik heb het gevoel dat ik niks kan laten liggen, ook al past het vaak helemaal niet meer binnen mijn dag.
Buiten al het werk heb ik ook nog een tweeling van 7 jaar rondhobbelen en ik kan je vertellen: die zuigen aandacht op als een spons!
Ik begin om 7.00 's ochtends en ga tot ong 23.00 in een rap tempo door.
De laatste tijd merk ik dat het nogal op gaat breken.
Social life regel ik vanuit de auto als ik les moet gaan geven (mobieltje is toch een handige uitvinding), want anders kom ik niet eens aan een simpel telefoongesprek toe.
Mijn huis wil je van binnen ook niet nader bekijken...op het oog lijkt het nog wat, maar kijk ajb niet verder
Dan bedenk ik wel weer dat ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken en het is ook allemaal geweldig, maar ik heb het gevoel dat ik een week lang zou kunnen slapen.
Liefst stop ik met werken (kinderopvang), maar het is toch ook wel heel leuk, en daarbij...ik ben nog niet zover dat ik dat vaste salaris los durf te laten...
Ik hoor eigenlijk iedereen om mij heen: druk, druk, druk.
En dan denk ik: ergens tussen mijn 16e en nu is er iets misgegaan en bovendien mijn leven versnelt ofzo...inderdaad: life is a rolercoaster, you just gotta ride it....
Sterkte. 
Ze irriteren zich er voor mijn gevoel aan, dat ik nog meer te doen heb de hele dag en en niet zo continu beschikbaar ben als sommige collega's. Ik heb twee banen, maar voor die 12 uurtjes moet ik er liefst wel 30 beschikbaar zijn.... 