Pril, ik heb hetzelfde.
Ik ben ook in alles een streber, in het rijden, op school, overal in eigenlijk.
Aan de ene kant ben ik perfectionistisch omdat ik alles gewoon goed wil hebben, als ik een oefening doe/ overgang maak waarvan ik zelf het idee heb van sh*t, er gebeurde dit of dat, doe ik het over. Nou doe ik een serie dressuurclinics, en die vrouw heeft dus juist zoiets van 'wat zeur je nou? Ze doet het toch?'.....best confronterend en verfrissend, maar niet mijn manier.
M'n eigen instructrice past veel beter bij mij; lekker prutsen tot het allemaal klopt, alles perfect willen rijden en alleen voor het beste gaan.
Ik ga echt geen klasse hoger straten omdat ik toevallig 5 winstpunten heb en dus door mag, ik wil eerst het beest goed voormekaar hebben. Iedereen zeurt dan altijd zo op de club van wanneer ga je nou eens hoger starten? ......
Ik ga ook niet voor de 156, hoewel ik soms zelfs vind dat ik te hoog beoordeeld wordt. Dan heb ik zoeist van hallo zeg, ik deed NIKS bijzonders, en dan heb je weer een dik winstpunt......erg hè?
Maar dat zal volgend jaar bij de paarden wel over zijn \ .
Ik frustreer me ook snel als het niet gaat, en als m'n paard poedersuiker loopt voel ik me ook poedersuiker en kom ik in een negatieve spriraal terecht. Om er dan weer uitgeholpen te worden door m'n instructrice......
En ook ik vind m'n paardje gewoon onwijs lief, ik wil haar voor geen goud kwijt, maar soms...toen ze me met de provinciale zo had laten zitten heb ik haar een paard dagen niet aangekeken, terwijl een ander daar misschien sneller overheen zou stappen.
Es könnte alles so einfach sein
Ist es aber nicht
~Die fantastischen Vier~