Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 05-08-03 15:38

Eindelijk een lichtpuntje, nog 1 probleem...

Geplaatst door de TopicStarter: 05-08-03 15:38

Ik heb geen idee waar ik moet beginnen of hoe.. Ik heb even op bokt gezocht naar oude topics vanmezelf, onder een andere gebruikers naam, maar die kon ik nergens meer vinden. Dat was trouwens, net zoals deze, een 'schuil naam".
Het gaat over dingen die heel persoonlijk zijn, waarvan ik het gevoel heb ze nergens anders kwijt te kunnen dan hier onder een anonieme naam.
Ik heb toen een heel verhaal geschreven over dat ik niet lekker in mn vel zat, ik was erg depri en zat op dat moment in een zwart gat.. Ik heb dus een beetje op bokt rondgekeken naar een van mn eigen topics en toen ben ik dit gedicht nog tegengekomen dat beschrijft een beetje hoe ik me toen (en nu nog wel eens) voelde:

jij vecht voor je leven,ik niet meer.
jij geeft om het leven,ik niet meer.
wanneer
kom ik weer
tot leven?
wanneer ik mijn ogen sluit,wou ik dat
wanneer ik mijzelf in de spiegel zie,wou ik dat
ik nooit geboren was
wanneer
geef ik weer
om het leven?
jij droomt van leven,ik niet meer.
jij voelt het even
wanneer
ik daar niet meer ben
zeg jij
dat ik
mezelf moet zijn
maar dat is het juist.
ik wil niemand meer zijn
ik wil nergens zijn
ik wil weg van deze pijn
ik wil
niet
meer

Dit gedicht beschrijft hoe ik me vaak voelde/voel. En een gedichtje waar ik in die tijd vaak aan dacht:

Geef me hoop om te leven
Een toekomst om voor te gaan
Iemand om van te houden
Een reden om te bestaan

Maar goed, dat beschrijft in het kort hoe ik dacht. Ik heb toen ook hele verhalen op bokt gezet en ook veel steun van bokkers gehad, daar ben ik nog altijd heel dankbaar voor!
Nu heb ik, na 4 jaar in een zwart gat te hebben gezeten, eindelijk weer het gevoel er weer een beetje uit te klimmen, maar nu is er nog 1 ding dat me dwars zit, waar ik toen nooit over heb gepraat, wat wel voor een groot deel mijn depressie beinvloede (denk ik).
Ik heb destijds een heel verhaal gehouden over mijn uiterijk Ik heb een lichamelijke afwijking, waar ik nog steeds geen vrede mee kan hebben, al weer ik dat er nks aan te doen is en ik er mee moet leren leven, maar meestal is het zo, dat op de momenten ik er niet aan denk en er dus zo goed als vrede mee heb het meestal meteen weer recht in mn gezicht word gesmeten, meestal door andere mensen die of een opmerking maken of me dom aan zitten staren. En dan nog het feit dat ik vaak daardoor niet serieus word genomen in veel dingen, alsof ik een geestelijke afwijking heb (in zekere zin wel, als het gaat over depressie maar goed daar gaat het dan niet om) ofzo... Daar irriteer ik me mateloos aan. Ik heb wel eens gedacht, want toen ik een jaar of 1 was hebben de doktoren gezegd dat ik waarschijnlijk nooit ouder dan 10 zou worden, dat ik al dood had moeten zijn. Maar door een chiropraktor (of hou je het ook schrijft) is het anders gelopen, die heeft iets gedaan waardoor alles wat los kwam en ik dus wel langer kon leven.... Scheve mond

Maar ik heb me ook daar wel aardig overheen weten te zetten, ten minste dat hoop ik. Ik heb een goeie vakantie achter de rug (over 2 weken begint mijn school weer) en dat heeft me zeker goed gedaan. (veel boktmeetings die super waren!) Ik hoop dat het ook als ik weer naar school ga (weer een nieuwe ) ook zo blijft en dat ik niet weer in een depressie beland. Maar daar denk ik liever even niet aan.

Waar ik het nu over wilde hebben is iets heel anders, het is ook een moeilijk onderwerp voor mij, het heeft al die jaren bewust en onbewust meegespeeld maar ik heb er nooit zo zeer over gepraat. Ik wilde het waarschijnlijk niet inzien en ik schaamde me ervoor dat het zo was.
Het gaat over mijn ouders, ik wil ze ook helemaal niet zwartmaken, maar het is gewoon iets wat ik kwijt wil.
1 keer is de 'bom' al gebarsten en mijn beste vriendin en zusje weten er al van (mijn zusje tuurlijk al veel langer die zit er ook middenin)
(ik weet niet goed waar ik moet beginnen en hoe ik het allemaal moet uitleggen dus misschien dat het een beetje onduidelijk is soms)
Mijn ouders zijn voor de buitenwereld best wel 'de perfecte' ouders, 2 eigen zaken (winkel en rijschool), leuk huis, 3 auto's, kortom, alles goed voorelkaar.
Ze zijn ook nog pleegouders, dus inprencipe zijn ze ook door de 'test' geschikte ouders gekomen.
En ik wil ze ook absoluut niet zwartmaken, maar het is allemaal zo dubbel. Ik probeer er geen lang verhaal van te breien, maar het is een beetje moeilijk uit te leggen.
Aan de ene kant heb ik matrealistisch alles wat ik wil, mooie kamer, eigen paard/pony, stallen aan huis, eigen auto, mn ouders betalen heel veel voor mij.
Aan de andere kant kunnen mijn ouders gewoon zo 'gemeen' zijn, ze dwingen ons, in dit geval gaat het even over mij, net zo te zijn als hun, een stel work-aholics die het goed gemaakt hebben. Ik denk dat ze het aan de ene kant best goed bedoelen, je moet het zelf maken in deze wereld. Maar de manier waarop ze dingen doen..
Ze zijn misschien zelf ook een beetje gespannen door het vele werken (we zijn 2 jaar geleden verhuisd en ze doen bijna alles zelf aan de verbouwing van het huis, daarnaast hebben ze beide nog hun eigen (normale) werk, meestal houden ze niet op met werken voor 9 uur s avonds en ze beginnen rond 7 uur s ochtends)
In iedergeval heb ik het gevoel door hun te worden onderdrukt, het gevoel dat ik heel kort word gehouden en geen vrijheid heb. Ze bepalen wanneer ik ga slapen, ze bepalen wanneer ik uit mn nest kom, ze bepalen wat mijn dag indeling is en wat ik allemaal doe dus. En mocht ik een keer weigeren om iets te doen of iets een keer vergeten of op een andere manier iets verkeerd doen in hun ogen word ik meteen voor vanalles en nog wat uitgemaakt, dat ik een, om een voorbeeldje te noemen uit duizenden, lui, achterbaks zwijn ben dat nooit eens een keer van dr reet afkomt. Soms schreeuwt mn vader ook dat ik snel moet oprotten en eigen woonplek moet zoeken, ik kan daar niet tegen, dan denk ik waarom doe je zo...? Hun zijn die woorden, volgens eigen zeggen, snel weer vergeten, maar ik niet, bovendien heb ik er wel eens met ze over gepraat, maar het helpt niet. Wanneer ik dan ook een keer echt ruzie met een van beiden heb moet ik ook oppassen wat ik doe en zeg, en dat hoeft soms niet veel te zijn dan heb ik ook een mep of trap te pakken. En dit soort situaties, over dat mijn ouders op een of andere manier niet tevreden zijn met wat ik doe overheersen heel erg de laatste tijd. Ik kan daar heel erg slecht tegen allemaal en ik word er soms zo moedeloos van. Ik ben ontelbare keren huilend in slaap gevallen... Soms komt mn moeder dan dr excuses aanbieden maar de volgende keer gaat het weer net zo en datduurt vaak niet lang. Ik heb door die situaties ook vaak weer aan zelfmoord gedacht en ik ontken ook niet dat ik dat nu nog wel doe... Soms denk ik gewoon, was het allemaal maar voorbij en over... En wat zou er dan makkelijker zijn om uit het leven te stappen?
Ik wil dus ook wel graag uit huis maar ik heb het behalve dat verder wel goed en ik wil mn paardje ook niet kwijt. Bovendien kan ik nergens heen, ik heb alleen het beetje geld van een studiefinanciering en een bijbaantje, en ik wil eigenlijk ook helemaal niet weg. Maar ik wil gewoon dat de ruzies ophouden en dat mijn ouders eens een beetje losser worden en niet mijn leven proberen te leiden. Dat ze me niet constant op mn hielen zitten te kijken wat ik nou eigenlijk op een dag uitvreet, wat i hun ogen vaak weinig is. Ik heb het met hun ook verschillende keren tevergeefs geprobeerd te hebben over mijn depressie. Zij geloven daar niet zo in, dat jongeren daar ook last van kunnen hebben, en wat mijn lichamelijke afwijking betreft, daar moet ik me dan maar over heen zetten.
Het zijn echt van die typische friezen wat dat betreft, heel erg nuchter en al helemaal niet diepgaand.
Op dit moment weegt dit probleem nog zwaar op tegen dat ik me verder best weer goed voel, maar ik wil gewoon dat álles weer goed gaat en dan moeten zij ook willen meewerken. Ik word er gewoon zo moedeloos van... En ik weet echt niet wat ik moet doen.. Ik wil geen hele beerput opentrekken, door er allerlei instanties bij te betrekken oid, ik wil gewoon een simpele oplossing... 1 ding weet ik wel, als ik het geld had gehad was ik vandaag nog met paard en al vertrokken en op mezlef gaan wonen, maar dat kan niet... Ik zal een andere oplossing moeten vinden of er nog mee moeten doorleven tot ik wél uit huis kan, maar dat duurt nog wel even... Ik weet het gewoon echt niet meer.

So thanks for making me a fighter... ?
So if you see the stars tonight then tell me what they say and let me kwow how bright they are..

**Geplaatst:** 05-08-03 16:01

Geplaatst: 05-08-03 16:01

Poe wat een verhaal zeg, aan de ene kant zou je denken dat je idd materialistisch alles hebt maar wat veel mensen dan niet zien is dat je dan nog ongelukkig kunt zijn. Lastig voor je dat je nog niet uit huis kunt om op jezelf te gaan wonen, maar kun je niet tijdelijk bij een vriendin gaan logeren? En als je er niet met je ouders over kunt praten, schrijf ze dan een brief waarin je uitlegd dat het jou toch echt hele dwars zit alles zo, en dat je je eigen leven wilt leiden, niet dat ze alles voor je bepalen. Heeel veel sterkte ermee en je weet het, op bokt kun je altijd je hart uit storten!
x marleen

Quote Jalisco: Zolang er over je geroddeld wordt, zijn ze je nog niet vergeten Haha!

Reppie

**Geplaatst:** 05-08-03 16:25

Geplaatst: 05-08-03 16:25

Ik heb het gedaan. Ben het huis uitgetrokken, en heb een pony te onderhouden ook. Het is heel hard krabben en ploeteren om financiëel rond te komen (ov allerlei ingewikkelde situaties, mede in de hand gewerkt door mijn ouders, expres, om het mij moeilijk te maken, kan ik geen aanspraak maken op studiefinanciering of sociale hulp ofzo), maar het is het mij allemaal waard.

Zelf bepalen wanneer je gaat slapen, wanneer je opstaat.
Zelf bepalen wat je eet (veel gezonder dan "thuis") en wanneer je eet. Zelf bepalen met wie je omgaat (ik werd sociaal geïsoleerd).
Sociaal zijn, contacten leggen (heb ik dus allemaal moeten leren he)
Niet elke dag die spanningen en verwijten aan je kop.
Niet elke seconde bezigzijn met je in alle bochten te wringen om toch maar te zorgen dat je ouders tevreden zijn (wat ze toch nooit zijn) zodat je niet weer een hoop verwijten naar je kop geslingerd krijgt, zodat er niet weer knallende ruzie van komt (die natuurlijk aaaaaaaaaaltijd jouw schuld is)

Het is het mij allemaal meer dan waard.

En ja, ik ken je dubbel gevoel. Ook ik hou van mijn ouders, ondanks alles, ook ik wil hen niet zwartmaken (ook al dwingt de situatie mij er soms toe, ik wil zeggen, als ik wat moet uitleggen aan mensen, komen ze sowieso niet al te positief uit het verhaal naar voren, ov hunzelf)

En ja, ik werd op materialistisch vlak ook verwend, maar toch ook op een "gemene" manier. Met verjaardag, Kerstmis, .... altijd peperdure kado's gekregen, waar ik niet om vroeg, en waar ik niets mee kon. Maar ik werd er mee overstelpt, zodat ze me vervolgens om de oren konden slaan met "en kijk eens wat wij allemaal voor u overhebben, en kom nu niet zeggen dat wij u niks gunnen" en blablabla
Dingen die ik echt zo graag wou, of gewoon heel erg nodig had, die kreeg ik natuurlijk NOOIT.
Twee voorbeelden: ik wilde geen eigen pony omdat ik die maar eens per week zou kunnen zien (gestald bij mijn tante en die woont nu niet bepaald naast de deur, een uur met de fiets en dan nog een uur terug), wat kreeg ik bij mijn vormsel: een pony. (en kon toen daarna zelf alle spullen voor erbij kopen, plus een grotere fiets, wat normaal bij ons het "vormsel-kado" is)
Tweede voorbeeld: mijn zadel is op het gevaarlijke af "opgebruikt", vroegen ze wat ik voor mn 18e verjaardag wilde. Alstublieft sponsoring zodat ik een nieuw zadel kan kopen (had zelf al gespaard maar nog niet genoeg) Oh nee, dat kreeg ik absoluut niet. Wat wel? Een peperdure ring (waar ik dus gemakkelijk een nieuw zadel had kunnen van kopen), terwijl ik NOOIT juwelen draag.

probeer uit te vissen of er toch geen manier is om het financiëel mogelijk te maken om het huis uit te gaan.
Bijvoorbeeld: heb je die auto echt nodig? Kan je niet overschakelen op openbaar vervoer/fiets/meerijden met anderen? (zo doe ik het dus, ik had een scooter, die heb ik moeten verkopen, van dat geld meubels en een pc gekocht)
Kan je je paard niet bij iemand stallen tegen enkel de kosten? (zo is het bij mijn pony ook)

Heb je geen familielid die achter je staat, waar je eventueel bij zou kunnen lenen? (Dan wel met een contractje op papier en alles, bijvoorbeeld met de afspraak dat de lening renteloos is tot op het moment dat je een voltijdse baan en dus een volledig eigen inkomen hebt)

Is het een optie om je paard te verkopen? (Mijn pony doe ik niet weg, en al mijn geld gaat eerst naar haar, juist omdat ze zoveel voor mij betekend heeft toen ik nog thuis was, en nog steeds mijn steun en toeverlaat is. Ik KAN haar gewoon NIET wegdoen, en ik kan niet zonder haar.)

edit: oh ja, en ik heb wel degelijk jaren en jaren aan een stuk geprobeerd met mijn ouders te praten, op alle mogelijke manieren, er bleef voor mij alleen deze stap maar meer over;
en "materialistisch" heb ik het misschien veel minder (al heb ik daar echt niet veel problemen mee, zelfs nog veel minder dan ik verwachtte), maar in je hoofd en in je hart voel je je zo veel beter, ....
Iedereen in mijn omgeving kon aan me zien dat het goed zo was, die stap, het droop er gewoon vanaf, Leentje zo levenslustig, pfffffffffffffff dat hadden ze nog nooit gezien (jep, hier nog zo'n depressief geval, toen tenminste Knipoog

)

je mag altijd pb'en

Best friends are the ones that can see the hurt in your eyes, when everyone else is fooled by your smile.

**Geplaatst:** 05-08-03 21:44

Geplaatst: 05-08-03 21:44

Same story here, dat is waarom ik je eigenlijk geen tips kan geven, als ik die had had ik ze zelf allang gebruikt. Maar je kan me altijd pb'en als je je hart wil luchten.

She got home late, she got home late
She drank so hard the bottle ached

**Geplaatst:** 14-08-03 09:36

Geplaatst: 14-08-03 09:36

Het leven is soms heel moeilijk, dat weet ik net zo goed als jij. Ik heb een hele andere rede om depri te zijn, maar ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt! Eén ding: praten helpt!!! En dat maakt niet eens zoveel uit met wie. Je mag me altijd PB'en als je wilt, hoor! Sterkte, meid!

Voor altijd.

**Geplaatst:** 14-08-03 11:36

Geplaatst: 14-08-03 11:36

Zelf ben ik een tijdje ook van de ene in de andere depressie gestort.
Het laatste jaar gaat het een heel stuk beter met me, maar juist nu voel ik me gewoon weer zwakker worden.

Toen ik 10 was scheidde mijn ouders na maarliefst 5 jaar constante ruzie.
Omdat mijn moeder een baan had aan de andere kant van het land werd ik uit mijn vertrouwde omgeving geplukt, mijn paarden, vader, broer, vrienden, ALLES, achterlatend.
Ik ben toen enorm in mijzelf gekeerd. Mijn moeder was vrijwel nooit thuis, ze werkte van half 9 tot 7/ 8 uur! En was altijd zo trots op mijn 'zelfstandigheid'.
Maar hoe kan je dan zeggen dat je je in werkelijkheid zo ellendig voelt, en daarnaast, ik was (inmiddels) 11!
Wat verwacht je nou helemaal van een kind van die leeftijd!

Verder werd ik ook nog eens heel erg gepest.
Op school had ik het verkeerde accent, de verkeerde kleding (het was een enorme kakschool, en wij hadden gewoon netaan genoeg geld om rond te komen) ik was te weinig kakker, ik was een paardentrutje blablabla.
En bij ons in de wijk. Ik woonde in de hilversumse meent, voor wie dat niet kent, een wijk tegen het bussumse spiegel (het grootstekakgebeuren dat ik ooit gezien heb, niet banketstaaf bedoelt), maar daar woonde dus de wat minder bedeelde van het gooi.
De lui die er ook geen oliebol om gaven vooral.
En in hun ogen, was ik dus juist weer teveel kakker, was ik een paardentrut, zag ik er verkeerd uit, blablabla..

Ik reed toen op een paar shetjes, wat heel goed ging, ik zou de zomer dat ik naar de middelbare school ging L1 starten met eentje.
Maar op die stal lag ik er dus ook uit, de dag van de wedstrijd hebben ze het zadel en het hoofdstel kwijt gemaakt, en dat beestje in de modderwei gelaten, zodat die ook amper schoon te krijgen was....
Dag wedstrijd.

Toen had ik het dus helemaal gehad, ik kon daar gewoon niet meer heen, maar dat betekende wel afscheid van de paarden.
Ik had geen geld en vervoer voor een manege.

Rond die tijd leerde mijn mams ook mijn huidige stiefvader kennen.
Vanaf de eerste seconde dat ik hem zag konden wij gewoon NIET met elkaar opschieten.
Mijn moeder heeft altijd gedacht dat het wel mee zou vallen, nou niet dus.
Hij is echt zo'n man op wiens wordt je amen moet zeggen, zeg maar.
Daarnaast kan hij ook op een vreselijke manier manipuleren en gemene trucjes uithalen enzo. En hij is dus ook nog eens alcoholistisch.
Ook iets wat mijn moeder toen nog niet wist.

Na zo'n twee jaar een lat relatie te hebben gehad, hij woonde in den bosch, wij in hilversum, hebben ze besloten samen te gaan wonen.
Inmiddels had ik een paar vrienden op de middelbare school gevonden met wie het wel leuk was, dus what the heck, ruk elizabeth maar weer uit d'r vertrouwde omgeving!

Op naar Den Bosch dus.
Met dat stadium, ik ging naar de derde dus moet ongeveer 15 zijn geweest, was ik echt in een heel diep dal beland. Ik schopte letterlijk OVERAL tegenop.
Nou ik kon dus ook al niet met mijn stiefpa opschieten, maar dat werd dus erger toen we bij hem in een huis woonde.
Als er een vriendinnetje uit bussum belde zei hij dat ik niet thuis was, terwijl ik ernaast zat, of schold hij hun praktisch uit, hoe ze zo stom konden zijn te bellen ofzo.
Op school had ik het dus ook niet naar mijn zin.
Ik kwam tussen een klas die al vanaf de eerste bij elkaar zat,
en het verhaal begon weer van voren af aan,
verkeerd accent, verkeerde kleding, weet ik veel wat niet allemaal.

Tegen kerst zat ik er helemaal doorheen.
Mijn relatie met mijn broer is tot dit jaar heel slecht geweest,
mijn beste vriendin, die ik vanaf ons derde ken sprak ik nooit meer,
met mij en mijn moeder ging het slecht,
om over mijn stiefvader dus maar niet te spreken,
ik had het op school absoluut niet naar mijn zin,
enz, enz, enz.

Ik heb het mes in mijn pols gezet...
Ik was echter zo overstuur dat er niet meer dan schrammen overgebleven zijn.
Toen ik weer wat gekalmeerd was besefte ik wat ik geprobeerd had,
en heb ik het nog een keer geprobeerd, uit schrik dat ik het gedaan had ofzo..

Toch is dat vreemdgenoeg een keerpunt in mijn leven geweest.
Ik besefte dat dat echt te ver ging en ben aan mijzelf gaan werken.

Ik heb het aan een vriend van mijn broer verteld met wie ik altijd een heel speciale band heb gehad, en hij is, o wat was ik daar kwaad om, naar mijn vader en broer gestapt.
Die overstuur, dit mag niet, blabla, je kent het verhaal vast.
Wat ik vooral ben gaan beseffen is dat er dus mensen zijn die er wel wat om geven.
En al kon ik dat op het moment niet, zij misten mijn lach.
Nu ben ik altijd wel iemand geweest die naar andermans pijpen danst, maar in dit geval misschien maar goed ook.
Langzaam maar zeker ben ik de berg weer op gaan kruipen.
En ik zie dus nu de lol van het leven weer een beetje in..
Of in ieder geval zie ik geen zin in dood willen.

Je leeft, en dat heeft een reden. Dat jij hier rondloopt heeft een reden, en ik vind dat je je daar niet in mag mengen.

Ik heb met mijn moeder afgesproken dat als ik meer mijn best zou doen op school ik een paard mocht hebben.
Mijn stiefvader heeft flink veel geld, en mijn moeder inmiddels een aardige erfenis van haar vader, we kunnen het inmiddels dus veroorloven.

Eind vorig schooljaar ben ik dus met prima punten overgegaan en mijn moeder hield daad bij woord.
Valentino werd van mij en hij heeft me verder de berg op getilt, naar advies van onze dokter loop ik nu wel geregeld bij een psycholoog.
Niet dat hij echt helpt denk ik, maar ik begin zelf gewoon veel meer van me af te gooien.

Dat mijn stiefvader een klootzak is kan ik niets aan doen.
Dat kinderen vaak oneerlijk oordelen kan ik niets aan doen.
Het onmogelijke bestaat niet, en als mijn ouders dat van mij verwachten..
Ach, ze bedoelen het goed, ze willen nou eenmaal niet dat ik net als hun beland.
(ze hebben allebei geen echte opleiding en weten hoe het is om voor je geld te moeten vechten)
En wie geeft jou het recht om een einde aan jouw leven te maken, terwijl anderen voor jou vechten!
En natuurlijk heb ik nu mijn paardje dat ik nooit meer kwijt zou willen.

Het punt waar ik nu sta is dat ik nogal eens terug wil glijden in het veilige, ik ben zielig, ik kan niets gevoel.
En daarmee komt er niets van me terecht.

Stel jezelf een doel in het leven, bedenk dat jij het waard bent hier te zijn!

Ook mijn ouders geloven overigens niet in depressief zijn enzo. Nou ja, gelukkig, dan weten ze niet hoe het voelt, je kan het wel proberen uit te leggen maar het gaat ze simpelweg te boven.

De situatie thuis is hier nu dus echt een grote ellende.
Mijn moeder en stiefvader hebben alleen maar ruzie, niets is goed in zijn ogen en hij gebruikt mijn mams als de huissloof.
Ze is dit nu dus helemaal beu, en zit constant bij vrienden, maar doordat ik werk en een paard heb kan ik dus geen kant op.
Het zit niet ver van een scheiding af, en het allerliefste wat ik zou doen is wegwezen.

Helaas zie ik dus ook in dat ik dat nu niet kan. Ik zou mijn school niet kunnen betalen, (doe volwassen onderwijs/privéschool dat zoveel kost dat ik er minstens 10 jaar voor zou moeten werken) ik kan mijn paard dan niet onderhouden, heb geen woonruimte, momenteel ook maar een vriendin (mijn beste vriendin).

Daarnaast zit ik momenteel nog dusdanig in de prak dat ik ook geen fatsoenlijke vriendschappen kan onderhouden, laat staan een liefdesrelatie.
En ik heb het gevoel dat vanaf een 'vertrouwde' basis, al is hij niet zo 'veilig' als ik wel hoop beter aan mijzelf kan werken.

Daarnaast heb ik mijn moeder nodig.

Als jij denkt dat het goed voor je is om weg te gaan thuis, doe dat dan, liever vandaag dan morgen.
Maar weeg alles af, en maak een goedoverwogen keuze.
Maar zorg ook dat die keuze maar voor 1 persoon afgewogen is, en dat ben jij!

**Geplaatst:** 14-08-03 12:15

Geplaatst: 14-08-03 12:15

Hoi,

ik heb ook in diverse heel moeilijke situaties gezeten, en ik kan je (jullie) maar 1 ding zeggen: het kan alleen maar beter worden...!

Bedenk jezelf dat je door dit soort situaties 'n sterke persoonlijkheid ontwikkelt, waarvan je nu en in de toekomst veel profijt hebt. En vergeet niet dat er voor alles een oplossing is! Iedereen krijgt wel "iets" op zijn levenspad, het gaat erom dat je ervan leert en ervan groeit.

Heel veel succes en kracht, mocht ik je ergens mee kunnen helpen, dan lees ik het wel (PB)!

Groetjes!
Jacqueline

ღ
Mama van Floris sinds 27 augustus 2011, Hidde 30 september 2013 en Karlijn 7 augustus 2019

**Geplaatst:** 14-08-03 13:44

Geplaatst: 14-08-03 13:44

Tjee slik, ik moet van al die verhalen hier echt enorm slikken. Vreselijk. wat heb ik het dan goed.

Echt aan iedereen heel veel sterkte. Ik kan jullie niet helpen, maar ik wil altijd luisteren en jullie mogen altijd PB-en. Of bellen.

sterkte en liefs,

Merilyn

Letterlijk in het huwelijksbootje stappen? http://www.trouwschip.nl
Bedrijfsuitje, vergaderen of teambuilding?: http://www.zeilschipbounty.nl
Sinds 23-02-2013 mama van Kira!
Sinds 14-12-2016 mama van Kian!

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-08-03 11:32

Geplaatst door de TopicStarter: 15-08-03 11:32

Ik wil ook iedereen die in hetzelfde schuitje zit heel veel steun toewensen. Ik weet precies wat jullie bedoelen, je weet niet hoe je het moet veranderen, maar je weet ook niet precies (of net zoals mij, dat je het niet wílt zien, wat er fout gaat) wat er fout gaat. Je wilt er over praten, maar je weet niet wat je moet zeggen of waar je moet beginnen. En wat je er mee wilt bereiken door het op teschrijven.
Ik ben er inmiddels wel achter en ik heb het op bokt gezet, alleen al door het op te schrijven (ookal zou dat alleen voor jezelf zijn) verlicht het een beetje. Het gevoel dat je het even kwijt bent. En ik schreef het op bokt en kreeg er meteen allemaal reacties op, dat doet heel veel met me. Mensen kunnen zo geweldig zijn, als ze maar willen! En op bokt is dat zo. Het geeft een goed gevoel dat er toch nog mensen zijn die metelkaar meeleven en elkaar willen helpen en opbeuren en op bokt kennen we elkaar bijna niet eens... En dan zie ik mijn rl weer voor me en dan denk ik, waarom kan dat hier niet ook zo zijn.. Waarom moeten mensen elkaar soms zo'n pijn doen.. voor niks?
Maar elke keer als ik daar aan denk denk ik meteen weer aan de bokkertje en de mensen die er wél voor elkaar en voor mij zijn... En daardoor hou ik het nu vol..
Ik denk aan mijn toekomst, ik ga mn best doen op school, ik maak wat van mn opleiding en zodra ik een leuke baan en en genoeg geld heb ben ik weg uit deze omgeving, met paard en al. T liefst naar t buitenland, maar naar een andere provincie of de andere kant van nederland is ook goed. En dat hou ik voor ogen, eens komt die dag dat ik zover ben... En dan denk ik aan dat liedje van Christina Aguilera, dat mensen je zoveel pijn kunnen doen, maar dat je ze uiteindelijk 'dankbaar' moet zijn, want zonder hen zou je nooit weten dat je zo sterk was!

After all of the fights and the lies
Yes you wanted to harm me but that won't work anymore
Uh, no more, oh no, it's over
'Cause if it wasn't for all of your torture
I wouldn't know how to be this way now, and I wouldn't know
just how capable I am to pull through
So I wanna say thank you

'Cause it makes me that much stronger
Makes me work a little bit harder
Makes me that much wiser
So thanks for making me a fighter
Made me learn a little bit faster
Made my skin a little bit thicker
It makes me that much smarter
So thanks for making me a fighter

Ik hoop ook dat jullie hier wat aan hebben, herkenning, je bent niet de enige en je kunt steun vinden. Je kunt je eigen verhaal op een rijtje zetten en opschrijven. Ook wil iedereen meedelen dat ik met jullie meeleef, wil je iets kwijt of zit je ergens mee, aarzel niet en pb me. Als we er voor elkaar kunnen zijn is dat een heel mooi gebaar en we kunnen elkaar helpen. Ik wil niet alleen als de zielige persoon overkomen, maar ik wil ook anderen helpen en steunen. Bokt heeft zoveel voor me betekend, het word tijd dat ik ook eens stop met alleen aan mn eigen problemen te denken, en dat heb ik ook gedaan, geleerd door bokt OK dan!

En ook door er voor anderen te kunnen zijn ga je je sterker voelen... ! Ach gut

So thanks for making me a fighter... ?
So if you see the stars tonight then tell me what they say and let me kwow how bright they are..

**Geplaatst:** 15-08-03 12:12

Geplaatst: 15-08-03 12:12

Als je bent wie ik denk, heb ik je één keer gezien tijdens een meeting en vond ik je een enorm aardige meid.
Iemand die je zulke dingen absoluut niet gunt.

Kijk eens rond in bijvoorbeeld Drenthe of Groningen. Daar is stalling voor je pony/paard en huisvesting voor jezelf nog niet zo gek duur.

Je bent op de goede weg en je komt er vast wel! OK dan!

Zet hem op meid! En ook voor de anderen, heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-08-03 19:23

Geplaatst door de TopicStarter: 15-08-03 19:23

Kitty schreef:
Als je bent wie ik denk, heb ik je één keer gezien tijdens een meeting en vond ik je een enorm aardige meid.
Iemand die je zulke dingen absoluut niet gunt.

Kijk eens rond in bijvoorbeeld Drenthe of Groningen. Daar is stalling voor je pony/paard en huisvesting voor jezelf nog niet zo gek duur.

Je bent op de goede weg en je komt er vast wel!

Zet hem op meid! En ook voor de anderen, heel veel sterkte!

tsja... t is wel overduidelijk he?! Scheve mond

Maar ja, dat geeft opzich ook niet, de mensen met wie ik problemen heb komen toch niet op bokt... *jeu*
Ik kijk idd om me heen, maar naar drenthe word voorlopig nog niks, moet nog 3 jaar een opleiding in l'warden volgen, maar na die opleiding heb ik me igg wel zover georienteerd dat ik weet wat ik kan doen en waarschijnlijk zoek ik dan eigen plekje! Haha!

*eindelijk*

So thanks for making me a fighter... ?
So if you see the stars tonight then tell me what they say and let me kwow how bright they are..

Wie is er online