Hoi Madelein!
Hier dan eindelijk 'het verhaal van Manjo'. Ik herken best veel van Manjo in jouw Roy. Dat met die krulletjes is inderdaad het Cushing-syndroom ofzo, ik wist dat het iets met kussentjes te maken had, hihi ! Manjo kwam ook altijd heel moeilijk uit z'n vacht, alleen in juli en augustus was hij pony, de rest van het jaar meer schaapje...
Ik kreeg 'm in '85, hij was toen 15 en we hebben toen zo'n 8 jaar fanatiek met 'm kunnen rijden. 's Winters werd hij wel geschoren want anders was het helemaal geen doen. Ik had al wel ruim 2 jaar les op de manege toen ik 'm kreeg, maar van Manjo heb ik toch ècht leren rijden (met vallen en opstaan), net als mijn twee zusjes. Wedstrijden reed ik trouwens niet veel, we hadden wel een startkaart maar geen trailer. We zijn dan ook niet verder gekomen dan L-dressuur en B-springen (dat laatste was nl. niet zo'n succes... ). Wel altijd heel veel lol gehad, bosritten maken (hij kende het bos achter ons huis met z'n ogen dicht), lange dagtochten, ben zelfs een keer met 'm naar school geweest (8 km verderop) om m'n rapport op te halen! Ons 'huispaard' vond het ook altijd leuk om zo half de keuken in te lopen en een appeltje van de fruitschaal te pakken!
Ras onbekend. In de zomer Welsh, in de winter IJslander. In 'Het Brieschende Paard' van Rien Poortvliet staat een hele bekende tekening van het hoofd van een schimmelpony. Exact Manjo!
Manjo is inderdaad de laatste 2 jaar van z'n leven ook ineens heel oud geworden. Er staan hier op het forum verschillende foto's van hem. Tussen 2 van die foto's zit maar 2 jaar verschil, terwijl hij op de ene nog een vrij jong beestje lijkt en op de andere echt een opa is!
Net als jouw Roy was hij trouwens erg dominant. Hij was altijd de oudste en altijd de baas, ook al was de wei niet eens van hem. Toen hij 23 was, kochten we er een 3-jarig ruintje bij. Groter dan hij, maar hij had 'm helemaal onder de duim! En zelfs onze grote Ameretto had ontzag voor 'm. Go Manjo go!
De veearts kon hij ook wel schieten, dat was altijd knokken met die man. En er is een tijd geweest dat-ie 'm vaak heeft moeten zien: in '93 kreeg hij eerst artrose, toen een flinke graskoliek (met een slang in z'n neus trok hij de veearts nog keihard omver), werd daarna hoefbevangen en een jaar later dus dampig. Na 2 jaar rust konden we weer leuke buitenritjes maken, niet te lang maar hij genoot er wel van!
En inderdaad, mijn paardje is gelukkig van ouderdom overleden. Op zondag liep hij nog vrolijk in de wei, op maandagochtend vond hij het genoeg en was het binnen 4 uur gebeurd. Hij kwam, hij zag en hij deed z'n ogen dicht. Als de tijd dan toch gekomen is, dan gun ik ieder paard zo'n mooie dood!
Pfff... lamme vingers van het typen. Maar nu weet jij ook wat meer over mijn 'ouwetje'. Hopen dat Roy nog wat jaartjes meegaat!
.
If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. <African proverb>