Geplaatst De eerste keer dat er iets misgaat denk je van: nou ach.
Eerst mijn paard langdurig kreupel. Kreeg speciaal beslag, binnen een week ijzer eraf. Nieuwe erop. twee dagen later het andere ijzer eraf
Schoolvakantie begint, scheurt dochterlief haar enkelbanden. Kon er ook nog wel bij. Kreupel paard, kreupel kind. Kind haar enkelbanden genezen, week later valt zij met pony en al tijdens het oefenen voor het ringsteken en breekt haar pols
heb ik dat? Gips erom, gaat een dagje logeren mag zij gaan zwemmen. Grom grom. Weer een bezoekje ziekenhuis en nieuw gips als gevolg. Mag eindelijk het gips eraf, valt zij met haar fiets. Builen en schaafwonden als gevolg. Loop ik te mopperen omdat de jongste ziek is en met moeite naar de paarden toe kon. Om mij rot te schamen. Kom ik thuis heeft hij alles weer uitgespuugd wat er met moeite inzat. Mijn man ging naar zijn vergadering en die kleine viel even in slaap. Even later als hij wakker is valt mij op dat hij zich heel stijf beweegd. Na een paar oefeningetjes (lok lok met een ijsje bij zijn buik) kom ik erachter dat hij zijn kin niet op zijn borst kon doen, en vlekjes had op zijn rug en benen. De huisarts gebeld en die was er binnen 5 minuten. 10 minuten later was de ambulance er en waren wij op weg naar het ziekenhuis. Zij dachten dat hij nekkramp had. Na twee mislukte ruggenprikken veel bloed afgeven en een moeilijk aan te leggen infuus, mocht hij gaan slapen. Daar zat ik dan. Zwaar schuldgevoel dat ik niet eerder had gereageerd en toch naar stal was gegaan 
.Gelukkig bleek vandaag dat hij geen nekkramp had en dat hij een of ander virus had opgelopen met dezelfde soort aan symptomen. Nu ligt hij gelukkig weer in zijn eigen bedje en slaapt.
Wij waren ons rotgeschrokken. Wat staat ons nu nog meer te wachten!
(ik moest het even kwijt)
