Van de week heb ik weer samen met een stalgenootje een buitenrit gemaakt. Zij kon een tijdje niet en alleen durf ik het nog niet. Je moet bij ons namelijk langs de weg rijden. Hij was heel relaxed en hij reageerde helemaal niet op meerennende koeien en een crossmoter in het land. We hebben heerlijk een stuk gedraafd en in de verte zag ik al een enorme kar staan met hooibalen erop gestapeld (vrij hoog). Daarover heen hadden ze zeil gelegd en ik wist al dat dit een probleem zou worden. We zijn gaan stappen en ja hoor moet hij gedacht hebben. Hij zag die kar en begon al te blazen. Hij begon scheef te lopen en achteruit dus ik moest hem goed voorwaarts drijven omdat hij anders met zijn kont in het prikkeldraad zou komen. Maar ja, toen vloog hij natuurlijk vooruit. Mijn stalgenootje heeft haar paard dwars over het pad gezet dat hij haar in ieder geval niet voorbij kon. 200 meter na die kar was hij het alweer vergeten en was weer heel relaxed. Daarna hebben we nog een heel stuk gedraafd. We kwamen nog langs een weiland waar de paarden mee begonnen te galopperen maar dat deed hem ook allemaal niks. Zelfs niet toen het paard van mijn stalgenootje de bagger die ze uit de sloot hadden gehaald wel eng vond. Dus het was weer een geslaagde buitenrit!
ben ook bezig met een jong paardje aan buitenritten te laten wennen (hij doet het trouwens heel leuk), en herken dus heel goed dat 'hurray'-gevoel! elk stapje is er weer eentje, letterlijk en figuurlijk!