Vandaag (vrijdagochtend) kreeg ik een bronchoscopie... = een dun slangetje in je keel en doorprutsen totdat-ie in je long zit .
Eerst gorgelen in je keel/mond met verdovende vloeistof. Ik vond dat wel grappig, de verpleegkundige was errug lief, en ik ging op verschillende toonhoogtes gorgelen zodat Peter en zij in een deuk lagen
Toen het verdoofd was en dik werd, en het slikken moeilijk ging, moest ik mijn tong eruit trekken met een gaasje, zodat zij met een sproei-spuitje nog wat van die vloeistof heel ver in mijn keel kon spuiten... dit was echt "niet zo heel erg geweldig" (geen woorden gebruiken met K enzo }> ) maar het was dus gewoon , want je gaat hoesten en daarna...
Toen kwam de arts. Hij stelde zich voor en ik had al spierverslapper-pilletje gehad en anti-hoest-pilletje (wat niet hielp later ).
Het slangetje ging in mijn long... ik natuurlijjk flink hoesten en geluid maken, de verpleegkundige zei dat ik moest proberen geen geluid te maken en het hoesten weg te zuchten en te ontspannen.
Ze was heel lief en zei telkens: het gaat heel goed hoor, prima, goedzo, probeer eens...blabla.
Echt een schat.
De andere schat, Peter mijn man, keek toe en gaf ontzettend veel reiki haha. Ik ook aan mijzelf voorzover mogelijk.
De dokter deed van alles met het slangetje.
Even overal kijken met het oogje wat er aan zit...
Je gaat natuurlijk hoesten en daardoor weer hoesten omdat je je niet kunt ontspannen...
Nog opnieuw even rondkijken en dan na 10 minuten eindelijk een stukje weefsel eruit halen (voel je niks van, maar de verdoving begon in de buurt van mijn verhemelte en keel iets uit te werken ).
Dus ik dacht: Schiet nou op want ik vind het wel lang genoeg nu...
Toen nog spoelen met water in mijn long!
Dat ook nog? Help ! Maar door het wegnemen van weefsel bloedt het iets en dan moet dat dus.
Viel mee, maar mijn keel.... !!! Die begon nu wel errug zeer te doen.
Toen was het eindelijk klaar. Nog even goed rondkijken (had-ie dat niet al gedaan verdorie!) en eindelijk ging de slang eruit.
Tja. "Viel het mee?" vroeg de zuster toen het bed in de gang werd gezet. Ik keek heel verontschuldigend en schudde van nee. Praten ging nog moeilijk, maar ik zei dat mijn keel de laatste minuten niet meer zo verdoofd was...
Toen ze afscheid nam zei ik met schorre stem:
"Wacht even: verpleegster niet alleen verpleegster, maar ook meer dan dat. Dankjewel." Ze was wat overdonderd maar wel blij dat ik het zei, ze wist niet wat te zeggen hihi.
Terug in de kamer van de dagopname, kreeg ik pas water te drinken toen alle verdoving was uitgewerkt, en dat koude water hielp wel iets tegen de keelpijn. Hoewel het slikken steeds zeer deed, maar goed.
Ik kreeg ook een paracetamol tegen de pijn.
Na een kwartiertje voelde ik me goed genoeg om naar huis te gaan, en reed Peter mij naar huis, en bracht mij naar boven.
Ik mocht niet alleen naar boven lopen op mijn bibberige beentjes, de schat...
Hij belde mijn ouders, die meteen kwamen, en ik sliep ondertussen al. Peter ging naar het werk, die komt vanavond half tien pas weer thuis.
Mijn vader ging in de voortuin aan het werk (boom snoeien, de schat is al 65 jaar maar denkt zodra zijn dochter kanker krijgt dat hij nog alles voor mij doen kan )
Mijn moeder heeft de keuken overhoop gehaald toen ik sliep, en alles opgeruimd, schoongemaakt, de koelkast een beurt gegeven, ontzettend lief.
Ze brult nu met de stofzuiger .
Al met al een wonderbaarlijke dag, maar ik hoop het nooit meer te hoeven meemaken.
Ooit dacht ik als kind: nu zijn mijn keel- en neusamandelen eruit, dit is de laatste keer dat ik zo'n ontzettende keelpijn heb...
De vrouw die vóór mij een slangetje door haar keel kreeg, zei dat het best wel mee viel, ook met de pijn.
Maar of ze bij haar ook een stukje weefsel weg moesten halen waardoor het zo lang duurde?
Het viel dus niet mee. Maar toch:
toen de arts afscheid nam heb ik gezegd: "Heel erg bedankt". Want dit onderzoek is één van de belangrijkste onderzoeken. Belangrijk omdat ze op deze manier al een paar chemo-methoden kunnen afschrijven, zo van die helpen niet bij deze soort, en ook een paar behandelingen kunnen bedenken die grote kans van slagen hebben.
Eerst een K en dan een U en dan een ...
Klein woordje maar zo was het.
Het is nu half vijf en ik heb al een paar keer vanille-ijs in een schaaltje van mijn moeder gehad, met keelpijn is dat echt om te smullen !
Om vijf uur komt mijn schoonvader, want Peter wilde niet dat ik vandaag alleen zou zitten totdat hij thuis kwam... De lieverd denkt dat ik dan geestelijk wat depri wordt of zo. Het is zo'n goeierd, ik heb het echt getroffen met hem .
Hij zei toen ik na de behandeling op de gang lag:
"Nog nooit in mijn leven heb ik iemand zóveel reiki gegeven!"
En reken maar dat ik dankzij hem nog kon lachen. Die kracht die ik volgens de Bokkers altijd heb, dat positief blijven, dat leerde ik door te kijken naar zijn gezicht:
zoveel onschuld, dat gelóóf in de dagen die komen
altijd over mooie dingen dromen
hoewel ik verdriet voelde, en veel pijn
ik kan niet anders dan hoopvol zijn
ik weet best:
ik ga nog door een hel,
maar zoals hij kijkt
dan moet ik wel
dan kan ik niet anders
en produceer een lach
ik ben gelukkig, elke dag
dat hij dromen mag
zo anders is
de werkelijkheid
maar de realiteit hou ik
een beetje achterwege
Peter:
mijn zegen.
Schorre Dorinepien .