Ik krijg kippenvel van al die verhalen hier. Maar ik heb ook nog een verhaal. Jammer genoeg geen foto's, ik heb geen scanner.
Fanny, een Belgisch Trekpaard van 8 jaar, overleden op 9 november 1996. Het paard van mijn grootvader. Ik leerde nog maar net paardrijden en had voor het eerst alleen mogen rijden en 's namiddags mocht ik op de lieve Fanny rijden. Het was echt zo'n makke kolos. Als ze je zag kwam ze gewoon aangedraafd en stak ze haar hoofd onder je arm om te knuffelen en ze kon ook haar hoofd echt op je schouder leggen en zachtjes in je nek blazen. Ze was echt zo lief.
In de week die volgde op die zondag dat ik op haar had gereden gingen mijn grootouders op bezoek bij mensen en toen ze terugkwamen om 16.00 u was ze helemaal bezweet en vuil van het rollen. Ze kwam naar mijn grootvader gelopen met een blik in haar ogen van "ik voel me niet goed". Het was op een vrijdag die ik nooit vergeet. 's Avonds tijdens de groepsles in de manège vertelde mijn neef dat ze koliek had en dat ze een spuit gekregen had. Er zouden er nog 3 volgen die allemaal niet hielpen. Uiteindelijk is ze naar het slachthuis gebracht omdat het ondertussen al over middernacht was en ze niet kon blijven liggen tot 's morgens het vilbeluik haar kon komen halen. Ik mocht er 's avonds niet meer naartoe van mijn moeder. Ik moest haar herinneren zoals ze altijd geweest was. Volgens mijn grootvader wist ze zelf ook dat ze ging sterven want ze heeft zelf ook afscheid van hem genomen door nog even haar hoofd op zijn schouders te leggen.
En zo hebben we dus onze lieve Fanny, die we pas een half jaar hadden en die 4 maanden drachtig was verloren. Ik zal haar nooit vergeten.
Ik heb nog een mooi tekstje over haar overlijden. Ik zoek het even op en zet het dan hier neer.
Een paard zonder ruiter, blijft een paard.
Een ruiter zonder paard, is alleen maar... een mens