Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-03 15:09

Onbegrijpelijk paardenverdriet?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-03 15:09

Mijn tante had een fries.
Ik ging wel eens mee met haar en dan poetste ik hem enzo en knuffelde ik hem.
En na de rijlessen nam ik altijd wel wat lekkers mee en dan ging ik ff 'zoenen'
Het is zo "onbegrijpelijk" ineens was hij er niet meer.
Ik heb ook niet gehuild ofzo.
Maar laatst stuurde een meisje een foto van hem en toen ben ik wel in huilen uitgebartste Verdrietig

Snappen jullie dit nou?

En hebben jullie ook wel eens een dierbaar "paard" verloren

Verdrietig

Code: typfoten verbeterd

**Geplaatst**: 22-01-03 17:02

Geplaatst: 22-01-03 17:02

Ja, ik heb mijn dravertje verloren vele jaren terug, en ondanks de jaren zal ik 'r nooit vergeten. M'n pony die ik wegdeed enkele maanden terug laat me ook niet onberoerd ondanks dat we geen goede band hadden ... normaal zou ik zo zeggen! Met de tijd gaan de leuke dingen meer bovendrijven dan de rotte ervaring van het verlies ... dat het een troost mag zijn.

**Geplaatst**: 22-01-03 17:12

Geplaatst: 22-01-03 17:12

Ja, maar na langere tijd kan je vaak weer aan alle leuke dingen denken die er waren, en daar gaat het nou helemaal om....denk ik

**Geplaatst**: 22-01-03 17:18

Geplaatst: 22-01-03 17:18

Meerdere

**Geplaatst**: 22-01-03 17:24

Geplaatst: 22-01-03 17:24

bijna 2 jaar terug,
Een van mijn verzorgshetlanders kreeg een veulen,
een hengstje van 48 cm klein
Lovers

Rickje

De iegenaar vroeg of ik er iedere dag mee naar buiten wou (erbij blijven zitten, merrie laten grazen, veulen in de gaten houden)
Het veulen kwam dan gewoon op schoot liggen (vrijwillig *uiteraard*, de eerste dag al Lovers

) Hij was voor mij zo speciaal...
De 3e dag liepen we terug naar stal en de wei uit is een mini-opstapje de betegeling op...
hij kon er niet op komen, ene vriendin nam de merrie over en ik heb het veulen opgepakt.
Wat ik toen voelde... Scheve mond

een hartje dat zo hard sloeg... Meteen de eigenaar geroepen en die heeft gelijk de Da gebelt,
Hartslag van 140, wat bij een veulen tussen de 50 a 60 moet zitten Scheve mond

De Da gaf hem geen dag meer... Verdrietig

De volgende dag kwam ik, en hij liep nog dapper door stal, heel de dag ben ik op stal geweest, wat foto's genomen...
Verdrietig

snachts is hij ingeslapen...

Scheve mond

en dan mensen die niet snappen, dat je zo'n veulen wat je maar 5 dagen hebt gekend, kunt missen...

**Geplaatst**: 22-01-03 17:25

Geplaatst: 22-01-03 17:25

Als je in mijn profiel kijkt, zie je helemaal onderaan een foto van een schimmeltje. Dat is Manjo, onze allereerste pony. Hij is 30 jaar geworden en is ruim 14 jaar bij ons geweest, hij heeft mijn zusjes en mij alle drie leren rijden.

In april 2000 is hij overleden en het heeft toch zeker een jaar geduurd voordat ik zijn foto's kon bekijken en over hem kon praten zonder emotioneel te worden. Dat heeft dus best een tijd geduurd. Maar nu heeft het een plekje. Ik mis hem soms nog wel, denk dan 'was hij nog maar bij ons', maar ik heb er vrede mee, het is goed zo, hij was oud en mocht gaan.

Jij hebt het paard van je tante goed gekend en het is daarom ook echt niet gek dat je er verdrietig van bent. Misschien kon je het toen nog niet echt beseffen dat hij er niet meer was, en komt je verdriet er nu pas uit, nu je die foto hebt gezien.

Ik zeg altijd: het verdriet slijt, maar de herinnering blijft. En zoals ik ook bij die foto in mijn profiel heb gezet: 'There will never be another you'. Zelfs Ameretto zal hem nooit kunnen vervangen, met hem heb ik ook een hele andere band dan met Manjo.

In ieder geval veel sterkte!

**Geplaatst**: 22-01-03 19:55

Geplaatst: 22-01-03 19:55

Een van de paarden die ik verloren heb was Ringo en dat doet na 10 jaar nog pijn. Naar zijn schilderij kon ik altijd wel kijken maar ik heb pas vorig jaar ook een grote foto van hem in de kamer gehangen. Daarvoor ging dat gewoon niet.
Tien jaar is een lange tijd maar dat paard was zo verschrikkelijk speciaal voor me.

**Geplaatst**: 22-01-03 19:56

Geplaatst: 22-01-03 19:56

Ik zal onze eerste volbloed WING SING XX nooit meer vergeten. Een gitzwarte merrie met een ongelooflijk lief karakter. Ze is er al meer dan 20 jaar niet meer maar die merrie blijft me altijd bij Lovers

**Geplaatst**: 22-01-03 20:18

Geplaatst: 22-01-03 20:18

Sebastiaan en Prins Wilfred blijven voor mij bijzonder bijzonder. Deze twee zal ik nooit vergeten of zal er een dag voorbij gaan zonder dat ik aan ze denk

**Geplaatst**: 22-01-03 20:19

Geplaatst: 22-01-03 20:19

Mijn pony Edith. Op 6 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van koliek. Ik heb nog altijd een foto van haar op mijn nachtkastje staan en ik denk nog vaak aan haar.
Het is nu ruim 5 jaar geleden, en het vedriet slijt wel. Maar helemaal verdwijnen doet het niet...

**Geplaatst**: 22-01-03 20:25

Geplaatst: 22-01-03 20:25

eeum ja, mijn eerste liefde, ook een Fries Hessel genaamd. dit paard stond vlak achter huis en was van een man die aan wedstrijden meedeed met de sjees.

Ik kon úren naar hem (en zijn mede-stalgenoten) kijken, zittend op de omheining. Of ik kroop bij hem in de paddock (met trainingsbroek en laarzen aan, zo leek het net eht toch?). God, wat was dat beest lief... zo lief dat hij mij eens tijdens het kroelen, zachtjes in mijn wang beet. Toen wist ik het, dit is echte liefde!

Helaas werd hij op een gegeven moment naar de slager gebracht, hij was kreupel aan beide acherbenen.
Wat een intens verdriet heb ik gehad! Ik was ook nog jong, een jaar of 13/14? Zo'n leuke gevoelige leeftijd waar alles staat of breekt met de stabiliteit van je omgeving. Aangezien die stabiliteit ontbrak kun je nagaan wat voor impact zijn dood op mij heeft gehad.

**Geplaatst**: 22-01-03 20:56

Geplaatst: 22-01-03 20:56

Neej gelukkig niet,maar ooit breekt die tijd toch aan!!En tuurlijk heb je daar dan verdriet van!Het is zo´n groot dier die je (bijna) elke dag ziet!!
Zelfs als je hamster dooodgaat gaan mensen huilen!!En dat is nog geen eens een dier waar je nou bepaald een band mee opbouwd hahahahaha

**Geplaatst**: 22-01-03 21:17

Geplaatst: 22-01-03 21:17

Ik heb wel 2x een pony en een paard die me heel dierbaar waren moeten verkopen.Dat is ook moeilijk en achteraf heb je er erg veel verdriet van.
Maar als een paard dood gaat is het natuurlijk veel erger.Gelukkig heb ik nog nooits zoiets mee gemaakt.Sterkte ermee!

**Geplaatst**: 22-01-03 21:24

Geplaatst: 22-01-03 21:24

Ja, ik heb een verzorgveulentje verloren.... Echt een heel sneu verhaal. Hij was drie maanden oud en kwam in t draad terecht, de eigenaren hebben hem in laten slapen Verdrietig

**Geplaatst**: 22-01-03 21:41

Geplaatst: 22-01-03 21:41

M'n verzorgpony Chippy Huilen

**Geplaatst**: 22-01-03 22:00

Geplaatst: 22-01-03 22:00

Een paar maanden geleden, mijn allerliefste schatigste verzorgpaardje Tancreda. Mijn beste vriendinnetje. Zie mijn profiel. Het was ook zo vreselijk hoe zij heeft moeten sterven, en dat op 2,5 jarige leeftijd!!!!! De wereld is echt niet eerlijk, zit vol met verdriet en pijn. Iedereen verliesd wel eens een dierbaren. Het is helemaal niet erg als je huilt. Tancreda is in september afgemaakt, en nog steeds kan ik wel een traantje wegpinken. Dat is echt niet erg, dat is menselijk...

Groetjes Ingrid

**Geplaatst**: 22-01-03 22:07

Geplaatst: 22-01-03 22:07

meerdere helaas...... Huilen

**Geplaatst**: 22-01-03 22:17

Geplaatst: 22-01-03 22:17

xdenisex schreef:
Zelfs als je hamster dooodgaat gaan mensen huilen!!En dat is nog geen eens een dier waar je nou bepaald een band mee opbouwd hahahahaha

Dat vind ik een heel erg rottige opmerking, tuurlijk bouw je wel een band op met een hamster! Met elk dier kun je een band hebben, je kunt zelfs ontzettend veel waarde hechten aan dingen die voor anderen niets betekenen (een zweep, die je van een speciaal iemand hebt gekregen, kan je zelfs pijn doen als je die kwijtraakt)
Sorry, het is wel erg off-topic, maar ik vond het echt geen leuke opmerking Scheve mond

On-Topic: Ik heb ook wel rot-dingen meegemaakt en het ergste was dan weleens dat mensen zeiden "Ach het is een paard, op een ander paard kun je ook rijden, dus wat maakt het uit!?"
Gelukkig heb ik mijn ouders, die mij meestal op dat soort momenten gewoon steunen en proberen het te begrijpen Lovers

**Geplaatst**: 22-01-03 23:13

Geplaatst: 22-01-03 23:13

Ja ik heb 2 paarden moeten laten inslapen in 9 maanden tijd, Wietje vanwege Cushing en de hoefbevangenheid die daaruit volgde, na dik 18 jaar kwam er een einde aan.... ik heb nog steeds moeite om films te zien waar hij op staat...

En Sannie, onze Appeloosa merrie, werd op 9 jarige leeftijd blind net als pappa Sonny... zij raakte compleet in paniek en we konden niets anders doen dan haar te laten inslapen...

En ja het verdriet wordt met de jaren wel minder, de scherpe kantjes gaan ervan af maar missen doe ik ze nog steeds.. het is ook "pas" 3 jaar geleden in april...

**Geplaatst**: 23-01-03 00:20

Geplaatst: 23-01-03 00:20

ook ik heb al meerdere van die hele fijne

ervaringen gehad.
en met meerdere soorten van dieren.

ook paarden en ze blijven me toch allemaal een heel klein beetje bij. tuurlijk de tijd verzacht maar het is en blijft een gemis.
het ligt er bij mij wel aan onder wat voor omstandigheden ik afscheid heb moeten nemen van het dier. word ie verkocht of moet ik em laten afmaken. het laatste was voor mij het aller verschikkelijkste, een veulen van 3 maand die een hartkwaal had. ik denk toch nog heel vaak aan hem, en in het begin was het voor mij zelfs moeilijk om naar mijn merrie toe te gaan want ik zag in gedachte het veulen nog steeds bij haar.

ook het verlies van andere huisdieren is soms best moeilijk, en nee ik bedoel niet de geit van me die net vorige week is overleden. nee in dit geval bedoelde ik mijn kat die ik 6 jaar had, en na 1 jaar exloerveen is dood gereden. dat doet ondanks dat het nu al 6 maand geleden is nog steeds zeer.

dus tiffany ook ik snap je wel, ik had er ook moeite me toen ik de foto's van dat veulen na een poos weer zag. maar zoals al meerdere hebben gezegt na verloop van tijd slijt de pijn en blijven de herinneringen.

**Geplaatst**: 23-01-03 00:29

Geplaatst: 23-01-03 00:29

Hmmm het verlies van Jacky, is nu een half jaar terug, ben zelfs depressief en ales geweest...
Heb pas een gedicht erover op algemeen gezet...

**Geplaatst**: 23-01-03 19:08

Geplaatst: 23-01-03 19:08

Ja ik begrijp het best wel.
De eerste instantie dring het nog niet egt door je heen duz je huilt niet.
Maar als je dan zon foto van hem ziet weer dan zie je pas egt van: ja hij is er niet meer.
En dan kan het misschien een harde klap zijn.

**Geplaatst**: 24-01-03 18:04

Geplaatst: 24-01-03 18:04

klinkt mischien raar, maar na 10 jaar moest me pony het land op door hoefproblemen, reslutaat is dat ze erg ver weg staat en ik haar niet vaak kan zien.
ik weet dat alles goed gaat, maar ben vanwege haar leeftijd (26) ook bang dat er iets gebeurt en ik er niet optijd kan zijn.
denk elke dag aan haar, mis haar altijd... Huilen

**Geplaatst**: 24-01-03 22:27

Geplaatst: 24-01-03 22:27

Ik heb het heel vaak gehad Boos!

Laten we beginnen bij Nozem Verdrietig

Was een oud paardjuh van 29 jaar van de manege.... Best wel oud en moest dus weg... Ik dacht dat hij er nog wel even stond... maar toen ik er een keer kwam was hij opeens weg Huilen

Ik kon me nog inhouden... maar toen ik thuiskwam ...oei joei joei ( Tong uitsteken

)

Daarna Sofionna... Foto van Sofio
Afbeelding

Ik m`n profiel heb ik een gedcith over Sofionna geschreven... daar kan je wel een beetje uithalen wat er is gebeurd Verdrietig

Bij Sofio was het niet zo erg als bij Nozempie...

Daarna Kay Huilen

Ik zeg er liever niks over... anders kan ik straks niks mee typen... dan is me toetsenbord een beetje nat.

En daarna nog is Astrix en Jack ... de twee oude paardjes van de manege. Me moeder heeft ook op die manege gereden en kende ze zelfs !! Ze zijn nu al een tijdje weg...

Zal je ff duidelijk maken:
Ik ben doodsbang voor de dood van Peertjuh Verdrietig

Je bent niet de enige Tif Boos!

**Geplaatst**: 25-01-03 04:31

Geplaatst: 25-01-03 04:31

Linda250 schreef:
Het is nu ruim 5 jaar geleden, en het vedriet slijt wel. Maar helemaal verdwijnen doet het niet...

Bobo (Buitenzorg) is komende mei 5 jaar geleden gestorven. Wat Linda zegt, het verdriet slijt, maar verdwijnen zal het nooit.

Ik heb het gedicht wat ik voor Bobo heb geschreven ingelijst aan de muur hangen (staat trouwens ook in mijn profiel!) met een foto van hem en de vlecht die ik er af geknipt heb...

Ik hoop dat ik dit noooooooit meer mee hoef te maken!