28-08-2022 | Wat begon als een doodnormale zondag, veranderde al gauw in een dag om nooit meer te vergeten. Tijdens het verhuizen vond ik het tijd voor een kop koffie, van al dat dozen sjouwen krijg je best wel dorst! Ik pak mijn telefoon erbij en ga wat Facebooken tussendoor, je kent het wel.
Welke Cowboy mist zijn paard? ‘Wat een interessante koptekst voor een paardenfoto’ hoor ik mijzelf denken, maar dan zie ik verschillende reacties die laten blijken dat dit gaat om een paard wat helemaal alleen gezien is, in een natuurgebied vlakbij. Ik zet mijn koffiemok aan de kant en voel de adrenaline opkomen, “er op af!” roep ik hardop en ik bel meteen mijn beste vriendin.
De achtbaan begint steil omhoog te gaan en ik wist op dat moment nog niet wat mij te wachten stond, maar, enjoy the ride! Want nu weet ik dat wél.
Dé bekende foto's. Een dag nadat ik deze prachtige ruin gevonden had, gingen deze twee foto's over heel Social Media. De oproep "eigenaar gezocht" werd duizenden keren gedeeld en gepubliceerd op verschillende nieuwskanalen. Heel Internet leefde met hem mee, de toetsenborden werden geslepen en ik verwachtte al snel een privé berichtje van de eigenaar/eigenaresse die hem zou missen.
Maar, dat berichtje bleef uit...
Dan ben je opeens wettelijk houder van een (nog) onbekend dier, voor de Nederlandse wet een 'gevonden voorwerp'. Ik heb nog nooit zoveel telefoontjes gepleegd als die eerste week.. Politie, dierenbescherming, de Gemeente, pensionstallen, dierenartsen, tandartsen, hoefsmeden... Ga zo nog maar even door. Ik was vastberaden om de eigenaar te vinden, iemand móet hem toch missen? De 12 maanden beginnen af te tellen, mán wat was dat een onzeker en spannend gevoel. Maar, het hoort erbij...toch?
De eerste week ging voorbij en nog steeds had niemand hem herkend, vreemd.. Dacht ik. Het is niet het "standaard" bruine paard, zijn goudkleurtje valt op en zijn aantekeningen zijn ook niet alledaags bij een Valk. De eerste week bestond vooral uit een goede plek vinden voor hem, de dierenarts laten komen voor controle en chipnummer uitlezen en héél véél aandacht, drinken en eten.. want het was wel duidelijk dat hij dát had gemist de laatste tijd. Je gaat je al snel aan zo'n dier hechten en het is moeilijk om die deur gesloten te houden als je iedere dag bij hem bent, maar wie weet is hij er morgen niet meer? De eigenaar komt vast snel!
Na een aantal nare berichten van "eigenaren" (fokkerijen) die níet de eigenaar bleken te zijn, heb ik in overleg met de Politie alle berichten overal verwijderd. Iedereen ging er vanuit dat de eigenaar terecht was, maar helaas was dat nog steeds niet het geval. "Je hebt je best gedaan, ze komen wel" - aldus autoriteiten, maar dat was voor mij niet voldoende. Na een korte periode, postte ik opnieuw een oproep om de eigenaar te vinden.
Pling... - Tijdens het avondeten ontvang ik een privé berichtje, kort maar zeer krachtig. Ik kreeg namelijk twee foto's doorgestuurd en een chipnummer. Ik weet nog dat dit enorm dubbel voelde.. Ik was blij dat iemand hem kende, maar moest ik hem dan toch weer teruggeven? Snel zei ik tegen mezelf dat ik dit van te voren had kunnen weten en leg me erbij neer.. We wisselen nummers uit en we bellen vervolgens bijna anderhalf uur.
We verbreken de verbinding..... 11 jaar geleden is "Sunshine" gekocht op de paardenmarkt te Hedel als twee jarige, mooie maar wilde, Hengst. Door deze mevrouw die mij hét belangrijke privé berichtje stuurde. Na zo'n 6 maanden had zij hem echter doorverkocht aan iemand anders. We noemen hem even: PIET. Ze had zijn naam, zijn woonplaats (van 11 jaar geleden) maar geen contactgegevens meer. "Niet nodig.. Internet!" maar deze meneer was onmogelijk te traceren via Internet. Geen social media, geen telefoonnummer, niets... Ik ging weer bellen naar pensionstallen en dierenartsen in de omgeving waar deze meneer zou wonen/gewoond zou hebben, maar niemand herkende het paard, zijn naam of Piet.
Hopeloos.. dat dacht ik, écht. Hoe ga ik nou erachter komen wie de eigenaar is? Is dat nog Piet? Heeft Piet hem doorverkocht? Het spoor liep dood en ik had mijn vastberadenheid een beetje opgegeven. Het kostte zóveel energie, al dat speurwerk, de emoties, een hele andere 'routine' in je dagen, opeens een verantwoordelijkheid erbij, net een huis gekocht, verhuizen, nieuwe baan.... álles werd me even te veel. Ik had de zoektocht naar de eigenaar gestaakt en was het inmiddels eens met de meerderheid die ook vonden dat de eigenaar echt wel bovenwater zou komen drijven.
Weken gingen voorbij.. er werd een band opgebouwd. Inmiddels had ik 'het gevonden paard' omgedoopt naar Misterio. Dat vond ik wel passend bij het verhaal, maar het is ook wel een hele meneer!
Misterio & ik werden een team. Aanhankelijk, willend, grappig, lief.. hij had het allemaal. Wat mij opnieuw aan het denken had gezet "Hoe kan iemand hem niet missen?!". Het was zo dubbel, inmiddels wou ik Misterio namelijk allang niet meer teruggeven maar toch, stel je nou voor hoe je het zelf had gevonden? Ik besloot toch weer mijn zoekactie te herstarten! En deze keer wél met geluk. Ik voegde mij toe in een Facebook groep, een groep met allemaal inwoners van de plaats waar Piet zou hebben gewoond/zou wonen. Brutaal hé? Ik weet het..
Pling... ik open mijn telefoon en éindelijk wist iemand wie Piet was. Althans, zijn broer. Want een tijdje terug waren deze mevrouw en de broer een setje! Ik kreeg het telefoonnummer van Piet zijn broer en ging aan de slag! Ik voelde aan álles, dat het einde dichterbij kwam. Maar had niet gedacht dat het helemaal geen einde voor Misterio en mij zou betekenen, maar juist een heel nieuw begin!
Een week later..... 20 november 2022, 84 dagen onderweg in deze achtbaan.. waar het er 365 hadden moeten zijn... Krijg ik het paspoort overhandigd en een brief, waar Piet afstand doet van zijn paard. Piet was dus ál die jaren nog steeds eigenaar van "Sunshine". Piet heb ik echter nog nooit ontmoet of gesproken, maar helaas zal dit ook (bijna)niet mogelijk zijn. - Wegens privé omstandigheden -
Hoe of waarom of wanneer Misterio op die plek waar ik hem gevonden heb, terecht is gekomen, weet ik niet. Helaas zijn dat nog steeds vraagtekens, hoewel ik ze zelf wel kan invullen..maar de waarheid wellicht nooit zal weten. Dit knaagt, maar dit moet ik loslaten.
Ons verhaal begon nu pas écht..........
Hoe leg ik een gevoel uit wat niet te omschrijven is? Niet.. dus. Maar mán, wat voelde dat euforisch. Maar ook enorm vreemd, raar, gek.. Je "krijgt" een paspoort, na een intensieve periode wat enorm veel van mij vergde. Eindelijk kan ik adem halen, slapen.. die last van mijn schouders gooien. Er komt níemand, hij mag blijven.. We blijven samen!
Inmiddels gaat het heel goed met Misterio en onze band is erg sterk. Hij heeft niet alleen een gouden vacht, maar ook een gouden hart. Hij is komisch, aanhankelijk, super lief.. Hij is alles wat ík ooit in een paard zocht. Echt waar. Ik hoor mijzelf nog zeggen "Ik wil geen merrie meer. Nooit. Ik wil een ruin en ik wil iets aparts, een valk." niet wetende dat dit een aantal jaar later écht ging gebeuren en al helemaal niet op deze manier! Toeval? Ik weet het niet..
Wat ik wel weet is dat hij enorm is opgeknapt en mijn hart heeft gestolen.. eigenlijk al sinds dag één. Mijn goudstuk, mijn eigen Spirit!
Wij genieten volle teugels!
http://boktimg.nl/img/m/RJjxwz.jpg
http://boktimg.nl/img/m/MZGPJJ.jpg
http://boktimg.nl/img/m/rhBjvf.png
http://boktimg.nl/img/m/So8yzr.jpg
^Gisteren, tijdens onze allereerste sneeuwvlokjes samen! Wat issie knap hé?
Wil je ons dagelijks blijven volgen? Volg ons dan op Instagram: @misteriowanders
"Dreams do come true!" als je er maar in blijft geloven. Geniet, leef, lach en heb lief.
Beter goed gestolen dan slecht verzonnen 
