Geplaatst Bokt Community
Hoe lang ben je al lid van Bokt?
Van februari 2004 dus alweer 18 jaar.
Hoe lang ben je al blogger voor Bokt?
Oef… Ik denk twee jaar nu?
Wat vind je leuk aan blogger zijn?
Ik vind het leuk wanneer mensen minder ‘alleen’ zijn in hun eigen strijd en veranderingen in hun leven en hoofd door mijn blog. Ik gun niemand om herkenning te vinden, máár wanneer je dan voor die strijd staat dan kan die wel helpen. Toen ik uit het ziekenhuis kwam en terug in het echte leven was, stond ik er alleen voor.
Revalidatie richt zich op de noodzakelijke dingen, maar niet op hobby’s. Dat moet je zelf uitdokteren. Voor mijn omgeving was ook alles nieuw en moeilijk, dus voor hen was het even hard zoeken als voor mij. Ik heb zo vaak zitten huilen omdat ik niet wist hoe ik verder moest, zo vaak heb ik overwogen om er gewoon de brui aan te geven. Even vaak heb ik op internet gezocht naar mensen die in hetzelfde bootje zaten, maar ik heb ze nooit gevonden. Ik hoop dat als andere mensen op internet gaan zoeken, ze op mijn blogs uit komen en er kracht en tools uit halen. Erover schrijven helpt mij met het verwerken, maar het lokt vaak ook anderen uit om over hun problemen te schrijven, merk ik en hopelijk zorgt het ervoor dat anderen zich minder eenzaam voelen. Dat vind ik leuk aan bloggen. Niet dat mensen zware tijden doormaken, maar dat ze ‘opluchting’ voelen dat ze niet alleen zijn.
Kan je omschrijven wat je precies doet als blogger? En hoe kom je aan je ideeën?
Ik blog hoofdzakelijk over mijn leven met mijn beperkingen tussen de paarden. Soms met een kleine zijweg naar het normale leven, maar omdat het een paardenforum is hoofdzakelijk over hoe ik mijn ding tussen de paarden probeer te blijven doen met mijn beperkingen. Ook een stuk over hoe ik cope met mijn problemen psychisch gezien. Mijn beperkingen zijn fysiek en mentaal en dat weegt zowel fysiek als psychisch, dus daar moet ik mee copen. Ik probeer dat enigszins uit te leggen in de hoop dat mensen die in een gelijkaardige situatie zitten via mijn blog misschien hier en daar een richtingaanwijzer vinden. Ik kan niemand zijn of haar pad voor hem of haar uit stippelen, maar het is zoals kijken naar het rijden van anderen: je wordt er niet miraculeus een perfecte ruiter van, maar je leert er wel van. Je pikt mogelijk dingen op die je kunnen helpen.
Qua ideeën schrijf ik meestal wanneer ik ergens tegenaan gelopen ben of wanneer iemand me een vraag stelt. Ik nodig nog steeds bokkers uit om eventueel vragen te stellen, maar dat is nog geen succes.
Ik heb ook maanden dat ik het gewoon echt even niet weet omdat het voor mij moeilijk is om in te schatten wat mensen willen lezen en wat niet. Soms besef ik ook niet dat ik iets anders aanpak, tot iemand me er vragen over stelt… of iets doet of zegt waardoor ik moet uitleggen waarom dat voor mij niet kan.Ben je achteraf altijd tevreden over je blogs?
Oh nee… De lieve begeleiders van de bloggers kunnen dat bevestigen. Ten eerste is mijn Nederlandse spelling vreselijk. Ten tweede ben ik een eeuwige perfectionist en twijfelaar. Ik ben altijd bang dat niemand het boeiend gaat vinden.
Hoe lang ben je met een blog bezig?
Dat wisselt heel erg, soms zijn ze in een half uurtje geschreven, soms ben ik echt dagen aan het knutselen om het een beetje naar mijn zin te krijgen. Heel veel hangt af van of ik een onderwerp in gedachten heb, of bewust iets moet bedenken.
Zijn er nog dingen waar je graag over wilt bloggen?
Er zijn nog wel een paar dingen waarover ik wil bloggen. Niet alle onderwerpen zijn paardgerelateerd en dat vind ik soms wel moeilijk.
Eén van de dingen waarover ik altijd heb willen bloggen, is wat ik zou willen kunnen zeggen tegen de mensen rondom me, zonder hen te kwetsen of een naar gevoel te geven. Do's en dont's als het ware, al zijn die natuurlijk ook heel persoonlijk enerzijds. Anderzijds merk ik wel dat wanneer ik contact heb met mensen die ook met beperkingen zitten, er vaak dezelfde dingen uit komen. Nu is dat een erg gecompliceerde blog, omdat je het steevast over hele dunne grenzen hebt.
Verder zou ik graag willen bloggen over mijn persoonlijke zoektocht naar mezelf "nuttig" voelen binnen mijn mogelijkheden. Ik ben medisch ongeschikt verklaart, wat in praktijk betekent dat geen baas mij nog aanneemt. Te veel risico. Mijn persoonlijke zoektocht lijkt nu een bepaalde richting uit te gaan die aansluiting heeft op mijn oorspronkelijke wens. Zo zie je maar dat het universum toch altijd wel wat in petto heeft voor je.
Het helpt mij een stuk om te geloven dat er "een groter plan" is. Niet God ofzo, maar puur dat het universum niet "random" is en dat er een zekere vorm van karma is. Dat helpt me om dingen te accepteren maar ook om beter te doen... Als ik de b*tch wil uit hangen, denk ik, eens ik gekalmeerd ben, meestal "laat karma het maar op lossen." i.p.v. mijn oorspronkelijke idee uit te voeren (waar geen van de betrokken partijen meestal blij van zou geworden zijn. 
)Welke gebeurtenis op Bokt is jou altijd bijgebleven?
Er is zoveel gebeurd op Bokt, zoveel mooie dingen. Wat me altijd bij blijft, is hoe Bokt kan samenkomen voor iemand of voor elkaar in nood gevallen. Afgelopen zomer met de overstromingen bijvoorbeeld, hoe snel er plaatsen en vervoer aangeboden werd in België en Nederland. De paardenwereld kán zo mooi zijn, die acties herinneren me daar altijd aan. Er gebeurt iets, Bokt ontploft, werkt samen en komt tot een oplossing, zo lijkt het altijd...
Als ik 1 specifiek ding moet noemen dan met kop en schouders er boven uit de de reddingsactie van Marrum.
https://www.youtube.com/watch?v=0tu54wkY--o
Voor mij is dit echt de kracht van het vertrouwen tussen paard en ruiter (de begeleiders wiens paarden er op moeten vertrouwen dat ze hen niet in gevaar brengen als ze dat water in rijden) en de kracht van de kudde... Ik vind dit nog steeds een prachtig, krachtig en heel belangrijk filmpje. En ik heb nog steeds een enorme bewondering en respect voor de bokkers in kwestie.
Je doet dit vrijwilligerswerk voor een paardenforum. Wat is jouw relatie met paarden?
Die begon al vroeg. Ik ben nog net niet te paard geboren.
Ik heb eigenlijk zo lang ik me kan herinneren paarden gehad, iets waarvan ik nu besef dat dat niet per se een voordeel is. Wanneer je van thuis uit paarden hebt, is de kans reëel dat je toch in een bepaalde vorm/richting geduwd wordt, want je ouders, de mensen waar je naar hebt te luisteren "doen het al jaren zo" dus wat heb jij als snotneus nog in te brengen?Toen ik ging puberen, uitte zich dat niet in de standaard wijze, ik kwam niet in op stand tegen de wereld op zich, wel tegen de paardenwereld.
Ik was vastberaden om me los te maken van alle "moetjes" en mijn eigen weg uit te stippelen en als ik vastberaden ben, dan gooi ik het kind wel eens samen met het badwater weg. 
Veel bokkers zullen me vooral van die tijd nog wel enigszins negatief herinneren vrees ik. In plaats van dressuur te gaan rijden zoals mijn omgeving me wilde "opdringen" en het traditionele pad te volgen, wilde ik werken met paarden waar niemand anders meer mee wilde werken. En dat is de beste beslissing die ik had kunnen nemen. Daar blijkt nl. ook mijn sterkte te liggen. Mijn eeuwige terweerse manier van denken helpt bij die paarden, want als de traditionele manier werkte, kwamen ze niet in de problemen met hun eigenaren.
Ik heb op elk gebied een heel snel en afwijkend denkpatroon. Dat maakt het voor mij vaak moeilijk om me "correct" te gedragen in sociale situaties. Maar qua werken met paarden heeft dat veel voordelen. Heel vaak als mijn man hoofdschuddend staat te kijken, zeg ik met een brede grijns "there's a method to my madness" en tot op heden heeft ie achteraf altijd begrepen waarom ik het op een bepaalde manier aanpak. Inmiddels laat 'ie me dus ook gewoon doen als ik weer iets geheel anders aanpak dan hij zou doen. Ik heb al bij elk paard waaraan ik begon te horen gekregen dat ie het niet zou gaan doen, en elke keer heb ik mijn schouders op gehaald en gezegd "we zien wel". Het mooie van geen nood hebben aan "hoog niveau rijden", is dat je ook geen prestatiedruk voelt naar je rijdieren toe. Ik heb niemand wat te bewijzen en de paarden die ik rijd dus ook niet.
Ik kreeg natuurlijk mijn infarct met alle complicaties en vooral mijn man fronst nu wel eens als ik iets wil aannemen als project.
Hij fronst al regelmatig als ik met Rêve bezig ben. Al begint hij wel vertrouwen te krijgen dat ik ondanks alles wel weet of ik iets wel of niet aan kan, en dat ik ook "nee" zeg wanneer ik zie dat het paard in kwestie een maatje te groot is voor me.Het echte corrigeren is nu desondanks wel een beetje "afgezwakt" in die zin dat mijn man liever niet heeft dat ik mijn nek (of mijn prothese) breek voor een ander zijn of haar paard, al heeft hij me wel nog geholpen de afgelopen jaren met een paar paarden. (mijn man is mijn grond persoon.) en waar hij bij Rêve al mopperend de longe vast hield omdat ik haar zelf zadelmak moest en zou maken i.p.v. haar uit handen te geven, gaat hij er nu bij Joy van uit dat ik dat ook zelf ga doen.
Over Joy en Rêve gesproken, ik heb niet enkel al mijn hele leven lang paarden, ik heb, puur voor mezelf, dus ook gefokt. (en ook hierin niet de meest voor de hand liggende keuzes gemaakt). Rêve gaat over een paar jaar nogmaals gedekt worden.
Verder rijd ik natuurlijk wedstrijden. Ik noem mezelf altijd een recreatieve wedstrijdruiter. Ik wil het graag goed doen, maar ik wil absoluut niet nationaal gaan rijden. Ik heb ooit gedacht dat ik dat wilde, maar toen ik er naar op weg was, besefte ik dat dat niet mijn "scene" was. En inmiddels kan mijn lijf dat niet meer aan. Meerdaagse wedstrijden zijn echt no-no's.
Wat doe je in het dagelijks leven?
We hebben hier drie Mechelse herders die getraind worden voor de ringsport en waar ik dus ook wel dagelijks mee train, aangezien ze ongeveer zoveel wegen als ik zelf en het dus wel belangrijk is dat ze ook naar mij luisteren. Eén van de drie klikt niet echt met mijn man qua trainen, en die is sinds een week overgedragen aan mij.
(Hij is erg gevoelig en mijn man heeft een erg zware stem en is vrij imposant... Hoe zacht mijn man ook probeert te zijn, de hond in kwestie is altijd nerveus als hij commando's krijgt van hem.)Verder heb ik natuurlijk momenteel drie paarden, maar het laatste nieuwtje dat ik nu wel naar buiten kan brengen is dat we bezig zijn met de opzet van een kleinschalige opfok.
Toen Joy (die per se hengst moest zijn) afgespeend moest worden, kwam ik tot de conclusie dat er iets is dat we hierin de omgeving écht missen: Een hengstenopfok waar ze hengst mogen blijven. Overal waar ik ging vragen, moest hij op 1 jaar geruind worden. Daardoor ben ik nu uit gekomen op een plek waar hij super verzorgd wordt, maar waar hij maar met 1 vriendje (die nu ruin is overigens) staat. Dus wij willen kijken of dat een niche is die we kunnen inpalmen. Een opfok van een zestal veulens max (ik heb nog een weide van 2 hectare), waar zowel hengsten als ruinen mogen lopen. Liefst met gemengde leeftijden. Ik wil een plek creëren waar jonge hengsten de kans krijgen om op te groeien tot sociale dieren die niet in afzondering moeten, maar bij een ruin gezet kunnen worden. Ik weet dat het kan. Ik heb er meerdere zo gehouden, maar 'jong geleerd is oud gedaan' is hier wel van toepassing in de meeste gevallen.
Dus daar ben ik momenteel mee bezig.
Ik zie dat je nogal wat quotes in je profiel hebt staan, welke is ja favoriet? Of anders je top 3?
Oei, de moeilijkste vraag er tussen.
Het wordt sowieso een top drie.1. "Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be."
— Shel Silverstein
Omdat dit een beetje mijn manier van leven is. Misschien zullen een paar mensen nu grinniken omdat iedereen weet hoe koppig ik kan zijn. Maar het feit dat ik zelden doe wat me gezegd wordt, betekent niet dat ik niet luister. Ik luister altijd naar mensen hun bezwaren. Ik sla tegenstrijdige meningen altijd op en probeer juist die meningen te gebruiken om te voorkomen dat het mis gaat. Ik weet dat er kritiek zal komen op mijn huidige plannen en die is welkom, want het is die kritiek die voorkomt dat ik wellicht punten mis. Dat betekent echter niet dat die kritiek me ook gaat tegen houden. Enkel dat ik een aantal wijzigingen aanbreng om het slagingspercentage te verhogen.
De quote die daar kort onder staat sluit natuurlijk volledig aan op deze uitleg. 2. "Never be bullied into silence. Never allow yourself to be made a victim. Accept no one’s definition of your life; define yourself."
— Robert Frost
Ik ben sowieso en Robert Frost-fan, maar deze vind ik zeker in dit digitale tijdperk erg belangrijk. Het is nu zo makkelijk om mensen tot stilte te dwingen, mensen die we niet kennen, waarvan we niet weten hoeveel wijsheid, kennis en ervaring ze in zich hebben, omdat ze zich wellicht niet goed kunnen uit drukken via het getypte woord óf omdat een ander zich simpelweg dominanter kan voorstellen waardoor iemand met veel kennis toch toe geeft... Als ik elke keer had moeten stoppen wanneer iemand me zei dat mijn manier nooit zou werken, was Sam nooit gekomen waar hij nu is en was Rêve überhaupt nooit beleerd geraakt, laat staan dat ik er mee gefokt zou hebben... 1 en 2 sluiten in die zin op elkaar aan: Luister/lees de mening van de tegenpartij. Haal het door een mentale zeef. Welke punten kan je wat mee en met welke niet. Houd die waar je iets mee kan in je achterhoofd maar durf ook achter jezelf te staan. Laat je niet zomaar overdonderen. Sommige mensen zijn zo vreselijk goed in zichzelf verkopen, dat je soms pas achteraf er achter komt dat ze helemaal niet meer ervaring hebben dan jij of handiger zijn dan jijzelf. Het goed kunnen uit leggen heb je niks aan in de praktijk.
3. "Two wrongs don't make a right, but they make a good excuse."
— Thomas Stephen Szasz
Het ging tussen deze en die van Albert Einstein over reality... Maar deze geeft eigenlijk meer mijn persoonlijkheid weer...
Ik probeer fair te zijn, ik probeer een goed mens te zijn en anderen te helpen. Maar ik heb een enorm temperament en vanuit dat temperament komen soms beslissingen die dat niet altijd zijn. 99% van de tijd kan ik die beslissingen opvangen voor ik ze daadwerkelijk uit voer. Maar die ene procent val ik terug op deze quote. Het meest recente voorbeeld was dat ik eigenlijk iemand die graag in de opfok wil komen dezelfde prijs wilde rekenen die zij mij nu rekent (en die ik niet fair vind, maar momenteel is dit het beste alternatief). Ik zelf zal daar een paar tientjes onder zitten en oorspronkelijk had ik (omdat ik op mijn tenen getrapt was) gezegd dat ze haar veulen mee kon laten komen, maar dat ze dan betaalt wat ik nu betaal. Gisteren hadden we het er echter over en heeft ze gewoon de prijs doorgekregen die iedereen zal doorkrijgen.
Toen ik het mijn man vertelde, zei die "hoe, ge ging haar toch meer vragen", waarop ik gezucht heb, mijn schouders op gehaald heb en gezegd heb "Ik weet het, maar dat is niet fair. En het zou hypocriet zijn om haar te vragen wat mij oneerlijk lijkt."Dan glimlacht mijn man eens en schudt eens met zijn hoofd.
Ik mag dan veel te veel temperament hebben, ik ben gewoon een enorme softie die mensen eerlijk wil behandelen, ook als dat andersom niet gebeurt. Hoe zie jij je toekomst voor je?
De ene dag positiever dan de andere.
Ik heb momenteel verschillende ijzers in het vuur. Dat is het positieve deel. Ik heb een veulen en een merrie die zich beide veelbelovend ontwikkelen (Sam is perfect zoals 'ie is. ). Ik heb een lieve echtgenoot die me helpt waar hij kan en drie hele leuke honden. Dat zijn de positieve zaken en dingen waar ik ook echt vreugde uit haal.Ik heb ook een lijf dat me soms tot wanhoop drijft en waarbij het altijd in deze periode zo is dat we niet vinden waarom het zo in opstand komt. Mijn fysiotherapeut merkt mijn frustratie, maar hij vindt niet waarom mijn lijf altijd rond deze maanden zo op speelt. Dus wat dat betreft is dit een zwaar seizoen. Ook omdat al mijn "controle-onderzoeken" meestal rond deze tijd plaatsvinden, wat spannend en in sommige gevallen ronduit irritant is. Het feit is dat ik niet weet hoe mijn lijf zich gaat ontwikkelen. In het beste geval blijft het vrij stabiel en in het slechtste geval (wat dit jaar o.a. gebeurd is) ontwikkelt het zich negatief, maar ook dan zal ik wel weer een oplossing vinden. Dan zal ik even huilen, vloeken en boos zijn op de wereld en weer doorgaan. Ik richt me op wat ik kan controleren en al de rest zal ik moeten nemen zoals en wanneer het komt.
Ik wilde dat er meer was dat ik kon zeggen maar voor zo'n dingen zijn geen woorden die iets uit halen vrees ik. 
. We zijn ooit samen met de paarden op vakantie geweest dus ik begrijp het gewoon niet, nog steeds niet. En ik merk dus dat het weer boven komt als ik iets over Marrum lees. Dank je wel voor je reactie.