Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-22 20:40

[VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-22 20:40

Het is nog vroeg in de ochtend als ik water opzet en mijn zakken vol stop met kastanjes. Ik pak een glazen potje met een deksel en een ei wat ik gisteren gekookt heb. Poe, wat is het koud. Ik trek een extra wollen trui aan en zet mijn capuchon op. In een emmer doe ik wat brokjes, de thermoskan en een beker. Op naar de geitenwei, waar 16 paar ogen me vol verwachting aankijken.

De eerste taak van de dag is het melken van een geit. Ze is niet de enige die nog melk geeft in het late najaar, maar ze is wel de gemakkelijkste om te melken. Haar lammeren tonen geen interesse meer in de melk waardoor ik geen dieren hoef te scheiden om meer melk voor mezelf te hebben. Ze geeft precies een glazen potje vol met melk elke dag. Ik zou haar melkproductie kunnen verhogen door haar dieet aan te passen, maar voor mij geeft ze de perfecte hoeveelheid dus ik laat het zo. De natuur heeft dit klusje voor me geregeld.

Vijf minuten later loop ik met de kudde geiten de uiterwaarden in, mijn handen warmend aan het potje met melk. Als we een goed graasplekje gevonden hebben ga ik zitten en drink met kleine slokjes de warme melk. “Dankjewel geitje” fluister ik naar de zwarte geit die voor me aan het grazen is. Daarna schenk ik een beker kruidenthee in en leun ik tegen een boom. Ik heb van de week het keukenkastje opgeruimd en kwam niet gelabelde gedroogde blaadjes tegen. Het was groen, dus het kan citroenmelisse, brandnetel of munt zijn. Denk ik. Ik kan het maar beter gebruiken want zonder label heeft het weinig nut.

Ik pel kastanjes, eet het gekookte ei en ik drink eindeloos veel koppen thee. Muntthee blijkt het te zijn. De geiten grazen, komen af en toe eventjes bij mij kijken. Eentje is vooral geinteresseerd in de thermoskan en onderwerpt deze aan een uitgebreide hufterproofheidstest. Ik glimlach om haar pogingen tot ze uiteindelijk interesse verliest. Ik heb tijd te over als ik met de geiten op pad ben, maar toch verveel ik me nooit. Ik heb weleens geprobeerd een boek te lezen, of een lezing te plannen, maar dat is nooit echt gelukt. Ik zit, ik kijk, en soms droom ik weg en denk ik aan het de toekomst. Of aan het verleden..

Dit was altijd het streven, dit is de droom. Van het land leven, met het land leven. Het is nu mijn realiteit, alhoewel.. Dit is niet mijn huis, dit zijn niet mijn dieren. Ik ben hier om de winter door te brengen, om uit te rusten en om een plan B te maken met mijn leven. Want het is pas kort geleden dat alles als een kaartenhuis inzakte. Of beter gezegd; als een luchtkasteel dat ineens in rook opging en ik met een harde landing terug op aarde terecht kwam. Het is nu ruim 4,5 jaar geleden dat ik definitief besloot om te stoppen waar ik mee bezig was en een volledig andere weg in te slaan. Deze winter wil ik gaan schrijven over mijn leven. Ik weet dat dit de droom van velen is. Ik heb de stap genomen, alles achter gelaten en ik ben ervoor gegaan. Reis met me mee, geniet mee, en wie weet kan ik jullie voor een paar fouten behoeden die ik begaan heb.

**Geplaatst**: 15-11-22 20:44

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-11-22 20:44

Mijn droom ook. Zodoende, lees ik mee.

**Geplaatst**: 15-11-22 20:45

Geplaatst: 15-11-22 20:45

Ik lees mee.
Heel benieuwd hoe het verder zal gaan.

**Geplaatst**: 15-11-22 20:47

Geplaatst: 15-11-22 20:47

ik lees mee
zou de stap zelf niet direct zetten, tenzij heel heel misschien als ik alleen kom te staan.. Maar het is zeker interessant om te volgen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-22 13:23

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-22 13:23

Hoe het begon... januari 2018

Op een doodnormale woensdagmiddag had ik afgesproken met een oude middelbare school vriend. We dronken thee en kletsten wat af. “Wat doe je vanavond?” vroeg Ruben me onschuldig. “Ik ga naar een lezing over overprikkeling, hier in Den Bosch.” “Joh, op dat onderwerp ben ik afgestudeerd!” Ruben gaf me een lectuur van 10 minuten en eindigde met “meer dan dit gaan ze je niet vertellen vanavond.” Hij vertrok, en ik twijfelde geen moment. Ik meldde me af voor de lezing en appte Tim dat ik mee wilde gaan dansen. We spraken op het station van Den Bosch af.

Ik ken Tim al heel lang. We woonden in hetzelfde studentenhuis en al heel snel bloeide er iets op tussen ons. Inmiddels zijn we alweer jaren uit elkaar, maar onze vriendschap en diepe connectie is voor altijd.

Het was koud, echt winters guur. Met zijn vieren, Tim, zijn partner Marlieke en ons oud huisgenootje Irene stapte we in de trein naar Eindhoven. Irene had het zwaar, ze was zojuist ontslagen uit een gesloten psychiatrische inrichting. Ze maakte een teruggetrokken indruk “dat komt door de medicijnen,” legde ze uit. Haar haar zag eruit alsof ze haar dreadlocks er met een keukenschaar zelf uit geknipt had.

Het dansen in Eindhoven was voor Irene het eerste weerzien in lange tijd met vele mensen. We dansten, alhoewel Irene vaak aan de kant op een stoel ging zitten. Ik ging dan naast haar zitten en kneep zacht in haar bovenbeen. Zonder woorden.

Terwijl ik daar op de stoel zat werd ik ten dans gevraagd door een man van een jaar of 40. Ik had hem daar nog nooit eerder gezien en was verrast dat hij goed hij kon dansen. En praten tegelijkertijd. Vrijwel direct zei hij iets wat mijn aandacht trok. “Ik doe mee met een permacultuurcursus in Den Bosch.” “Je... Wat?! Een permacultuurcursus in de stad waar ik woon? Wouw! Kan ik me nog inschrijven?” “Ja, de weekenden is het open inloop. Ik zal het je het adres later doorsturen.”

Hij heette Arno en hij hield zich aan zijn woord.

Irene wilde vroeg naar huis en Tim, Marlieke en ik besloten met haar mee te gaan. Onderweg naar het station deelde ik chocolade uit. “Jij ook een stukje?” “Ach ja doe maar, wat maakt het uit.” Met een leeg gezicht at ze het op. Mijn eigen stukje chocolade smaakte ineens niet lekker meer.

Op Den Bosch namen we afscheid van Irene. Ze moest een station verderop zijn. Ik gaf haar een knuffel, keek haar na maar werd al snel weer naar de werkelijkheid getrokken door de ijzige wind. “Ik ben mijn sjaal vergeten in Eindhoven.” Zei Tim. Marlieke twijfelde geen moment. “Ach lieverd, neem de mijne maar.” Ik bedacht me dat Tim maar mazzel heeft met haar.

Een paar dagen later, op zaterdagavond, zag ik na het melken van de geiten dat Tim had gebeld. Dat is heel gek, hij belt me nooit. Hij nam direct op toen ik terugbelde. “Irene is overleden.” “Ik kom eraan.”

De weken erna was een wervelwind van emoties. De dieptepunten hoef ik denk ik niet uit te leggen, het absolute hoogtepunt was de terugreis na de begrafenis. We zongen keihard mee met de muziek op de autoradio en we hadden vooral allemaal heel veel zin om dood te gaan.

De rust was nauwelijks teruggekeerd in mijn leven toen ik het eerste weekend van februari aankwam op de locatie van de permacultuurcursus. Het duurde even voordat ik het juiste lokaal gevonden had, ik spiekte door het raam en daar zag ik Hem. Bescheiden stapte ik binnen. Iedereen zat in een cirkel en de cursus was duidelijk al begonnen. Ik nam plaats en mijn ogen bleven meteen op Hem rusten. Lang blond haar en met een blik vol passie zat hij geconcentreerd te luisteren naar wat de docent vertelde. Ter plekke besloot ik Hem overal naartoe te volgen.

**Geplaatst**: 16-11-22 14:27

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 14:27

Ik volg mee $_/-\o_$ .
Als je over "Hem" met een hoofdletter nog wel schrijft, gaan mijn nekharen overeind staan, ben erg benieuwd hoe dit verhaal verder ontwikkeld..

**Geplaatst**: 16-11-22 15:08

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 15:08

Ik lees mee

**Geplaatst**: 16-11-22 15:14

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 15:14

ik lees ook mee!

**Geplaatst**: 16-11-22 16:14

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 16:14

jezus, dit is het eerste stuk tekst wat me direct te pakken had, zelfs je eerste stuk al....ik blijf ook mee lezen!
Je bent constant nieuwsgierig naar wat er komen gaat.
Goed geschreven!

Van het eerste stuk is niet duidelijk of het nu inleiding is, of echt al het verhaal, en juist dat, maakt het zo pakkend!

**Geplaatst**: 16-11-22 17:03

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 17:03

Ik volg ook. Je schrijft goed.

**Geplaatst**: 16-11-22 17:05

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 16-11-22 17:05

Heel erg pakkend en uitnodigend om verder te lezen. Ik ben benieuwd

**Geplaatst**: 16-11-22 18:09

Geplaatst: 16-11-22 18:09

Aah ik zit er nu al helemaal in!

Leuk, ik volg!

**Geplaatst**: 21-11-22 14:49

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 21-11-22 14:49

Met spanning wacht ik op het vervolg...

**Geplaatst**: 21-11-22 14:55

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 21-11-22 14:55

Ik lees ook mee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-22 20:49

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-22 20:49

Hij, februari 2018
Het duurde twee dagen voordat het me eindelijk lukte dicht genoeg bij Hem te komen om een praatje aan te knopen. Roy bleek in de buurt te wonen, maar, zo vertelde hij, “dit voorjaar ga ik naar Spanje om daar vrijwilligerswerk te doen in een permacultuurproject, het heet Boodaville.” “Oh, wat is dat dan? Kan ik ook komen?” “Ja, gezellig!”

Drie fantastische dagen brachten we samen door in mijn huisje. Mijn buurman hield ons goed in de gaten. “Jullie lijken op elkaar!” Dat klopte, we hadden hetzelfde haar. Nog voor de cursus afgelopen was had ik al contact gelegd met Anna, de eigenaresse van het Boodaville project, en in no time was het geregeld. Roy vertrok, of beter gezegd, ik bracht hem naar huis. Daar voelde ik dat er iets veranderde. En ik had gelijk. Onze romance was van korte duur. Drie dagen, om precies te zijn. Vanaf dat moment hield hij zijn telefoon onbeantwoord, de boodschap was duidelijk. Naast het liefdesverdriet, speelde er ook een praktische vraag. Wat nu?

Want mijn verblijf in Boodaville was al geregeld. Dat voorjaar zou ik, als op mijn werk alle geiten afgelammerd hadden, vertrekken. Roy ging in april al en ik verwachtte dat ik in mei zou kunnen volgen. Ik had niks geregeld voor de reis zelf. Dat deed Irene ook nooit; “kijk maar eens naar het verschil in prijs tussen morgen of over een aantal maanden. Scheelt haast niks. Als je kort vooruit boekt, weet je tenminste zeker dat het het juiste moment en de juiste beslissing is.”

Roy negeerde me nu al maanden, dus vroeg ik me af... Wil ik dit, of wilde ik dit alleen vanwege hem? Ik wil dit. Dus heb ik mijn huur opgezegd, nam afscheid van mijn auto, mijn werk en bijna al mijn bezittingen. Om voor 6 weken vrijwilligerswerk te gaan doen in Spanje, daarna zie ik wel. Donderdagavond emailde ik naar Boodaville dat ik zojuist de vlucht voor de volgende ochtend geboekt had. “Dat is niet zo handig! Dit weekend is er niemand in Boodaville. Ze zijn allemaal een weekendje in Barcelona, je kan daar aansluiten als je wilt. Ze slapen in ons appartement in de binnenstad.” Reageerde Anna. Ik zuchtte. Dankjewel voor het aanbod, maar daar heb ik dus echt geen zin in. Maar het is niet anders.

Eenmaal aangekomen maakte Anna een gekke indruk. Om te beginnen heb ik heel lang voor haar deur gewacht terwijl ze 'er zo aan kwam'. Ze leek zich niks van onze email conversatie te herinneren, liep als een kip zonder kop rond te rennen en was zichtbaar overstuur omdat ze geen theezakje in huis kon vinden. Deze vrouw is oprichter en eigenaresse van een permacultuurproject, 3 uur bij deze stad vandaan, in de middle of nowhere? De chaos was van korte duur, want al vlot vertrok Anna met haar man en kind op vakantie en ontmoette ik de vrijwilligers van Boodaville.

Roy deed er alles aan om me te ontlopen en een andere vrijwilliger is dat weekend gepakt voor winkeldiefstal “het is volledig rechtvaardig om van grote winkelketens te stelen, die hebben zoveel geld!” Maandagochtend arriveerde een slonzige jongen met een oeroude Citroen Berlingo. Na een korte meeting bleek het plan om met de auto naar Boodaville te rijden, en onderweg een permacultuurproject in Bonastre te bezoeken om nog meer spullen op te halen. Anna keek twijfelend van alle spullen en mensen naar de auto. “Dat gaat nooit passen...” “Ik neem de trein wel!” riep ik snel. Pfoe, daar was ik goed mee weggekomen. Ik had echt geen zin om de hele dag met deze mensen opgescheept te zitten.

Tijdens mijn wandeling naar het station ging ik langs KFC. Nog een keer vlees eten voordat ik met een stel veganistsiche hippies samen ga leven. Ook kocht ik bij een supermarktje een noodvoorraadje eten. Koekjes en snoep. Wie weet wat me te wachten staat, dacht ik zenuwachtig.
Op het station van Mora la Nova, het dichtstbijzijnde treinstation van Boodaville, keek ik uit naar de rode Berlingo met de vrijwilligers. Ik zag ze niet. Wel zag ik een jonge vrouw staan, ze stond rustig te kijken. Ze straalde op een heel eigenaardige manier. Ze was zo eigen, ze kleedde zich zo raar, en bovendien liep ze op blote voeten. Na 5 minuten kwam ze naar me toe. “Ben jij Jessica?”

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-22 13:10

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-22 13:10

Ze stelde zich voor als Maja en samen liepen we naar een piepklein en eveneens oeroud autootje toe. We stapten in en Maja manouvreerde door de straten van Mora la Nova alsof ze er al jaren woonde. Al snel reden we de bewoonde wereld uit en werd het landschap bepaald door heuvels, valleien en windmolens. Heel anders dan Nederland, dat wel, maar buitengewoon onder de indruk was ik niet.

Tot we een weg opdraaiden die over een heuvelrug liep, vanwaar we links utigestrekt uitzicht hadden over de magnifieke bergen van Els Ports en rechts een uitgestrekt landschap waar je, zo leerde ik later, op heldere dagen de besneeuwde pieken van de Pyreneeen ziet. Terwijl ik me daar zat te vergapen over het uitzicht reed Maja door alsof zulke vergezichten de normaalste zaak van de wereld zijn.

“Zie je die piek daar?” Ze wees in de verte, maar ik werd afgeleid door een enorme bos okselhaar. “Dat is Calaceite. Maar zo ver gaan we niet, Boodaville ligt daarvoor in de heuvels.” De weg dook omlaag een dal in en Maja draaide daar een zijweggetje in. “We zijn er bijna.” We hobbelden voort tussen de olijvenbomen, druivenranken en naaldboombossen tot ze wees “Daar. Dat is de 'throne toilet,' het eerste wat je van Boodaville ziet!” Een gebouwtje van pallethout rees prominent vanaf een helling.

Op een vlak stuk grond stonden een aantal tenten. Of nouja, ongeveer. Een grote tent was omgewaaid in de wind. “Het heeft ontzettend gestormd afgelopen weekend,” verklaarde Maja. “Dit hier stond helemaal onder water. Als de vrijwilligers terug zijn ruimen we het met zijn allen weer op. Zo gebeurd.” “Waar was jij dan?” Vroeg ik haar vol ongeloof. “Ik heb het hele weekend in mijn tentje gezeten en gitaar gespeeld. Ik vond het geweldig.” Sprakeloos staarde ik haar aan. Ze merkte het niet eens want ze vervolgde de rondleiding.

“Dit is de keuken,” ze toonde me een afdakje op houten palen waar een tafel met stoelen, fornuis en opslagboxen vol eten stonden. “Koken jullie op gas?” “In deze fase nog wel.” Maja wees naar een gastank die naast het fornuis stond. Ik had me permacultuur heel anders voorgesteld, maar oke. De tour ging verder. “Hier is het poeptoilet. We noemen deze de throne toilet. Ga er maar eens op zitten, moet je zien wat een waanzinnig uitzicht je vanaf hier hebt! Als je klaar bent doe je er een schepje zand en een hand vol zaagsel in.” Ze wees naar bruine emmertjes met deksels die naast de pot stonden. “Plassen doen we ergens buiten, weg van de gezamenlijke ruimtes. Voor de dames hebben we een hoekje in de bosjes ingericht als je wat meer privacy wilt. Het is de bedoeling om poep en plas gescheiden te houden, anders gaat het stinken. Maar als je per ongeluk plast tijdens het poepen is dat oke hoor.” Wat een opluchting, dacht ik. Stel je voor dat ik op mijn kop zou krijgen voor per ongeluk plassen. Ik weet echt niet of ik dat kan scheiden...

Het dames plastoilet vond ik prachtig; een houten pallet waar je overheen kan hurken met daarnaast een klein houten huisje met toiletpapier, een prullenmand, een fles water en handgel. Verstopt in dicht struikgewas maar met uitzicht over de heuvels. Is dit dan permacultuur, vroeg ik me af.

Ik wist natuurlijk wel het een en ander van permacultuur. Toen Tim en ik aan het backpacken waren in Australie hebben we vrijwilligerswerk gedaan op permacultuur boerderijtjes. Groene heuvels waar de mensen zelfvoorzienend leven met weelderige groententuinen. Of op een plek waar we zaadjes van inheemse bomen geplant hebben om de woestijn weer groen te krijgen, oases te creeeren. We hebben permacultuur boeken gelezen en documantaires gekeken. Maar zoiets als Boodaville had ik nog nooit gezien. Hier was het land net zo dor als het omringende land. Ze kookten op gas en buiten het feit dat ze buiten leven, in tentjes en onder afdakjes, voelde ik toch teleurstelling. Ik had een zelfvoorzienende oase verwacht. Dit project bestaat toch al 9 jaar? Waarom is er dan nog zo weinig?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-22 10:23

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-22 10:23

Casa de Jessica, mei 2018
“Waar woon jij dan?” vroeg ik na een uitgebreide tour door Boodaville. Ze glimlachte. Ik heb een verstopt hoekje ingericht voor mezelf, bovenop het dak. Kom maar eens mee. Casa de Maja.” Op het dak, ingenesteld tegen grote rotsen stond een trekkerstentje met daaroverheen een houten bamboe constructie als zonnewering. Voor het tentje was een stoepje van ronde rivierstenen gelegd en Maja had er een greppeltje omheen gegraven. Naast de tent stond een anderhalfzits bankje. Een prachtig uitzicht terwijl het plekje heel verstopt was. Wat een droom.

Na de tour ging ik op zoek naar een vergelijkbaar plekje voor mezelf. Ik hield nauwkeurig rekening met de zon en de wind, zoals ik geleerd had uit de boeken die ik gelezen heb. Ik maaide wat dorre sprieten gras om als extra matrasje onder mijn tentje te leggen. Ik zette de tent op en richtte het gezellig in. Mijn kleren legde ik op keurige stapeltjes en de dromenvanger kreeg een plekje bij de ingang. Van mijn buurman had ik een powerbank cadeau gekregen voor ik vertrok. Omdat er geen electriciteit beschikbaar is in Boodaville besloot ik om mijn telefoon niet meer te gebruiken dan de powerbank hem kon opladen. Ik legde de zonnecel buiten mijn tentje en het snoertje net er binnen. Het zag er heel huiselijk uit. Casa de Jessica.

Nadat mijn campement ingericht was, stond de zon nog steeds hoog aan de hemel. Ik besloot de omgeving te verkennen. Dwars door de begroeiing baande ik me een weg de heuvel op. De geur van rozenmarijn en tijm was zo intens, zo heerlijk... De planten maakten krassen op mijn benen maar dat stoorde me niet. Ik klom door tot ik hoog boven de vallei zat en in de verte de piek van Calaceite zag liggen. Het uitzicht was waanzinnig, maar erg rustig zat ik daar niet. Zou iemand mij missen? Maja had gezegd dat ik moest melden als ik wegging omdat zij verantwoordelijk was. Ik had niks gezegd, want ze was niet in de keuken en ik durfde haar niet in Casa de Maja, wat ze nadrukkelijk beschouwde als haar prive domein, te storen. Of had ik dat wel moeten doen?

Snel klom ik weer terug naar beneden maar toen ik terug aankwam in Boodaville was de hele plek nog steeds verlaten. Geen spoor van Maja of de andere vrijwilligers. Het was al laat toen de rode auto, tot de nok toe volgestouwd met spullen, aangereden kwam. In het laatste daglicht aten we samen en iedereen verdween zijn eigen tentje in.

De volgende dag kwam ik erachter dat mijn nieuwe rode tas tijdens de autoreis onder de smeer was komen te zitten. Vette zwarte vlekken die ik er niet af gepoetst kreeg. Ik baalde als een stekker, en heb me eindeloos lang afgevraagd of ik er iets van moest zeggen, en wat ik dan zou moeten zeggen, wanneer ik het dan zou zeggen...

Misschien is tijdens de ochtendcirkel een goed moment. Elke ochtend begonnen we de dag met een ochtendcirkel. Stipt om 9 uur, Maja is zeer punctueel. Ik zie haar nog staan in de dome, haar armen rondzwierd, de 'waiting octopus' zoals ze het zelf verklaarde. Elke ochtend deden we samen gymnastiek oefeningen, werd ingecheckt hoe iedereen zich voelde, verdeelden we de taken en werden mededelingen gedaan. Ik heb toch maar niks gezegd over de rode tas. Misschien morgen.

Na de ochtendcirkel volgende de weekplanning. “Alles staat deze week in het teken van het Boodaville festival. Dat vind volgend weekend plaats, dus we hebben 1,5 week om alle klussen gedaan te hebben. Het is belangrijk dat we focussen en de schouders eronder zetten.” Prima, dacht ik. Aan hard werken ben ik wel gewend.

**Geplaatst**: 08-12-22 12:40

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 08-12-22 12:40

Wat een mooie verhalen weer! Ben benieuwd naar de rest.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-22 19:51

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-22 19:51

Vorige week
Voorzichtig doe ik een oog open. Door de achterruit zie ik de eerste verkleuringen aan de hemel, het eerste teken dat een nieuwe dag eraan komt. Ik mijmer wat over mijn dromen en kijk naar mijn dromendagboekje. Ik moet echt hoog nodig een werkende pen in de auto leggen, dan kan ik mijn vreemde nachtelijke avonturen weer op gaan schrijven.

Met mijn tenen open ik de schuifdeur en rol ik de auto uit. Rechtop kunnen zitten in bed zou echt ultieme luxe zijn, hopelijk heb ik meer mazzel met mijn volgende slaapkamer. Ik loop over het paadje naar het huisje. Binnen is het verrassend warm, of misschien is dat relatief omdat het buiten nauwelijks boven het vriespunt is. Uit de thermoskan schenk ik een kop thee in. Dat water heb ik gisteren op de kachel gekookt. Ik trek een waxjas aan over twee wollen truien, stop mijn zakken vol met ontbijt plus een glazen pot waarin ik wat kefir doe. Vervolgens begin ik aan mijn standaardrondje. Kippen loslaten, de geit melken en samen met de geiten naar de paardenwei om de paarden los te laten. Ik heb de melk rechtstreeks in het potje kefir gemolken en nu zit de glazen pot in de zak van mijn onderste trui. Dicht tegen mijn lijf is een perfecte temperatuur om de melk te fermenteren en ik geniet van de warmte die het potje afgeeft. Ik moet wel opletten dat ik rustig loop, want fanatiek geschudde geitenmelk krijgt een hele sterke smaak. Gelukkig luisteren de geiten heel goed en kalm lopen we ons rondje.

De geiten zitten net terug in hun verblijf als er een witte auto aangereden komt met daarin Robert en een legertje vrijwilligers. Ik wens ze goedemorgen en na een kort gesprek gaan we allemaal onze eigen weg.

“Hee Robert, volgens de weersvoorspelling is er kans op regen,” zeg ik terwijl ik de heuvel af loop. Daarboven heb ik bereik en ik heb zojuist mijn telefoon gecheckt. “Hij geeft voor vandaag en morgen 100% kans op onweersbuien aan.” “Oh, in dat geval, laten we een zeil over het huis spannen.” Reageert Robert ontspannen.

Op dit moment wordt het dak vervangen. Het oude dak leek in uitstekende staat, maar de eerste dagen na aankomst kwam ik erachter dat ik niet de enige bewoner was van dit huis. Ratten. De stank was zelfs voor mijn standaard ondragelijk, en Robert is gelukkig zo rigoreus dat het oude dak er in zijn geheel afgegaan is. Op dit moment is het dak versierd met enkel dakspanten. Behalve dat het koud is maakt het toch niet veel uit want het regent hier haast nooit.
Van die weersvoorspelling zijn we geen van beiden onder de indruk. Dit gebeurt zo vaak, en zelden vallen er dan meer dan 10 druppels regen. Whatever.

Maar aan het eind van de middag, als iedereen vertrokken is, treft DE onweersbui en al heel snel zit ik ook binnen niet meer droog. Het zeil op het dak klappert wild terwijl ik de complete stapel handdoeken grijp, alle pannen die ik heb en start met dweilen. Gelukkig heeft het huis twee verdiepingen. Al snel is het beneden ook niet meer droog, het water gutst door het trapgat. Het begint met een rivier, later is de benedenverdieping een meer.... bliksemsnel verplaats ik spullen in een poging te redden wat ik redden kan. Waarom ben ik zo ontspannen in deze chaos, waarom vind ik dit normaal? Wat is er gebeurd in mijn leven, de afgelopen jaren, dat dit normaal is? De stortbui houd urenlang aan en ren ik rond met handdoeken en pannen. Als mijn laatste handdoekendijkje doorbreekt en het water ook de badkamer in begint te stromen geef ik het op en kruip ik in de auto weg. Een droog plekje om te slapen.

De volgende ochtend verwachtte ik half om half dat er 10 cm water in het huis zou staan, maar dat bleek alles mee te vallen. Ik had gedroomd dat het water door de tegelvloer heen de grond in zou zakken en wie weet klopt dat wel. Ik loop naar de rivier, een honderdtal meters bij het huis vandaan en tref een spectaculaire kolkende massa aan. Omdat het droog is melk ik snel de geit en neem de kudde mee voor een rondje. Ik ben pas net binnen als de hemel opnieuw openbreekt. Met mijn lange regenjas aan zit ik onder de veranda geamuseerd te kijken. Regen, hagel, bliksem, wind, en de kolkende rivier steeds dichter bij het huis.

Die regen bleek de ergste in 10 jaar tijd te zijn. Op meerdere plaatsen in de buurt was meer dan 200 mm neerslag in 24 uur gemeten en ons dorp maakte headlines op het internationale nieuws. Die dinsdag schoof ik met een grijns aan in mijn yoga les. “Ik heb afgelopen weekend overleefd in een huis zonder dak.” “Nee! Neeeee!!” “Hoe was het?” “Eeeh, nat? En het waterpeil is gestegen tot 10 meter bij het huis vandaan. Het was heel indrukwekkend om onder de veranda te zitten en het allemaal te bekijken.” “Wat? 10 meter maar? Poe!” “Ja, dat dacht ik ook op dat moment. Ik heb wel even achter mijn oren gekrabt en gedacht over het moment dat ik actie moest gaan ondernemen. Ik had de dieren en de auto al verplaatst. Maar er is niks gebeurd, het water is gewoon weer gezakt. Alleen het brandhout wat ik in de uiterwaarden had verzameld en opgestapeld is allemaal weggespoeld.”

**Geplaatst**: 15-12-22 00:14

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 00:14

Loopt het verhaal door elkaar of heb ik iets gemist?

**Geplaatst**: 15-12-22 00:27

Geplaatst: 15-12-22 00:27

Prairy schreef:
Loopt het verhaal door elkaar of heb ik iets gemist?

Vier jaar geleden
En recent verleden.

Twee tijdsgebieden dus

**Geplaatst**: 15-12-22 00:28

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 00:28

Het leest voorlopig lekker.

(En best eea aan herkenbare dingen, geen idee of het fictie is, autobiografisch of fictie gebaseerd op eigen ervaringen, maar het is vooreerst redelijk realistisch. En goed leesbaar ook!)

**Geplaatst**: 15-12-22 00:46

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 00:46

Leest fijn! Ik volg!

**Geplaatst**: 15-12-22 00:57

Geplaatst: 15-12-22 00:57

Femke_Tweety schreef:
Vier jaar geleden
En recent verleden.

Twee tijdsgebieden dus

Bedankt voor de toelichting, ik was de draad ook even kwijt!

TS: het leest lekker weg, het boeit en intrigeert me. Ik wil meer weten, dus ik volg! Benieuwd naar hoe het verder gaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-22 22:10

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-22 22:10

Wat leuk om de reacties te lezen.

Ik ben van plan om het verleden en het heden te combineren. Ik hoop dat het helpt om het contrast te benadrukken en om te voorkomen dat het verleden langdradig wordt. Ik ben wat aan het proberen en testen, jullie reacties helpen daar zeker in.