Blog
Wie ben ik? Marijke, 47 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut heb ik Grand Prix gereden en met Eros Lichte Tour. Sinds vorig jaar mag ik Santander rijden en we zijn inmiddels Inter2 gestart.
Ik zit al zeker een half jaar de broeden op dit verhaal en eigenlijk wist ik wel wat ik wilde schrijven maar door het op te schrijven wordt het ook wel heel "echt" en daar had ik nog even moeite mee.
De laatste jaren komt er steeds meer aandacht voor dierwelzijn en de paardensport is daardoor ook veel in de publiciteit gekomen. Er zijn binnen de paardenwereld al veel mensen die misprijzend naar de topsport met paarden kijken maar er zijn daarbuiten mensen die nog veel verder gaan en vinden dat we helemaal niet op een paard moeten gaan zitten.
Als ik in mijn hart kijk dan wil ik niets liever dan paardrijden en met paarden bezig zijn. Het is hetgeen wat ik het allerliefste doe, waar ik het allergelukkigst van word en ook nog mijn werk.
Maar moeten we het wel doen? Paarden zijn niet gemaakt om op te rijden en als ik om me heen zie hoeveel blessures er zijn en hoeveel paarden een slecht leven hebben dan vraag ik me oprecht af of het niet beter is om dat niet meer te doen. Het zou zo enorm veel leed schelen.
Mijn grootste angst is dat we iets normaal vinden omdat we het altijd al deden maar dat het helemaal niet normaal is als ze er over 100 jaar op terugkijken.
Tot 1992 werden er op sommige plaatsen in Spanje ook nog levende geiten van een kerktoren gegooid. En je kunt je niet voorstellen dat het normaal was maar blijkbaar waren er heel veel mensen die dat vonden want is enorm lang een traditie geweest. Wat als de paardensport eigenlijk ook zo'n traditie is? Dat we iets heel raars doen maar het zelf normaal vinden omdat we er gewoon middenin zitten.
Ik maak me oprecht zorgen over de toekomst van de sport. En dan heb ik het niet alleen over de topsport maar net zo goed over paarden die puur voor de hobby gehouden worden en misschien wel nooit op een wedstrijd komen. Ook daar is zoveel leed, slecht passende zadels, pijn in hun voeten, met de beste bedoelingen slecht gehuisvest zijn of veel overgewicht. Niet omdat mensen het niet goed willen doen maar vaak uit pure onkunde en vaak ook geen of slechte begeleiding.
Ondanks deze zorgen ben ik nog iedere dag fanatiek en met veel plezier bezig met de paarden die ik train. Ik heb net een veulentje gekocht, ben begonnen met de jurycursus en train nog steeds om mezelf te verbeteren. Ik hoop alleen dan de paardenhouderij zich zo blijft ontwikkelen dat het ook allemaal kan. Want als we er niet meer op mogen rijden wat gebeurt er dan met alle paarden? Of komt er een fokrestrictie en sterven veel rassen langzaam uit? En is dat dan erger dan eventueel leed wat door verkeerd gebruik komt?
Het zijn allemaal vragen die me enorm bezighouden. En ze geven me bij vlagen ook wel stress in de omgang met de paarden. Doe ik er wel goed aan om te trainen zoals ik doe? Vraag ik niet teveel? Moet ik er mee stoppen? Maar aan de andere kant denk ik dat ik heel goed ben voor de paarden die ik train en ik help heel veel mensen om de problemen die ze hebben met hun paarden op te lossen.
Er is tijdens de laatste jaren in de topsport wel een duidelijk trend dat de happy athlete meer en meer gewaardeerd wordt. En als we die trend door kunnen zetten kunnen we laten zien dat de sport super mooi is, de samenwerking tussen ruiter en paard juist uniek is.
Ik hoop heel hard dat we die juiste weg kunnen vinden. Dat er steeds meer aandacht komt voor de manier waarop we trainen. Steeds meer kennis komt over hoe we moeten trainen en dat die kennis ook toegepast wordt. Meegaan met onze tijd is in het belang van onze paarden en in het belang van de sport. Ik hoop dat we over 50 jaar trots kunnen zeggen dat de paardensport en -houderij fantastisch ontwikkeld is en niet dat we terugkijken met verbazing over wat we gedaan hebben.
