Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73

 
 
Banjer
Lid Nieuwsredactie

Berichten: 48197
Geregistreerd: 09-06-02
Woonplaats: Daar waar het land eindigt en het water begint

Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-06-21 08:31

* Bokt.nl
Bokt community

Afbeelding
Ayasha en Sam.


Paardrijden is voor iedereen, jong of oud... man of vrouw... en paardrijden kan ook als je lichaam niet helemaal meewerkt. Ayasha heeft Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) en rijdt paard. Ze heeft 2 eigen paarden (een 3e op komst) en ze rijdt wedstrijden. Hieronder vertelt Ayasha hoe haar NAH van invloed is op haar dagelijks leven en tussen de paarden.

* Voor wie je niet kent: kan je jezelf voorstellen?
Ik heb even inspiratie gezocht in hoe de andere Bokkers dit stukje aanpakken want hier ben ik echt heel erg slecht in. Ik ben Kathleen, ik ben goed op weg naar 31 lentes en helaas “niet meer geschikt” om deel te nemen aan het werkleven. Inmiddels ben ik alweer 8 jaar gelukkig getrouwd. Ik maak deel uit van de Belgische delegatie die deelneemt aan Bokt, maar ik woon sinds ik samen ben met mijn man wel tegen de Nederlandse grens aan. Ik “mis” mijn oude thuis wel nog steeds maar inmiddels ben ik hier ook gewend geraakt. En de thuis die we hier hebben kunnen opbouwen hadden we in mijn oude dorp nooit kunnen betalen. Het gemis weegt niet op tegen de achterdeur open doen en Sam horen murmelen.

Ik heb momenteel dus twee paarden aan huis en een derde “in the making”. Als alles goed gaat wordt er binnen nu en een maand een veulen geboren dat ook hier zal blijven tot de dood ons scheidt. :+: Sam is mijn huidige wedstrijdpaard en loopt op Z-niveau. Volgens mijn trainer kunnen we meer en tsja, we zien wel hoe ver we samen komen. Hoger dan Z zal hij niet gestart worden omdat ik vooralsnog zeker ben dat hij dat mentaal niet aan kan. Rêve was voor haar zwangerschapsverlof klaar om op wedstrijd te gaan maar nu mag ze eerst dat kleintje ter wereld brengen en opvoeden.

* Je rijdt paard met Niet Aangeboren Hersenletsel. Kan je uitleggen hoe jouw NAH is gekomen?
Hoe mijn NAH is gekomen is nog een beetje een mysterie. Ik heb een “spontaan infarct” gehad zoals ze dat noemen. Maar ook dat is gecompliceerder dan dat. Ik ben met spoed opgenomen met een hersenbloeding. Op de scans bleek dat het al een “oudere bloeding” betrof (wat kan kloppen, want als ik er nu op terug kijk heb ik ongeveer een weekje rond gelopen met die bloeding zonder het te beseffen.) en ze zouden me een nachtje houden ter observatie omdat ik uitvalverschijnselen gekregen had en uitgedroogd was. Dus ik zou vocht krijgen en zodra de uitvalverschijnselen verdwenen waren zou ik naar huis mogen. Ik heb al eerder verteld dat “tijd” voor mij een heel moeilijk iets geworden is sinds mijn coma dus hoeveel tijd er exact over heen gegaan is weet ik niet zeker. Ik weet alleen dat, omdat ik “toch daar was” en ik erg jong was, ze ook ineens een aantal testen gedaan hebben om genetische defecten uit te sluiten, zoals een onderzoek om eventueel aangeboren zwakke plekken in de aders op te sporen enz. Die werden niet gevonden maar het ging wel steeds slechter met mij en het verslechterde ook sneller dus ik werd “langer gehouden”. En toen ging ik ineens in een spontane coma en moest er met spoed geopereerd worden. Ze weten nog steeds niet waarom die 1e bloeding ontstaan is of waarom het gelopen is zoals het gelopen is. De verslagen spreken elkaar tegen. De huidige theorie is, zover ik dat kan samen puzzelen, dat er een complicatie op getreden is bij het “opruimen” van het oude bloed en dat er een klonter ontstaan is ná de bloeding. Of dat de bloeding ontstaan is door een klonter. Om één of andere reden is de druk in mijn hersenen veel te hoog geworden waardoor ik dus in coma gegaan ben. Maar in welke volgorde dat allemaal gebeurt is weten de dokters ook niet. Ik heb over de jaren nooit wat anders gehoord dan dat mijn specifieke “case” eentje is die ze nog nooit gezien hebben. :+ En in de jaren die volgde zou mijn lijf bewijzen dat dat een beetje een talent is van me. :j Het enige dat ze gevonden" hebben is dat ik een genetische afwijking heb in mijn stollingsfactor. De "factor van leiden". Wat simpel uitgelegd in houdt dat mijn bloedplaatjes sneller aan elkaar gaan kleven dan "hoort". Maar ook daarover is inmiddels veel verwarring en er is me altijd verteld dat die afwijking alleen niet voor alles kan zorgen dat gebeurd is.

Afbeelding
Ayasha en Rêve

* Hoe beïnvloedt jouw NAH je in je dagelijks leven? En bij de paarden?
In mijn dagelijkse leven heeft mijn NAH veel meer invloed dan ik toe geef aan mijn omgeving. :) Ik heb enorm moeite met “tijd”. “Tijd” is voor mij een heel ongrijpbaar iets geworden. Ik leef sinds mijn coma meer op een soort “natuur ritme” en dat natuurritme kent de rest van de maatschappij niet. :+ Als ik ergens op tijd moet zijn dan heb ik hulp nodig of moet ik echt een lijstje maken en “terug tellen” als in: Ik moet om dat uur daar zijn. Ik moet een half uur rijden dus ik moet 40 min op voorhand vertrekken om zeker te zijn. En zo verder. :) Ook met wedstrijden ga ik altijd even samen zitten met mijn man en moeder om zeker te zijn dat ik geen “telfouten” maak.

Verder heb ik een halfzijdige verlamming en een lichte vorm van “neglect”. Wat inhoudt dat ik me niet bewust ben van mijn linkerkant/mijn linkerkant negeer. Ik zal heel zelden spontaan iets met mijn linkerkant doen en dat uit zich ook in heel stomme dingen zoals wanneer je door een krappe opening moet, geen rekening houden met de linkerzijde van je lichaam. Dat resulteert dus wel eens in blauwe plekken en verwondingen. :o Het enige dat ik nl. wel "spontaan" met mijn linkerhand doe zijn dingen waarvan ik vrees dat ze te scherp of te heet gaan zijn, aanpakken. :o (eh ja, mijn prioriteiten zijn wellicht niet helemaal op orde. :') )

Dat is iets beter geworden sinds mijn kinesist twee keer per week meerdere keren zegt “nee, met links” of “vergeet uwe linkerkant niet.” :')
We hebben inmiddels een soort riedeltje dat we standaard afwerken waarin hij me herinnert aan mijn linkerkant, ik hem geërgerd aan kijk en hij breed grijnst en zegt dat hij me ook graag ziet. :+ Inmiddels kom ik al vijf jaar bij hem en als je zo intens op iemand moet vertrouwen om te revalideren dan is het onvermijdelijk dat je ook een vriendschapsrelatie op bouwt samen.

Fysiek heb ik inmiddels best wat weten terug op te bouwen of te compenseren, veel meer dan iemand ooit gedacht had. Maar mentaal is het een stuk moeilijker. Ik kan erg slecht omgaan met druk en heb epilepsie over gehouden aan mijn infarct. Als ik te veel “druk” ervaar krijg ik zware epilepsie aanvallen. Ik heb geen “filter” meer. Ik kan dus heel moeilijk dingen buiten sluiten of negeren en het gevolg daar van is onvermijdelijk, dat ik ook constant “op het randje” zit. Daardoor is het voor mij veel moeilijker om emoties te reguleren. Alles komt binnen zonder filter dus alles komt veel harder binnen. En gecombineerd met de frustraties rond je beperkingen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt, het feit dat je veel minder controle hebt over je emoties en een constante angst omdat je op geen enkel gebied nog op je lijf kan vertrouwen, maakt dat ik in het dagelijkse leven best moeite heb om het gebolwerkt te krijgen. Het gevolg is dus ook dat ik me een beetje afgezonderd heb van “de maatschappij” om mezelf en de mensen rondom me te beschermen. :o Er zijn een paar mensen in mijn omgeving die met me om kunnen gaan, ook op mijn “meest wanhopige dagen” (want op mijn slechtst ben ik in feite gewoon wanhopig op zoek naar enige vorm van controle of balans.) en dat zijn ook de mensen waar ik nog steeds contact mee heb.

Afbeelding
Ayasha heeft een prothese in haar schedel.

* Merk je veranderingen in het gedrag van je paarden, sinds je NAH hebt?
Ik heb helaas geen paarden meer van voor mijn infarct. Maar toen ik die nog wel had merkte ik wel dat mijn paarden veel voorzichtiger met me werden. Ik had een merrie die tot op de dag van vandaag nog steeds berucht is bij verschillende dierenartsen en dressuurjury's omwille van haar gedrag. Nog voor ik mijn schedel terug kreeg (ja ik heb een paar maanden met een “gat in mijn hoofd” rond gelopen. Het vel zat er terug over heen maar geen schedel dus.) heb ik op haar gestapt. En dat dier dat normaal zo'n verschrikkelijk kreng was, was zó voorzichtig met me, ze durfde amper te stappen, zodra ze enige beweging voelde stond ze stil. Ik heb nu inmiddels een prothese in mijn hoofd. Op één of andere manier hebben mijn paarden nooit, maar dan ook echt nooit, bruuske bewegingen gemaakt aan mijn rechterkant. Hoe hard ze ook van iets schrokken, er is nog nooit eentje zelfs maar in de buurt van de rechterkant van mijn hoofd gekomen.

Mijn huidige paarden kennen me natuurlijk niet anders dan zoals ik ben. Sam heeft wel de gewoonte om als ik echt last heb van mijn hoofd/de prothese zijn neus heel zachtjes tegen mijn hoofd te leggen en dan blaast hij warme lucht uit, zoals een merrie ook met haar veulen doet. (er zitten nog een paar schroeven die ze er niet uit kregen en uiteindelijk is het natuurlijk gewoon een “grote breuk”, bovendien hebben ze doordat het drie keer op exact dezelfde plek geopereerd geweest is vermoedelijk wat zenuwen stuk gemaakt gezien die massaal aanwezig zijn in je hoofd dus ik heb helaas nog veel last er van.) Dus op één of andere manier lijken ze het toch wel te “weten”. Rêve heeft de takt van een bulldozer dus die "mag" niet zo dicht bij mijn hoofd komen met haar snuit maar die legt dan weer haar hoofd tegen mijn bovenlijf aan als ze merkt dat ik last heb. En dan staan we zo even heerlijk te knuffelen.

* Gaan (paarden)mensen anders met je om, sinds je NAH hebt?
Tot een paar jaar geleden wisten niet veel mensen dat ik een NAH heb. Ik heb onbewust mezelf een beetje uit mijn “voor leven” gehaald. De mensen die het weten gaan wel anders met me om ja. Heel vaak zijn mensen bang om vragen te stellen of het er over te hebben. Nog vaker kunnen ze het moeilijk vatten “omdat je niets aan me ziet”. :+ Dan is er ook nog een groep die me constant wil beschermen en vooral wil voorkomen dat ik mezelf vermoei.

Toen ik voor het eerst weer echt wedstrijd ging rijden kreeg ik in mijn proef kortsluiting. Ik had de verkeerde proef geleerd en ondanks dat ik een lezer had, kreeg ik het gewoon niet meer gecoped. Ik bleef de proef rijden die ik “geleerd had” omdat ik hetgeen mijn lezer las niet snel genoeg verwerkt kreeg (dat was een pijnlijke les overigens.) en ik heb dus af gegroet. Voor ik dat kon doen sloot de jury me al uit en de beste meneer besloot om me even in te peperen dat ik mijn proef moest kennen en als ik wedstrijd wilde rijden dat ik het dan ook wel serieus kon nemen. Ik denk dat hij een slechte dag had ofzo.. Ik ben normaal echt iemand die heel mondig is maar op het moment dat het in mijn hoofd “mis” gaat kan ik niet meer communiceren. Gewoon níet. Ik kan niet meer helder denken en ik kom niet meer uit mijn eigen gedachten. Ik kon dus niets anders dan het over me heen laten komen. Mijn moeder besloot in te grijpen omdat ze zag dat het bij mij mis aan het gaan was. Ze legde de jury uit dat ik me gewoon vergist had van proef, dat ik de proef dus wel kende maar de verkeerde. Daarop zei de jury “ja maar dan kan ze toch wel luisteren naar wat jij leest!”

Afbeelding
Ayasha en Sam groeten tijdens een proef.

Mijn “omgeving” heeft van mij uit een beetje de regel dat mijn hersenletsel niet “gebruikt” wordt. Ik wil geen punten krijgen omdat ik beperkingen heb. Ik wil punten krijgen omdat ik ze verdien. Maar in dit geval besloot mijn moeder de jury in kwestie wel even een lesje fatsoen bij te brengen. Ze heeft dit achteraf trouwens tegen me verteld want zodra mijn moeder zijn aandacht van mij weg trok heb ik Sam huilend de ring uit gestuurd en ben naar de vrachtwagen gegaan waar ik opgevangen werd door twee van mijn beste vrienden :+:. Ze heeft hem dus verteld dat ik hersenletsel heb en dat het me te veel geworden is en ik het dan dus niet meer verwerkt krijg. Dat hij sowieso het recht niet had om zo op iemand uit te vliegen maar zeker niet om uitgerekend mij te vertellen dat ik het niet serieus genoeg neem. Daarop heeft hij zijn excuses aangeboden. Een aantal maanden later (op het einde van dat seizoen.) zou ik opnieuw een proef bij hem rijden die wél goed ging en waar Sam zich ook fantastisch gedroeg en die zou ik winnen met 70%. Na de proef riep hij me toen bij zich. Hij wilde zich persoonlijk verontschuldigen. Maar hij wilde me ook duidelijk maken dat elke punt die hij gegeven had verdiend was. Dat hij zowel Sam als mij doorheen het seizoen enorm had zien groeien in dit niveau.

Ik heb dus het idee dat zodra mensen het weten, ze me op één of andere manier gaan volgen. Zelfs als ze verder helemaal niks met je hebben. Ik weet zelf niet goed hoe dat komt. Na een winst op een wat grotere wedstrijd heeft er een artikeltje in de krant gestaan hier in Limburg. Normaal was de bedoeling gewoon een standaard sportartikel. De krant zelf gaf de verslaggever echter de opdracht om er een groter artikel van te maken en van de ene dag op de andere had ik ineens dus een artikel dat bijna een hele bladzijde in beslag nam. := Dat was helemaal niet wat ik dacht dat zou gebeuren toen hij me belde voor een “kleine” reactie en wat vragen. :') Ik ken die verslaggever al sinds ik kind ben want zijn dochter en ik hebben jaren in dezelfde club gereden dus ik zocht er niks achter. (had die dag ook andere dingen aan mijn hoofd. :') )
Op dat artikel kwamen echt massaal veel reacties, mijn telefoon en social media ontploften enigszins. Maar wat nog gekker was, was dat mensen die al jaren eigenlijk weinig met me hebben (je weet wel hoe dat op wedstrijd gaat.) ineens naar me toe trekken en vriendelijk zijn. En van een aantal was dat zo'n typisch tijdelijk iets. Maar bij een aantal mensen lijkt dat hernieuwde respect ook een langdurigere vorm aangenomen te hebben. Dus ja, mensen reageren wel anders op me zodra ze het weten. :)

Als ik merk dat mensen niet weten wat ze er mee moeten of het als erg “zwaar” ervaren dan heb ik de neiging om er zelf wat de draak mee te steken. :) Ik denk dat iedereen die me wat beter kent me minstens één keer heeft horen zeggen “ik heb hersenletsel, wat is uw uitvlucht?” om me ergens uit te l*llen. :') Van daaruit loopt het vaak een stuk luchtiger en durven mensen veel normaler met me om te gaan. Alleen mijn kinesist is vijf jaar later nog steeds niet bekomen van die ene keer dat ik hem dat flikte. _O- Die was compleet in shock. Toegegeven, mijn kinesist heb ik ook wel iets vaker voor schut gezet dan ik gewoonlijk doe maar dat is ook een beetje onze communicatie. :') Inmiddels is hij het gewoon. :))

* Merk je iets van vooroordelen als je op een wedstrijd start?
Eigenlijk niet. Ik heb het idee dat de wedstrijden in België wat “intiemer” zijn dan in Nederland, maar daar kan ik me ook op verkijken. In België kennen de “vaste ruiters” elkaar allemaal wel. We zitten niet allemaal samen aan tafel maar iedereen weet wel wie wie is en wat diens achtergrond is. Tot een paar jaar geleden wist iedereen van mij wel dat er “iets” was maar het exacte hoe en wat wist men tot dat artikel alleen van “horen zeggen”. Ik vermoed dat ik op die manier ook wel veel vooroordelen heb vermeden. Ik ben niet op wedstrijd gekomen als iemand met beperkingen na een zwaar voorval maar als ruiter zoveel met een achtergrond die wel of niet helemaal juist rond geroddeld is. :')

Afbeelding
Ayasha en Rêve.

Ik merk wel dat de mensen die “ons” volgen vaak wel erg mee leven, zelfs jury's. Als ik fouten maak of te veel spanning heb, dan krijg ik even zeer de punten niet. Maar waar een ander niet aangesproken wordt zullen veel jury's als ik passeer dan toch even wat zeggen. :) Nu weet ik niet of dat te maken heeft met mij. Of met Sam. Want Sam is wel echt een hartendief. Als ik op wedstrijd ben dan gaat de standaard begroeting zo: “Heeeey Sammekeee!!!!” *stopt Sam wortel of snoepje toe* “oh hoi Kath!” :') Sam heeft gewoon “iets” in zijn manier van doen waardoor hij aandacht trekt. En dat effect lijkt hij ook bij jury's te hebben. :') Het zou niet voor het eerst zijn dat op een prijsuitreiking, de jury Sam over zijn hals staat te aaien tot we mogen vertrekken omdat Sam anders staat te hupsen en zich staat op te naaien. :') Hij lokt gewoon zorgzaamheid uit.

Ik heb voor mezelf wel een beetje een "inside joke" nu. Een keer per jaar hebben we een kampioenschap waarvoor je geselecteerd moet worden. Als we daarheen gaan vertrekken we de dag op voorhand en hebben we een avond training in de wedstrijdpiste Dat is zo ongeveer de enige wedstrijd waar ik nerveus voor ben.. Mijn "trainingstopje" heeft de tekst "Hell was full so I came back" er op staan. }:) De mensen die met me mee zijn weten dat dat enerzijds een knipoog is naar het feit dat ik inmiddels al twee keer kort zo goed als dood geweest ben en anderzijds een herinnering aan mezelf is... Dat ik al zoveel achter de rug heb dat deze wedstrijd echt niet het engste is dat ik al gedaan heb. :D

* Als je terugkijkt op je revalidatieproces, zou je dan dingen anders gedaan hebben, als je wist wat je nu weet?
Ik zou wellicht de neus-keel-oor arts niet verteld hebben waar hij zijn camera'tje mocht steken. (ter indicatie: niet in mijn keel.) zodat ik nu wel wist waarom mijn stembanden niet werken zoals ze zouden moeten. :o Ik zou denk ik ook meer hulp gevraagd hebben met het mentale aspect. Omgaan met je “nieuwe ik”. Het is voor mij inmiddels zo'n gewoonte geworden om dat niet te doen, dat wanneer ik geconfronteerd wordt met iets dat ik niet kan. Dat ik dan eerder een plek zoek waar ik in mijn eentje even kan huilen, dan dat ik het met iemand deel.

Afbeelding
Ayasha en Sam.

Heel recent gaf mijn kinesist me een oefening. De bedoeling was om met twee voeten tegelijk op een “bankje” van een 30-tal cm hoog te hupsen. Simpel zat. Ik kon het niet. Ik kreeg het níet uitgedokterd hoe ik het klaar moest krijgen. Mede omdat ik gewoon niet durfde te proberen. Ik zag niet hoe mijn lijf dat ooit voor mekaar ging krijgen. Een deel van mijn brein wist dat dat alles onzin was. Maar het grootste deel van mijn brein zei gewoon heel hard “nee, nope, nah-ah!”. En in plaats van te doen wat eigenlijk verstandig is en wat mijn kinesist ook meer zou waarderen en hem roepen om of een alternatief te zoeken, of om hem me te laten helpen. Ben ik naar mijn auto gegaan en heb ik mijn auto zitten huilen. Om die hele situatie nog mooier te maken: Mijn auto batterij was aan vervanging toe. Dat wisten we. Maar dat was een beetje “vergeten” omdat ie weer goed startte… Ik had mijn contact op staan want: putje winter en koud!” en ineens viel eerst mijn muziek uit en toen mijn blazer. >;) Lang verhaal kort: Ondanks dat ik 'm dus gepeerd was en mijn kinesist weet dat als ik “verdwijn” dat dat is omdat het me dus te veel geworden is om één of andere reden. Kon ik nu dus terug naar de praktijk gaan om startkabels en een auto die de mijne op gang kon helpen te vragen. _O- Ik was natuurlijk compleet de tijd uit het oog verloren (heb je weer mijn tijdsbesef he.). Dus ik loop binnen en vraag aan het groepje kinesisten dat zich verzameld had rond de balie (rond sluitingstijd.) of iemand startkabels en een auto had die de mijne kon helpen. Mijn kinesist zegt oprecht bezorgd “Ma hebt gij nu ocharme al een uur zitten wachten?” en toen ik hem met één blik communiceerde van “laat het rusten” zag ik haast het muntje vallen en schoot ie in actie. _O- Als ik alles opnieuw kon doen zou ik proberen om die gewoonte niet meer aan te leren.

En ook om mezelf niet meer zo op te leggen om me naar de buitenwereld beter voor te doen dan ik ben. Dat mensen vaak veel meer van mij verwachten dan ik aan kan is mijn eigen schuld. Ik maak ze dat wijs. :)

* Wil je nog iets kwijt aan de Bokkers?
Ik blog natuurlijk ook veel dus ik heb daar ook de mogelijkheid om mijn ei kwijt te kunnen. Maar wat ik vooral kwijt zou willen is om minder hard te oordelen over mensen die “niet kunnen werken maar wel paarden kunnen hebben”. Hoewel ik het enerzijds begrijp… Anderzijds weet je simpelweg niet hoe ze het bewerkstelligen. :) Er minder van uit gaan dat mensen die afgekeurd zijn “geen moeite willen doen” of “niks willen opgeven” om te kunnen werken. Er zullen vast zulke mensen zijn. Maar er zijn nog veel meer mensen die in de huidige maatschappij simpelweg niet “mee kunnen” en die daar zelf elke dag opnieuw moeite en schuldgevoelens door hebben. En die worden dan nog eens opgerakeld door zulke berichten. Nu stel ik mezelf even heel kwetsbaar op.

Afbeelding
Bij de trailer op wedstrijd.

Ik zelf heb een hele periode paarden nagenoeg opgegeven om te kunnen werken. Ik had een eigen weide dus geen stallingskosten. Het enige wat ik moest doen was ze hooi geven. Ik had een bijrijder die mijn merrie reed en die hielp dan ook nog mee. Ik heb toen tegen mijn man gezegd dat ik een “uitsterbeleid” zou hanteren. Ik heb zoals veel Bokkers weten allemaal paarden die nergens echt terecht kunnen. Ze komen nl. veelal bij mij omdat ze nergens anders meer gewenst zijn. Dus verkopen vond ik niet eerlijk t.o.v. de paarden. Ze zouden blijven tot ze stierven en ik zou geen nieuwe maar aanschaffen. Mijn bijrijder hielp met de verzorging en in ruil had ze mijn merrie volledig tot haar beschikking. (de merrie heeft ze overigens inmiddels ook gratis mee gekregen.) Dus in essentie had ik enkel de kost van het hooi en verder niets. Het resultaat was dat ik na een periode van slapen, werken, soms eten maar soms ook niet omdat ik er de energie niet voor had, en weer slapen, een grote epilepsie aanval gekregen heb waarbij ze me hebben moeten reanimeren. Op dat punt heeft mijn neuroloog me verboden nog terug te gaan werken en me letterlijk opgedragen om mijn leven in te vullen met dingen die me geen druk geven maar ontspanning. Mijn hersenen zijn al constant overspannen en “met ouder worden gaat dit niet beter worden”. Mijn hersenen hebben al minder capaciteit en als de natuurlijke aftakeling begint, dan vertrek ik al “met minder”. Nog steeds voel ik me elke dag schuldig over hoe mijn huidige leven er uit ziet. Over het feit dat ik niet werk. Tegelijkertijd als ik met een dokter of hulpverlener probeer te bespreken op welke manier ik nog zou kunnen werken, sla ik in paniek omdat ik geen opties zie. Zelfs niet als ik alles weg doe. Mijn man wil het pertinent niet overigens. Hij dacht dat ik dood was bij die laatste aanval (dat was ik technisch gezien ook maar goed.) maar voor mij blijft het een heel gevoelig punt. En ik ben daarin echt niet de enige. Het zijn helaas in mijn ervaring niet de profiteurs die je raakt met dergelijke meningen en uitspraken, maar juist de chronisch zieken die echt geen opties over hebben en die zich al elke dag schuldig voelen.

Verder wil ik ook nog meegeven dat als er Bokkers zijn met vragen, of die simpelweg iemand nodig hebben waar ze zonder angst voor vooroordelen iets bij kwijt kunnen over hun beperkingen, hetzij fysiek, hetzij mentaal. Dat ze me altijd mogen pb'en. Ik weet dat ik vaak dingen niet “durf” uiten omdat ik bang ben dat mensen denken dat ik mijn hersenletsel als uitvlucht gebruik. Ik ben er van overtuigd dat ik daarin niet de enige ben.

Ook wil ik nogmaals mee geven dat als iemand graag ergens uitgebreider uitleg over wil zoals ik in mijn blogs doe. Dat jullie me ook daarover altijd mogen pb'en. :) Ik leef dit leven inmiddels al tien jaar. Het is voor mij heel moeilijk in te schatten wat ik mezelf gevraagd zou hebben voor mijn infarct. En ik ben er van overtuigd dat mijn “voor ik” heel veel vragen zou hebben aan mijn huidige ik. :)


IMJ

Berichten: 14685
Geregistreerd: 29-07-05
Woonplaats: Ergens in het midden!

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 21:11

Zeg je nou dat je hier slecht in bent? Goed geschreven, heftig verhaal en dapper hoe je doorgaat!

Respect!

I could stay awake just to hear you breathing. Watch you smile while you are sleeping. While you're far away and dreaming

Holypope, goodbye my friend..

loez

Berichten: 11062
Geregistreerd: 19-07-03
Woonplaats: Broekhuizen (lb)

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 21:25

IMJ schreef:
Zeg je nou dat je hier slecht in bent? Goed geschreven, heftig verhaal en dapper hoe je doorgaat!

Respect!



Nou precies dit.

Ik volg jou al zolang als ik me kan herinneren... en ik vind jou zo’n stoer en dapper mens..... je bent altijd zo open en eerlijk over alles! Écht heel veel respect voor jou én ook voor je man! Die staat je altijd in weer en wind bij geloof ik! <3

[o]

Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!

Berichten: 110478
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 21:26

Dat veulen is volgens mij ondertussen al geboren! :D

Leuk stuk!

"Alles van waarde is weerloos" ~Lucebert

vikawiek

Berichten: 1443
Geregistreerd: 24-10-16
Woonplaats: Grunn

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 21:45

Citaat:
Ik zou wellicht de neus-keel-oor arts niet verteld hebben waar hij zijn camera'tje mocht steken. (ter indicatie: niet in mijn keel.)

:')

Wat een mooi stuk <3

Cartoonist found dead, details are sketchy

pien_2010

Berichten: 42798
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 22:05

Je bent een stoer wief en dat is een groot compliment en jij bent niemand uitleg verschuldigd hoe jij jouw paarden verzorgd en betaalt.
Je veulen is prachtig en inderdaad inmiddels geboren.

Ayasha
Blogger

Berichten: 57827
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 22:16

IMJ schreef:
Zeg je nou dat je hier slecht in bent? Goed geschreven, heftig verhaal en dapper hoe je doorgaat!

Respect!

Ik ben vooral slecht ik mezelf voorstellen. Er is zo’n vast riedeltje, naam, leeftijd, werk.... en tja... ik werk niet. :+ Dus dan loop ik vast. :=

Betreffende de rest moet ik mezelf er vooral aan herinneren dat niet iedereen al 11 jaar in een soort wannabe science fiction film leeft, mensen raken nogal eens geschokkeerd als ik het heb over ‘prothese schedel’ en ‘geen enkel en heup gewrichten meer’ _O- sommige dingen worden niet vatbaarder wanneer je ze sterk versimpeld heb ik inmiddels door schade en schande geleerd. :j


loez schreef:
Nou precies dit.

Ik volg jou al zolang als ik me kan herinneren... en ik vind jou zo’n stoer en dapper mens..... je bent altijd zo open en eerlijk over alles! Écht heel veel respect voor jou én ook voor je man! Die staat je altijd in weer en wind bij geloof ik! <3

Mijn man is zijn gewicht in goud waard. :j Hij heeft me terug leren kennen na mijn infarct. Dat is denk ik wel in ons beider voordeel. Op drie mensen na kunnen de mensen die me van ‘voor’ mijn infarct kennen nog moeilijk met me om nl. :)

We hebben beide best veel meegemaakt en hij staat me idd bij door weer en wind. Hij wil me gewoon gelukkig zien. Op onze eerste date beloofde hij me dat hij me ‘op handen zou dragen’ (is dat een bekend gezegde in NL?)
En toen dacht ik ‘ja ja... Eerst zien en dan geloven.’ Maar hij heeft die belofte nooit verbroken. Integendeel. :+:
In het ziekenhuis bij de 3e operatie noemde de verpleging hem ‘mijn bodyguard’ omdat hij weigerde van mijn zijde te wijken. :+: en toen hij absoluut moest ivm slapen enzo, stuurde hij me elke avond ondanks zijn zware dyslectie een hele lange sms. Ik heb die berichtjes nog steeds. <3


Cayenne schreef:
Dat veulen is volgens mij ondertussen al geboren! :D

Leuk stuk!

Klopt. _O- die heeft zich beduidend vroeger gemeld dan we verwacht hadden. :))


pien_2010 schreef:
Je bent een stoer wief en dat is een groot compliment en jij bent niemand uitleg verschuldigd hoe jij jouw paarden verzorgd en betaalt.
Je veulen is prachtig en inderdaad inmiddels geboren.

Heel vaak voel ik me echt heel erg klein en zwak en ‘als ik gewoon meer kon doorzetten.’
Dat zijn heel vaak de dingen die je niet deelt, ik iig niet. Alleen mijn man en Kinesist herkennen die momenten eigenlijk bij mij. Ik kan dan ook echt behoorlijk woest worden uit onmacht. :o
De maatschappij is druk en snel en ik heb constant het gevoel dat ik niet kan volgen. Daar komt het zo’n beetje op neer. En er komt een punt dat je niet meer mee wilt doen. :o

Ik heb me sinds mijn infarct eigenlijk nooit meer enigszins stoer of sterk gevoeld, heel vaak machteloos en hopeloos tekort schietend.

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Amado7

Berichten: 10717
Geregistreerd: 04-06-11
Woonplaats: In het leukste dorp.

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 22:26

Heel mooi stuk. En zeer veel respect voor jou.

Toppertje hoooor! *\o/*

Niet perfect is ook goed

pubelia

Berichten: 9988
Geregistreerd: 12-03-04
Woonplaats: In een huis

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-06-21 23:09

Ik ben ook een bokker met nah. Heb nu de helft gelezen. Ik ga morgen weer door!!

Themba

Berichten: 1444
Geregistreerd: 02-06-08
Woonplaats: Rheden

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 05:43

Goed en herkenbaar stuk.
Je beter voor willen doen dan je bent, vastlopen op momenten en vooral het kapotte filter. Zo herkenbaar.
Heb zelf MS en daardoor NAH. Na 3 jaar er tegen aan schoppen nu sinds 3 maanden revalidatie en dat helpt onwijs. Ik werk nog een aantal uur en daar ben ik onwijs blij mee... maar lever daar wel dingen voor in.

You make my world perfect

Elisa2

Berichten: 36669
Geregistreerd: 31-08-04

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 07:26

Ik vind het echt heftig wat je meegemaakt hebt en nog steeds doet wbt de NAH, gelukkig kun je nog paardrijden. Je komt over als een sterk persoon (moet natuurlijk ook wel met zoiets) en hartstikke goed geschreven. Schrijven kun je vind ik sowieso goed, lees ook altijd graag je goed onderbouwde berichten in de discussietopics.

''De echte discipel van de rijkunst heeft niet de erkenning door andere mensen nodig maar veel meer het gevoel om met zijn paard een te zijn. Ontbreekt deze harmonie, dan ontstaat in het beste geval volmaakte techniek, maar er ontstaat nooit volmaakte (rij)kunst.''

-Kurt Albrecht-

IMJ

Berichten: 14685
Geregistreerd: 29-07-05
Woonplaats: Ergens in het midden!

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 07:27

Even een vraag uit interesse, je schrijft, ik heb een halfzijdige verlamming en een neglect. Toch kan je je linkerkant wel gebruiken, gelukkig want je rijdt prachtig! Maar hoe lukt je dat dan?

I could stay awake just to hear you breathing. Watch you smile while you are sleeping. While you're far away and dreaming

Holypope, goodbye my friend..

Neon

Berichten: 4906
Geregistreerd: 03-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 07:28

Mooi kwetsbaar maar tegelijkertijd oersterk stuk heb je geschreven.
Wat ben jij een powervrouw zeg!

DuoPenotti

Berichten: 28828
Geregistreerd: 14-01-21
Woonplaats: Tussen de Limburgse velden met uitzicht op de Brabantse.

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 07:37

Duidelijk geschreven stuk.
Wat kun je dingen toch enorm goed verwoorden.
Knap hoe je alles met je nieuwe ik toch probeert te doen, want dat is echt heel moeiljk.

Life is what happens to you while you’re busy making other plans

miereneter

Berichten: 2476
Geregistreerd: 25-05-17

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 07:39

Je hebt het heel mooi verwoord, Ayasha. Respect voor hoe jij je weg in het leven vindt en zo positief bent - in ieder geval op Bokt! Ik lees je graag en ik vind het inspirerend hoe jij je paarden rijdt.

Homo sapiens non urinat in ventum.

Ayasha
Blogger

Berichten: 57827
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 10:21

Wat een lieve reacties. Ze doen me goed!<3 ook van een paar bokkers waarvan ik het eigenlijk niet verwacht had! :o
Was een beetje bang voor dit stukje dat jullie me inmiddels wel vaak genoeg gelezen zouden hebben. _O-

IMJ schreef:
Even een vraag uit interesse, je schrijft, ik heb een halfzijdige verlamming en een neglect. Toch kan je je linkerkant wel gebruiken, gelukkig want je rijdt prachtig! Maar hoe lukt je dat dan?

Een hemiplegie is er in verschillende ‘graden’ :) Meetbaar definitief krachtverlies valt al onder verlamming. :) bij mij is dat gemeten met elektrische pulsen (weet niet meer hoe dat onderzoek noemt. Ze geven dan kleine elektrische pulsen in de spieren met mini naaldjes. Erg onaangenaam onderzoek.) en zo is er een percentage betekend van ‘verschil’ tov rechts. Ik heb links flink krachtverlies, vooral in mijn arm maar ook in mijn been. (Zet mezelf daardoor ook scheef wat de fysio steeds mag oplossen. :=). Ik heb links geen fijne motoriek meer. Heb via revalidatie terug leren ‘grijpen’ en ‘loslaten’ met mijn volledige hand maar dat gaat relatief traag (een balletje opvangen bv krijg ik níet getimed kwa grijpen.) en door lichte spasticiteit vergt vooral het loslaten (volledig openen van mijn hand dus.) echt concentratie. Dingen door mijn hand laten schuiven gaat helaas/ironisch genoeg heel gemakkelijk. Maar echt openen zoals je moet doen als je bv een glas wil neer zetten kost me moeite en concentratie. Ik heb ook een gevoelsstoornis links. Mijn tastzintuig is onbestaande. Pijn voel ik wel nog maar ook dat is verstoort. Soms voel ik het minder. Een uur later kan het al zijn dat mijn kleding pijn doet omdat de zenuwen ontregelt zijn. (Of meer, hun communicatie naar mijn hersenen.)
Dergelijke symptomen vallen voor dokters onder een hemiplegie (ook het neglect, het negeren van die linkerzijde.) maar in de echte wereld maak ik het mezelf veelal makkelijk door het gewoon een halfzijdige verlamming te noemen. :o Vaak valt me op dat mensen ‘gevoel’ en ‘tast’ als hetzelfde zien en dat het erg moeilijk te vatten is dat bv pijn voelen en de verkramping iets is dat van uur tot uur kan wisselen. Daar heeft mijn man soms zelfs nog moeite mee om dat echt te begrijpen.

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

IMJ

Berichten: 14685
Geregistreerd: 29-07-05
Woonplaats: Ergens in het midden!

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 10:41

ah zo! Ik snap het, dank voor je uitgebreide uitleg!

I could stay awake just to hear you breathing. Watch you smile while you are sleeping. While you're far away and dreaming

Holypope, goodbye my friend..

pien_2010

Berichten: 42798
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 12:29

Ik vind het juist erg goed dat je zoveel uitleg. NAH is erg onbekend en voor iedereen anders . Dat weet ik omdat mijn vriendin en onafhankelijk van elkaar ook haar zoon hier mee te maken hebben. Daardoor weet ik een pietsie meer over deze aandoening.
Veel vriendinnen zijn afgehaakt bij mijn vriendin, zo zonde en zo onnodig. Heel sneu.

jokari

Berichten: 8761
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 13:02

Knap stukje tekst Ayasha. Het veel te veeleisend zijn voor jezelf herken ik van een goede vriendin met een aangeboren hersenafwijking.
En ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is je partner te zien afzien omdat ze het per sé zelf wilt doen :D terwijl het eigenlijk teveel gevraagd is van haar. Ik heb erg veel respect voor jou en je man en je lijkt mij een zeer fijne vrouw te zijn. Ik lees je schrijfsels altijd erg graag. Heel veel fijne momenten nog met manlief en alle beestjes !

jokari

Berichten: 8761
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 17:27

(Wat je stembanden betreft, het logopediecentrum van AZ Jan Palfijn in Gent heeft een gespecialiseerde stem-afdeling, mocht je er toch nog willen laten naar kijken.)

miramii

Berichten: 1193
Geregistreerd: 26-09-14
Woonplaats: In een hutje op de hei

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 17:52

Wauw, indrukwekkend stuk om te lezen! Wat fijn dat je ondanks alles toch dingen als je hobby's weer kunt doen. En goed dat je voor je paarden en daarmee jezelf hebt gekozen (moeten kiezen). Je gezondheid is zo belangrijk. :)

:+

Tango1979

Berichten: 2505
Geregistreerd: 21-08-09
Woonplaats: Noord Brabant

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 18:27

Heel veel respect voor jou! En een goede reminder voor iedereen om niet zo hard te oordelen over anderen. Prachtig geschreven!

Gameboy (Lord Leatherdale x Negro) B+12(PR 201), L1+9 (PR 198.5)
Cassandra B+10(PR 199), L1+11 (PR 200), L2 + 9(PR 189)

Shadow0

Berichten: 43452
Geregistreerd: 04-06-04
Woonplaats: Utrecht

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 18:57

Ik ben heel erg onder de indruk van je verhaal, en het is ontzettend duidelijk geschreven. Ik hoop (en denk!) dat er mensen zullen zijn die dit verhaal lezen en ooit op een positie zijn zoals die jurymeneer, en dat dit dan meespeelt en ze iets minder zullen oordelen, of het iets minder zullen zeggen. Je weet niet altijd wat er speelt bij een ander, en wat makkelijk lijkt aan de buitenkant is aan de binnenkant van iemands hersenen soms heel ingewikkeld.
Dat je nog maar heel veel rijplezier mag hebben.


Ayasha
Blogger

Berichten: 57827
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-06-21 21:13

Zo, heb even een pc voor me dus kan wat uitgebreider reageren. :j

Shadow0 schreef:
Ik ben heel erg onder de indruk van je verhaal, en het is ontzettend duidelijk geschreven. Ik hoop (en denk!) dat er mensen zullen zijn die dit verhaal lezen en ooit op een positie zijn zoals die jurymeneer, en dat dit dan meespeelt en ze iets minder zullen oordelen, of het iets minder zullen zeggen. Je weet niet altijd wat er speelt bij een ander, en wat makkelijk lijkt aan de buitenkant is aan de binnenkant van iemands hersenen soms heel ingewikkeld.
Dat je nog maar heel veel rijplezier mag hebben.

Ik denk dat heel veel mensen met hersenletsel met onzichtbaar letsel te maken krijgen met dergelijke situaties. En het is erg moeilijk om daarop te reageren want enerzijds is het enorm frustrerend, anderzijds "begrijp" je het ergens ook wel omdat je weet dat zij het niet zien/weten. En dat is ergens positief want dat betekent dat je dus niet "zichtbaar anders" bent en dat is waar veel mensen toch hard voor werken elke dag... Maar het werkt ook tegen je natuurlijk. Je loopt op die manier tegen veel onbegrip op waar de andere partij éigenlijk niet verantwoordelijk voor "kan gesteld" worden. Je mag het mensen zoals dat jurylid niet kwalijk nemen (en ik kan zo echt heel veel verhalen vertellen inmiddels) maar het is op het moment zelf echt heel moeilijk om dat niet te doen. :)


Tango1979 schreef:
Heel veel respect voor jou! En een goede reminder voor iedereen om niet zo hard te oordelen over anderen. Prachtig geschreven!

Dankjewel!


miramii schreef:
Wauw, indrukwekkend stuk om te lezen! Wat fijn dat je ondanks alles toch dingen als je hobby's weer kunt doen. En goed dat je voor je paarden en daarmee jezelf hebt gekozen (moeten kiezen). Je gezondheid is zo belangrijk. :)

Met veel moeite en heel veel motivatie (nog steeds overigens) vanuit mijn huisdokter, neuroloog en mijn man.... Zodra ik twijfel en dat uit is er altijd wel iemand die me even herinnert aan waarom ik in deze situatie zit en als ik het heb over niet sterk genoeg zijn, is er ook altijd wel iemand (neuroloog, man, fysiotherapeut, mijn ouders) die me er aan herinnerd dat ik volledig verlamt wakker werd en welke weg ik af gelegd heb en op welke "tijd"... Maar herinneren vanwaar je "komt" weegt soms alsnog niet op tegen herinneren hoe je was voor het infarct.

jokari schreef:
Knap stukje tekst Ayasha. Het veel te veeleisend zijn voor jezelf herken ik van een goede vriendin met een aangeboren hersenafwijking.
En ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is je partner te zien afzien omdat ze het per sé zelf wilt doen :D terwijl het eigenlijk teveel gevraagd is van haar. Ik heb erg veel respect voor jou en je man en je lijkt mij een zeer fijne vrouw te zijn. Ik lees je schrijfsels altijd erg graag. Heel veel fijne momenten nog met manlief en alle beestjes !

Mijn man heeft heel veel respect voor mijn wil om zelfstandig te zijn. Op dagen als vandaag of als hij ziet dat ik mezelf stuk aan het maken ben dan grijpt hij in. Vandaag ben ik in het ziekenhuis geweest voor mijn medicatie en ben daar behoorlijk lamlendig van. Na een paar uur slapen denk ik er dan weer tegen aan te kunnen maar mijn man kent de consequenties daarvan en grijpt dan in. :') Dus hij heeft de stallen gedaan en ik heb met het veulen zitten klooien en om me enigszins nuttig te voelen heb ik de grasmix bij gevuld. _O-

Het veulen was er met klooien met het kraantje (zon hendeltje dat je recht kan zetten om open te draaien en als je hem naar 1 kant zet is ie dicht.) in geslaagd om de hoofdkraan dicht te draaien. Wilde het water bij vullen maar er kwam niets uit (er zit een verdeler op.) en om een indicatie te geven van hoe helder ik was: Ik bedacht me niet om die hoofdkraan te checken. :') Mijn man wel nadat ik zei dat er geen water uit de verdeler kwam en toen hij me terug naar het veulen duwde om te knuffelen zei ie heel droog "zodra je niet meer te moe bent om te functioneren mag je weer klussen doen, ga nu Joy maar aaien." _O- _O-

Wb mijn stembanden... Inmiddels doe ik het er al tien jaar mee, van wat ik begreep is er weinig aan te doen als er een beschadiging is... De opties die er waren was dat of de lange intubatie mijn stembanden beschadigd zouden hebben óf dat er een soort verlamming zou zijn op de stembanden (ik kan inmiddels weer op een relatief normaal volume praten al is mijn voorkeursvolume stiller dan "normaal". De meerderheid van de mensen die met me om gaan weten het en luisteren gewoon beter. :') Als ik weet dat iemand dat niet kan dan moet ik mijn best doen om "luider" te spreken maar dat kan ik niet lang vol houden. Dan krijg ik pijn en word ik hees. En het is geen gewone keelpijn. Het voelt echt alsof het op die stembanden zit.) Mijn stem verheffen doe ik zelden tot nooit want dat doet gewoon acuut pijn en het resultaat is veelal bedroevend. _O- Hogere tonen haal ik ook niet meer in tegenstelling tot vroeger. Dan valt mijn stem gewoon weg. :+ Feestjes met luide muziek heb ik op gegeven. Ik kan toch niemand antwoorden. :')

pien_2010 schreef:
Ik vind het juist erg goed dat je zoveel uitleg. NAH is erg onbekend en voor iedereen anders . Dat weet ik omdat mijn vriendin en onafhankelijk van elkaar ook haar zoon hier mee te maken hebben. Daardoor weet ik een pietsie meer over deze aandoening.
Veel vriendinnen zijn afgehaakt bij mijn vriendin, zo zonde en zo onnodig. Heel sneu.

Klopt, welke letsels men ervaart zijn vrijwel altijd anders, zelfs als de beschadiging in hetzelfde hersengebied zit. Ook neurologen (ik heb er een paar gehad voor ik eentje vond waar het mee klikte.) gaven altijd aan dat het voor hen erg moeilijk is om de letsels echt te begeleiden omdat ze zo verschillend zijn voor elke patiënt en ook de oplossingen vaak moeilijk zijn. Ik zou bv ivm mijn spasticiteit spierontspanners moeten kunnen nemen (dat zou helpen met de pijn) maar ivm mijn epilepsie is dat dan weer geen goed ide. :+ Zo lang het dus dragelijk is geven ze dat liever niet... Nu is dragelijk natuurlijk relatief. : Zeker de laatste maanden begint de pijn me een beetje "de das om te doen". Ben al maanden aan het zeggen dat ik weer les wil rijden maar ik kom er niet aan toe om regelmatig genoeg te trainen dat dat verantwoord is voor Sam. En ook dat frustreert want ik wil Sam graag niveau 3 starten voor zijn pensioen (Z2) en ik begin "tijdsdruk" te voelen ivm zijn leeftijd. Als ik regelmatiger kon rijden dan zou hij al lang klaar zijn want het is nog puur de afwerking die er in moet maar ik kom er gewoon niet aan toe. : En ik ben dan ook nog een perfectionist. :o Een ander zou wellicht gewoon starten met hoe hij nu de oefeningen uit voert maar voor mij is het niet goed genoeg. :')
Ik maak het mezelf gewoon erg moeilijk. :j :')

Ook hier zijn veel vrienden (vijwel allemaal) afgehaakt nam mijn infarct. Heel vaak kunnen ze zich niet "aanpassen" aan de persoon die je wordt en dat geeft heel goed weer hoe erg hersenletsel je veranderd. :) Ik heb ook "vrienden" (ex vrienden.) die het me gewoon rechtuit gezegd hebben dat ze me niet meer "herkennen"/kennen. En dat ze mijn "oude ik" missen. Tja. Ik ook....... En ook dat is helaas deel van NAH's...


IMJ schreef:
ah zo! Ik snap het, dank voor je uitgebreide uitleg!

Graag gedaan... Mijn enige doel met het bloggen en ook met dit is om ergens gewoon proberen het "vatbaar" te maken. Dat het voor veel mensen niet te vatten is heeft heel pijnlijke consequenties voor alle betrokken partijen..

miereneter schreef:
Je hebt het heel mooi verwoord, Ayasha. Respect voor hoe jij je weg in het leven vindt en zo positief bent - in ieder geval op Bokt! Ik lees je graag en ik vind het inspirerend hoe jij je paarden rijdt.

:+: Dankjewel. Vergis je niet. Ik ben niet altijd positief hoor. :o Ik heb "milde" anger management issues en ik kan me vreselijk hopeloos voelen.. Maar op het eind van de dag vraagt niemand je of je hiermee kan dealen of niet. Je hebt het er mee te doen en je hebt geen keuze.

DuoPenotti schreef:
Duidelijk geschreven stuk.
Wat kun je dingen toch enorm goed verwoorden.
Knap hoe je alles met je nieuwe ik toch probeert te doen, want dat is echt heel moeiljk.

:j Mij valt op dat dat vaak toch een beetje "dood gezwegen" wordt. Van wat ik hier op bokt lees heb jij er ook wat ervaring mee. Het lijkt een beetje taboe om dat "verdriet" en de moeilijkheden die je hebt met dat nieuwe mens waarmee je moet leven toe te geven. :)

Sowieso ligt er wel wat taboe over de mentale gevolgen. Ik verwerk informatie trager bv. Veel mensen linken dat met "dom". Maar dat is het niet. Mijn hersenen hebben gewoon even nodig om de info goed te verwerken. Als ik een gesprek voer met iemand dan lijkt het alsof mijn hersenen een aantal dingen meteen verwerken en een aantal dingen (vaak bizar veel dingen overigens. Details die niemand anders gehoord of gezien heeft. :+) "op slaat" voor een stil moment. En als ik dan in mijn auto kom, of bij de paarden, dan gaan mijn hersenen al die details en dingen die opgeslagen zijn verwerken. En dan loop ik tegen moeilijkheden aan want voor de andere persoon is het gesprek "voorbij". En dan zit ik daar nog met allerhande informatie waar ik wat mee wil doen/op wil reageren maar het is te laat. :+
Daarom mail en app ik dus veel liever dan dat ik mensen spreek of dat ik bel. Bellen is helemaal een ramp. := Als ik bel moet ik het echt opschrijven in kernwoorden. Vandaag bv weer een hoop vergeten te vragen aan mijn specialist. :roll:

Tegelijk krijg ik dus ook het probleem dat als ik dan iets vertel/neerschrijf. Dat ik zoveel aspecten en details in mijn hoofd heb die ik "er uit wil" dat er soms geen touw meer aan vast te knopen is en dat houdt in dat ik heel vaak of bij voorbaat al maar gewoon zwijg als iets me op mijn lever ligt. Of dat ik het op geef zodra ik in de ogen van mijn gesprekspartner ietwat glazig en verward zie worden. :') Mijn hoofd werkt gewoon heel chaotisch en heel erg anders dan dat van andere mensen en ik vind geen manier om dat te normaliseren. :=
Het ergste is dat ik soms mezelf niet eens kan volgen. _O- Ook met de paarden bv. Ik kom dan tot een conclusie. Eentje die werkt. En als bv mijn man dan vraagt waarom ik iets op die manier aan pak dan wil ik dat heel graag uit leggen maar kom dan dus tot de conclusie dat ik geen mensentaal spreek of geen normale redenatie heb want niemand snapt hoe ik gekomen ben tot mijn conclusie of beslissing hoe zeer ik het ook probeer uit te leggen. _O-
Ook dat is heel slecht voor je sociale interacties. :j

Neon schreef:
Mooi kwetsbaar maar tegelijkertijd oersterk stuk heb je geschreven.
Wat ben jij een powervrouw zeg!

Dankjewel :+:

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

petraaken

Berichten: 44187
Geregistreerd: 17-07-03
Woonplaats: Zedelgem (België) provincie West-Vlaanderen

Re: Bokkers leggen uit: Rijden met NAH, met Ayasha

Link naar dit bericht Geplaatst: 11-06-21 08:59

Ik wist dat je een hersenbloeding hebt gehad en dat je lichaam niet helemaal meer functioneert als voor heen maar in hoeverre dat invloed heeft mentaal of fysiek kon ik mij geen voorstelling van maken.

Denk dat je het schoolvoorbeeld bent van je ziet aan de buitenkant niet wat er binnenin allemaal stuk is. Kan me verdikke ook voorstellen dat het mentaal lastig is dat je lichaam niet meer is zoals voorheen. Moet verdomd lastig zijn op sommige momenten dat je hoofd de dingen niet meer zo snel verwerkt als vroeger. Gezien de huidige arbeidsmarkt al voor gewone gezonde mensen wel eens moeilijk te volgen is kan ik in jou geval echt begrijpen dat mee doen op de arbeidsmarkt geen optie meer is. Zelfs al zou je het zo graag willen. Je bent duidelijk een vechter en dat is positief maar dat vechtertje moet ook even rust pauzes nemen. Geniet maar lekker van de kleine man nu.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Googlebot, Phonix en 27 bezoekers