Askja schreef:DuoPenotti schreef:Dit citaat en dat van 996981 waar het een reactie op is, geven voor mij de kern aan van waar het naar mijn idee qua paardrijdan vaak in misgaat. Hoe train je je paard? Op gehoorzaamheid of op samenwerking? Vanuit het idee hij in de eerste plaats moet luisteren, wachten, volgen etc, of vanuit het idee van: in staat stellen tot, ondersteunen, aanmoedigen, samenwerken?Nee vind ik onhandig in een parcours.
Vind dat ze dan meedenken veel fijner.
Het is vooral vanuit welke intentie en mindset je rijdt die naar mijn idee het verschil maakt. Je hebt een set basisafspraken met het paard wat betreft de samenwerking, die zijn gebaseerd op wijken voor druk en in die zin op gehoorzaamheid, en als die helder zijn, kun je het accent leggen op samenwerken. Daarin kan het paard ook zijn ruimte krijgen. In de zin van meedenken in het parcours, zich concentreren op zijn bewegingen, hoe hij zijn benen plaatst in een zijgang, dat soort dingen. In plaats van vooral gefocust te zijn op de ruiter. Soms is dat ook: als ruiter je bescheidener opstellen, wat meer afwachten, meer geduld hebben. Zowel in het moment van een specifieke oefening als meer in het algemeen.
In de praktijk vallen ruiters echter nogal makkelijk terug op gehoorzaam houden aan de hulpen, zonder na te gaan of hun hulp qua timing, dosering, techniek wel zodanig is dat het paard deze positief kan beantwoorden. Of dat de hulp misschien beter doorkomt als deze wat kleiner wordt gegeven. Het spreekwoordelijke fluisteren vs schreeuwen.
Om het even naar de oorspronkelijke discussie terug te voeren, ik denk persoonlijk dat het veel mondwonden zou schelen als meer ruiters zouden rijden vanuit het idee dat ze het paard in staat moeten stellen om de gewenste oefening/beweging/sprong etc. te maken, en daarbij de focus te houden op zichzelf (zit, balans, ontspanning, techniek, mindset) in plaats van direc5 in de coltrole- en correctiemodus te schieten als het paard niet direct de gewenste reactie geeft.
Nu is controle verlangen ineens fout?
Ik vind het fijn hoor, dat een dier van 500+ kg doet wat ik van hem vraag, wanneer ik dat vraag. Controle gaat per definitie gepaard met dwang. Controle betekent ook niet dat er geen samenwerking is. Ik verlang iets, het paard voert dat uit. Samenwerken betekent niet per defintie dat iedereen een even groot aandeel moet. Samenwerken kan prima gebasseerd zijn op eigen kwaliteiten en eigenschappen. Ik kan logischer redeneren dan een paard. Dan lijkt het mij vrij logisch, dat we het denkwerk in onze samenwerking aan mij overlaten 
Immers weet ik welk einddoel er voor ogen is; het paard in staat stellen zijn lijf zo te leren gebruiken dat hij zo lang mogelijk heel blijft. Controle is ook loslaten. Erop vertrouwen dat het paard doet wat je vraagt, tot je iets nieuws vraagt. Dus ja, zodra ik een zijgang inzet en het paard blijft in balans, actief naar de hand toe, stop ik met eender wat dan ook vragen. Ik zou wel gek zijn als ik het paard iedere pas ging vragen hetzelfde te blijven doen. Weet je hoe moe je dan bent na een proefje?
Controle verlangen is ook niet hetzelfde als niet hetzelfde als hard zijn. Immers; als je steeds hetzelfde vraagt, volgens de afspraak die je met het paard gemaakt hebt, is dat zo duidelijk voor het paard dat je zacht kan zijn. Juist verlangen naar controle, zorgt voor ruisloze communicatie.
Wellicht heb ik nu net een paard dat niet zo happy is om vliegende wissels te springen, maar om die vliegende wissel aan te leren moeten ze toch al behoorlijk ver staan. 
Begrijp nu wat je bedoelt! 
Maar ga hem er wel voor een deel van de foto's aan hangen. 
Moest wel flink moeite doen om 'm daar uberhaupt te krijgen overigens. 
