Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-01-21 10:07

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-01-21 10:07

Fijn dat je een betere overgang gaat krijgen en waarschijnlijk langer daar mag blijven. Ik vind nl ook dat je echte stappen maakt, lieve mensen om je heen hebt zodat je ook innerlijk kunt groeien.
Je ongeduld begrijp ik daar je negativiteit op zo'n moment , je emoties zo heftig zijn. Ik vertrouw er ook op dat het goed komt. En ik ben het ook eens met Saskia9. Ik vind je ook dapper en een knokker.

**Geplaatst**: 05-01-21 10:09

Geplaatst: 05-01-21 10:09

Ik ga mee in wat Saskia zegt.

Kaatastrof schreef:
Helaas gisterenavond weer mis. Zo twee keer op een dag nog niet veel meegemaakt. Echter sta ik sinds de stop van mijn Sipralexa (ad) weer dichterbij mijn emoties en gok ik dat ik gewoon weer kei hard moet wennen aan het gevoel. De mensen zijn hier gelukkig zo lief en medelevend en zijn veel meer gefocust op de positieve stappen die ik reeds gezet ipv mijn terugvallen. Ikzelf heb het daar moeilijker mee. Bij mij is alles nog vrij zwart-wit en vooral de toegenomen frequentie, drang en emotionele instabiliteit zijn zaken die me zorgen maken..

Dat is inderdaad wennen en het is dan ook helemaal niet gek dat het nu minder gaat als je afgebouwd hebt. Het is heel vervelend het zwart-wit denken, de emotionele instabiliteit, de drang naar zelfbeschadiging... Maar helaas zijn die dingen kenmerkend voor een borderline persoonlijkheidsstoornis. Met de juiste therapie kan je daar gelukkig wel mee leren omgaan. Ik ben in elk geval blij voor jou dat je op een plek zit waar je het gevoel hebt dat je gehoord wordt en er daar goed voor je gezorgd wordt.

Kaatastrof schreef:
Ohja, bedenk me net dat ik gisteren ook gesproken heb met de DGT therapeute die me ambulant zou gaan begeleiden maar we zijn tot de conclusie gekomen dat die overgang wellicht te groot is (van intensieve therapie hier naar 1x om de 2 weken..). Met andere woorden zullen ze hier bekijken hoe we de overgang gaan maken van de ene opname naar de andere maar zal ik dus die maand thuis niet spenderen. Kortom zit ik hier waarschijnlijk nog tot de lente..

Wat ontzettend fijn dat er zo meegedacht wordt en er echt gekeken wordt naar hoe ze een zo veilig en stimulerend mogelijk omgeving voor je kunnen voorzien!

Je vroeg onlangs nog naar goede boeken ivm mindfulness. Je hebt misschien wel iets aan het werkboek mindful zelfcompassie van Kristin Neff & Christopher Germer. Er zijn ook een heleboel oefeningen in het werkboek opgenomen en het leest vlot. Waar het grotendeels om gaat in dat boek is wat Saskia hier in het topic benoemt als het omarmen van je gevoelens en het proces dat je gaat, hoe je dat kan doen, hoe je mild kan zijn voor jezelf ipv jezelf te veroordelen omdat je bv weer de drang voelt, emotioneel instabiel bent,...

**Geplaatst**: 05-01-21 10:10

Geplaatst: 05-01-21 10:10

Ik sluit me bij de bovenstaande posters aan.

Wel lijkt het me handig als je die allergoloog snel kunt zien. Want jeuk is gekmakend en energievretend en een extra prikkel die je eigenlijk niet ook nog kunt gebruiken.

Succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-01-21 17:19

Geplaatst door de TopicStarter : 05-01-21 17:19

Bedankt voor de bemoedigende woorden.

Het gaat vandaag helaas ook weer niet zo lekker. Ik denk dat ik nu pas echt begin te merken dat ik van de antidepressiva af ben en ik dus emotioneel instabieler word. Ik voel me terug gewoon poedersuiker eigenlijk en dat niet voor een specifieke reden. Gesprek bij de psycholoog was ook echt wel heavy waardoor ik even k.o. in bed ben gaan liggen. Heb vandaag ook testje ivm autisme hernomen aangezien mijn tests van de PAAZ allemaal verloren zijn gegaan.. :roll:

Vanochtend wel gelopen en was blij verrast dat mijn conditie niet verloren is gegaan door de feestdagen en mijn fysieke klachten. Overigens heb ik vrijdag afspraak bij de dermatoloog en binnen 2 weken bij de allergoloog in het ziekenhuis. Net ook de diagnose binnengekregen ivm kiné: cervicobrachialgie. Bijna 23 en zowel mentaal als fysiek helemaal stuk, gaat lekker.. :')

Ik ben uiteindelijk ook wel blij dat ik hier ben terecht gekomen. Over de omstandigheden uiteraard niet, maar ik word hier wel serieus genomen en heb een fijne connectie met mijn hulpverleners. Helaas heb ik al horen vallen dat mijn psychiater op termijn, wellicht nog binnen mijn opnameperiode ook weg zal gaan wat ik zelf ontzettend jammer zou vinden aangezien wij wel een goede verstandhouding hebben.

**Geplaatst**: 05-01-21 17:48

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-01-21 17:48

Wat balen dat het niet goed gaat :(:)

Wel fijn dat je hebt gelopen. Conditie ben je niet zomaar kwijt hoor

Hier ook iemand die op jonge leeftijd fysiek gammel is :')

Heb zwakke gewrichten, wat met name in mijn knieën en enkels problemen geeft met (hard)lopen.
Heb er gelukkig met paardrijden geen last van.

Hoe gaat het met je tekeningen? Heb je iets waar je momenteel mee bezog bent?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-01-21 10:16

Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-21 10:16

Hey Dilan83, momenteel ben ik met niets specifiek bezig maar heb wel nog iets gepland dat voor maandag af moet zijn. Dus de kans is groot dat ik daar zondag aan werk.

Gisteren naar huis gegaan om allerlei dingen te regelen. Het valt me op hoe ik thuis tegenwoordig associeer met drukte terwijl ik hier (ondanks het feit dat er hier veeel meer beweging is) meer associeer met rust. Als ik een dag thuis ben geweest ben ik echt helemaal gesloopt als ik terug naar hier kom. Gelukkig uiteindelijk mijn batterijtjes weer kunnen opladen dankzij goed gezelschap.

Overigens ben ik weer een stapje verder. Plots kreeg ik al mijn spullen terug die in bewaring waren genomen. Dat is weer wat meer verantwoordelijkheid die in mijn handen gelegd wordt. Ik ben er zelf wel blij om want het is heel vervelend om telkens je tandenborstel te moeten opladen aan de verpleegpost, zeker als ze dan vergeten het te doen. :roll:

Overigens beetje stom ook dat ik al mijn kortere kabels niet mocht hebben maar mijn pc kabel van meters lang wel al sinds een paar weken. Tja.

De psychiater zal ik nu ook één keer ipv twee keer in de week zien. Indien nodig kan meer nog altijd, maar zal niet standaard meer zijn. Ik had hem gisteren nog eens bevestiging gevraagd ivm mijn verdere opname hierna en ik sta wel degelijk op de wachtlijst. Blijkbaar is dat al heel wat, want ze nemen daar niet iedereen zo maar aan. Je moet bepaalde doelen bereikt hebben omdat pas dan de therapie zin heeft. Momenteel is mijn grootste zorg dat er veel mensen die hier nauw aan mijn hart lagen binnenkort zullen vertrekken terwijl ik hier nog even zal blijven zitten. De nieuwe mensen die er nu zijn bijgekomen heb ik ook echt geen klik mee. Ik vrees dat ik mijzelf weer ga terugtrekken op mijn kamer. Ik heb dit echter ook al aangegeven aan de psychiater en mijn persoonlijke begeleider dus ik veronderstel dat zij mij wel zullen helpen die periode te overbruggen.

Ik ben trouwens ook terug gestart met yoga en daar haal ik zo veel energie uit!

Vandaag ga ik winkelen, beetje voedselstock inslaan (mijn eetlust is 3dubbel teruggekeerd

) en kijken naar materiaal om te leren haken ook.

Overigens nog een leestip: What is real rebellion van Osho. Echt een eye-opener voor mij.. Ik ga nog heel veel uit dat boek halen.

**Geplaatst**: 09-01-21 12:54

Geplaatst: 09-01-21 12:54

Meer rust, meer verantwoordelijkheid, lekker aan de yoga, en eetlust.
Supergoed bericht zeg.

Een tijdje geleden vroeg je om boeken die iets met tekenen te maken hadden, toch? Kan zijn dat ik het mis heb, in dat geval, negeer dit maar

Ik heb deze gekocht, omdat ik zelf meer met tekenen en creativiteit wil doen: https://www.bookdepository.com/Drawing- ... 130&sr=1-1

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-21 22:10

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-21 22:10

Het doet pijn. Toe te moeten geven dat het eigenlijk niet gaat aan mensen die grotere verwachtingen van je hadden. Ikzelf, die grotere verwachtingen had van mezelf.

Ik ontving een mail van een docent van me, van de richting waarin ik ben afgestudeerd met een jobaanbieding. Ze veronderstelde dat ik nog geen werk had, aangezien ik dit ook niet gemeld had. Ik ben eerlijk geweest en heb mijn situatie uitgelegd - zodat ze ook niet nog onnodig vacatures doorstuurt en deze beter bewaard voor iemand die niet werkonbekwaam is.

Die confrontatie is echter toch wel weer een smak in het gezicht.. Ik had ook een vrij intens gesprek over mijn coping gedrag, hoe ik mijn emoties verstop achter een neppe, ongemakkelijke lach. Hoe ik gesplitst ben in een koppig klein kind en een volwassen vrouw die perfect empathisch is en rationeel denkt. Die constante dualiteit is zo, zo enorm lastig. Ik wil graag loslaten. Ik wil stoppen met het koppig kind te zijn, maar het lukt nog niet.

En dat is frustrerend. Want ik wil sterk zijn. Er tegen vechten. Maar het zwarte is nog altijd sterker dan het witte. De duisternis zal nog altijd winnen van het licht. Ik ben bang voor de komende weken. Veel fluctuatie, veel onzekerheid. De leuke bende is uit elkaar aan het vallen. De leefzaal is leeg waardoor ik me meer en meer begin terug te trekken.

Dan weer dat beeld in mijn hoofd van ik die blijft staan terwijl ik de rest rondom me zie vertrekken, met hun ruggen naar mij toegekeerd terwijl ik nog zo hard probeer ze vaarwel te zwaaien. Maar ze zien mij niet meer. Ze wandelen verder tot ze verdwijnen over de horizon. Slechts een herinnering terwijl ik zo had gehoopt dat het meer kon zijn dan dat. Dat is mijn grootste angst, die hier blijkbaar heftiger is dan ik initieel dacht. Wellicht is die versterkt geweest door mijn collocatie, waar ik zonder poespas het ziekenhuis ben uit begeleid zonder de kans te hebben om dag te zeggen. Toen hier hetzelfde gebeurd is met een medepatiënt vond ik het hele tafereel ook zo onmenselijk. Al snap ik dat op een plaats vol kwetsbare mensen zoals deze elke vorm van onnodige drama best vermeden wordt...

**Geplaatst**: 11-01-21 22:36

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 11-01-21 22:36

Dat zijn inderdaad lastige dingen die bij elkaar komen :(:)

**Geplaatst**: 11-01-21 22:45

Geplaatst: 11-01-21 22:45

Kaatastrof schreef:
Het doet pijn. Toe te moeten geven dat het eigenlijk niet gaat aan mensen die grotere verwachtingen van je hadden. Ikzelf, die grotere verwachtingen had van mezelf.

Ik ontving een mail van een docent van me, van de richting waarin ik ben afgestudeerd met een jobaanbieding. Ze veronderstelde dat ik nog geen werk had, aangezien ik dit ook niet gemeld had. Ik ben eerlijk geweest en heb mijn situatie uitgelegd - zodat ze ook niet nog onnodig vacatures doorstuurt en deze beter bewaard voor iemand die niet werkonbekwaam is.

Die confrontatie is echter toch wel weer een smak in het gezicht..

Lief van je, dat anderen meer aan de vacatures hebben dan jij!

Maar het is een nare confrontatie. :(:)

Ik hoop dat deze post een goede manier voor jou is om met die pijn om te gaan. En wellicht kun je jezelf ook nog met andere middelen troosten.
Een mooie tekening voor jezelf maken, ik noem maar een dwarsstraat.

Citaat:
Ik had ook een vrij intens gesprek over mijn coping gedrag, hoe ik mijn emoties verstop achter een neppe, ongemakkelijke lach. Hoe ik gesplitst ben in een koppig klein kind en een volwassen vrouw die perfect empathisch is en rationeel denkt. Die constante dualiteit is zo, zo enorm lastig. Ik wil graag loslaten. Ik wil stoppen met het koppig kind te zijn, maar het lukt nog niet.

En dat is frustrerend. Want ik wil sterk zijn. Er tegen vechten.

Niet alles hoeft op bokt, hoor.
Maar ik snap maar de helft.
Even een gekke opmerking. Qua godsdienst en cultuur ben ik een redelijk steile calviniste.
Zo houd ik erg van het bijbelwoord 'Laat uw ja ja zijn en uw nee nee.'
....wellicht abracadabra voor wie bezuiden de grote rivieren, zoals de Schelde woont.
Maar qua cultuur hoor ik dus niet tot de toneelspelers...
Copingsmechanismen zou je kunnen zien als 'toneelspel', maar dat is mij dus veel te simpel.
Als jij je emoties verstopt is dat op zich goed om te weten - maar dat wil niet zeggen dat je die hele coping maar overboord zou moeten gooien.

En stoppen met 'een koppig kind zijn', wellicht is het handig als dat kind niet altijd het laatste woord heeft, maar verder zie ik er niet zoveel kwaad in.
(Ik zie meer onheil in gedoe waarbij mensen nul procent in contact zijn met bijvoorbeeld het koppige kind van binnen... En ik houd erg van laten we zeggen 'eigen wijsheid'

.)
En het is prima om een volwassen vrouw te willen zijn die zowel rationeel als empathisch is, maar kijk uit met perfectie en hoge eisen....

(Eerst hoge eisen aan jezelf stellen, die dus niet halen en dan prompt gedoe krijgen.... Ik kwam ooit de spreuk tegen 'Voeg niet toe, opdat gij niet zult afdoen'. Dat ging zo ongeveer over eerst perfectie eisen, en daarna bij de pakken neer gaan zitten 'omdat het toch niets wordt'...)

Citaat:
Maar het zwarte is nog altijd sterker dan het witte. De duisternis zal nog altijd winnen van het licht.

Citaat:
Ik ben bang voor de komende weken. Veel fluctuatie, veel onzekerheid. De leuke bende is uit elkaar aan het vallen. De leefzaal is leeg waardoor ik me meer en meer begin terug te trekken.

Dan weer dat beeld in mijn hoofd van ik die blijft staan terwijl ik de rest rondom me zie vertrekken, met hun ruggen naar mij toegekeerd terwijl ik nog zo hard probeer ze vaarwel te zwaaien. Maar ze zien mij niet meer. Ze wandelen verder tot ze verdwijnen over de horizon. Slechts een herinnering terwijl ik zo had gehoopt dat het meer kon zijn dan dat. Dat is mijn grootste angst, die hier blijkbaar heftiger is dan ik initieel dacht. Wellicht is die versterkt geweest door mijn collocatie, waar ik zonder poespas het ziekenhuis ben uit begeleid zonder de kans te hebben om dag te zeggen. Toen hier hetzelfde gebeurd is met een medepatiënt vond ik het hele tafereel ook zo onmenselijk. Al snap ik dat op een plaats vol kwetsbare mensen zoals deze elke vorm van onnodige drama best vermeden wordt...

Ja, we zijn als mensen sociale wezens en banden met anderen hebben we keihard nodig.
Gewoon, dat geldt voor iedereen.
En afgezonderd worden, van de éne op de andere dag 'verplaatst worden', dat hakt er in.
Het moge waar zijn dat het soms de minste van twee kwaden is - het doet beslist pijn!!
En ik kan mij levendig voorstellen dat dit jouw grootste angst is, mensen die weggegaan zonder te groeten, je ziet enkel maar ruggen - alsof ze vergeten zijn dat jij bestaat - brrrrr......

Vrolijker noot: als je weet dat dit zo belangrijk voor je is, kun je daar 'beleid op maken'.
Banden onderhouden, benoemen hoe belangrijk dit voor jou is. En groeten en contact maken (even een praatje, een blik of gebaar) als dat gepast is in het dagelijks leven.

**Geplaatst**: 11-01-21 23:02

Geplaatst: 11-01-21 23:02

Knuffel meid. Moeilijke dingen allemaal.

**Geplaatst**: 12-01-21 22:46

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-01-21 22:46

Kaat , ik volg al van in heel het begin mee. En ik vind dat je toch al een serieuze weg hebt afgelegd. En tis zo dat het niet altijd positief gaat..hebt dagen dat het klimmen echt niet lukt. Maar dat is toch zooo erg ni ? Daarvoor heb je hulp gezocht e. Je mag niet te streng zijn voor jezelf. Ge zijt ni 123 hersteld. Ik verwacht ook helemaal niks van je, het belangrijkste vind ik, dat gij u goed voelt. En ik ben er door je te steunen, en te lezen hoe jij je voelt. Zodat je er niet alleen voorstaat :(:)

Wel een super nieuws dat je een aanbieding hebt gehad! Maar idd eerst naar jezelf kijken, werken gade nog genoeg moeten doen (67j)... het is super lief dat je eerlijk bent over je gevoelens, maar dat hoeft eigenlijk niet..hoe minder zij van je weten. Hoe beter soms...

Ik lees in je bericht "koppig kind "? Waarom zo een taalgebruik..totaal onzin meisje toch! Als je echt koppig was, zat je daar nu niet.

Wat ik wel jammer vind is idd mensen die weggaan,of plots moest je weg,je had er een band mee,voelde je goed...maar er komt een dag, dat jij gaat... en er net iemand nieuw daar zal zijn... das komen en gaan e. idd wel jammer. Ik vind dat ook wel altijd jammer.. en dan vraag ik me af hoe ze het stellen.

oh ja dast leven zeker..

Nogmaals ni te rap zijn! Tkomt wel goe mee u maar alles op zijn tijd x dag per dag...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-21 13:18

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-21 13:18

Het is inderdaad vallen en opstaan, maar momenteel ben ik bang dat ik terug mijn grip aan het verliezen ben en in slechte gewoontes zal hervallen.

Gisteren was een hele heftige dag. Slecht gezind door verpleegster die me achter de veren zat, vervolgens weigeren ze mijn medicatie te geven tegen mijn haarverlies omdat het niet op mijn medicatieschema stond (terwijl ik dit al 2 dagen zonder enig probleem gekregen heb..) - uiteindelijk na voet bij stuk te houden toch gekregen -, dan bij het ontbijt lastig gevallen door een nieuwe man.. Hij was dit weekend al behoorlijk agressief en ben volledig onterecht (ik zat gewoon op mijn plaats mijn ding te doen in de leefzaal) uitgescholden geweest. Maar het was niet persé persoonlijk op mij gemunt. Zo heeft hij een dag later ook een heel racistische opmerking gemaakt tegenover een verpleegster hier. Hij had me de hele avond al wat lastig gevallen door me constant te storen en een gesprek aan te willen gaan terwijl ik mijn serie aan het kijken was en al had aangegeven dat ik eigenlijk niet wou spreken. Gisteren bij het ontbijt zat ik samen met een andere vriend en met hem aan tafel. Tot hij plots, zonder dat hij mij ook enigszins betrok bij het gesprek begon te zeggen hoe graag hij mij zou... ik denk wel dat jullie het zelf kunnen aanvullen.. Ik was gedegouteerd. Zeker om het feit dat ik hem ook meerdere keren betrapt heb dat hij door het raampje onze kamer in kijkt en zelf bij het openen van de deur daar zonder enige reden stond te staan. Ik heb het uiteraard gemeld maar dat doet weinig aan het feit dat het wel gewoon gebeurd is.. Het is gewoon een vorm van seksueel overschrijdend gedrag en dat is echt niet oké, zeker niet op een moment dat ik zo kwetsbaar ben. Ik heb hem in het moment gewoon straal genegeerd en dat doe ik nog steeds. Zo'n persoon is me zelf geen blik waardig.

Wat later kwam ik de psychiater tegen die me vertelde dat ik bij de ochtendwandeling zelfstandig naar zijn bureau mocht gaan. Dus zo gezegd zo gedaan.. Kreeg ik me daar op mijn kop zeg van de verpleegster. Dat dit niet de gang van zaken is hier, blablabla. En al tierend tegenover de hele groep alsof ik een klein kind was. Ik legde uit dat dit uiteraard niet zonder toestemming was, maar dan nog - ik heb een code 9 en mag zelfstandig wandelen op het terrein, daar is een tripje naar de psychiater wat hier letterlijk de gang af lopen is niets tegen.. :roll:

Enfin met veel tegenzin terug binnengegaan om dan te melden aan de verpleegpost dat ze me buiten moesten laten voor de psychiater. Dat heb ik in tranen gedaan.. Een warboel van emoties binnenin me. Uiteraard uitgelegd aan de psychiater en die heeft zich verontschuldigd, dat hij het eerst had moeten melden, idem ivm mijn medicatie. Maar wederom veranderd dat niets aan hetgene wat al gebeurd is. Het was al te laat. Het kwaad was al geschiedt. Ik heb ook gemeld wat er gebeurd is bij het ontbijt en hij erkende het feit dat dit echt not done is. Ik ben benieuwd of ze er werkelijk wat mee gedaan hebben. Die dag heb ik ook nog een heftig gesprek gehad bij de psycholoog en kreeg ik de resultaten van de AQ (Autismespectrumquotiënt). Ik scoor rond het gemiddelde van vrouwen op het spectrum wat dus betekent dat we het wellicht allemaal nog verder gaan onderzoeken om uit te maken dat mijn nood aan structuur/regelmaat/controle door ASS komt of eerder een coping-mechanisme is om om te gaan met de dagelijkse stress omdat ik hoogsensitief ben door mijn persoonlijkheidsstoornis.

Verder moet ik nog een bekentenis doen. Er was hier een man waar ik sinds begin december smoorverliefd op ben geworden. En het was wederzijds.. Een verboden liefde, hier in de psychiatrie maar ook om andere redenen die ik wegens privacy liever niet benoem hier. Hij is mijn lichtpuntje in de duisternis. Hij is mijn steunpilaar en enkel hij kreeg mij uit momenten van ernstige dissociatie. Maar hij is sinds gisteren vertrokken naar het buitenland om familiale redenen en meteen ook ontslagen uit het ziekenhuis. Ik zie hem minimaal 2 weken niet in verband met quarantaine. Wat er daarna mogelijk is, zullen we nog moeten zien. Aan de ene kant gaat het allemaal makkelijker zijn aangezien we elkaar dan gewoon kunnen zien zonder alles in het geniep te moeten doen. Al waren ze hier al op de hoogte, we hadden het stilaan opgegeven om het te verstoppen.

De relatie aangaan was niet zonder risico, daarvoor hebben ze mij hier ook gewaarschuwd. En ik wist dat gisteren ging komen. Dat ik er niets aan kon doen en er mij gewoon bij neer moest leggen. We hebben gisteren nog een fijne avond gehad. Maar de leegte die hij achterlaat doet pijn. Ik mis hem enorm. Wij waren hier echt partners in crime en hij maakte alles zo veel dragelijker. Samen zingen, dansen, eten, series kijken in de gang met kussens en dekentjes.. Hele mooie herinneringen die ik nooit meer ga vergeten, dat wel.

Binnen een dikke 2 weken is mijn 23ste verjaardag. Een verjaardag in de psychiatrie.

**Geplaatst**: 13-01-21 19:11

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-01-21 19:11

Wat vervelend al die dingetjes die gebeuren! :(:)

En moeilijk ook, dat je beste maatje weg is en je het even zonder hem moet doen, dat zal zwaar zijn. Maar je bent een onwijs sterke vrouw, dat merk ik aan alles. Toppertje hoor!

**Geplaatst**: 13-01-21 20:03

Geplaatst: 13-01-21 20:03

ik vind je ook sterk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-21 21:35

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-21 21:35

Pff ik weet het niet hoor. Vandaag ging de man in kwestie weer over de schreef en dit keer heb ik wel een opmerking erover gegeven. Eerlijk, mijn reactie was ook niet volwassen maar ik heb het zo gehad. Ik voel me hier onveilig, sluit me op in mijn eigen kamer. Telkens als ik in het 'openbaar' ben loop ik risico lastig gevallen te worden door geile mannen. Voor hun ben ik gewoon een lopend stukje vlees. En alle nieuwe opnames zijn mannen.

Ik heb er vanavond met mijn begeleider over gehad. Er is intern overleg geweest met de man in kwestie ook en hij zei dat hij zich zou herpakken. Maw krijgt hij nog een kans en moet ik die ook aan hem geven. En wederom wordt bevestigd dat het slachtoffer altijd het meeste verliest.

Ik zat sterk te overwegen om te pushen dat ik vroeger naar huis mag want op dit punt doe ik meer trauma's op dan dat ik herstel. Maar ik mag mijn behandeling niet in het gedrang laten komen door anderen, althans dat is wat mijn begeleider me zei.

Trazodon en pijnstiller binnen want ik had weer zo veel last van mijn schouder ondanks de kine vandaag en hopelijk kan ik dan wat rust vinden. Want ik voel weer veel te veel emoties door elkaar dwarrelen in een chaotische bol en als ik nog verder richting de rand geduwd word ben ik gedoemd om te ontploffen. Woede komt steeds meer naar boven.. Slowly but surely. And it scares me.

**Geplaatst**: 13-01-21 22:10

Geplaatst: 13-01-21 22:10

Kaatastrof schreef:
Pff ik weet het niet hoor. Vandaag ging de man in kwestie weer over de schreef en dit keer heb ik wel een opmerking erover gegeven. Eerlijk, mijn reactie was ook niet volwassen maar ik heb het zo gehad. Ik voel me hier onveilig, sluit me op in mijn eigen kamer. Telkens als ik in het 'openbaar' ben loop ik risico lastig gevallen te worden door geile mannen. Voor hun ben ik gewoon een lopend stukje vlees. En alle nieuwe opnames zijn mannen.

Goed om een opmerking te geven!
Hoezo eigenlijk: 'niet volwassen'.. Jou zien als een lopend stuk vlees vind ik verre van volwassen!!

:(:)

Rot dat je je onveilig voelt, maar je terugtrekken in je kamer kan het verstandigste zijn wat je kunt doen.

Citaat:
Ik heb er vanavond met mijn begeleider over gehad. Er is intern overleg geweest met de man in kwestie ook en hij zei dat hij zich zou herpakken. Maw krijgt hij nog een kans en moet ik die ook aan hem geven. En wederom wordt bevestigd dat het slachtoffer altijd het meeste verliest.

Goed dat je er met je begeleider hebt gesproken en fijn dat die inziet dat jij het meest verliest.
En goed dat er met hem is gesproken, ik begrijp dit als 'hij krijgt nog 1 kans'.
(En ook mannen met allerlei ingewikkeld sexueel gedrag verdienen een behandeling, maar graag wel op een ongemengde afdeling...!)

Citaat:
Ik zat sterk te overwegen om te pushen dat ik vroeger naar huis mag want op dit punt doe ik meer trauma's op dan dat ik herstel. Maar ik mag mijn behandeling niet in het gedrang laten komen door anderen, althans dat is wat mijn begeleider me zei.

Ja, dat moet de begeleiding zeggen.
Want het is soms gewoon schipperen.
Psychiatrische afdelingen zijn gewoon baaie ingewikkeld. En dan zit jij met de nood aan controle en structuur: heel begrijpelijk. Maar ondertussen heb jij persoonlijk nul te zeggen over wie er wel en niet op de afdeling komt... Allemaal wat paradoxaal.

Ik vind, dat jij er zit om hulp te ontvangen en niet om extra ellende op te doen.

Citaat:
Trazodon en pijnstiller binnen want ik had weer zo veel last van mijn schouder ondanks de kine vandaag en hopelijk kan ik dan wat rust vinden. Want ik voel weer veel te veel emoties door elkaar dwarrelen in een chaotische bol en als ik nog verder richting de rand geduwd word ben ik gedoemd om te ontploffen. Woede komt steeds meer naar boven.. Slowly but surely. And it scares me.

Deze woede lijkt me gewoon gezond en terecht.
De basis functie van woede is voor jezelf opkomen. Dingen als 'dit is mijn eten en daar blijf jij af!!'
Op zich alleen maar goed.

Heb je toegang tot bijvoorbeeld de gymzaal...? (Gesteld dat je veilig van je kamer kunt?)
Maar ook op je kamer kun je bijvoorbeeld rammen op je kussen of matras.
...of je maakt een tekening van '...iets naars...' en daarna ga je er op stampen, verfrommelt het, smijt het tegen de muren en daarna maak je er kleine snippers van.

**Geplaatst**: 13-01-21 22:21

Geplaatst: 13-01-21 22:21

Heftig die man. :knuffel:

Verdorie, jij hebt genoeg nu aan je zelf, zonder extra problemen erbij. Want dit gedrag is niet OK! Ik hoop zo dat dit zich gauw oplost.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-21 22:58

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-21 22:58

Heb overigens geen Trazodone gekregen, maar Temesta. Even de twee verward met elkaar. Helaas kan ik niet zo maar naar de gymzaal zonder begeleiding.

Ja, terugtrekken naar mijn kamer is het beste wat ik kan doen maar dat neemt wel weer mijn vrijheid weg terwijl ik hier ook nog gezellig wil kunnen praten met de mensen die ik wel fijn vind.. Zelf sporten kijk ik niet meer naar uit, uit schrik bekeken te worden.

De aangename, gezellige periode is hier gewoon (even) voorbij en daar moet ik me maar gewoon weer even doorsleuren vrees ik..

**Geplaatst**: 13-01-21 23:33

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-01-21 23:33

Wow, wat maak je een heftige dingen mee de laatste tijd...

Maar ik zie één flink lichtpuntje: de grote problemen liggen nu buiten je. Je nieuwe liefde is weg, en de mannen in je omgeving zitten achter je aan of gedragen zich anderszins onbehoorlijk. Plus problemen met het personeel. En toch lezen je posts helder. Je ziet de grote lijn, je maakt ondanks alles plannen op de lange en korte termijn. In december lagen de problemen echt wel binnen je, toen was je het helemaal kwijt.

De laatste zin van je vorige post spreekt boekdelen: de gezellige periode is even voorbij, niet voorgoed, en je moet je erdoor sleuren. In al je ellende vertrouw je erop dat je dat kunt. Dat is echt fantastisch! +:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-21 09:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-21 09:52

Met veel moeite sleur ik mezelf naar de keuken om ontbijt te halen. Ik heb geen zin in sociale interactie dus plan ik het mee te nemen naar mijn kamer. In mijn pyjama en robe met kap op wandel ik de keuken binnen en meteen voel ik dat alle ogen op mij gericht zijn. En dan zeer specifiek de ogen van één bepaalde persoon. Meteen wordt alle aandacht op mij gevestigd door de persoon in kwestie 'Oooh look, she looks so cuuuuuute! Look at her!'

Mijn vluchtinstinct schiet door het dak, ik neem vlug mijn spullen om zo snel mogelijk te kunnen ontsnappen.

Dit bedoel ik dus. Ik toon mijn gezicht nog maar één keer in het openbaar en ik word al lastig gevallen.. :'(

**Geplaatst**: 14-01-21 10:36

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-01-21 10:36

Kaat, ik zou klacht indienen en het hogerop zoeken. Dit duurt nu al 2 dagen en dat kan niet. Ongeacht de achtergrond en problematiek van die man moet hij echt beseffen dat dit niet kan. De verpleging moet hier veel korter op inspelen.

**Geplaatst**: 14-01-21 11:03

Geplaatst: 14-01-21 11:03

Is er geen begeleiding in de keuken dan tijdens het ontbijten (of klaar maken van ontbijt)?

Ik begrijp heel goed dat je je zo onveilig voelt. Dit kan toch niet blijven duren.

**Geplaatst**: 14-01-21 11:19

Geplaatst: 14-01-21 11:19

First things first: :(:)

En verwittig de leiding!

... en zelfs al zou er geen sexuele lading in zitten ('cute' heeft die lading zeer beslist, vind ik)
ik vind het uiterst onbeschoft om luidkeels over iemand te praten ipv jou fatsoenlijk aan te spreken.

Hij creëert een 'wij tegenover Kaat' - en laten we zeggen dat dit niet is comme il faut.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-21 12:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-21 12:01

Normaliter is er begeleiding in de keuken maar ik was zo met mijn eigen ding bezig dat ik de omgeving niet echt gescand heb. Geen idee dus. Wat ik wel weet is dat hij precies naar de gesloten kant van de afdeling is verhuisd. Althans daar stond hij nu toen ik om mijn medicatie ging.

Ik voel mezelf echt poedersuiker. Weer pijn aan mijn schouder dus pijnstiller binnen en voor de stress meteen maar nog een Temesta erbij.. Zal geen productieve dag worden want ik voel me als een vod. Ouders willen dat ik vandaag nog bel maar heb daar zo hard geen zin in.. Ik wil gewoon gerust gelaten worden. Ik ben moe en in de rouw..

Dankzij de Temesta wel rustig in slaap gevallen (pc stond nog aan en op bed toen ik opstond..) en dus niet de kans gehad om domme dingen te doen dus wellicht dat ik probeer deze heftige periode op die manier tijdelijl te overbruggen..