Toen mijn 2 grote liefdes, mijn merries tegelijk ingeslapen waren, was het gat zo verschrikkelijk groot waar ik inviel, dat ik het na een paar jaar toch niet laten kon en nog 1 keer op zoek ging naar een eigen paard; Het moest een hele grote en sterke zijn (ik ben geen vederlicht), bij voorkeur ouder en alles al gezien en meegemaakt hebben, want ik ben zelf ook niet meer de jongste en gezondste. 1 Waarop ik met een lang teugeltje lekker buiten kon hobbelen. Dat viel nog niet mee.
Totdat ik dus hier een bericht van een bokker kreeg. Zij had er 1 staan die in niets behalve zijn formaat aan mijn wensen voldeed; 1.82 schoft, 6 jaar, maar wel heel lief, met chronisch lyme. In haar ogen niet meer geschikt voor de sport maar als recreatiepaard zou hij bij mij hopelijk een leuk leven krijgen.
Nou mijn nieuwsgierigheid nam toch de overhand en in gesprek gegaan en toen ik de eerste foto zag, dacht ik idd; Allemachtig die is knap, veel te mooi voor mij...
Na wat heen en weer gemail gaan kijken, want ik was in de veronderstelling dat ik hem met gemak kon laten staan als het mij niet zinde, nou niets was minder waar. Terwijl ik met de eigenaresse in gesprek probeerde te blijven, stond hij mij met dat grote hoofd steeds naar zich toe te trekken om lekker te knuffelen, ik was dus eigenlijk toen al de Sjaak.
Nog een tijdje met elkaar gemaild om zoveel mogelijk informatie te krijgen; vanuit de opfok geopereerd aan een ocd. Met 3 jaar ingereden (toen dacht ik wel gelijk oh oliebol zon grote) en met 5 jaar weer stil gezet omdat hij dus geen balans kreeg en op een gegeven moment tijdens het rijden verkrampte en wel spierbevangen leek, zonder verhoogde spierwaardes. Bloed getrokken, kwam verhoogd lyme cellen uit en omdat hij dat dan waarschijnlijk al langer had, geen antibiotica gaan geven (wat ik begrijpelijk vond, nadat ik mij had ingelezen in de materie), maar naar den Hoek gegaan, waar ik dan persoonlijk weer helemaal niets mee heb met die toko, maar goed ieder zijn ding. En hij had 2 krampbenen. Singelnijd en alles wat hoog boven hem gebeurde vond hij eng. Ook was hij links en rechts van voor tot achter ongelijk. Maar loeibraaf.
Nu heb ik vond ik meer dan genoeg ervaring met verschillende ziektes en mankementen en ik ben zelf nogal van de weerstand boosteren, dus ik dacht dat ik er wel rond mee kon komen. Wee mijn arrogantie!
En zo kwam hij dus 2 jaar geleden bij mij.
[img]
[/img]
Maar het zat mij niet lekker allemaal; hoe hij beweegt daar kon ik mijn vinger niet op leggen, maar in mijn ogen klopte het niet. Het zodra het kouder werd gaan knarsen bij aanraken bij borst, singel en buik vooral vond ik ook niet zo mooi. Woods was een introvert paard, maar het in zichzelf terugtrekken en afsluiten/afzonderen vond ik ook niet zo fijn om te zien. Gaan informeren bij eigenaresse en hij had nog nooit een omeprazol kuur gehad, dus die er als eerste maar eens ingegooid. Maar na een maand op volle dosis helemaal niets aan verbetering, dus die maar weer gaan afbouwen. Nog een tijd gedacht dat hij een PSSM2 variant had, heeft een half jaar de supplementen daar voor gehad, deden niets, behalve de erwten eiwit isolaat, die deed wel een hoop voor zijn spieren, maar de klachten verminderde verder niet. Zelfs contact met Den Hoek opgenomen (kan je nagaan hoe ten einde raad ik was, dat ik ook iets wilde proberen waar ik een hard hoofd in heb), na de standaard schimmelinfectie in de darmen (lyme kon hij niet duidelijk zien in de mestbal die je op moest sturen in zilverpapier) en voor ruim 200 euro aan flesjes verder en alleen maar bultjes overal krijgen, was ik daar ook wel weer klaar mee ook gelijk voor de rest van mijn leven.
[img]
[img]
[/img]
[/img]
Toen was ik het na 3 kwart jaar zo zat, dat ik hem rondom op de foto wilde hebben:
Toen de da kwam, wilde hij hem toch eerst even zien lopen en hij zette een apparaatje op zijn hoofd, waarmee hij via de laptop gegevens binnenkreeg over zijn bewegen en ik moest hem op de longe zetten. Toen zei hij na 10 minuten al dat ik kon stoppen want hij wist wat het was. Ataxie. En het volgende wat hij zei was dat Woods geen pijn heeft, voor mij zo een grote opluchting. Hij wilde hem best nog op de foto zetten, maar vond het eigenlijk zonde van mijn geld want het was overduidelijk voor hem. Kon ik toen alleen maar waarderen aan hem, nu heb ik zoveel spijt. Het hele reageren op aanraken met kou kon de da ook niet verklaren, maar ik moest mij niet te veel zorgen maken en gewoon gaan rijden, totdat hij voor ook zou gaan struikelen dan werd het te gevaarlijk.
Nou van het rijden is niet veel gekomen in de 2 jaar tijd moet ik zeggen, ik heb er hooguit 20 x opgezeten en toen was hij idd heel braaf, veel te braaf voor zon jonge KWPN-er eigenlijk, er zat geen go in.
Ondertussen is hij door mijn vorige smid dusdanig slecht bekapt en van stand veranderd dat dit het grote probleem werd voor het volgende jaar. Hij heeft ook nog eens zijn hoefbal zo vies kapot getrapt wat gewoon een ruim half jaar heeft geduurd voordat het weer genezen was. Hij trapte het ook steeds weer open (vermoedelijk slechte bekappen, stand verandering en zijn ataxie). Ik was verhuisd en dankzij mijn nieuwe da en hoefsmid is dit uiteindelijk weer helemaal goed gekomen. Zich ook nog eens in de hechtingen geslagen, wat ook weer een half jaar heeft geduurd voordat het goed was. (hij heeft een extreem gevoelige huid en ook dunne vacht, hij is net een enorme naaktkat onder de paarden).
[img]
[/img]
Dus toen ik na ik weet niet hoe lang er weer eens opstapte, na ik weet niet hoelang niet gegaloppeerd te hebben (hij lag steeds zo lang uit de running dat ik heel voorzichtig was met opbouwen als dat al lukte), dus aan wilde galopperen, lag ik eraf. En Woods ging er vandoor, in de bak gelukkig, maar die kreeg ik echt amper nog bij mij, die bleef rondjes rennen. Er toch weer opgeklommen, spanning bij beide, ik spring er na paar rondjes stappen weer af en ik zak door mijn hoeven (ik lag ook goed in de kreukels heb een maand amper kunnen lopen, dat heb je als je een oud lijk wordt), wat weer losbreken opleverde. Lang verhaal kort; merkte pijn in zijn rug op, zadel bleek niet meer te passen, dus nieuw zadel. Toen waren we ook weer een half jaar verder.
En na dat half jaar, leek het alsof Woods nog steeds helemaal in zijn trauma van mijn vallen zat; Ik kwam er wel op hoor, maar eraf was een issue en ik was door de lange stop na mijn val angstig geworden, waarvan ik dacht dat het doorspeelde bij Woods want het voelde zo niet goed als ik op hem zat..
Ook reageerde hij terwijl hij dus niet belast werd (ik was weer terug naar af gegaan en hem onder begeleiding opnieuw zadelmak aan het proberen te maken), erg heftig op zijn rug bij de simpelste aanraking. Hij sloeg letterlijk lichamelijk op slot bij alleen maar de singel er omheen leggen. En het hele in zichzelf keren was weer helemaal terug. Ik kon het niet meer negeren.
Dus vorige week vrijdag rug foto's en dus ook nog eens kissing spines erbij.
En nu? Nu is het klaar. Echt alle kwartjes zijn op hun plek gevallen. Ik had bij toeval vlak ervoor contact gehad met iemand die een paard met ataxie had gehad en toen vielen er al veel kwartjes (veel dingen lees je nergens, maar maken blijkbaar alleen de ervaringsdeskundigen mee) en de rest kan ik nu ook beter plaatsen;
Het op slot slaan bij ataxie.
Ik vermoed dat het knarsen bij kou bij aanraken wel eens iets met de zenuwen uiteinden wat misschien met de krampbenen te maken kan hebben (ik slik zelf al jaren medicatie waar je zenuwuiteinden van aan gort gaan, ik krijg dus letterlijk groene vingers als ik buiten loop in de vrieskou, wat echt niet grappig voelt).
En dus het hele singelnijd, bang worden van dingen boven hem en wat hij later dus bij mij ook aangaf aan pijn reacties op de rug terug kan leiden naar de kissing spines.
Hij is dus zijn hele leven al duidelijk genoeg geweest.
Er gaat nooit geen zadel meer op hem komen te liggen en hij mag zolang hij nog happy is bij mij op de wei voor grasmaaier blijven spelen.
Maar ik ben kapot. Niet alleen financieel, maar dit is wel heel hard gelach voor mij op alle fronten. Ik voel mij schuldig, ik ben boos en bovenal verdrietig.
Ik vraag mij oprecht af of ik hem wel de winter moet gaan door laten komen (kou en het aanraken, poetsen is dan niet leuk voor hem, deken wisselen levert ook geknars op). Maar hij is sinds zaterdag ook weer lekker vrolijk, alsof hij weet dat het geklootzak over is, omdat ik nu blijkbaar rust uitstraal. Dit is gewoon killing voor mij; de hele dag door ben ik ermee bezig in mijn hoofd en ik kan geen besluit nemen.
Ik vraag geen advies, want dit is iets waar ik zelf uit moet komen dat weet ik. Maar heel misschien help ik al is het maar 1 iemand met dit verhaal die een aantal zaken herkent. Want ik denk oprecht dat er veel meer paarden zo kapot rond moeten blijven lopen, omdat ze veel te lief en braaf blijven.
[img]
[img]
[/img]
[/img]
Die rust is ook voor jou namelijk heel belangrijk.