Vorig jaar begon ik de zomer met IJslander Folly. Toen we een maand tesamen waren, kwam mijn voormalig verzorgpaard Skola te koop. Dit was rond juni. Ik baalde als een stekker want ik wilde haar al kopen voor ik Folly had, maar de eigenaresse wou toen niet verkopen. Het was heel erg penny liefde op het eerste zicht bij Skola...
Twee paarden waren toen door onzekere financiële omstandigheden geen optie, dus ik zette haar uit mijn hoofd en hoopte voor haar dat ze snel een fijn baasje vond.
December 2019 veranderde alles. Ik kreeg een kreet om hulp van een kennis dat er een bepaalde ruiter nu op Skola reed voor de verkoop. Ik kende die ruiter en ik weet dat hij bruut is tot mishandeling aan toe. Volgens de kennis was Skola zo veranderd en ging het echt niet goed...
Goed nagedacht en besproken met mijn man, of 2 paarden financieel haalbaar waren. Dat was zo. Op 11 december ben ik gaan kijken en heb ik haar gekocht.
Ze was er inderdaad niet goed aan toe. Ik herkende haar niet meer. Compleet in zichzelf teruggetrokken, niet bereikbaar. Een standbeeld die alles over zich heen liet komen. Heel bang, terwijl ik ze kende als best stoer.
Helaas kon ik haar nog niet verhuizen want er was droes op onze stal. Op het terrein van haar oude stal kon ik er niks mee: elke keer als ze die ruiter zag, sloeg ze compleet door. Dan maar op buitenrit, waar ieder onverwacht geluidje zorgde voor angst, 180° omdraaien en wegwezen. Die momenten uitgezeten en genegeerd en haar beloond als ze weer rustig was. Dat deed haar deugd, normaal kreeg ze hiervoor flink met de zweep.
1 januari konden we eindelijk naar onze stal. Veel aandacht, en het compleet negeren van elke schrikactie ipv het af te straffen, zorgden ervoor dat ze mij weer begon te vertrouwen.
We deden vaak hetgeen ze het liefste deed: samen met mijn man en zijn Aike op buitenrit.
Naarmate de tijd vorderde, kreeg ze meer en meer vertrouwen in me. Ze begon echt te genieten van de ritten.
Folly had ik natuurlijk ook nog!
Helaas is het met Folly niet goed afgelopen. Door de droes en de lange opsluiting op stal is er iets in haar gebroken. Ze vertrouwde me niet meer. Ik heb maanden uitsluitend op de grond gewerkt met haar, maar onze band verslechterde enkel tot op het punt dat ze gevaarlijk gedrag vertoonde bij me, terwijl ze bij anderen wel zichzelf was.
Ik heb haar voorzichtig geadverteerd: ze moest niet weg, maar voor een goede thuis mocht ze wel weg. Uiteindelijk is er iemand komen kijken waar het super mee klikte en waar ze van mij naartoe mocht. Ze maakt nu heerlijke bosritten in groep bij een echte paardenfamilie, ik krijg regelmatig foto's en filmpjes en ze ziet er overduidelijk gelukkig uit
Gelukkiger dan ze de laatste maanden bij mij was.
Ik stak al mijn energie en liefde in Skola nu, die echt opbloeide. Ze vertrouwt me door en door. Ze werd eindelijk weer het paard dat ik kende.
In de zomer maakte mijn man prachtige foto's van ons:
Ik overwon zelfs mijn diepgewortelde angst voor het strand met haar. Wat was ze lief en voorzichtig met me, terwijl ik zo'n beetje daverde van angst. Uiteindelijk durfde ik zelfs alleen met haar op het strand:
We kregen op stal een shoot cadeau
Hier helaas slecht nieuws, onze Haflinger moesten we laten inslapen. Hij ging opeens kreupel lopen, opgeladen voor foto's. Verdict was een overhoef. We hebben hem nog geprobeerd te helpen met medicatie, maar het verslechterde alleen tot hij letterlijk geen pas meer wilde zetten. Geen mogelijkheid tot genezing. Hij is vredig met zijn hoofd in mijn schoot ingeslapen en is nu pijnvrij op de eeuwige weide met zijn grote liefde Zahire.
Ik mis jullie nog steeds
Er kwam een nieuw paard voor mijn man: Draverruin Joe
We gingen samen met het hele gezin op de foto. Deze is uitvergroot voor de woonkamer
Joe was nog niet klaar om mee naar buiten te gaan, dus ik maakte veel soloritten met Skola
En reed Joe regelmatig ook een keer om hem wat basis bij te brengen. Meer dan ho en go kende hij immers niet...
We sluiten het jaar af met enige drukte: we gaan verhuizen! Echter is het best een eind van onze vorige woonplaats, 3 kwartier rijden, dus de paarden gingen op 1 november naar hun nieuwe thuis:
Alles ging vlot en ze voelen zich er goed.
We sluiten 2020 goed af. Een jaar met veel veranderingen. Het verlies van Aike, de problemen met Folly, maar ook de komst van Joe.
En vooral: de hereniging met mijn once in a lifetime droompaard Skola
