Jessix schreef:Waarom is hem meenemen geen optie?
woepsie90 schreef:Jessix schreef:Waarom is hem meenemen geen optie?
Van een paar berichten terug
“ Ze raden af om met hem te reizen, wat ook mijn gevoel steeds zegt. De risico’s van drie dagen reizen zijn te hoog, met zijn geschiedenis van injuries in gedachtes en het feit dat hij moeilijk te laden is en ik geen genoeg kans heb om dit te trainen (geen eigen trailer en manlief en ik hebben beide geen geschikt rijbewijs hiervoor).”
Voorheen met ritjes van 1 uurtje kwam hij helemaal bezweet, trillerig en gestressed eruit, met meerdere mesthopen...
3 dagen reizen is inclusief twee keer op de boot, een boot duurt 4 uur en de andere is ‘s nachts
Leo schreef:Soms gaat zo'n keuze verder dan alleen pijn. Het is een paard met een verleden, TS heeft duidelijk voor ogen wat goed voor hem is en bij welke zorg hij wel vaart. Op een eiland ben je behoorlijk beperkt qua opties, zeker als de reguliere paardenhouderij nog redelijk "conservatief" is qua denkwijze. Daarnaast ben je als je van het eiland af wilt, altijd afhankelijk van transport. En dat transport levert dit paard dus echt ontzettend veel stress op als ik TS begrijp.
Ik denk dat TS inslapen echt als allerlaatste optie heeft en die echt aan alle kanten afweegt. Zij is uiteindelijk de enige die deze keuze kan maken en TS kennende maakt ze die volledig in het belang van haar paard.
Een paard leeft in het moment. Nu is hij gelukkig. Als hij dagenlang op transport moet en daar zoveel stress van ondervindt, kan hij zich niet bedenken: "dit is tijdelijk, even doorbijten en dan ben ik er". Ik kan me ook voorstellen dat die stress van die paar dagen enorme input heeft voor zijn lijf, en dat is niet met een paar dagen over.
Ik denk dat TS juist enorm eerlijk is naar haar paard en in zijn belang denkt. Anders is opladen en meenemen natuurlijk "zo gedaan".
woepsie90 schreef:Ik reed de afgelopen zes maanden pas, en ik denk twee keer per maand, gemiddeld. Soms ook een maand niet. De 3,5 jaar daarvoor heb ik er in totaal 10 keer opgezeten denk ik. En ik wil er nu niet meer op na het zien van de röntgenfoto’s.
De artsen raden het reizen af vanwege zijn geschiedenis van ongelukken en wonden en we zijn bang dat hij zichzelf injured tijdens de reis. Daarnaast heb ik hem eindelijk, na 3 jaar lichamelijk en geestelijk aanmodderen en meerdere verhuizingen, EINDELIJK happy en buiten de röntgenfoto’s om gezond, sinds dat we op onze eigen stal staan waar ik precies alles zo kan regelen wat hij (niet) nodig heeft.
Ik en ook de artsen weten alleen niet of we op dit pad blijven als ik zijn - eindelijk goede - wereld omgooi. We hebben allemaal een vermoeden van niet... Zijn geschiedenis aan zorgen is gewoon niet weg te wuiven.
Plus, rijden is ook niet meer.
We hebben sinds 2016 meer dan genoeg aangemodderd.
Ook zijn de grenzen van het eiland dicht en kan er dus geen groot transport/vrachtwagen hier komen om hem op te halen, met meerderen. Groot transport is niet beschikbaar op het eiland zelf. Dus dan zouden we in Engeland wisselen zeg maar.
Als ik op het eiland zou blijven zou ik hem houden en voor hem blijven zorgen totdat hij niet meer kan. Maar ik blijf niet op het eiland.
Je mag er best van schrikken, dood brengt ook emoties omhoog. Bij mij ook.
En het is ook een heel lang ingewikkeld verhaal van veel verschillende factoren en voor mensen die ons niet van dichtbij hebben meegemaakt en ons niet echt goed kennen lijkt het misschien ook allemaal wat gek. Maar na ruim 4 jaar bloed zweet en tranen, aanmodderen en problemen, en dan nu deze röntgenfoto’s, en een lange reis met twee boten met onzekere toekomst, is het gewoon genoeg...
Gebruikers op dit forum: AhrefsBot en 51 bezoekers