12 november heb ik mijn Lars moeten laten gaan. Verstoppingskoliek. 3 dagen in de kliniek, maar hij kreeg zoveel pijn, en er zat zo geen vooruitgang in dat het niet meer verder kon.
En dan.. bij hem zitten, knuffelen, lieve woordjes.. kusjes.. aaien tot je niet meer kunt. Afscheid. Zo. Bam.
Officiële dingen geregeld, alle rekeningen betaald. Maar dan bokt nog. Ook al ben ik niet heel actief, en zal bijna niemand hem kennen. Maar hij verdient het. Hij heeft er recht op. Net als al die andere pony's die ik gekend heb die er niet meer zijn.
Maar dit is zwaarder, definitiever. Officiëler. En hoe doe je dat dan? Met 15 foto's? Met een mooie tekst over alle ups en downs die we gehad hebben? Een paar weken heb ik echt nodig gehad, en ik ben er nu nog niet aan toe. Maar het is tijd.
En ineens wist ik hoe. Geen 100-den foto's, want de herinneringen zijn van mij. Levendig en blij. Alleen maar ups, nooit downs. Altijd lief, altijd vrolijk, altijd zin om iets te gaan doen. De wereld samen te trotseren, dat deden wij.
Lieve lieve lieve Larsjkieparsjkie, bananenhoofd, zwartaloosa. Ik hou van je, nu en altijd. En zoals een lieve vriendin zei: alleen het aardse is weg. Maar van binnen blijft hij er. In hoe ik mijn veulen ga opvoeden, in hoe mijn grote reus zich gedraagt. In herinnering, in een glimlach en een traan.
Dag knapperd, doei lieffie. Ga maar lekker Larstig doen daarboven. Ik hou van je en ik mis je.. tot ooit...
