Blog
In mijn vorige blog liet ik jullie een beetje kennismaken met Duke, mijn net 3-jarige puber. Als eerste blog was dat het gemakkelijkst om mee te beginnen omdat daar het meest over te vertellen valt. Laat me zeggen dat je gewoon meer meemaakt met een baby dan met een 11-jarige goedzak
En daar kom ik bij het volgende probleem. Ik ben zo’n softie die de stukjes appel even groot snijdt zodat beide paarden evenveel krijgen want anders voelt eentje zich buitengesloten. Ja écht.
Dus nu moest er een stukje over Dexter komen. Maar wat vertel je over een paard waar je eigenlijk geen werk aan hebt? Nou, precies dat
Eerste paard
Dexter kwam hier in december van 2014 na een relatief korte zoektocht naar mijn eerste eigen paard. Via via kwam ik in Engeland terecht bij een fokker/handelaar en zijn lieve vrouw, die me vroegen of ik interesse had in wat foto’s van een ruin die te koop stond. Lang verhaal kort: 4 dagen later zat ik op de vlieger naar Manchester en wist ik dat, tenzij hij daar ter plekke dood neer viel, hij voor mijn part 4 oren en 3 benen mocht hebben maar deze moest mee naar huis. Dat hij daar ook nog ontzettend braaf, knap, gezond en beleerd bleek te zijn, trapte me alleen maar hoger mijn roze wolk in.
En dan loopt 2 weken later je eerste eigen paard door de wei en nu, bijna 5 jaar later, zit ik nog steeds op mijn wolkje. Niet omdat alles vlekkeloos ging, zeker niet! Maar omdat ik heb leren luisteren naar paarden die niks zeggen.
Dressuurknol?
Al snel liepen we vast toen ik was basis dressuurlesjes wilde nemen omdat ik merkte dat hij in zijn rug en hals nog heel krom liep. Hij was toen 6 jaar en net een paar maanden zadelmak. Hij had het zo zwaar met buigingen, bochten, alles waarbij wat flexibiliteit nodig was. En wat doet hij dan? Stilstaan.
Hij gooit zijn 4 ankers in de grond en verzet geen voet meer. “Hé verdorie!” en “stout peerd” werd hier vaak gevloekt, want dat hij dit deed omdat hij stijf was dat wist ik helemaal nog niet. Dat had ik nooit geleerd en nooit meegemaakt. Ik had paarden gereden die door de baan gingen rennen als je iets deed waar ze niet mee akkoord gingen, dus een paard dat pijn heeft zal dat vast laten merken, toch?!
Nou, nee. Dexter zegt niks, hij gaat gewoon stilstaan. En wat ben ik daar stiekem blij om.. Uiteraard verkies ik dit boven een rodeo wanneer eens een scheet verkeerd zit, maar behalve dat heb ik hier zo goed van leren kijken. Kijken naar dat ene oortje wat naar achter gaat als je zegt hoe braaf hij is, en het hoofdje dat daarna zakt van tevredenheid. Maar ook kijken naar die kleine bilspier die een beetje vertrekt als je je been te ver naar achter legt. Lang niet zo aanwezig als een bok of een hap in je bil, maar ook zo belangrijk!
1-op-1
Een mooi voorbeeld hiervan is toen Duke in de ziekenboeg stond. Hij was het zorgenkindje en had toen veel aandacht nodig, waardoor ik vaker met Duke bezig was dan met Dexter. Maar Dexter was nooit zo gek van knuffelen en werken, dus die bleef lekker zijn grasjes eten en die genoot van de vakantie. Dacht ik.
Tot hij na een week van me weg liep in de wei, geen snoepjes meer kwam halen en zich zelfs niet meer liet aaien. Zie je, weeral geen rare dingen maar voor mij genoeg om te weten dat er iets niet klopt. Dexter die zijn snoepjes weigert, dat zorgt op zijn zachtst gezegd voor alarmbellen
Fysio er bij gehad, weerstand getest maar alles was in orde?
En toen bedacht ik het, zou hij niet een beetje jaloers zijn? Ik heb Duke’s verzorging verplaatst naar vroeg in de ochtend, zodat ik na het werk nog voor het donker met Dexter kon gaan prullen. Wandelen, bermpjes kaal eten, lekker wat buitenritjes. 5 dagen later had ik mijn oude paard terug
Mooi hoe ze je op hun manier even een reality check kunnen geven hé? Ik heb er in ieder geval mijn lesje van geleerd! Het is niet omdat Dexter niet de grootste knuffelkont is, dat hij nooit wat quality time nodig heeft. En dat zal hij niet laten merken door zijn deel van de aandacht op te komen eisen, of door naar te doen naar Duke. Hij zal dan gewoon niks doen.
En zo heb ik eigenlijk een heel oneerlijke ‘loopbaan’ gehad wat betreft mijn eerste paard. Want ik heb niet geleerd rodeo’s uit te zitten, ik heb ook nooit moeten desensibiliseren. Ik moest gewoon kijken, saai hé
Want het zijn lang niet altijd de moeilijkste paarden waar je het meeste van leert. Het meeste heb ik geleerd van het gemakkelijkste paard.
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
