Bokt.nl

wortel115 schreef:

Nee tijd heelt niet alle wonden. Ik vind dit een plaatje dat het goed verwoord.

[ [url=m/GNxxBO.jpg]Afbeelding[/url] ]

Suzan_bobar schreef:

Nee de tijd heelt geen wonden, zorgt alleen dat je steeds vaker met een lach terug kijkt op de mooie tijd.

Maartje1990 schreef:

Ik denk dat als je na zo’n lange tijd nog zo’n sterk verdriet voelt je wellicht hulp moet zoeken. Zelfs als je dit zo erg bij een mens zou hebben zou ik je dat aanraden, maar dat je zo’n sterj verdriet hebt bij een dier na zoveel jaar vind ik oprecht zorgelijk.

xyzutu2 schreef:

Ik snap de opmerking wel. Zoals de TS het in haar openingspost beschrijft lijkt ze met haar kat het hele rouwproces doorlopen te hebben waardoor ze nu als ze aan hem terugdenkt de positieve dingen naast het verdriet ziet, terwijl ze niet eens aan haar paard durft te denken omdat ze dan bang is in te storten.
Dat klinkt alsof ze vastzit in de rouw. Bij mensen die rouwen wordt over het algemeen aangeraden om echt iets met het verlies te doen om er doorheen te werken: foto's te ordenen, de overledene te schilderen, met zijn/haar bezittingen aan de slag gaan, erover schrijven enzovoorts. Op die manier leer je om naast dat enorm brok ellende en verdriet ook weer de positieve kanten van het leven van de overledene te herinneren en te beseffen dat jouw emoties niet een groot blok zijn, maar allemaal nuances, die als je ze afzonderlijk kunt zien (verdriet, vreugde, spijt, schuldgevoel, boosheid, onbegrip, opluchting en ga zo maar door) jou ook niet meer helemaal omver gooien zodra je ook maar in de buurt bent. Je hoeft je dan ook niet meer af te leiden als je per ongeluk aan je paard denkt, want je herinnert je ineens die geweldig mooie buitenrit, dan voel je de onmacht van dat je niets meer voor hem kon doen, dan huil je daar even om en dat lost die emoties weer op. Dat is 'rouw in beweging', je werkt als vanzelf door alle emoties heen - wel maanden- en jarenlang, maar het ontwikkelt zich.

Maar het na maanden/jaren nog steeds moeten vermijden van alle herinneringen aan een dier/mens omdat je anders bang bent om in te storten, of je meteen te moeten afleiden als je eraan denkt omdat je anders de controle over jezelf verliest is vaak wel een teken van vastzittende rouw, en dat is heel zwaar.

pien_2010 schreef:

Guinevere wat erg . Ik heb geen ervaring met het verlies van een paard. Wel met een kindje dat ik verloren heb en dat ik als zeer zwaar heb ervaren. De tijd heelt zeer zeker niet alle wonden, maar bij mij heeft het wel een verdrietig plekje gekregen en vaak denk ik nog met een glimlach aan haar terug.

Soms is loslaten van het ergste verdriet heel erg moeilijk. Heb je er echt om gerouwd? En dan bedoel ik echt rouw erom gehuild, dat de brul en huil uit je tenen komt en je niet meer kunt stoppen en denkt dat je hart breekt van verdriet? En dan niet eventjes een klein beleefd snikje maar echt je er helemaal in verliezen en laten gaan.
Ik heb dat wel gedaan en uren aan een stuk, zelfs zo erg dat ik onmogelijk nog mijn plas kon ophouden en weet je, het kon me niets schelen. Ik wilde alleen nog maar huilen , huilen en nog eens huilen omdat het dierbaarste dat ik ooit bij me mocht hebben toen verloren is gegaan(schrijf dit met tranen op). Want en dat weet jij ook, dat zo dierbare komt ook nooit meer terug. En dat maakt het zo enorm pijnlijk.

Heb je dat ooit wel eens gedaan, zo gehuild, vanuit je tenen?
Zo nee, waar ben je bang voor? Wij mensen storten niet zomaar in. We gaan niet zomaar dood van verdriet. Kan het zijn dat je misschien langzaam maar zeker in een depressie bent beland doordat je jouw verdriet teveel vast hebt gehouden? Wellicht daar eens met je huisarts over praten?

Meiske, ik wens je alle sterkte toe. Ik hoop dat je ooit een prachtig topic voor hem kunt maken. Misschien kost het je zoveel moeite omdat je alleen maar moet huilen. Laat maar gebeuren. Huilen is goed, want huilen staat voor loslaten van verdriet. Verlies van iets dierbaars is echt verdriet.