Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-19 20:02

Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-19 20:02

Mijn hondje van 17.5 jaar is een paar dagen geleden ingeslapen.
Een prachtige leeftijd natuurlijk, is hier vanaf pup geweest en heeft een mooi leven gehad.
Alleen ik heb er zoveel verdriet van en mis hem zo, zo uit het niets als ik aan hem denk moet ik huilen.
Dat had ik niet verwacht, het laatste half jaar zagen we het aankomen dat het al minder ging, dus leef je er toch naar toe, zeg je tegen jezelf dat het beter is zo.
Maar nu hij er echt niet meer is, is het onverwacht zo hard.

Hoe zijn jullie daar overheen gekomen, die ook een dier verloren is?

Hier een foto van een paar jaar geleden.

Afbeelding

**Geplaatst**: 12-01-19 20:03

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 20:03

Is dat Freggle? Volgens mij ken ik je van Hondenpage. Ook hier nog heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 12-01-19 20:04

Geplaatst: 12-01-19 20:04

Ook al zie je het aankomen, de klap komt toch. Zo lang een lid van je gezin geweest, logisch dat je hem mist. Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 12-01-19 20:09

Geplaatst: 12-01-19 20:09

Heel veel sterkte in iedergeval

Laatst bijgewerkt door xPareltje op 12-01-19 20:17, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-01-19 20:10

Geplaatst: 12-01-19 20:10

Oooh joh, onze hond van bijna 11 overleed in april 2013... Heel erg plotseling, werd accuut heel erg ziek, raakte in shock bij de dierenarts en ja... niets meer aan te redden.

Ik kan er nu goed over praten hoor, maar als ik die bewuste dag probeer te vertellen, dan laat ik ook nog wat traantjes hoor. Er is nooit weer een hond in mijn leven geweest. Niet haalbaar omdat ik alleen ben en veel werk. En mijn ouders wilden toen al geen hond meer omdat wij op die leeftijd waren om het huis uit te gaan. Maar nu nog zou ik het moeilijk vinden om me aan een nieuwe hond te hechten.

Hoe kom je er overheen? Laat het verdriet vooral over je heen komen, het mag er zijn na zo'n ontzettend lange periode! En laat het verdriet komen, of het nu een week geleden is of 7 jaar... Het mag gewoon. En geniet van de mooie dingen in het leven. Ook dat mag

**Geplaatst**: 12-01-19 20:11

Geplaatst: 12-01-19 20:11

Daar kom je niet overheen, dat 'went' helaas alleen maar.
Toen ik mijn vorige hond verloor en elke dag thuis kwam in een leeg huis, dat vond ik verschrikkelijk.
Ik zat na een week in het asiel, eigenlijk gewoon om met de honden te gaan wandelen om mijn gedachten te verzetten.
Heb maar 1 hond gewandeld en die woont hier nu al bijna 5 jaar. Hij heeft mij heel veel geholpen

**Geplaatst**: 12-01-19 20:17

Geplaatst: 12-01-19 20:17

Idd eens met bovenstaande. In 2017 onze hond in moeten laten slapen. In 2018 ons paard en de pony van onze dochter. Heb het er nog geregeld moeilijk mee in de zin van dat ik aan ze denk, en er verdrietig om kan zijn. Het slijt, het verdriet en gemis wordt minder maar helemaal weg gaat het nooit. Mijn tip, geef je verdriet de ruimte en wees lief voor jezelf.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:20

Geplaatst: 12-01-19 20:20

Ja, dat ken ik maar al te goed. 9jaar geleden tijdens kerst, komen mam en m'n stiefvader met een zwerfhondje aan van naast de snelweg. ( Zoals we vaker hebben gedaan; Zwerfhondjes opvangen. ) Doodsbang, en gewoon echt een zwerfhond. Te lange nagels, en soms ook vals. Maar vanaf de eerste seconde m'n maatje, tot aan z'n laatste adem. De eérste dag van mijn middelbare school, was hij overleden. En nog, na alweer 3 jaar. Denk ik elke dag aan hem, en daar horen ook vaak genoeg tranen bij, iets wat ik nooit meer met een ander dier krijg, had ik met hem. Ik snap je gevoel heel goed, en ja, je zult het moeten accepteren. Waar ik veel steun aan heb is toch wel z'n speeltje. ( Een bal in de vorm van een kat, :Y)

Hij hield van dat ding. ) Dus die staat áltijd naast me, ik slaap niet zonder. Veel sterkte, zo'n diertje is toch echt lang in je leven. Wel een prachtige leeftijd heeft hij bereikt met z'n 17.5! En vast ook een geweldig leven.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:22

Geplaatst: 12-01-19 20:22

Ik moet al huilen als ik er aan denk dat mijn hond er ooit niet meer zal zijn, dit terwijl hij pas 9 is
Ik zou echt niet weten hoe ik daar overheen zou komen.

Heel veel sterkte Y;(

**Geplaatst**: 12-01-19 20:23

Geplaatst: 12-01-19 20:23

Heel veel sterkte! :(:)

Onze Duitse staander Lucky moesten we september 2017 laten inslapen. We hebben het er ontzettend zwaar mee gehad. Heb haar vereeuwigd op mijn voet (tattoo van een sterretje) en we hebben haar as verstrooid op het veld waar ze graag los liep en bij ons in de tuin bij de kersenboom (waar ze vaak aan het graven was

) .
Ik heb nog steeds dat het verdriet om haar me af en toe overvalt. Bijv. bij het nummer wat in de auto speelde toen ik haar naar de dierenarts bracht om afscheid te nemen. (If i can dream - Elvis Presley) Als ik deze hoor schiet ik meteen weer vol.
Bijna dagelijks denk ik nog aan haar. Ik mis haar, maar gelukkig kan ik nu vooral vaak met een glimlach op mijn gezicht aan haar terug denken en komen er mooie herinneringen boven. In plaats van dat ik nog altijd alleen maar word verscheurd door het gemis.

Laatst bijgewerkt door Kyno op 12-01-19 20:25, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-01-19 20:24

Geplaatst: 12-01-19 20:24

Iets meer dan een jaar geleden is onze oude hond overleden, hij was 14. Bij mij hielp het om veel over hem te praten en dan lekker te huilen en te lachen. Dan verwerk je het ook. En het besef dat hij een geweldig leven heeft gehad waar menig hond jaloers op was geweest. Dan heb je er ook meer vrede mee, zeker als hij zo oud is geworden als die van jou.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:27

Geplaatst: 12-01-19 20:27

Ach wat verdrietig dat je je hond moet missen.
Mijn heel grote Spaanse asielhond heb ik 29 november 2018 moeten laten inslapen, hij was 10 jaar (of ouder) en op. Nog iedere dag denk ik bij heel veel dingen die ik doe: 'oja, even m'n hond laten plassen', of: 'zo even door de wei lopen met m'n hond' of: 'hij ligt lekker in de keuken te slapen' en ga zo maar door. Het gemis is nog niet minder, na al die weken. Het verdriet is wat afgezwakt nu. Maar ik ben nog lang niet aan een nieuwe hond toe, als dit al ooit het geval is. En hij is 'slechts' twee jaar bij ons geweest.

Sterkte meid, heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:40

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 20:40

Zoals al andere zeggen ,je bent er niet zomaar overheen.De scherpte gaat van het verdriet af en je hoeft niet meer te huilen als je aan het verlies denkt. Maar het gemis blijft wel altijd.Ik heb nu 5 honden ,maar de laatste die ik 7 jaar terug verloor mis ik toch nog wel.
De mooie herinneringen blijven gelukkig ook.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:46

Geplaatst: 12-01-19 20:46

Het 'helpt' vaak om jezelf toe te staan te rouwen. Niet continu proberen te rationaliseren van het is 'maar' een dier. Het is gewoon een gezinslid geweest dat je nu mist.

Troost je in de mooie momenten en ook al voelt het misschien binnenkort als een oplossing, probeer nog niet te snel een andere hond te zoeken. Het is niet echt eerlijk voor zo'n dier om zo'n gemis te vervangen.

Heel veel sterkte Y;(

**Geplaatst**: 12-01-19 20:49

Geplaatst: 12-01-19 20:49

Heel normaal, en heel herkenbaar. Toevallig zag ik vorige week een artikel langskomen over het verlies van een hond. Dat de emotie en het verdriet bij sommige mensen gelijk staat aan het verliezen van een kind. En omdat het "maar" een hond is, dat het verdriet daarom flink onderschat wordt. Geef jezelf tijd om te wennen aan het idee dat hij er niet meer is. Het verdriet zal slijten, je zult eraan gewend raken om zonder hem door te gaan.

Twee jaar geleden heb ik mijn allerbeste maatje laten inslapen op 4/5 jarige leeftijd. Ook al zagen we het al lang aankomen, en heeft ze nog véél langer geleefd dan verwacht (zeer agressieve terugkomende tumor)... Toch doet het verschrikkelijk pijn. Nog steeds heb ik af en toe dagen dat ik het er moeilijk mee heb. En ook al heb ik sinds enkele maanden een nieuwe hond, ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik net zoveel van haar zal houden als van mijn overleden hond.

Heel veel sterkte meid, het is niet niks om afscheid te moeten nemen van je trouwe maatje -O-

**Geplaatst**: 12-01-19 20:53

Geplaatst: 12-01-19 20:53

Mei 2018 onze hond, 15 en half laten gaan, ook wij zagen het allang aankomen. Versleten, doof, beginnende dementie. Maar tot de een na laatste dag was hij mijn schaduw, zoals hij vanaf 1 jarige leeftijd deed toen we hem gratis ophaalden want anders wachtte de spuit. Hij had absoluut zijn gebruiksaanwijzingen maar was mijn maatje, trouw, waaks en zoals gezegd , waar ik was, was hij ook.
Dan komt de dag dat hij niet meer op kan staan en een paar uur later meteen laten gaan, op dat moment geen verdriet. Maar een paar dagen later begon ik hem toch steeds meer te missen, niet zo zeer hem maar het leven om je heen. Verder nog wel meer dieren maar ik ben overdag alleen thuis dus ja, een kat is toch anders. Oplossing , toch weer een hondje, een kleine en waar ik ben is zij ook. De vorige twee honden zijn niet vergeten maar deze is ook weer helemaal geweldig op haar manier.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:54

Geplaatst: 12-01-19 20:54

Verdrietig he.
Ik heb mijn hond 7 maanden geleden laten inslapen, kort na het overlijden van mijn oma. Ik ben nog zo kapot van het overlijden van mijn oma dat ik nog geen plek heb voor het verdriet van mijn hond. Ik kan er nog niet over praten, het zit echt nog te diep en mijn verdriet is te groot.
Inmiddels heb ik wel een nieuwe hond die fysiek de plek van mijn vorige in huis opvult, dat is fijn. Het hele verwerkingsproces komt nog wel.

**Geplaatst**: 12-01-19 20:58

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 20:58

Veel blijven praten, herinneringen ophalen en foto's bekijken. Ik zelf heb een hanger in de vorm van hartje met 2 hondenpootjes en de naam van mijn overleden hond aan m'n ketting gehangen en verder staat er een foto van haar op het dressoir en haar halsband en een speeltje.

Ik denk nog elke dag aan haar.

Wij hebben ongeveer 2 maanden later een pup aangeschaft en dat maakt ook veel goed maar nooit zal ik haar vergeten.

**Geplaatst**: 12-01-19 21:02

Geplaatst: 12-01-19 21:02

Ik zei het net nog tegen mijn moeder. Morgen is onze hond exact een jaar geleden ingeslapen en ik heb nog steeds niet dat gevoel dat ze zeggen 'tijd heelt alle wonden' en 'het gemis wordt wel minder'. Je probeert er gewoon minder aan te denken, maar iedere keer wanneer ik dat toch doe of foto's van haar tegenkom, dan stromen de tranen nog even hard over mijn wangen als een jaar geleden. Ik kan ook nog niet over haar praten zonder te huilen. En ook wij wisten al 10 maanden dat we geen lange tijd meer samen hadden, maakt het verdriet niet minder erg. Het moment dat ze uit je leven is, doet pijn en, in mijn ervaring tot nu toe, blijft pijn doen.

**Geplaatst**: 12-01-19 21:04

Geplaatst: 12-01-19 21:04

Allereerst heel veel sterkte :(:)

Ik heb mijn 4-jarige hond drie weken geleden heel plotseling in moeten laten slapen, dat was echt een klap. In hetzelfde jaar mijn paard in moeten laten slapen en het jaar daarvoor ook een hond (die gelukkig 14,5 was) in moeten laten slapen. Helaas heb ik er dus ervaring mee. Je komt er niet zomaar overheen, het verdriet blijft (en mag er ook zijn!). Gun jezelf de tijd, het is niet erg dat je het er moeilijk mee hebt.. :(:)

**Geplaatst**: 12-01-19 21:10

Geplaatst: 12-01-19 21:10

Ach jee

Moet er niet aan denken mijn hond, die al 11 jaar bij ons is, of mijn paard te moeten laten gaan

Bijna 3 jaar geleden is mijn bijrijdpaard overleden. Koliek. Operatie en kliniek opname mochten niet baten. Ondanks dat Fuego niet van mij was, had ik er veel verdriet van. Het voelde alsof een familielid was overleden.

Dit was onze laatste wedstrijd
Afbeelding

Ik had zijn staart meegenomen en daar hebben we een armband en een ring van laten maken
Afbeelding

De tijd heelt het verdriet, maar hst gemis is er af en toe nog wel.
Afbeelding

Ondanks dat ik nu mijn eigen paard heb. Sterkte! Y;(

**Geplaatst**: 12-01-19 21:23

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 21:23

Ik denk dat het je voor altijd ‘bij’ zal blijven. Maar het ergste verdriet slijt en dan ga je de mooie/leuke/grappige momenten vooral zien die je samen hebt gehad!

Vooral aan mijn paard denk ik heel regelmatig terug. Het gemis blijft.

Ik heb ook bij alle dieren (kat, hond, paard, cavia’s etc) behoorlijk gehuild. Een dier verliezen blijft moeilijk.

**Geplaatst**: 12-01-19 21:42

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 21:42

Dat gevoel ken ik heel eerlijk gezegd eigenlijk niet. Ja er is een gemis, maar voorbij is afgesloten en er was geen andere keuze meer dan euthanasie. Konijnen en kat voelde sowieso anders die stonden verder van mij af. Heb nu 4 honden in moeten laten slapen allen onder de 10 jaar leeftijd ... Erg moeilijk het moment zelf maar ook vrede en rust. Eerlijk is eerlijk ik zou er nog wel veel voor over hebben mijn laatste nog terug te kunnen krijgen. Hij was echt helemaal mijn hond en was niets tussen ons te krijgen. Ondanks de 2 die ik nog heb en waar ik bij de oudste van nu een dezelfde band begin te krijgen kan ik hem nog erg missen maar emotioneel worden, nee dat niet.

Misschien verschil dat ik altijd meerdere honden heb en via werk (dierenasiel, pension, dagopvang, dierenambulance en dieren crematorium) al vele jaren gewend ben aan afscheid nemen en overlijden van dieren waar je ook regelmatig een band mee heb. Uiteindelijk went alles in meer of mindere mate.

**Geplaatst**: 12-01-19 21:47

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 21:47

Heel veel sterkte, hoe wij over de dood van onze vorige hond heen gekomen zijn?

Afbeelding

We missen hem nog steeds, maar dat kleine bundeltje hielp zo ontzettend, inmiddels is hij alweer 13 maanden

**Geplaatst**: 12-01-19 22:16

Re: Verdriet na overlijden van je hond.

Geplaatst: 12-01-19 22:16

Al vele familie vriendjes de laatste jaren moeten laten gaan.
Zowel hondenvriendje als paardenmaatjes.
En ja het hakt er iedere keer weer enorm in.
Iedere sterfdag wordt herdacht.
En ja hoor de tranen stromen af en toe nog rijkelijk.
Het gemis is er en mag er ook zijn.
Ze maakten deel uit van je leven, gaven je liefde.
Wordt het makkelijker nee het wordt anders.
Maar sta jezelf toe om te rouwen en het een plaatsje in je hart te krijgen.
Sterkte