https://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=198&t=1908247
Op naar een beter 2019, tja waar te beginnen.
2017 was een prachtig jaar voor ons: we hebben heel veel mooie dingen mogen doen, zijn klasse 2 startgerechtigd in de endurance geworden en hebben echt onwijs veel mooie ritten mogen rijden. Gezien Kiet zo goed bezig was, was het plan om klasse 2 te starten dit jaar...
Nadat de laatste wedstrijd van 2017 niet doorging, kreeg ze lekker rust vanaf december. Mede door de vrieskou
. In januari pakten we wat bakwerk op, maar helaas liep ze niet lekker door haar lichaam. Niet kreupel, maar ook niet soepeltjes. Afspraak gemaakt met de chiropractor, losgemaakt en daarna ging het eventjes goed en snel weer slechter. Overlegd met de chiropractor en die dacht aan een hoge hoefzweer. Dus weken, overleg met de hoefsmid en nog meer weken. Helaas ging het niet beter en geen zweervorming dus ik wilde een kreupelheidsonderzoek laten uitvoeren door een dierenarts. Helaas kon mijn eigen dierenarts niet en dus gingen we in februari naar een kliniek. In de tussentijd waren wij aan het stappen op het harde en was ik me aan het inlezen. 
Februari
Helaas was mijn vermoeden waarheid en heeft Kiet een dubbele peesblessure opgelopen. We waren gelukkig in goede handen bij de kliniek (echt alle lof voor hen!). Mijn dierenarts was wel heel verbaasd dat ze met haar bouw, beenstand etc 21 was geworden zonder blessures. Hier was ik heel blij om, omdat ik in 2017 alles in teken heb gezet van Kiet correct trainen en hadden we een mooi team om ons heen van trainster/chiropractor/dierenarts om al mijn vragen aan te stellen en mezelf te verbeteren. De realiteit is wel dat een dubbele peesblessure voor een 21 jaar paard geen goede prognose heeft. We hadden het voordeel dat Kiet op dat moment nog goed in de spieren zat en mentaal ook nog wilde. Zo gingen we maandagmiddag van de kliniek weg, ik jankend want mijn dromen waren in duigen, mijn allerliefste maatje had pijn en we wisten niet of het goed zou komen. De week ging voor mij heel wisselend. Op de woensdag heb ik mijn startkaart afgemeld, besloten geen wedstrijden meer te rijden. Op donderdag hadden we besloten dat als het nodig was dat we Kiet een jaar op een weiland in Friesland zouden zetten: alles voor Kiet en haar herstel, we wilden een pijnvrij paard, dan maar een grasmaaier. Ik zeg we, omdat Kiet door de endurance wedstrijden en uitjes ons familiepaard is geworden en zelf mijn vader haar soms 'uitlaat' (Lees: Kiet eet gras en mijn vader staat er trots naast
).We zouden pas na 6 weken horen of er iets van verbetering in zat, dus het was gewoon afwachten. Tot de vrijdag van die week. Ik kwam met mijn moeder naar stal, ze hadden gebeld dat Kiet niet goed liep. Ja duh dacht ik, met haar blessure... Helaas was het echt een nachtmerrie dat we op stal kwamen. Kiet stond op drie benen. We deden een poging om te stappen, maar ze zakte er dusdanig doorheen en haar been stond zo raar dat ik dacht dat ze iets in haar onderbeen had gebroken. De kliniek is gekomen en de hoop was dat ze alsnog een hoefzweer had opgelopen doordat dat been door de blessure minder doorbloed was. Hoef weer ingepakt met handdoeken, plastic en hoefschoen en wachten of er de volgende dag zweervorming was. De volgende dag niks en Kiet stond nog steeds met een been omhoog, moed zakte mij in mijn schoenen. Op zondag nog niks en inmiddels had Kiet een punt bereikt dat ze mentaal het erg zwaar had. Ik ging twee keer per dag heen en zondagavond stond ik met haar in stal. Ik keek naar haar en het was alsof we beide snapten dat het goed zo was, dat het niet meer hoefde. Ik denk dat de foto boekdelen spreekt over haar koppie.
Mijn vader was erbij en probeerde mij moed in te praten, nog 1 dag dan zou de kliniek weer komen met de scanner om ook de pees te bekijken. Inslapen kon morgen ook. Maandag was vooral wachten totdat de kliniek kwam, ondertussen bij Kiet ijsberen, hopen op een wonder. De dierenarts die 7 dagen ervoor haar pees had gescand, kwam nu ook scannen en had echt geen idee wat er was gebeurd, maar letterlijk elke pees die ze had was drie keer zo dik als de week ervoor. Ze stond inmiddels nog steeds met dat been omhoog en ik was vooral bang dat de rechterpees ook naar gort zou gaan als ze langer zo bleef staan. Gelukkig was mijn dierenarts ook realistisch, we zouden prednison proberen en als ze er de volgende dag niet op zou staan was het klaar. Dus dinsdagochtend weer naar stal en ze had het been in ieder geval neergezet, maar ze stond er nog niet op ofwel niet de verbetering die zou moeten. Helaas had ik het uur erna tentamen dus ben ik naar de universiteit geracet. In de avond kwam ik terug en ze stond. Het idee dat ik me een week ervoor aan het druk maken of ik er ooit nog op kon leek zo ver. We hadden iedere dag contact met de kliniek en na een week heeft ze nog een keer prednison gehad. Inmiddels ook gel gaan smeren om de zwelling tegen te gaan en verder stond Kiet in stal. In het begin was het genoeg om voor de stal te staan, zodat we konden uitmesten (drie keer per dag, alles voor het paard). Na een week kon ze eindelijk naar een paddock 10 meter verderop strompelen om te doen wat ze als schimmel het allerliefste doet: rollen.
Maart
Voor mij ook heel typerend hoe ze staat als ik dit zo terug zie, proberen van alles te ontlasten en buik opgetrokken. Ook gingen de spieren en vetjes er zo hard af. Helaas kunnen ze door prednison hoefbevangen worden en dus mocht ze ook niet veel van het eten waar ze het goed op deed. Mevrouw is namelijk een extreem kieskeurige eter
. Ik had een koord in de stal opgehangen met wortels eraan, zodat ze eventjes wat extra te doen had alle uren op stal. Blijkbaar is mevrouw ook erg slim, want ze had de wortels er sneller af dan dat ik ze erop had 
. Haar buurman stond ook op stal met een zware blessure en zo stonden ze met zijn tweetjes alles te inspecteren op het erf. Ook durfde ze eindelijk te liggen in stal. Ik denk dat ze het eerder niet durfde, omdat ze bang was niet meer op te kunnen staan. En dus bleven we de stal zo vaak uitmesten en rechttrekken als we konden, zodat ze goed kon liggen.April
Inmiddels waren we bijna 6 weken verder vanaf de eerste scan. Kiet stond inmiddels onder begeleiding in de paddock, ik durfde haar nog niet door iemand anders te laten buiten zetten of zonder toezicht. De hele peesklap was namelijk ook gebeurd toen we alleen, zonder toezicht in een paddock stond. Aan de andere kant kon Kiet ook niet voor altijd binnen blijven en dus maakten we een mini-postzegel paddock voor haar bij haar vriendjes in de paddock. De eerste dagen ging ik met hartkloppingen naar stal, omdat ik zo bang was haar weer op drie benen te vinden. Na een week maakten we de paddock wat groter, zodat ze ook kon liggen en rollen buiten en vond ik haar regelmatig zo:
Mei
Kliniek gebeld, zou ze de trailer al aankunnen? Gerust gesteld mede door het idee dat als het niet ging dat ik haar daar altijd kon achterlaten en zo gingen we op weg. Onze dierenarts was tevreden met de vooruitgang: het gat in de pees was dicht en we mochten iets gaan opbouwen. Wat heb ik gejankt van oplichting in de auto terug. We moesten eind augustus terug en zouden dan op 30 minuten stappen per dag mogen zitten. Daarnaast hebben we besproken wat we met het land gingen doen, ze zouden dat weekend het land op mogen en als Kiet ergens blij van wordt is het gras eten
. Gezien Kiet niks uitlokt, nooit gaat rennen zonder reden en de groep rustig was, hebben we gezegd we gaan het doen. Helaas is het weiland bij ons wel zo ver lopen dat we met een week op 30 minuten stappen zaten en hebben we besloten dat het wennen dit jaar nogal kort ging worden. Met een week stond ze 24/7 op het land en kon ik naar mijn paard zwaaien. Het lopen daar was al meer dan voldoende namelijk. We mogen stappen en als de pees de dag erna zacht was, moesten we een stapje terug doen. Op sommige dagen was de pees al zacht van gewoon in de wei staan en zakte de moed weer ver weg. Gelukkig is Kiet een paard wat goed op zichzelf let en op de momenten dat de pees zacht was, kwam ze altijd aangestapt. Was de pees hard? Dan kwam ze wel in draf of galop aan. 
Liefde is ... Samen eten delen
Juni
Zo geschiedde het dat het paard zich vol kon vreten en helaas iets te veel kilo's aankwam. Af en toe gingen we stappen en wat was ik blij om even die 5 minuutjes heen en weer te stappen naast het weiland. Het duurde zeker een maand, misschien wel anderhalf voordat ze eens mee kon naar stal. Helaas ben ik in juni van een ander paard gedonderd en mijn kuit was even flink kapot. Dusdanig dat ze dachten dat ik mijn onderbeen had gebroken, omdat er zoveel bloed in mijn been zat
.Juli en augustus
Heel kort: paard werd boller en ik ging met vakantie, mijn ouders zorgden voor Kiet in de bloedhitte waarbij mijn vader weer de nodige opmerken had als paardenleek
. Kiet accepteerde iedereen inmiddels, iets wat nodig moeilijk voor haar is (om iemand te vertrouwen) en werd vooral steeds liever. Ook iets meer diva, want ja iedereen was in dienst van haar . Als ze jeuk had, dan kwam ze ook voor je staan, wees ze het plekje aan en wachten maar tot een van de dienaren kriebelde . Ook gingen we eind augustus terug naar de kliniek. Zenuwachtig als wat, omdat haar pees kogelhard was geworden. Je voelde eigenlijk geen losse pezen meer. Afgezien daarvan was ze echt obese geworden en koos spierloos. Máár onze dierenarts was positief, hij was echt verbaasd toen hij de woorden uitsprak: "Haar pees is helemaal goed" 
. Ik was natuurlijk heel blij, maar ook erg flabbergasted. Hoe kan een 21-jarig paard zonder de hulpmiddelen als inspuiten, shockwave, aquatraining etc gewoon weer goed worden? We liepen naar de trailer toe en onze dierenarts draait zich nog een keer naar mijn vader en zegt "De wonderen zijn de wereld nog niet uit". Mijn prachtige witte wonder, die opeens weer mocht draven. We mochten opbouwen! Het was echt goed. De pees zou nooit meer zo dun worden en de regel bleef gelden: zacht de dag erna betekende te veel gedaan. Ik ben echt met angst opgestapt de eerste keren, ondanks dat ik daarvoor ook gewoon heb gestapt erop. Zo bang plots weer dat ze er opeens doorheen zou zakken.
September en oktober
Zo konden we opeens na 6 maanden weer oortjes foto's maken. Kiet deed in september en oktober zo goed als niks, ze ging met mijn verzorgster de bak in en met mij naar buiten. Ik hoefde ook niet perse draf en galop op te pakken, ik genoot van onze uurtjes buiten stappen en zo kon mijn verzorgster ook genieten met het oppakken. In oktober is ons zadel weer aangepast, zodat die er ook weer op kon en de kilo's eraf konden en de spieren eraan. Kiet moest gaan werken voor haar eten
. Ook gingen we eind oktober naar Kootwijk om even bos te ruiken en wat leuks te doen met de trailer.
Kiet haar leefregel dus, liefde is eten delen
November en december
Ik had het heel druk met stage, dus Kiet kreeg haar beweging vooral door mijn verzorgster in de bak of mijn moeder aan de hand. Ik nam haar ieder weekend mee om een ritje buiten te doen. Ook ging Kiet weer op stal na 6 maanden op het land te hebben vertoefd. We wilden haar zo lang mogelijk daar laten lopen, want haar pees is fantastisch geworden
. En zoals te zien is op de foto hierboven heeft ze echt een nieuw vriendje gevonden 
.Jammer genoeg hadden we blijkbaar nog niet genoeg pech gehad dit jaar, want eind november ging het heel slecht met mij. Enorme druk op mijn borst en enorm veel pijn met ademhalen. Ik ben uiteindelijk met een omweg alsnog bij de HA, daarna HAP en daarna eerste hulp beland. In eerste instantie dachten ze aan een longembolie, maar dat was het gelukkig niet. Ik bleek vocht in mijn long te hebben en pleuritis (een infectie tussen de longbladen). Met het verluid dat het enorm veel pijn deed en dat je er niks tegen kan doen, ging ik weer naar huis. Op maximale pijnstilling lag ik ongeveer twee weken knock-out en nu na 5 weken ben ik nog mee bezig. Soms benauwd, soms pijn, maar vaak gewoon moe, omdat mijn conditie ook naar de gallemiezen is. Dus Kiet en ik doen nu samen aan bejaardengym
.
En om 2019 goed in te gaan, zijn we gisteren als vanouds heerlijk een aantal uur in Kootwijk gaan zwerven.
Zo gaan we opeens onverwachts 2018 rijdend uit, op naar een beter gezond 2019!
Kus van Kiet en mij
