S.A. Mishkaljiyah
S.A. Tawfiq (v. ZK Kuray) x A.F. Shanaya (Sha Lazio x Anthal)
Arabisch volbloed
Merrie
3 januari 2013
______________________________________________________________________
3 januari 2013, een dag die ik me nog altijd erg goed kan heugen. De dag dat ik voor het eerst in mijn leven een veulentje ter wereld zag komen.
Daar was ze dan. Ik vond het zo bijzonder om een geboorte mee te maken, en dan ook wel van een veulen van mijn favoriete arabische merrie. Ik had niet verwacht dat ze ooit van mij zou worden... maar ik zag haar en werd verliefd. Een half jaar later werd de knoop definitief doorgehakt en werd ze van mij.
Toen ze een jaar oud was kwam ze naar me toe. Ze zeggen ook wel "groen op groen maakt bont en blauw". Dat lot werd mij bespaard, maar wel werd me al gauw pijnlijk duidelijk hoe veel ik ook vooral níet wist. Ze was jong, kende helemaal niks (was nog niet eens echt halstermak) en was een behoorlijke stresskip. Ze heeft met enige regelmaat steigerend, snurkend of met de staart over de rug bij mij aan het touwtje naast me mee gelopen. Ik was nog steeds helemaal gek op haar, maar ik besloot wel: ik ga alles doen wat nodig is om te zorgen dat ik haar zelf kan beleren. Dat betekent dus dat ik zelf heel veel wil/moet gaan bijleren.
Toen ze ruim anderhalf was verhuisde ik, en zij dus ook. De opfok waar ze terecht kwam deed haar geen goed en ze kwam er erg slecht uit. Ik besloot om haar toch uit de opfok weg te halen en op een stal dichtbij te zetten bij onze andere merrie, haflinger Olina. Dat bleek een goede zet want ze werden beste maatjes en Mish knapte enorm op met alle extra zorgen. We hebben met enige regelmaat dierenartsen, tandartsen (ze had diastasen) en hoefsmeden (ivm hoefzweer) gezien in die periode, maar ze ging gelukkig weer een heel stuk beter.
In het jaar dat Mish 3 was geworden, ging het een stuk beter met haar. Ik ging grondwerklessen (natural horsemanship) met haar volgen. Wat een eye-opener was dat. Ik leerde zo veel over paardengedrag en over hoe ik met de spanning van Mish om kon gaan. Ze werd rustiger, leerde meer op mij vertrouwen, en ik ook op haar. We hebben veel op de grond gedaan: longeren, grondwerken, werken aan de hand, wandelen... dit jaar zijn we er ook voor het eerst op gegaan. We reden niet veel, en telkens maar heel kort, maar ik kon er toch op, en ze deed het ontzettend lief en braaf. Door het goede voorwerk snapte ze de been- en teugelhulpen meteen en ging het proces heel soepel.
Toen Mish net 4 was, kwam er een dag dat ze ineens kreupel liep. Op het buitenachterbeen, allebei de kanten op. We zijn van kliniek naar kliniek gegaan om uit te puzzelen waar het door kwam. Röntgen, echo's, een scintigrafie, een MMEP-test voor ataxie, we hebben alles gehad tot ook de dierenartsen het niet meer wisten. 100% gezond, zeiden ze. Niks aan de hand, ga maar gewoon trainen, ze is namelijk wél hypermobiel, dus ze moet gewoon kracht opbouwen. Ga maar longeren, vooral ook veel rijden, veel rechte stukken in het bos.
Net toen Mish goed werd verklaard, sloeg het noodlot toe voor onze andere pony, Olina. Met extreem zware zomereczeem en een heftige peesblessure hebben we haar helaas moeten laten inslapen.
We gingen met Mish weer rustig opbouwen, en inderdaad, wanneer ze rustig en geleidelijk getraind werd, werd haar kreupelheid minder en ging ze steeds weer een beetje beter lopen. Dus op die weg zijn we voortgegaan.
2018 bleek het jaar van de stalwijzigingen te worden. Op onze toenmalige stal ging het achteruit en we verhuisden naar een nieuwe plek, waar helaas al na een maand bleek dat het 'm daar voor ons ook niet ging worden. Onze pony's werden er niet gelukkig. Dus in de zomer zijn we beland op een fantastische stal aan de Loonse en Drunense Duinen. We zijn er erg gelukkig, een fijnere plek kunnen we ons niet wensen! Mish heeft er ook nog nooit zo goed gestaan.
We zijn dan ook heerlijk de duinen wezen verkennen. Mish vindt buitenrijden het leukste wat er is.
Ook doen we nog steeds veel grondwerk, steeds uitgebreider en steeds dieper duiken we erin, want we vinden het hartstikke leuk. Van werken aan de lijn naar werken at liberty, helemaal in vrijheid. Ook het rijden gaat erg fijn, ze doet hard haar best en ze is ook op touwhalster fijn en braaf te rijden:
... en als we zelfs het touwhalster af doen, sturen we ook nog steeds een vrij leuk rondje in de rondte. Toen ik dat dit jaar voor het eerst probeerde kwam ik tot de conclusie dat alle knoppen er ook zonder hoofdstel keurig op zitten: gas, stuur, rem, zijgangen...
Toch blijft er iets niet kloppen, en blijven alle kliniekbezoeken knagen. Ergens heb ik het gevoel dat er iets "is". In dat kader hebben we Mish inmiddels ook laten testen op PSSM2. Gelukkig is ze ook daar negatief op getest, maar het laat me nog niet helemaal met rust. Ooit vinden we wel wat haar lichaam dwars zit. Tot die tijd echter, luisteren we gewoon zo goed als het kan naar haar, haar lichaam, en de dingen waarvan wij merken dat ze haar goed doen. Beweging met regelmaat (want rust roest bij haar, ze wordt beter van bewegen), krachttraining, uitgebalanceerd voer met meer supplementen dan ik wil tellen... en ook al klopt er iets niet, ze doet het toch ook beter dan ooit, dit jaar, dus we zijn toch ook op de goede weg.
Mish, al zes jaar ben je mijn maatje, en ik wil daar nog veel meer jaren bij op gaan tellen.
Onze goede voornemens dit jaar? Lekker de bossen en de duinen onveilig maken, Parelli level 4 halen, zorgen dat jij zo goed mogelijk in je spieren gaat zitten, eens een jaar géén dierenarts zien, en vooral veel, heel veel genieten.
♥ Skye, arabierkruising, merrie ♥