ik ben een stille lezer, maar op het einde van het jaar maak ik altijd een uitzondering.
Dit topic gaat over shetlanders Sammeke en Arthur, 10 en 8 jaar oud. 9 en 7 jaar in mijn bezit ook alweer. Dit olijke duo gaat ook wel door het leven als 'de ukkies'
De eerste maanden van het jaar gingen er vrij rustig aan toe. In januari was het weer examenmaand, februari begon ik het mennen etc. weer op te nemen. Dat ging gewoon fijn, ik reed heerlijke ritten met stagenootjes en ik genoot van grondwerk met Arthur. In maart lag alles weer stil door de ziekenhuisopname van mijn vriend. In april kon ik dan weer alles beginnen opnemen en dat ging net hetzelfde als in februari. In mei was het terug examenmaand, maar met het fijne weer zijn de ritten wel kunnen blijven doorgaan. Alles met Arthur ging trouwens beter dan ooit ervoor, hij heeft het bloed van onder mijn nagels kunnen halen maar nu was het gewoon wow. Op de stalling begon vanalles fout te lopen.
Op 3 juni sloeg het noodlot toe. Ik werd in paniek gebeld door de staleigenaar, maar uit het telefoontje kon ik niet uitmaken wat er gaande was. Snel naar stal gereden, Arthur gevonden op de grond, in shock. Heel zijn kleine lichaam trilde, er kwam schuim uit zijn mond en neus en zijn ogen flitste alle kanten op. Het drinkwater was met kwaad opzet vergiftigd, het zag geel. Niet doorzichtig geel, maar alsof er verf in zat. De dierenarts heeft hem alle mogelijke anti-stoffen gegeven, een zware overdosis. Dan was het afwachten maar ik was de enige die naïef genoeg was om te denken dat Arthur het wel zou halen. Dit is echt een situatie waarvan je denkt ‘bij mij gebeurt dit nooit’. Maar het waren absoluut de ergste momenten van heel mijn leven.
Na een paar uur probeerde Arthur tegen ieders verwachtingen in recht te staan. De eerste paar pogingen waren zonder succes, maar bij de laatste poging hebben we hem met 3 man kunnen ondersteunen. 2 personen aan zijn zijde en ik aan zijn hoofd. Hij begon te wandelen, heel gedreven. Steeds beter, 1 voor 1 konden we hem lossen. Maar zijn oriëntatie vermogen was volledige weg, de enige weg was rechtdoor lokaal kwam hij dan vast te zitten aan de draad. Uren hebben we gestapt. Zelfs al dachten wij ‘nu moet hij rusten’, er was geen stoppen aan. Als hij zelf begon stil te staan, hebben we hem op stal gezet. Hij at nog niet, maar dronk gelukkig wel.
Net op de moment dat Arthur erdoor was, begonnen 2 andere paarden van op stal symptomen te krijgen. (Arthur was om 12 uur, de andere 2 pas tegen 20 uur) Een van die 2 geraakte in shock, we hebben haar toen moeten neerleggen. Die nacht sliep ik met een vriendin op stal, Arthur rolde zich heel de tijd vast en bleef dan zo zitten. En om het paard in leven te houden. De andere dag hebben we het andere paard moeten laten gaan, na talloze pogingen om te staan, was ze op. Pas toen besefte ik hoeveel geluk ik heb gehad dat Arthur klein is.
De dagen nadien ging het steeds een beetje beter. Hij at weer, maar was hard vermagerd. Hij mocht de wei op, galoppeerde weer. Allemaal kleine dingen, waar ik nog nooit zo blij mee was geweest.
Maar ik kon niet meer op deze stal blijven, ik sliep niet meer. Ik wou mijn ukkies dicht bij mij hebben. Ik ben naar een stal gaan kijken op 500m van huis en dat was het ideale plekje. Half juni stond Arthur stabiel genoeg op zijn benen om te verhuizen. Op hun nieuwe plekje verdwenen ook zijn vage momenten en kwam hij weer aan.
De dader loopt trouwens nog steeds op vrije voeten.
1 dag na de vergiftiging
Net op hun nieuwe plekje
In juli vonden we stilletjes aan onze draai weer. Arthur herstelde langzaam, af en toe deden we eens een wandelingetje aan de hand of een beetje grondwerk. Sammeke kon ik ook weer opnemen. Voor het eerst gingen we alleen op pad, mijn droom sinds jaren. Op mijn vorige stalling was ik al 4 jaar aan het oefenen maar door haar verlatingsangst ging het maar moeizaam. Op de nieuwe stalling heeft ze zo te zien een klik gemaakt. Het ging beter dan ik ooit heb durven hopen, we genieten heel hard. Mijn nieuwe stalgenootjes reden deze maand ook veel buiten, samen nieuwe routes ontdekken en ijsjes gaan eten.
Augustus
Nu Sammeke en ik zoveel gingen rijden, was mijn sulky cavalettie toch niet meer wat ik wou. Op marktplaats had ik een leuke tweewieler gezien, 150 km gereden en dat was hem. Trotse eigenaar van een M. Aars tweewieler. Hij reed veel fijner dan de sulky cavalettie.
Begin september besloten om de draverssulky vanop stal op te knappen samen met mijn schoonvader. 2 jaar geleden heb ik Arthur opgeleerd voor de koets maar dit is stilgevallen wegen te weinig tijd. Arthur terug ingespannen, hij deed het fantastisch. Sammeke en ik reden veel kilometers, langs het water, de dijk, het bos of de velden. We genoten enorm van de nieuwe omgeving.
Helaas moest ik in september ook geopereerd worden en kwamen we stil te liggen.
Oktober
Arthur begon duidelijk last te krijgen van zijn lichaam. Dierenarts laten komen voor een uitgebreid bloedonderzoek. Zijn bloedwaardes waren echt slecht, heel zijn lichaam is aangetast vanbinnen. O.a. zijn immuunsysteem en zijn lever. Moest hij niet zo vrolijk en energiek rondlopen, zou het alarmerend zijn. Maar nu moest ik hem gewoon veel bijvoeren, en vertrouwen dat hij zelf zijn lichaam kan herstellen.
November
Sammeke haar grasbuik begon nu toch wel opvallend te groeien i.p.v. te slinken. Zou ze drachtig zijn? Dierenarts laten komen, scan gemaakt en jawel hoor, er is een actief vrij groot veulen te zien. Ze moet op de vorige stalling dus een date hebben gehad met de Welsh A hengst. Bummer, een veulen is niet waar ik op zat te wachten.
Arthur is heel gevoelig voor stress en spanning, neemt snel dingen over. Op een buitenritje slaagt hij volledig dicht, mede door mijn stress dus ik besluit enkele stappen terug te nemen. Voor de rest deed hij het wel goed, nog steeds vrolijk en enthousiast maar iets losser in zijn lichaam.
December
December bestond vooral uit alles verwerken en een plek geven. Sammy kreeg het merkbaar moeilijk, dus ik heb haar op zwangerschapsverlof gezet. Gelukkig wel mijn jaardoel kunnen halen, 415 km gereden in totaal. Arthur heb ik weer opgepakt, kleine stapjes voorruit en we zien wel wat ervan komt.
Mijn oorspronkelijk doel voor 2019 zou geweest zijn: 500 km halen. Dit doel schuif ik mooi aan de kant, het enige wat ik wil is een gezond veulen en dat Arthur weer beter wordt. Al is het maar een beetje.
Bedankt om te kijken
Ik hoop dat jullie vanaf nu weer de goede kant op gaan. 