Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-18 20:46

De laatste zorg

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-18 20:46

De laatste zorg

Met een zwaar onderbuik gevoel en een mega brok in mijn keel begin ik aan mijn ochtenddienst. Ik had de rapportages al een dag van te voren gelezen. Vandaag is dé dag. De dag die haar laatste zou zijn. Vandaag is de dag van haar euthanasie. ’s Nachts had ik er al wakker van gelegen. “Wat zeg je tegen iemand die je voor het laatst ziet? En wat voor gespreksonderwerp ga je aansnijden terwijl je iemand de laatste zorg levert?” Vragen in mijn hoofd blijven zich herhalen. Ik probeer mezelf moed in te praten om aan te bellen bij het betreffende huis. Even slikken en ik ga naar binnen. Nu ik nog maar een paar maanden gediplomeerd ben vind ik dit echt een van de lastigste dingen van het vak. Eigenlijk ben ik ook heel blij voor haar, dat ze zelf zo achter haar keuze staat en de huidige wetten het mogelijk maken dat mevrouw ervoor kan kiezen wanneer het genoeg voor haar is geweest. Maar ik ben ook ontzettend betrokken. Ik ken mevrouw al sinds het begin van mijn opleiding. Mijn allereerste stage. Inmiddels jaren verder hebben we samen toch een goede band opgebouwd.

“Goedemorgen!” Klinkt het vrolijk vanuit het bed. Ik antwoord terug en vraag hoe mevrouw heeft geslapen. Ze begint te vertellen dat ze erg blij is dat deze dag is aangebroken. Haar man staat in de keuken te koken. Familie is onderweg van de andere kant van het land. De kleding ligt al klaar, de appeltaart staat al in de oven en de fles champagne staat gereed. Wat een dubbele dag is dit bedenk ik me….

De zon schijnt de kamer in. Mevrouw is vrolijk. Ik merk aan mezelf dat ik het ontzettend moeilijk vind dat mevrouw zo vrolijk is terwijl ze juist vandaag afscheid neemt van het leven. Ik laat mevrouw praten, ze heeft het over ‘the party before I die’. Alles is tot in de puntjes geregeld. Ik doe mijn best om de best mogelijke zorg te leveren, inmiddels is heel de familie gearriveerd. De klok tikt verder… Nu is het moment van afscheid. Mevrouw pakt mijn hand en geeft mij een dikke knuffel. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, maar probeer dit niet te laten merken. Tenslotte ben ik toch de professional probeer ik mezelf voor te houden… Wat voel ik me ontzettend klein op dit moment…. We nemen afscheid van elkaar en van familie. Niet veel later als ik naar huis fiets, zie ik mevrouw genieten in het zonnetje van de champagne en appeltaart. Mijn werk zit erop…. Tranen over mijn wangen, wat heb ik toch een mooi vak, alleen wat voelt het soms toch ontzettend dubbel….

Misschien hoort het hier niet, maar ik wilde het toch even van mij afschrijven

**Geplaatst**: 18-05-18 20:49

Geplaatst: 18-05-18 20:49

Diep respect voor jouw werk en wat fijn dat jij voor deze mevrouw zoveel hebt kunnen betekenen in haar laatste dagen en uren! Ze denkt vast nog met heel veel liefde aan jou terug. Ook sterkte voor jou met dit "verlies" :(:)

**Geplaatst**: 18-05-18 20:52

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 18-05-18 20:52

Achjee, dat zijn lastige zaken inderdaad :(:)

Maar wat toch overheerst is inderdaad hoe fijn het is voor de mevrouw dat ze er zo overduidelijk dolgelukkig mee is +:)+

**Geplaatst**: 18-05-18 20:54

Geplaatst: 18-05-18 20:54

Wat heb je dat mooi en liefdevol geschreven. Je doet prachtig werk, mensen zijn vast enorm blij met iemand als jij.
Sterkte ook.

**Geplaatst**: 18-05-18 20:56

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 18-05-18 20:56

Prachtig omschreven en wat ontzettend lastig. Ook als professional mag je er moeite mee hebben. Dat maakt je alleen maar menselijk.

**Geplaatst**: 18-05-18 21:03

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 18-05-18 21:03

Meid, huilen mag!!

Ik werk in de terminale nachtzorg en kom alleen maar dit soort situaties tegen.
Er bestaat hierin geen goed en fout alleen spijt van dingen die je had willen zeggen en niet gedaan heb.
Ja jij bent de professional, maar je bent nog altijd mens.

Mijn pbbox staat altijd open :(:)

Sterkte.

**Geplaatst**: 19-05-18 11:44

Geplaatst: 19-05-18 11:44

Sterkte! Maar je ziet liever een gelukkig mens die mag sterven dan een doodongelukkig ziek iemand die ligt te wachten tot hij eindelijk doodgaat. Fijn dat het op deze manier kon en dat jij er voor haar bent geweest.

**Geplaatst**: 19-05-18 11:58

Geplaatst: 19-05-18 11:58

Heel mooi geschreven. Het is als naaste juist zo fijn deze betrokkenheid. Daarvoor ben ik de vrijwilligers en de verpleegkundigen van het hospice , waar ik de afgelopen 4 mnd , kind aan huis was juist zo dankbaar voor. Het was daardoor juist mogelijk om ook mijn gevoel met hun te delen.

**Geplaatst**: 19-05-18 12:47

Geplaatst: 19-05-18 12:47

Pfff die komt binnen. :(:)

Petje af ts, wij moeten binnen nu en half augustus afscheid nemen van de vrouw waar mijn moeder, en ik deels al jaren voor mantelzorgen.
Haar hoofd wil nog zo graag, maar haar lichaam is op en ze wordt nu ongelukkig.
Ze kan niet meer normaal lopen, want ze valt al om van iets tocht in huis..
Een los zittende kunstheup, hartklachten, mager, lage bloeddruk: ze is op.
En zo trots als wij haar kennen gunnen wij haar deze aftakeling niet.
Afgelopen week is de tweede arts erbij geweest en hij heeft groen licht gegeven.
Nu zit er niks anders op als het leuk maken laatste weken, wat ze ook graag wil.
Ze is opgelucht, maar oh wat is het nu al vreselijk om daar de straat in te rijden om even bij haar langs te gaan, wetende dat ze er straks niet meer is.
Het is de ex schoonmoeder van mijn moeder, geen familie.
Ik heb met mijn 25 vorig jaar dag in dag uit in het ziekenhuis gestaan toen moeders op vakantie was, met standaard verbaasde artsen en verpleegkundigen.
Het is niet meer normaal om zoiets te doen voor een ‘vreemde’ blijkt, en dat doet toch wel heel erg zeer.
Het voelt wel loodzwaar aan, maar we maken het leuk en nu ik dit lees bedenk ik me dat ik vanavond nog maar even langs ga met een ijsje.
Vorige week heeft ze voor het eerst in haar 90 jarige bestaan iets van de mac gegeten, een softijsje, stomverbaasd was ze dat ze er een lepel bij kreeg.
We maken dit met zijn allen af, als ik de straat in rijd kan ik wel janken, maar als ik binnen kom en dat opgeluchte mensje zie zitten, kan ik acuut weer lachen.
Het is goed geweest, maar inderdaad wat zeg je tegen iemand voor de laatste keer?
Daar heb ik ook nog geen antwoord op, mijn maag keert al om bij het idee.
Je doet zulk belangrijk werk ts, en als ik familie van deze dame was had je van mij het een gerust hart mogen laten zien dat het je raakt.

**Geplaatst**: 19-05-18 13:08

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 19-05-18 13:08

Dit vind ik behoorlijk erg voor je. Sterkte!In mijn R.K. geloof mag euthanasie niet,maar dat is nu offtopic en daar heb jij nu niets aan.In ieder geval ben jij vriendelijk geweest voor je patiente,en dat zal haar zeker tot steun zijn geweest.

**Geplaatst**: 19-05-18 15:06

Geplaatst: 19-05-18 15:06

Een prachtig voorbeeld van iemand met hart voor zijn/haar werk. TS, je bent een topper. Ik denk dat mevrouw erg blij is dat jij haar verzorgd hebt!

Jij ook sterkte met deze situatie...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-05-18 16:49

Re: De laatste zorg

Geplaatst door de TopicStarter : 19-05-18 16:49

Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik vind het gewoon heel lastig om met zulke dingen om te gaan. Nog altijd als er iemand is overleden heb ik het daar altijd eventjes moeilijk mee, terwijl het overgrote deel waar ik mee werk toch wel 80+ is, wat het ook weer "makkelijker" om te verwerken maakt. Maar ik ben wel heel blij dat ik haar die laatste zorg heb kunnen geven.

@moonfish13 jeetje dat is ook een moeilijke situatie! Maar probeer altijd in je achterhoofd te houden dat mevrouw ze het zelf wil, hoe lastig dat ook is...

**Geplaatst**: 19-05-18 16:52

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 19-05-18 16:52

Ik ben nu 9 jaar gediplomeerd en blijf het lastig vinden.
Met 1 client heb ik het hele traject doorlopen en vroeg hij mij of ik op de dag zelf de verzorging ook wou doen.
Hierna met zijn allen koffie met gebak gehad, hij,ik,huisarts en de familie.
Bij het drinken van het spul zelf en het spuiten ben ik ook bijgeweest.
Het blijft mijn bijzonderste herinnering maar tegelijk was het ook heel erg zwaar.

**Geplaatst**: 19-05-18 16:57

Geplaatst: 19-05-18 16:57

Mijn moeder heeft jaren bij de intensieve thuiszorg gewerkt en vond het als ervaren verpleegkundige nooit makkelijk om de laatste zorg te verlenen en bijvoorbeeld palliatieve sedatie te starten. Het zou ook niet menselijk zijn als je het wel makkelijk zou vinden. Je hebt het prachtig omschreven.

**Geplaatst**: 19-05-18 17:01

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 19-05-18 17:01

wow heftig mooi geschreven. Lijkt me lastig idd waar is de grens van mens zijn en proffesional. Ik werk in de zorg en merk dat cliënten het fijn vinden als ze ook een deel van jou zelf zien.

Op FB heb je een site Tommy in de zorg, hij schrijft ook dit soort dingen waar hij tegen aan loopt, situaties die ook herkenbaar zijn. Ik vind dat altijd fijn te lezen!

**Geplaatst**: 19-05-18 17:02

Geplaatst: 19-05-18 17:02

Wat ben jij lief en ik hoop dat je dit menselijke kantje van je voor altijd mag behouden. Met als enige kanttekening dat je er zelf niet teveel onder zult lijden. En waarschijnlijk zul je op dat punt misschien iets veranderen om jezelf te beschermen. En dan nog blijft er een mooi mens over

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-05-18 19:09

Re: De laatste zorg

Geplaatst door de TopicStarter : 19-05-18 19:09

@jetwii Woow wat heftig zeg! Ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben dat ik niet bij 'het' gebeuren aanwezig was. Weet niet of ik dat wel had aangekund. Wat knap dat jij er zo voor je cliënt hebt kunnen zijn! Echt respect!

@SusanH Bedankt. En ik denk inderdaad dat als ervaren vpk het ook niet makkelijk is, maar hoop dat je dan voor jezelf wel een manier hebt gevonden om het te kunnen afsluiten. Wat een mooi werk heeft je moeder gedaan/ of nog doet!

@dito bedankt voor de tip! Ik ga eens kijken op facebook.

@Gast4901 bedankt voor het compliment

Ik hoop dat ik er inderdaad voor mezelf in der loop van jaren er wat makkelijker mee om kan gaan (daarmee bedoel dat ik het voor mezelf ook een plekje kan geven)

**Geplaatst**: 20-05-18 19:22

Geplaatst: 20-05-18 19:22

Heel mooi geschreven, het grijpt me aan.
Ook ik ben op mijn oude werk wekelijks in aanmerking gekomen met cliënten welke in hun laatste fase zitten. Het is zo dubbel, je gunt ze de rust en dat de ellende stopt.
Maar als je ziet hoeveel verdriet de familie heeft, grijpt mij dat weer ontzettend aan.

Ik was dan niet aanwezig met het inslapen, maar wel het traject ervoor. Dat iemand aangeeft, weetje... het hoeft eigenlijk niet meer van mij...
Veel zorgverleners willen iemand hierin toch motiveren om door te gaan: maar juist die ruimte te geven hoe iemand zich voelt en hiermee luisterend oor te bieden. Levert uiteindelijk veel meer op

Hét is niet erg als iemand niet verder wilt met zijn leven.

Waar ik je graag op wil wijzen, dat je óók als zorgprofessional, prima mag huilen.
Je bent namelijk geen machine

En dat is maar goed ook, want anders kun je niet in de zorg werken.
Natuurlijk geen gehele paniek huil aanval, maar een traantje laten en iemand een goede reis wensen, is écht wel prima.
Wees jezelf

Mooie maar zware momenten :(:)

**Geplaatst**: 21-05-18 13:05

Geplaatst: 21-05-18 13:05

Pluche, ik ben het met je eens wat betreft emoties hoor.

Ts, we weten dat ze het zelf wil en we staan vierkant achter haar.
En we snappen haar volledig, maar lastig is het wel.
Gister was ik er, en toen had ze echt best een goede dag.
Dan zeg je dat, en dan is ze vermoed ik bang dat je haar wil overhalen de euthanasie niet door te zetten.
Dan reageert ze met ‘mijn lijf is op, ik kan niet meer.’
Gelukkig ziet ze nu wel dat ik achter haar sta, maar dat ik vooral blij ben dat ze nog dagen heeft dat ik haar zie scharrelen en lachen.
De tijd die haar nog rest moet geen tranendal zijn, maar zo leuk als nog kan.
Maar man ik moet er nog niet aan denken straks.
Ik denk er nog niet teveel over na, ik heb ook straks een moeder die in een gat gaat vallen, ze kent haar al 30 jaar en ze hebben zoveel meegemaakt samen.
Zoveel gezorgd laatste jaren, ze houdt bergen tijd over straks.
Dus het wordt nog wat.
Wie weet is inderdaad haar een fijne reis wensen wat haar past.
Ze wil het leven vieren met ons, en dat gaan we ook doen!

**Geplaatst**: 21-05-18 13:16

Geplaatst: 21-05-18 13:16

Zo die komt even binnen, dank je wel dat je zo een werk doet! Mevrouw kan eindelijk rusten. Ik heb echt respect voor je.

**Geplaatst**: 21-05-18 13:31

Geplaatst: 21-05-18 13:31

Dankjewel voor het mooie werk dat je verricht voor veel mensen! Wat heb je dit knap en met veel liefde opgeschreven. Heel veel sterkte... :(:)

**Geplaatst**: 21-05-18 13:35

Geplaatst: 21-05-18 13:35

Heel mooi geschreven TS, ik heb 40 jaar in de zorg gezeten en ik kan je vertellen: Het wend nooit.
Of je het nou 1 jaar doet of 40, het is en blijft moeilijk.

**Geplaatst**: 23-05-18 22:44

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 23-05-18 22:44

TS, mooi geschreven en ik ben je dankbaar voor het werk wat je doet.

**Geplaatst**: 23-05-18 22:55

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 23-05-18 22:55

Wat mooi dat die mevrouw zo blij was om aan haar lijden een einde te kunnen krijgen zoals zij het graag wilde. Veel mensen komen hier niet voor in aanmerking en ja, natuurlijk is het moeilijk maar door jouw zorg(en van anderen) heeft ze deze keuze kunnen maken. En daar kun je alleen maar heel erg trots op zijn, op je "werk" dat voor jou waarschijnlijk niet voelt als werk maar als roeping, petje af. Moeilijk zal het altijd blijven maar juist daaruit blijkt je betrokkenheid bij je cliënten en dat kun je niet van iedere zorgverlener zeggen, ik heb diep respect voor jou en al die anderen die dit kunnen.

**Geplaatst**: 23-05-18 23:09

Geplaatst: 23-05-18 23:09

Wat mooi geschreven TS, kreeg er tranen van!

Mijn moeder werkt ook in de zorg, waarvan ze soms ook weet dat het de laatste keer is.
Zij vindt het ook altijd moeilijk, dus jouw verhaal lijkt erg op die van haar.
Je bent super lief geweest voor haar, en het blijft lastig.

En huilen mag, je bouwt toch een bepaalde band op!