Geplaatst Laat ik beginnen van in het begin...
( ik zit in nu in mijn eerste jaar hogeschool voor leerkracht secundair onderwijs en heb hiervoor een jaar makelaardij gedaan )
Ik heb altijd al moeten " vechten" voor mijn punten in het middelbaar ( en ook al in het lager onderwijs ) en als dat al 5 jes en 5jes (hooguit een 7 ) was het al een hele overwinning, maar ben nooit blijven zitten. Heb wel in het 3e middelbaar een B-attest gehad en dus van richting moeten veranderen.
Nu wou ik met de overgang secundair hogeschool met een nieuwe lei beginnen, alleen was niets minder waar. Ik wist wel dat het niet makkelijker ging zijn, maar een nieuwe methode van werken, les geven, meer vrijheid, ... kon ik nemen als een nieuwe start.
Maar hoe hard ik ook leerde de punten bleven zwak en uiteindelijk was de richting makelaardij niets voor mij.
Nu ben ik dus bezig aan mijn 2e opleiding en de wil is er om te willen slagen en een diploma te halen, maar alleen de wil is er
Ik ben dit jaar ook gestopt met paardrijden. Vroeger kon ik de zwakheid van mijn punten nog " verwerken" door tussen de paarden te zijn en mijn zelfvertrouwen niet te verliezen, alleen heb ik nu helemaal niets meer om mij aan vast te houden.
Ik ben dit jaar MOETEN stoppen , omdat thuis werd gezegd dat ik dit allemaal niet zou aan kunnen (studie en sport ). Nu loop ik vaak met een slecht humeur rond doordat ik niet meer tussen de paarden kan zitten en dan word er thuis gezegd dat niemand mij verplicht heeft om te stoppen en dan ging ik terug iedere zondag, maar dat werd maar slecht aanvaardt want deed dan niets nuttig en dat was tijd verspillen ( Meestal doe ik heel weinig op zondag voor school ).
Mijn moeder heeft nooit kunnen verder studeren en heeft alleen een secundair diploma. Haar vriend heeft een master Industrieel Ingenieur. Mijn moeder heeft nu dat niveau ook maar enkel in praktijk ( en dus niet op papier = diploma ).
Nu door dat mijn moeder nooit heeft kunnen verder studeren voel ik me verplicht om dit te doen ( omdat ze mij die kans geeft ) en onrechtstreeks maakt ze mij dat ook duidelijk ook al zegt ze mij altijd dat het haar niet uitmaakt wat ik doe ( buiten niets
). Mam's vriend zit nu ondertussen ook sinds juni thuis met een burn-out ( maar werk in huis en buiten in de tuin ), maar wilt zich niet laten helpen door een psycholoog, want volgens hem weet hij even veel ( of zelf meer ) dan de psycholoog en zeggen die toch maar onzin. Mam's zelf zit ook op consultatie bij de psy om haar problemen op te lossen met haar zelfbeeld.
Mam's vriend heeft ook 2 zonen ( wonen allebei bij hun moeder en zijn 21 en 25 ). De oudste is net afgestuurd burgerlijk ingenieur en de jongste gaat aan zijn eerste jaar Psychologie beginnen ( allebei dus unif ) en natuurlijk zijn die voor hem heilig en zijn zij de beste.
De jongste is keeper bij de promotie ploeg hier in de buurt ( en traint ook veel ), maar hij moet niet stoppen want hij moet zich ontwikkelen in de voetbal en is perfect te combineren met de unif... Hij heeft hardere uren als ik en vaste uren om te trainen, terwijl ik geen vaste dagen en uren had om te gaan paardrijden enzo...
Mam's heeft daar nooit commentaar op ... het enige wat er dan uitkomt is gewoon " nja " want anders komt er ruzie van...
Ik doe altijd mij best om iedereen tevreden te stellen en kom er altijd gebroken uit. Als ik kom met een probleem, zegt mam's vriend dat zijn problemen erger zijn en ik maar niet moet zeuren...
Motivatie, zelfbeeld en zelfvertrouwen blijven maar zakken en nu ben ik echt aan de bodem beland waardoor ik niets meer positief zie... Maar dan ook niets meer
en dus ook niet meer voor school Ik zit liever buiten en werk liever met mijn handen ( kan binnen ook ), maar doe liever de dingen in praktijk dan in theorie ...
( school ) moeheid of zit ik te zeuren over onbelangrijke dingen.
succes!