MyWishMax schreef:Maar rennen op been is een paard dat dus niet goed aan je been is. Het begin is toch goed aan de hulpen staan. Als je altijd begint met een handhulp ben je van voor naar achteren aan het rijden ipv van achteren naar voor.
Ja, ze kunnen gaan rennen als ze niet goed aan het been zijn, maar dan moet je dat oplossen. Het wisselt ook nog, gaan ze alleen te diep of kruipen ze ook achter de teugel. Mijn vorige ging op rennen op been en nog dieper, maar om correct door het lijf te krijgen moest hij toch eerst de beenhulp accepteren voordat ik aan de voorkant wat kon opvangen.
Je wilt ook niet dat bij hand sluiten, dus elke ophouding, het hoofd omhoog komt? Want waarom wil je bij het ontwijken van de hand de hand extra gaan sluiten en dus naar je toe halen ipv zorgen dat je naar de hand toe kan blijven rijden? Helemaal als er zoals in ts haar geval een verband lijkt te zijn tussen het moeilijk vinden vanuit het lijf correct recht en los naar de hand toe lopen, dan wil je juist niet op zulke moment meer met de hand gaan werken en geen been. Het probleem zit juist in het lijf en niet in de mond. Dus moet je het lijf oplossen en niet de voorkant. Die voorkant maakt niet uit, eerst lijf, dan komt die voorkant vanzelf.
Dat rennen op been en nog meer op krullen heb ik ook meegemaakt, maar dat was toch eerst weer aanleren dat been geen rennen betekent, je op zit kan remmen en daardoor met been naar hand toe kan komen. Kon ze best met hand omhoog krijgen, maar dan was het geen correcte aanleuning meer en al helemaal niet vanuit achter. Toen ze geleerd hadden om met been de hand weer op te zoeken werd het te diepe veel makkelijker op te lossen en werden ze makkelijker recht en gebogen wanneer je het vraagt, omdat je de verbinding hebt van achterbeen helemaal naar de voorkant.
Ja natuurlijk wil je dat je paard voor je been is. Helaas worden ze niet zo geboren! Wanneer mijn paard diep gaat waarbij ze achter de teugel duikt en vol op de voorhand dan is er geen verbinding en dus wanneer ik been geef is de reactie enkel vooruit. Bij ontbreken aan kracht en handigheid gaat ze op dat moment écht niet ineens zichzelf weer optillen en wel verbinding maken. Je moet op zo een moment zorgen dat de basisvoorwaarden weer kloppen (gewicht over 4 benen, ontspannen, hand vertrouwen en voor het been zijn) voordat je ze weer opnieuw kunt uitleggen dat als ze verbinding maken van achteruit naar voren dat dit prettig loopt en voelt voor ze. En er zijn meerdere manieren in de omloop om een paard weer uit zijn 'achter de teugel'-status te krijgen, waarbij voor mijn paard het sluiten van de hand het beste werkt.
En nee, ze leert helemaal niet dat hand sluiten hoofd omhoog betekent... want hoofd te hoog zorgt er voor dat ik met mijn been het lijf weer bij elkaar rijdt en als ze op dat moment niet ontspant en over de rug de energie doorlaat wordt de druk hoger in de mond. Er is dus een 'ideaal' waarbij de zachtheid van mijn hand het prettigste is, inmiddels heeft ze zelf bedacht dat die verbinding fijn is en wilt ze zelf naar dat punt toe. Maar als ik niet naar mijn hand blijf rijden kan ze dat punt nooit bereiken want er is nou eenmaal verbinding van achter naar voren nodig om dit überhaupt te verkrijgen.
Maar hé een paard opleiden is nou eenmaal geen rechte weg, ieder paard reageert anders en soms moet je creatief zijn om er voor te zorgen dat je ze zo in de basisvoorwaarden krijgt dat je eraan kan gaan rijden. En mijn ervaring is nou eenmaal dat je geen correcte verbinding en schoftlift (om even een typische term hiervoor erin te gooien) gaat krijgen vanuit een paard wat zijn thorax tussen zijn/haar schouderbladen heeft laten zakken (= op de voorhand lopen). Dus ik start dan weer met de thorax in neutrale positie krijgen (=over 4 benen) waarna ik weer verbinding en schoftlift ga vragen.
ps. mijn hand sluiten is alles behalve het hoofd naar me toe halen, zulke grote hulpen kun je sowieso beter niet geven bij een paard waar het vertrouwen in de mond nog niet bevestigd is.