Bokt.nl

**Geplaatst:** 09-11-18 20:49

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 09-11-18 20:49

Mijn dochter wilde ook altijd graag op onze pony, maar eigenlijk hetzelfde. Iedere keer als ze weer vertrouwen kreeg viel ze er weer een keer af. Soms haar eigenschuld, soms van de pony.

Maar wat wilde ze graag springen. Pony vind het super om te doen, maar te enthousiast voor haar ermee.
Voltige lesjes deed ze super met de pony, zat achterste voren in galop.
Ze bleef zeuren over springen en na een gesprek met haar instructrice (tevens vriendin van mij) want die was van mening, gewoon laten doen.
Nou vooruit dat was een puntje waar moeders ook doorheen moest. Want wilde haar ergens ook beschermen, weer eraf vallen was weer een deuk in haar zelf vertrouwen.
Maar goed ze gingen dus springen, nou echt in de allereerste les kreeg ze zoveel meer zelfvertrouwen. Ze werd fanatieker, zit verbeterde super.
En nu 3 mnd later, springen ze af en toe een parcourtje in de bak van 70cm.
Maar heeft ook veel beter geleerd controle te houden, en daardoor kreeg ze ook meer zefvertrouwen.

Volg Bo en haar verwachte veulentje [KS-MK] Als je dochter haar droom waar maakt, Bo x White Dream
Het is wat het is

**Geplaatst:** 09-11-18 21:01

Geplaatst: 09-11-18 21:01

Ik was tot mijn tienerjaren ongeveer wel een kleine durf al
Ging rustig op een vreemde pony zonder zadel een buitenrit maken of springen zonder zadel en met mijn handen los. Dat eerste als het aan mij lag ook zonder cap maar dat mocht niet van moeders
Daarna begon ik toch echt wel gevaar te zien steeds meer. Wat omsloeg in angst.
Daarna weer een periode gehad met vertrouwen zonder angst. Tot het wel weer omsloeg in angst.
Zelf weet ik nu heel goed wat voor mij werkt en dat is wat betreft angst eerst vanaf de grond vertrouwen opbouwen en vanaf het zadel niet te veel willen. Wat betreft veiligheid blijf ik voorzichtig en soms te terughoudend met rijden waar je door mag pakken.

**Geplaatst:** 09-11-18 21:06

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 09-11-18 21:06

Ben nog steeds niet heel erg oud (nu 17) maar was als kind echt geen held. Wilde altijd op de lieve en betrouwbare pony's op de manege en ik wilde ook nooit 'gekke' dingen doen. En als ik er dan een keer toch afviel, duurde het maanden voordat de angst voor het rijden echt weer begon te zakken.

Ik ben nog steeds heel erg voorzichtig, maar ik merk dat mijn zelfvertrouwen een grote rol speelt in hoe snel ik bang wordt. Ik heb een hele lieve bijrijdpony, maar ook die ziet wel eens bakkabouters en trekt dan een sprintje. Eerst maakte me dat bang, maar nu ik een paar keer heb ervaren dat ik er door zo'n sprintje echt niet in een keer naast lig ben ik er een stuk minder bang voor geworden, omdat ik weet dat ik goed genoeg kan rijden om te blijven zitten en die pony weer onder controle te krijgen.

Ik denk dat het belangrijk is dat je dochter ervaart dat ze goed genoeg rijdt, omdat ik denk dat angst vaak, zeker als het om paardrijden gaat, voornamelijk voortkomt uit onzekerheid of het idee dat je niet goed genoeg kan rijden. Als je dat aan kan pakken, denk ik dat ze vanzelf ook wat meer gaat durven, of in ieder geval minder snel in paniek raakt als iets niet helemaal goed gaat.

(✿◠‿◠)

**Geplaatst:** 09-11-18 21:09

Geplaatst: 09-11-18 21:09

Ik zou jullie pony een paar keer per werk bij laten rijden door een wat meer ervaren ruiter, die hem flink aan het werk zet. Daarna je dochter een kwartiertje erop. Zo kan het vertrouwen weer opgebouwd worden, de pony kan zijn ei kwijt, iedereen gelukkig.

Gameboy (Lord Leatherdale x Negro) B+12(PR 201), L1+9 (PR 198.5)
Cassandra B+10(PR 199), L1+11 (PR 200), L2 + 9(PR 189)

**Geplaatst:** 09-11-18 21:17

Geplaatst: 09-11-18 21:17

En hoe ik was bang vroeger, haha. Mijn moeder komt zelf uit de paardenwereld en toen ik 3 was hadden dan ook al 2 shetlanders (1 nog steeds overigens), draken natuurlijk. In die tijd vond ik dat allemaal super leuk enzo, maar toen ik 7 was en bij een privé-stal ging rijden, ging ik uiteindelijk met buikpijn naar de lessen. De stal eigenaar kende ik, en ik kon toen al best wel aardig rijden voor een 7-jarige (al zeg ik het zelf), dus werd op de 'pittige' pony's gezet. Met de nodige vlieglessen in de volgende 2 jaar als bonus, en een jaartje helemaal gestopt met rijden, op het wandelen met shetties na. Toen ik 10 was ging ik mijn huidige pony verzorgen, toen 3 en net ingereden, met mama's hulp doorgereden maar oh wat was ik bang voor dr.... Het is dan ook we een tut hoor en ik was veeeeel te onervaren.
Ik heb heel veel op de grond gedaan en heel weinig gereden, omdat pony ook gewoon wel te moeilijk was. ik ging dr kunstjes leren enzo, en vond het rijden niet meer leuk, dus een andere ruiter gevonden in de hoop dat ik later weer zou gaan rijden. Een hele tijd nauwelijks gereden, en toen begon het weer te kriebelen. En tegenwoordig (ben nu 17) kun je me overal opzetten, zonder dat ik angstig wordt.

Als ze het rijden eng en misschien niet leuk vind, maar het werken met de pony wel waarom dan rijden? Af en toe erop aan de longe ofzo, en voltige achtige dingen vond ik ook altijd heel leuk. Doe vooral wat ze leuk vind, en de rest komt wel, of niet.

Ik weet nog wel dat ik als de dood was om tegen mijn moeder te zeggen dat ik wilde stoppen met rijden, was uiteraard helemaal niet nodig maar toch.

**Geplaatst:** 09-11-18 22:38

Geplaatst: 09-11-18 22:38

En hoe oud ben je nu?

**Geplaatst:** 11-11-18 20:05

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 11-11-18 20:05

ik ben nu 16, en ben zeker tot m'n 14e totaal geen held geweest als het ging om paarden (dus ook op de grond). ik weet niet precies hoe ik zekerder ben geworden met paarden, maar het kwam deels doordat ik een verzorgarabier kreeg die snel schrok en regelmatig een sprintje trok. Doordat ik doorzette en doordat ik bleef proberen en het steeds beter ging (pony schrok iets minder snel en ik leerde door ervaringen hoe ik er mee om moest gaan), raakte ik langzaam maar zeker mijn spanningen kwijt.
Ik zou haar denk ik wel op een bravere pony laten rijden voor haar eigen zelfvertrouwen en dat ze lekker kan ontspannen, maar misschien wel een instructeur laten komen bijv 1x per week die haar en je pony helpen! succes!

**Geplaatst door de TopicStarter:** 11-11-18 20:17

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst door de TopicStarter: 11-11-18 20:17

Bedankt zover. Ik kan de pony zelf berijden dat is het probleem niet en ik eerst half uur a drie kwartier en dan zij hebben we ook al vaak gedaan.. gister ging het goed.. heeft ze een half iur gereden stap en draf en daarna zadel eraf en zelfs gedraafd zonder zadel ( iets wat ik haar niet nadoe) we hebben nu een voltigesingel besteld en gaan voorlopig maar op deze voet door... nogmaals dank

Storm, voor altijd in ons hart 09-10-2020

**Geplaatst:** 11-11-18 23:37

Geplaatst: 11-11-18 23:37

Ik heb verschillende kinderen les gegeven die onzeker waren.
De clou is dat ze moeten leren om te blijven rijden op het moment dat ze bang worden. Door angst gaat een ruiter verstijven en niet of contraproductief bewegen. En juist dan heeft de pony 'vrij spel'.
Meestal deed ik met deze kinderen een soort van spel oefenen (slalom oid) met als doel dat ze doelgericht leren sturen. Er was altijd een punt waar ze de pony moesten laten stoppen. En uiteraard ook weer doorrijden. Afhankelijk van het niveau, was dat een hek/hindernispaal of pilon.
Door deze oefening werden ze handiger in actief sturen. En als er een moment was dat het niet goed ging, kregen ze direct de spelopdracht om naar de pilon te sturen oid. Daarmee doorbreek je angstmodus.

Books, minds and umbrella's only work when they are open.

**Geplaatst:** 12-11-18 11:37

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 11:37

Ik was heel bang maar nu kan ik het best rijden van de club. Een goede instructeur kan haar heel goed helpen net als mijn instructeur bij mij heeft gedaan. Mijn moeder kan het ook goed met hem vinden dus voor beide is het fijn!

**Geplaatst:** 12-11-18 11:39

Geplaatst: 12-11-18 11:39

Ik ben een keer vrij hard van een paard gevallen van een vriendin. Ik heb toen denk ik een jaar of 2 niet mee rop dat paard gereden, en alleen op haar andere paarden. Maar ja, dat paardje bleef toch trekken.

Toen ben ik een keer in de winter, zonder zadel en met touwhalster met touw, samen met mijn vriendin, buiten in de bossen gaan rijden met sneeuw. Geen cap op, gewoon een stapritje zouden we doen. Dat is het ook geworden, beetje zachtjes draven ging ook nog.

Sindsdien ben ik weer helemaal om. Ik heb met dat paardje een switch gemaakt van een stangbit en niet te houden, naar een hackamore en op stem met 1 vinger te rijden na een tijdje oefenen. Ik ben nu door een aantal verhuizingen al iets van 2/3 jaar niet meer echt met haar gaan rijden (ook door een peesblessure van haar) en laatst gewoon weer opgestapt en het was als vanouds al was ze wel wat fris en wilde ze weleens een bokje doen. Maar omdat ik haar nu nog steeds zo goed ken, weet ik ook wat te doen en ben ik dus veel zekerder over mijn optreden.

Het kan dus wel, maar ik denk dat je er verstandig aan doet om haar nu gewoon lekker even met rust te laten en op andere pony's weer zelfvertrouwen op te laten doen. Ik denk dat ze dan zelf wel weer komt dat ze op jouw pony wil rijden. En zo niet, is dat dan ook echt een ramp? Misschien kunnen jullie dan een pony of paard voor haar erbij kopen, kunnen jullie gezellig samen de bossen verkennen

**Geplaatst:** 12-11-18 11:43

Geplaatst: 12-11-18 11:43

Ik ben als kind nooit bang geweest en ik begreep ook nooit waarom er wel eens kinderen op het midden stil stonden in de les omdat ze bang waren. Ik dacht: Je kan NU een UUR paardrijden, en jij gaat op het midden staan.. Ben jij gek. :')

En eigenlijk denk ik dat nu nog steeds..

Ik heb wel een paar jaar ' angst ' gehad van mijn eigen pony omdat het een aantal keer mis was gegaan. Deze angst heb ik alleen kunnen overwinnen door door te zetten. Doen wat je spannend vind, al is het maar heel kort.. Elke stap is er een.

Nu ben ik wel bewuster en daarbij voorzichtiger als in: Ik doe geen roekeloze dingen omdat ik nu vooruit denk wat er kan gebeuren.

~ Belle & Tristan ~
@HaflingerTristan

**Geplaatst:** 12-11-18 11:46

Geplaatst: 12-11-18 11:46

Bij mij was t helemaal andersom.. Vroeger sprong ik overal op.. Hoe gekker, hoe beter en dan vooral zo hard mogelijk..

Nu rijd ik alleen nog mijn eigen paarden, of paarden die ik goed ken.. Ik spring niet meer op een wildvreemd paard.. Ben best een watje geworden..

Sneakers

**Geplaatst:** 12-11-18 11:52

Geplaatst: 12-11-18 11:52

ik was een bang kind en helemaal geen doorzetter.
Pas op latere leeftijd ben ik flink gaan rijden en vind het allemaal even leuk.

Ik zou haar een beetje volgen in wat ze leuk vind, wel een beetje, want wel eerst iets afmaken waar je mee bezig bent.
Dus als je een 10 lessenkaart hebt, maakt ze die wel op.
Als ze een les heeft, maakt ze die af, wel in een wat minder spannend gebeuren maar wel af laten maken, desnoods alleen stappen.
Als ze bezig is met een oefening, deze verder doen maar op een iets eenvoudigere manier.

Dus wel altijd positief afsluiten.

En ik zou eens polsen of ze echt snapt wat ze doet.

Vuurwerk helemaal zat?
Teken de petitie,!!!!
https://petities.nl/petitions/vuurwerkv ... htqSlfkUUw

**Geplaatst:** 12-11-18 14:06

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 14:06

Bij mij is het een beetje in periodes gegaan volgens mij. Heel vroeger vond ik het niet erg als een pony gek deed. Later was ik een keer van de leukste shet afgevallen en zo ben ik een wat onzekere periode begonnen bij de shetlanders. Later was dat weer weg en durfde ik alles met elke shet. Toen ik eenmaal bij de pony's begon te rijden vond ik het juist niet erg als ze bokten of wat dan ook. Vond het juist altijd wel leuk. De eerste les op mijn (oude) lievelingspony was voor hem ook de eerste les op de manege. Bij het aangalopperen gaf hij torenhoge bokken maar ik vond het helemaal geweldig en was op slag verliefd op hem. Met mijn eigen pony ben ik ook nergens bang voor.
Ergens tussendoor reed ik een jaartje op een welsh pony. Deze bokte de laatste periode erg veel en ben daar regelmatig vanaf gevallen. Op hem werd ik wel wat onzeker, maar toen kreeg ik mijn pony en alles was gelijk weg.

Op de manege werd ik wel eens 'het meisje die zo goed kon blijven zitten op paarden die heel lastig zijn' genoemd

**Geplaatst:** 12-11-18 14:27

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 14:27

Ik durfde als kind echt helemaal niets

Heb meermaals staan huilen als de paarden verdeeld werden en ik op een “stoute” moest.. :')

Jarenlang ook echt met het braafste manegepaard gereden.
Op een bepaald moment toch wat stoerder geworden en ook een ras gevonden dat echt bij me paste: IJslanders. En nu heb ik een eigen trainingsstal en leer ik jonge paarden op

Ik ben nog steeds niet de dapperste en probeer net daarom probleemgedrag gewoon te voorkomen door jonge paarden netjes in te rijden. Het berekend rijden is er dus nog, en ik zal nooit op paard stappen als ik op voorhand al een rodeo zie aankomen, maar dat is gewoon omdat ik nogal van het zelfbehoud ben

Maar het kan dus omslaan!

If it's not an Icelandic, it's just a horse.
Lessen en training van IJslandse Paarden: https://raudidalur.weebly.com/

**Geplaatst:** 12-11-18 14:38

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 14:38

Hier was ik geen held en nog altijd geen mega held behalve op pony's dat ik gevoelsmatig zo iets heb van het is oke. Als 14jarige een hele lieve tinkerman gekregen hier en die vertrouwde ik zo enorm dat ik compleet geen angst meer had. Stap, draf en galop was opeens compleet geen probleem meer ondanks hij zelf in die tijd de galop nog niet beheerste was pas 4jaar toen.

Ligt dus heel veel aan het paard en je kan op de grond nog zo een klik hebben dat hoeft onder het zadel niet te zijn. Daarvoor nog op de manege gereden bij een haflinger die vanaf de grond heel braaf was maar onder 't zadel vertrouwde ik der niet en lukte het dus ook niet.

**Geplaatst:** 12-11-18 14:40

Geplaatst: 12-11-18 14:40

lnvdh schreef:
Bedankt zover. Ik kan de pony zelf berijden dat is het probleem niet en ik eerst half uur a drie kwartier en dan zij hebben we ook al vaak gedaan.. gister ging het goed.. heeft ze een half iur gereden stap en draf en daarna zadel eraf en zelfs gedraafd zonder zadel ( iets wat ik haar niet nadoe) we hebben nu een voltigesingel besteld en gaan voorlopig maar op deze voet door... nogmaals dank

Wat haar wellicht kan helpen, en jullie lekker zelf kunnen doen, is val-les. Gewoon vanaf de stilstaande pony eerst eraf glijden en wegrollen bij de benen vandaan. Als de pony braaf blijft, wat ik denk omdat jullie ook voltige doen ermee, en ze het bewust eraf vallen goed oppakt, kun je het uitbouwen naar in stap. Juist door bewust met hetgene dat haar angst veroorzaakt heeft om te gaan zal ze wellicht minder bang worden om te vallen en beter ermee omgaan als ze daadwerkelijk valt.

https://gofund.me/5569a4bb Taylor heeft een hartoperatie nodig

**Geplaatst:** 12-11-18 15:22

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 15:22

Ik ben nu meer een watje dan toen ik echt pony leerde rijden van mijn 10e tot mijn 15e, maar toen ik op mijn 7e een tijdje probeerde konden mijn ouders me ook elke keer huilend afvoeren.

Het lag niet aan angst, nu als volwassene wel iets meer, maar als ik nu ergens jankend op zit is het ook dat perfectionisme dat hier al eerder genoemd is.
Dat is een ontzettend nare stem in je hoofd soms die je meteen bij de eerste fout al vertelt dat je stom bent, een loser, je gaat het nooit kunnen, je bent dat leuke paardje niet waard en het ligt allemaal aan jou.

Als je dat allemaal in je hoofd (onbewust) tegen jezelf aan het zeggen bent ga je écht wel huilen. Ook als 32-jarige kan ik je vertellen. _O-

Dus mogelijk is het bij je dochter inderdaad ook zo, omdat je ook beschrijft dat het op andere vlakken ook last geeft. Dit kan echt heel vervelend voor haar zijn en misschien is het dus een idee om daarbij hulp te vragen.

Je wil echt geen volwassen perfectionist zijn namelijk. :')

Je komt jezelf echt tegen.

**Geplaatst:** 12-11-18 15:48

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 15:48

Ik was heel dapper en reed op de gekste paarden, tot ik te lang door ben gegaan met een paardje wat gewoon echt gevaarlijk was en na meerdere ongelukken heeft dit mijn zelfvertrouwen echt finaal de grond in gestampt. Ik durfde niks meer, kocht toen zelf een super braaf en bomproof westernpaard en heb echt weer moeten leren om zonder spanning te rijden, als hij ook maar even wat gekker deed dan normaal dan zat ik alweer in de stress. Gelukkig is het dankzij dit brave paard wel weer helemaal goed gekomen met mij en durfde ik het zelfs aan om mijn andere paard zelf zadelmak te maken en in te rijden, iets wat ik een aantal jaren geleden toch echt niet gedacht had ooit te durven doen

Ik merk wel aan alles dat ik echt niet meer terug zou moeten naar de hetere sportpaarden, die overal kabouters zien en bij het minst of geringste debiel gaan doen. Ik kom ze wel eens tegen in het bos en dan krijg ik al gelijk de kriebels, zulke paarden zijn echt niet meer geschikt voor mij, dan weet ik zeker dat de onzekerheid waar nu totaal geen sprake meer van is vanzelf wel weer boven komt

Het mooiste zou dan in mijn ogen ook zijn om je dochter meer zelfvertrouwen te laten krijgen met een hele brave, eentje waar ze lol mee kan hebben zonder constant op haar hoede te hoeven zijn. Anders heb je kans dat de lol er straks helemaal vanaf is en dat zou zonde zijn.

♥ Amerikaanse Appaloosa Magic, Quarter Horse Dino en mini's Rakker & Sproet
Volg ons Paddock Paradise op INSTAGRAM! # Volg Paddock Paradise op FACEBOOK!

**Geplaatst:** 12-11-18 16:02

Re: wie was er als kind ook geen stoere ruiter en hoe ben je nu

Geplaatst: 12-11-18 16:02

Ik ben op mijn 16e begonnen met rijden en na de eerste valpartij vond ik het eigenlijk altijd reuzespannend. Nu kon ik vroeger ook nooit vallen zonder te kneuzen en/of me gewoon goed pijn te doen. Maar als ik op een pony, of paard, zat waar ik echt wat mee had, dan had ik eigenlijk nooit last van die angst. Van mijn eerste Fjordenliefde ben ik tig keer gevallen, maar ik stapte altijd met hetzelfde plezier weer op, ook als dat even duurde doordat er eerst wat moest herstellen. En nu hebben we sinds (bijna) 4 jaar ons eigen Paard en ondanks dat ik ook hier al herhaaldelijk ben afgevallen, ben ik geen moment echt bang op zijn rug, soms wel onzeker, maar dat is anders dan angst. Maar zeg me dat ik op een ander paard moet en ik heb accuut weer klamme handjes, zelfs als ik verstandelijk weet dat het andere paard braver en makkelijker te rijden zou moeten zijn dan onze eigen.

Overigens heb ik in de loop der jaren ook wel geleerd minder van mezelf te eisen (als het om paardrijden gaat in elk geval), ik hoef niet alle oefeningen mee te doen als het niet goed voelt. Ik heb op ons eigen paard bijvoorbeeld de eerste 2 jaar niet gegaloppeerd, omdat hij daarin gewoon nog niet voldoende bevestigd was. In de groepslessen heb ik nog langer niet gegaloppeerd, niet omdat ik ons paard eng vond, maar wel omdat ik de mensen om me heen zo eng vond als het zo snel ging. Maar dan stapte ik gewoon op het midden of ik draafde terwijl de rest galoppeerde. Alles gericht op mezelf comfortabel blijven voelen op het paard, want daar heeft het paard ook het meest aan. En oh, wat vond ik mezelf soms een kneus, 'heb ik eindelijk een eigen paard, kan ik er nog niet eens mee galopperen'. Maar mijn instructeur gaf me een heel belangrijke les: 'hij is van jezelf, als het morgen wel goed voelt, doe je het morgen, maar over een half jaar is ie nog steeds van jou en als het meezit over 5 jaar ook, waarom perse pushen en eisen als je ook gewoon lol met je knol kunt hebben?'

Op een paardenrug hoog boven de grond
Voel ik mij pas echt gezond
Ondersteund door vier gezonde benen en een sterke rug
Heb ik telkens voor even die van mij terug!

Wie is er online