Ik ken dit probleem, heb ik ook gehad/nog steeds. Ik ben alleen niet van mijn paard gevallen, maar had steeds de angst dat dit zou gebeuren. Ik zag en hoorde alles al ver van te voren en kreeg dan meteen het idee, ojee daar gaan we. Het stomme is dat dit maar 2 keer gebeurd is, 1x binnen en 1x buiten en gewoon doordat hij zo jong is en inderdaad door toedoen van een ander.

Ik ben begonnen om de mensen om me heen te vertellen van mijn probleem, met als gevolg dat iedereen ontzettend goed rekening met me hield en nog steeds doet. In het begin (paar maanden geleden) zette ik er eerst iemand anders op, dan was de brand (die hij niet had maar goed) er vanaf. Als er dan iets gebeurde wat eng was, (overdreven naar iets kijken, andere paarden die erg wakker waren etc). dan hielp of iemand me erdoor heen door tegen me te blijven praten of iemand ging er zelf op om hem dat "enge"te laten zien. Niemand heeft me gedwongen om langer op het paard te blijven zitten als ik dat niet wilde, of tegen me gezegd dat ik een schijterd was. Dat was zo'n gerustelling (ik mocht gewoon bang zijn en hoefde me niet groot te houden) dat ik me steeds meer begon te ontspannen op het paard en eerlijk dat is wat moet gebeuren. Nu ben ik inmiddels een paar maanden verder en durf steeds meer, ga er zelf meteen op. Ga b.v. met iemand naar buiten maar als ik het na 15 min. eng vindt worden dan draaien we om en gaan weer terug. Je moet je niet laten dwingen, ook jezelf niet dwingen want dan blijf je tegen jezelf aan het vechten.
Je hebt wel de hulp van andere nodig, hopelijk heb je die of kun je die krijgen, ik wens je heel veel succes en ontspanning toe.